991 matches
-
meargă la baie, să se Îmbrace, să se dezbrace). Cu toate acestea, Cosmin prezenta În continuare: dificultăți de comunicare manifestate prin imposibilitatea de a-și concentra atenția și de a fi coerent, prin repetarea de cuvinte și propoziții; lipsă de sociabilitate; excese de comportament, uneori devenind foarte agresiv atât cu copiii, cât și cu adulții. II. Program de intervenție personalizat Diagnosticarea și tratarea cât mai precoce Îl poate ajuta pe copilul cu autism să se dezvolte la potențialul său maxim. Principalul
Integrarea şcolară a copiilor cu CES şi serviciile educaţionale de sprijin în şcoala incluzivă by Margareta BĂRCEANU () [Corola-publishinghouse/Science/1136_a_2174]
-
47 1.2.1 . Monarhia de drept divin. Filmer / 48 1.2.2 . Dreptul natural absolutist. Hobbes / 55 1.2.3 . Patriarhalismul moderat. Contra Hobbes / 64 1.3 . Tory contra whig. Reformarea hobbismului / 70 1.3.1 . Dreptul natural și sociabilitatea / 72 1.3.2 . Whig și tory. Criza Excluderii / 80 Capitolul 2. Conceptul whig de stare naturală / 89 2.1. Locke și hobbismul whig / 89 2.1.1. Biografia unui gentleman / 89 2.1.2. Locke și hobbismul / 97 2
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
este Al doilea tratat despre guvernare. Locke propune aici o teorie a contractului social, plecând de la viziune optimistă asupra naturii umane capabile să asume în mod spontan drepturi și obligații. În societatea descrisă de el oamenii sunt mânați de imboldul sociabilității și de nevoia apărării proprietății și libertății, iar în acest scop ei fondează o autoritate civilă a cărei putere este în același timp supremă și limitată, lucru posibil numai prin rule of law. Astfel, teoria contractualistă a lui Locke se
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
este naturală, dar nu este anarhică; ea este exprimată în convenții naturale care nu depind de autoritatea politică (familie, proprietate, schimb comercial, religie). Sensul contractului politic este tocmai de a garanta aceste convenții naturale, expresie a drepturilor naturale și a sociabilității umane. Autoritatea care le garantează trebuie să fie însă limitată și să nu-și depășească atribuțiile. În caz contrar individul are un drept de rezistență. Expresia "dreptatea ca libertate" concentrează toate aceste idei despre dreptate într-una singură. Pe de
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
violent (homo homini lupus), dominat de pasiuni brutale care îi fixează scopurile, pe care le atinge prin forță și viclenie. Reflecția asupra condiției naturale a umanității l-a condus pe Hobbes la formularea ipotezei că nașterea societății nu este rezultatul sociabilității (cum considerase Grotius, inspirat de Aristotel și de scolastici), ci al unui calcul rațional al individului egoist lipsit de moralitate. Prin urmare, suveranitatea este convențională și nu naturală, ea este instituită de către oameni și nu este o monarhie de drept
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
Hobbes, situația originală sau "condiția naturală a umanității" este o stare precară de insecuritate și anarhie (bellum omnium contra omnes), determinată de natura insociabilă a individului uman. Instituirea suveranității este rezultatul unei alegeri raționale în care cooperarea nu este rezultatul sociabilității, ci al tendinței naturale a individului egoist către maximizarea interesului propriu. Singurul mod de a crea o asemenea putere comună, capabilă să-i apere pe oameni de atacurile străinilor și de vătămările pe care le pot cauza este ca ei
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
e dificil de susținut. [...] Doctrina legii naturale a fost formulată pentru a fi compatibilă cu teologia calvinistă a grației"79. În consecință, o întoarcere la premisele lui Hugo Grotius era cea mai bună soluție. 1.3.1. Dreptul natural și sociabilitatea Înaintea lui Hobbes, prima teorie modernă a dreptului natural a fost formulată de Hugo Grotius, în scrierea De jure belli ac pacis, din 1625. Scrisă în contextul conflictelor multidimensionale dintre state, religii și stări sociale (Războiul de 30 de ani
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
jus (1660). Sharock a reformulat teoria dreptului natural în așa fel încât ipoteza legii naturale să permită o morală în care acțiunea umană să rezulte din alte considerente decât teama de moarte și calculul utilitarist. Cum teoria lui Grotius despre sociabilitate nu oferea și o sursă convenabilă pentru obligația morală, Sharrock a mai făcut un pas înapoi, la Cicero, de la care a preluat ideea că onestitatea se definește prin ceea ce este util. Sociabilitatea este un bun exemplu în acest sens83. Scrierea
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
și calculul utilitarist. Cum teoria lui Grotius despre sociabilitate nu oferea și o sursă convenabilă pentru obligația morală, Sharrock a mai făcut un pas înapoi, la Cicero, de la care a preluat ideea că onestitatea se definește prin ceea ce este util. Sociabilitatea este un bun exemplu în acest sens83. Scrierea lui Sharrock a avut meritul de a scoate teoria dreptului natural din impasul la care a condus-o mai degrabă hobbismul decât Hobbes. Într-o oarecare măsură Sharrock l-a influențat direct
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
ar fi legile comerțului sau cele care presupun natura decăzută (toate preceptele negative: să nu minți, să nu înșeli etc.), nu și-ar fi avut rostul în starea originară. Principiul teologic al conservării de sine este definit de Pufendorf ca sociabilitate universală a omului. Este foarte important pentru el să sublinieze demnitatea tuturor oamenilor a căror noblețe rezultă din liberul arbitru original, ceea ce face ca toți oamenii să fie demni de respect. Autoritatea politică nu se bazează pe dreptul divin, ci
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
acesta considera sclavia ca fiind naturală, dar totodată și pe Hobbes, care stabilea legea naturală în interesul egoist. Dar el consideră, în spirit aristotelic, că starea naturală nu desemnează o realitate istorică, pentru că viața patriarhală de la începuturi presupunea deja o sociabilitate. Important pentru el este faptul că independența naturală se caracterizează prin precaritate, căci nu lasă fiecăruia decât propriile sale forțe de a se apăra. Astfel, societatea civilă apare ca o instituție salutară ce se stabilește pe baza unui contract social
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
ei. În ceea ce privește (d) raportul dintre legea naturală și societate, Locke, spre deosebire de Hobbes, face din legea naturală condiția necesară pentru existența oricărei relații sociale și a oricărei asocieri dintre oameni. Reînnoind tradiția antică a lui Aristotel și a stoicilor, el prezintă sociabilitatea ca pe un element esențial al naturii umane, dar admite că nu există societate umană în afara instituirii unui stat și a unui guvern. Așa cum rezultă din Eseurile despre legea naturală, Locke restrânge viața socială la viața în cadrul unui corp politic
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
naturală, Locke restrânge viața socială la viața în cadrul unui corp politic constituit în stat. Prin urmare, concepția filosofului englez asupra statului este amenințată de o tensiune interioară, și aceasta pentru că el atribuie statului două origini care se află în dezacord: sociabilitatea guvernată de legea naturală și constituirea artificială a statului, prin contract. Pe măsură ce structura etatică câștigă în necesitate, legea naturală își pierde forța și importanța. Asupra faptului că oamenii decid cu privire la acțiunile lor și dispun de persoana și averea lor în
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
unificator. A încălca legea naturii înseamnă a devia de la regulile rațiunii umane și a decădea din condiția de om. Legea naturii este "justa regulă a rațiunii"38. Această identificare explicită nu exclude nici apelul la existența lui Dumnezeu, nici principiul sociabilității. Rațiunea naturală este "o regulă între oameni"39 și ea a fost dată oamenilor de către Dumnezeu "astfel încât să se folosească de ea pentru a dobândi cele mai mari avantaje pentru viața și interesul lor"40. Întrucât legea naturală nu vizează
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
atenteze la viața, sănătatea, libertatea sau proprietatea celorlalți, ea asigură conservarea întregii umanități. În societatea civilă, binele individual constituie scopul legii naturale, în măsura în care acesta este în acord cu binele public (păstrarea societății în pace și securitate). În starea naturală, însă, sociabilitatea este definită nu prin raportarea la o societate particulară, ci prin raportare la întreaga specie umană. Fiecare om, întrucât este rațional și sociabil, este "cetățean al umanității"41, conform legii naturale. A doua modalitate de cunoaștere a legii naturale este
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
al vieții noastre, definind un spațiu moral în interiorul căruia suntem liberi să operăm"115. A defini individul prin intermediul drepturilor și obligațiilor înseamnă a-l defini în raport cu ceilalți oameni. Spre deosebire de teoria lui Hobbes, cea a lui Locke atribuie naturii umane trăsătura sociabilității: "Dumnezeu l-a făcut pe om o asemenea făptură întrucât, conform propriei sale aprecieri, nu era bine să fie lăsat singur, l-a pus pe acesta sub imperiul puternicelor obligații ale necesității, convenabilității și înclinației care să îl împingă spre
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
se simte în mod natural înclinat spre societate datorită iubirii naturale față de semeni și, totodată, el este capabil de un calcul rațional al ajutorului pe care ceilalți i-l pot oferi. Aceste necesități sunt prezente sub forma unor puternice obligații. Sociabilitatea devine astfel rezultatul libertății umane supuse unei obligații raționale. Dumnezeu l-a creat pe om pentru a fi ființă socială. Individualitatea și sociabilitatea sunt perfect compatibile și ele reprezintă obligații esențiale, deși sunt doar obligații de ordin strict moral. Aceasta
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
ajutorului pe care ceilalți i-l pot oferi. Aceste necesități sunt prezente sub forma unor puternice obligații. Sociabilitatea devine astfel rezultatul libertății umane supuse unei obligații raționale. Dumnezeu l-a creat pe om pentru a fi ființă socială. Individualitatea și sociabilitatea sunt perfect compatibile și ele reprezintă obligații esențiale, deși sunt doar obligații de ordin strict moral. Aceasta întrucât, deși Dumnezeu l-a creat pe om spre a fi ființă socială, i-a lăsat în același timp libertatea de a realiza
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
socială, i-a lăsat în același timp libertatea de a realiza acest deziderat după cum crede de cuviință. Capitolul 3 Proprietatea și mecanismul social 3.1. Proprietatea în starea naturală Așadar există un fel de viață socială în starea naturală, în virtutea sociabilității naturale a oamenilor. Aceștia pot în principiu să trăiascăconform rațiunii, într-o stare de pace, bunăvoință și asistență reciprocă, fără ca vreo autoritate seculară să intervină pentru a guverna relațiile dintre ei, fiecare dintre ei fiind apărătorul legii naturale 1. Legea
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
sancțiuni față de încălcarea normelor dreptății. Aspectul esențial este însă trecerea graduală de la starea de natură la comunitatea politică. Spre deosebire de Hobbes, Locke nu este nevoit să conceapă societatea ca pe o construcție artificială ruptă complet de natură, și aceasta datorită postulatului sociabilității. Starea naturală nu este o stare de anarhie întreruptă brusc de instituirea suveranității. Însăși starea de război este, la Locke, un fel de anarhie "internațională" care nu distruge legăturile din interiorul micilor forme de asociere care au luat naștere în
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
pune în pericol viața oamenilor și le distruge posesiunile, dar nu distruge identitatea persoanelor care se definesc prin ceea ce le este propriu. Persoana este nu numai substanță, ci este și relație, iar ceea ce îi este propriu include și formele de sociabilitate pe care le-a dezvoltat. Prin urmare, atunci când starea de război va presa la instituirea suveranității, oamenii vor intra în societate cu tot cu formele de viață pe care și-au clădit existența în starea naturală. Cele mai multe dintre ele sunt relații de
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
îndoială, să fie respectate, căci "adevărul și credința sunt obligații naturale"46, însă respectarea lor nici nu pune în discuție și nici nu distruge starea naturală. Contractele din starea de natură nu sunt numai expresia interesului egoist, ci și expresia sociabilității. Spre exemplu, există în starea naturală societatea conjugală "alcătuită printr-un contract voluntar între bărbat și femeie"47 al cărui scop principal este procreația și creșterea copiilor, dar care "aduce cu sine și sprijinul reciproc, ajutorul și comuniunea de interese
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
renunțe la drepturile lor și să se apropie de starea animală. Prin urmare, a spune că omul este sociabil revine la a afirma că el aparține unei comunități unice pe care o formează în mod natural cu ceilalți oameni 55. Sociabilitatea, din perspectiva lui Locke trebuie văzută ca o obligație, iar societatea (în sensul cel mai larg al termenului) rezultă din reunirea ființelor umane obligate prin legea naturală la viață socială. Societatea poate fi atât naturală cât și artificială, iar omul
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
toți? Iar această contradicție nu este singura: Locke mai afirmă și că oamenii sunt cu toții raționali, când de fapt rezultă până la urmă că nu toți sunt pe deplin raționali. De asemenea, starea naturală ba este, ba nu este una de sociabilitate și de pace. Teza lui Macpherosn este de o claritate fără egal: "Contradicțiile și ambiguitățile teoriei lui Locke pot fi explicate prin faptul că el a văzut natura omului și a societății prin prisma anumitor idei preconcepute cu privire la omul și
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
sunt raționali, dar putem descoperi, pe de altă parte, două tipuri de raționalitate. Toți oamenii au aceleași drepturi naturale, dar există două moduri de a profita de ele. Prin urmare, diferențele dintre Hobbes și Locke constau în raportul raționalității cu sociabilitatea. Pentru Locke, oamenii sunt raționali pentru că sunt capabili de a trăi împreună, conformându-se aceleiași legi naturale care este identică cu rațiunea, și sunt sociabili pentru că pot asculta de legea naturală fără a fi obligați de un suveran. Amândoi autorii
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]