1,132 matches
-
salonul răsuna deja de glasuri care se încrucișau pe tonalități și accente dintre cele mai diferite, amestecându-se cu sunetul vaselor și paharelor ciocnite. Cum nu-l cunoșteam decât pe președintele partidului, care ne-a invitat, un evreu scăpat de urgia maghiară, dar nu și de accentul limbii hunilor, răpunzând la numele de Dr. David Villa, contemplam societatea care se delecta cu bunătățile din bufet și comentam cele văzute cu unica persoană cu care nu aveam dificultăți de comunicare: soția mea
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
părți, în ebraică și engleză, simbolul și denumirea companiei de aviație "El Al".) E greu de descris fericirea bietului om când a aflat că suntem israelieni. El, în schimb, întruchipa tragedia unui evreu polonez din Galiția care a fugit de urgia nazistă până a ajuns la Așgabat, nefiind în stare să fugă în continuare. Acolo s-a căsătorit și trăia ca fotograf-cartograf în slujba armatei sovietice. A insistat să-l însoțim la atelierul lui, unde ne-a ospătat cu caviar și
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
conducerea Israelului a ordonat oprirea ofensivei și a renunțat la ocuparea (!) orașelor Alexandria și Cairo"15. Faptul că numeroși evrei, dincolo de importanța lor procentuală în populația țării, s-au înrolat în rândurile Partidului Comunist după ce au supraviețuit coșmarul anilor de urgie nazistă rămâne confirmat. În schimb, în ce privește măsura participării evreilor la mișcarea comunistă în ilegalitate și a rolului îndeplinit de aceștia în cucerirea puterii și a instaurării regimului comunist în România, aceste interogări au primit răspunsuri exagerate la extrem sau de-
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
din splendoarea imperială. Dar nu despre experiența celor câteva zile petrecute la Budapesta vreau să scriu, nici despre marea comunitate evreiască din Ungaria de astăzi, cu rădăcini așa de solid înfipte în solul maghiar, că nimic, nici măcar prigoana fascistă și urgia comunistă nu au reușit să convingă acești evrei să părăsească meleagurile îmbibate de sângele familiilor. Nu vreau să explic fenomenul care a provocat năvala unei mulțimi de oameni de afaceri israelieni care fac sau încearcă să facă afacerea vieții lor
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
te întrebai când îți va veni rândul să fii ferecat la stâlpul infamiei... Niciodată nu am reușit să-mi explic faptul că eu, studentul izgonit din facultate la început de an cu ocazia transferului de la Cluj, am scăpat nevătămat de urgia excluderilor în masă care s-a abătut asupra noastră, un colectiv de studenți dornici de învățătură. La începutul celui de-al doilea semestru, a fost introdusă în instituțiile de învățământ superior obligația pentru studenți de a participa sâmbetele după- masă
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
care pătrunseseră până în tinda casei lui, a murit. Când a trebuit să-l așeze pe năsălie și să-l ducă la locuința de veci, popa chemat să oficieze, creștin cu frica lui Dumnezeu, n-a ezitat nici un moment să înfrunte urgia apelor. S-a dus la datorie, firește. S-a dus așa cum se putea duce: călare. În odăjdii, cu lumânarea și crucea în mână, dar călare. Stranie trebuie să fi fost slujba aceasta în mijlocul apelor tulburi; stranie, tulburătoare, de neuitat... Cerc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
în schimb ea trebuie să fi impus prin mai multă bogăție și strălucire. Cei de o seamă cu mine au avut, cu puțin înainte de restaurare, putința de a-și da seama de toate aceste lucruri, privind zidurile vechi în care urgia vremurilor lăsase urme grele. Dar epoca lui Vasile Lupu nu-i numai asta; nu-i numai "Trisfetitele". E tipografia așezată lângă ea; e palatul gotic, e măreața clădire a mânăstirei Golia, în prima sa formă. E în același timp epoca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
din care trebuia să nască mai târziu conștiința unităței morale și a comunităței de interese, de dorințe, de ambiții, de aspirații, spiritul colectiv deci, sufletul Iașului. Cu toate că istoria sa nu îmbrățișează decât o perioadă așa de scurtă, presărată de toate urgiile posibile, invaziuni și ocupațiuni străine, incendii, molime, Iașul atinge, pe la mijlocul secolului trecut, o strălucire care în circumstanță poate fi privită ca o adevărată minune. Încă pe la 1785, abatele conte d'Hauterive, fost secretar al prințului Alexandru Mavrocordat și care a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
Aron fugise atunci. Dar nu va putea fugi mereu. - Vlad voievod, continuă Toma Cânde, se trudește să Încheie alianță cu craiul Matiaș, căci după ce a trecut prin sabie toată oștirea vizirului Mahomed pașa Grecul, la Începutul verii, se așteaptă la urgie mare dinspre Istanbul. Și mai spune că sultanul o să mai vadă cei zece mii de galbeni tribut când și-o vedea el... iertare, că nu pot zice taman cum zice Măria Sa Vlad... - Curu’! exclamă Ștefan, râzând. Mi-e teamă că marele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
un adăpost. Nogodar aprobase din cap și Îi spusese lui Nimeni că drumul continuă. Apoi ieșise și el În viscol, ajutându-l pe Amir să tragă de hățurile cailor ca să-i pună În mișcare. Cu greu, căruța se urnise. Împotriva urgiei, reluaseră Înaintarea prin văile Caucazului, urcând, Încet, spre culmi. Abia după câteva ceasuri, se opriseră Într-o surpătură de munte, acoperită de cetinile unui brad bătrân. Fusese primul lor adăpost În munți. A doua zi continuaseră drumul, la fel a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
oștean nu va face un singur pas Înapoi. Că acolo, sus, În obcinele molcome ale Bucovinei, refugiații Țării de Jos sunt așteptați cu ușile deschise. Că se va găsi o bucată de pâine pentru fiecare copil sărman fugit din calea urgiei și că Domnul nostru Iisus Christos se va naște de Crăciun, chiar și În satele triste ale acestei țări frumoase. La aceste cuvinte, femeile izbucniseră În plâns, iar bătrânii Îngenuncheaseră. În sala tronului se făcuse liniște. Iar voievodul Îi binecuvântase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
care se rugaseră Domnului Atotputernic să le dea putere În ziua marii bătălii. Era un semnal pe care nu Îndrăzniseră să-l viseze căpitanii de oaste și boierii Sfatului domnesc, cei care fuseseră alături de voievod În fiecare zi a apropierii urgiei. Cea mai mare armată a Asiei și Europei nu putea fi Înfrântă la Vaslui, Își spusese fiecare din ei, cutremurându-se la gândul morții apropiate, dar luminat de flacăra curajului și a Împăcării cu sine. Dacă aici trebuiau să moară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
om În om, pline de nume și urmate de tăceri. - Căzu Ion al lui Suru, din Buciumeni... - Căzură Nechifor și Simion Aparaschivei, amândoi frații, din Nicorești... - Căzură flăcăii din Bălteni, rupți de spahii lângă pod... Nu scăpă nici unul că veni urgia drept peste ei... - Doamne apără-ne și iartă-ne, că muriră ai noștri cu miile, de rămase Moldova pustie... Căzură vânătorii domnești mai bine de jumate... Apoi alte porunci se auziră, acoperind oceanul de șoapte. - Zice că dădu măria sa poruncă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
nave de război deschiseseră focul simultan, cu toate tunurile de la bord. Lui Alexandru i se păruse că marea se cutremură de puterea de foc dezlănțuită de venețieni asupra galerei turcești, care virase scurt și ridicase toate pânzele ca să scape de urgie. Navele se apropiaseră de fregata moldoveană cu steagurile alb și cel galben, de pace și protecție, arborate imediat dedesubtul pavilionului venețian. Una din fregate se apropiase de nava lor, iar căpitanul ei strigase prin portavoce: - Siette benvenuti! Ați intrat În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
nu trăda nici surpriza și nici mânia. Unii boieri se gândiră că, poate, măria sa se gândise din timp să accepte condițiile unei solii a lui Mahomed, dacă aceasta va veni vreodată. Căci Moldova se afla, de astă dată, În fața unei urgii cum niciodată nu văzuse vreuna din țările europene. Alții Își dădură seama că măria sa abia dacă a auzit cuvintele conducătorului soliei, ca și cum le-ar fi știut dinainte, și că gândurile sale au luat-o cu mult Înainte, spre zări care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
artileriștii necesari pentru cele două sute de tunuri abia turnate În oțelăriile de la periferia Galatei. Istanbulul a rămas pustiu, spui, logofete? - Măria ta! se auzi, din fundul sălii, vocea groasă și liniștită a bătrânului logofăt Litovoi, tatăl Erinei. Cu toții știm ce urgie Își așterne acum drumul spre Moldova! Nu-l năpăstui pe logofătul Cânde, care-ți fu credincios din primul ceas, de la victoria de la Direptate! Ștefan Îl privi pe Litovoi pe sub sprâncene și Își mângâie ușor mustața deasă, căzută spre bărbie. Bătrânul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
am fost covârșiți de numărul lor imens. Ne-am retras, pas cu pas, spre dealurile Împădurite. Măria sa a poruncit evacuarea tuturor locuitorilor din Țara de Jos, incendierea satelor și a recoltelor și otrăvirea fântânilor. Dar nici asta nu poate stăvili urgia. Zi după zi ne retragem mai aproape de munți. Tabăra de pe malul Bârladului a fost ridicată și oștile Moldovei Încearcă să hărțuiască dușmanul care urcă pe Valea Siretului. Pentru cât de puțini suntem, pot spune că avem pierderi mari. Nu dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Deși hotărârea lui stârni uimire, Ștefan avea cel puțin două motive Întemeiate. Primul era acela că voia să-i dea prietenului său ocazia de a intra În acțiune, căci aceasta avea să se Întâmple oricum, ori În fața tătarilor, ori În fața urgiei turcești. Al doilea era acela că, până și rănit, Oană era mai valoros decât zece generali pe câmpul de luptă. Dacă exista cea mai mică șansă ca puhoiul tătar să fie oprit, atunci șansa aceea putea fi exploatată strategic doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
crescuseră și o mângâiaseră și care purtaseră, până În ultima clipă, sabia apărării voievodului. Era război și oamenii mureau, Își spuse, Încercând să facă durerea să se reverse spre ceilalți, miile de morți care se așternuseră pe ei Înșiși În calea urgiei otomane. Mureau cei mai buni. Iar atunci, În acea Înserare care se lăsa ca o presimțire a unui hău de Întuneric, moartea lor i se păru Erinei a nu avea nici un sens. Ei muriseră, iar nesfârșitele armate ale lui Mahomed
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
aproape În Întregime. Nimeni nu se retrăsese, nimeni nu fugise din calea valurilor de ieniceri și spahii. Oștenii lui Ștefan luptaseră știind că nu vor mai putea ieși din valea aceea și că nici măcar moartea lor nu va putea opri urgia. Dar aleseseră moartea. Voievodul fusese aproape prins În cercul de fier al războinicilor lui Mahomed, dar fusese luat cu forța de către unul din căpitanii săi, care purta pe platoșă semnul scutului și spadei, și dus În pădure, unde un grup
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de la Bradu Strâmb. Nu mai era singur. Nu fusese niciodată singur. - Călărimile domnești așteaptă poruncile măriei tale, spuse comisul Jurj. Și nu uită că măria sa s-a jertfit pe sine ca să-și lase oamenii la casele lor, la vreme de urgie. Și nici că răzeșimile și boierii țării au căzut la Valea Albă. Acum e vremea răzbunării. Ștefan privi În jurul lui. Noaptea era Înaltă și senină. Douăzeci de mii de oameni se adunaseră la Bradu Strâmb, ca să jure credință domnitorului și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
acelea, neavând altceva în creierii lor seci și în inimile lor corupte? Lăsăm opinia publică să răspunză la aceste întrebări și să veștejească cum merită această răutate nerușinată. Dar în sfârșit ce-a făcut opoziția pentru a-și atrage atâta urgie? Făcut-a ea cel puțin vreun fapt de natură a compromite țara în afară? Făcut-a ea vreo mișcare de natură a zgudui guvernul înlăuntru? Nimic din toate acestea! Încă demult ziarele independente au atras atențiunea publică asupra tratărilor ce
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
Sale ca să- l dea exemplu, Însă poporul acesta se arată “tare În cerbice și netăiat Împrejur la inimă și la urechi” (Fapte 7, 50); se pocăiește de nevoie, superficial și nu de bunăvoie și din adâncul inimii, pentru că simte urgia pedepsei Lui asupra sa, pare că se pocăiește, dar când trece urgia divină, revine la ale sale. E un lucru pe care oamenii au obiceiul să Îl facă. Când omul se află la ananghie, devine religios și se gândește puțin
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Vasile Iulian Trandafir () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92295]
-
În cerbice și netăiat Împrejur la inimă și la urechi” (Fapte 7, 50); se pocăiește de nevoie, superficial și nu de bunăvoie și din adâncul inimii, pentru că simte urgia pedepsei Lui asupra sa, pare că se pocăiește, dar când trece urgia divină, revine la ale sale. E un lucru pe care oamenii au obiceiul să Îl facă. Când omul se află la ananghie, devine religios și se gândește puțin și la păcatele lui. Când trece primejdia, amenințarea, se Întoarce la ale
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Vasile Iulian Trandafir () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92295]
-
satul Negrești, în 1466, Ștefan cel Mare statua prin privilegiul său ca nimeni să nu îi judece sau să le ia vamă, pentru că “acela ne este potrivnic nouă și curții noastre și asupra aceluia va fi pedeapsa noastră și marea urgie a domniei mele.” Funcționarii domnești nu aveau voie să ia vamă din “orice marfă a lor” ori din pește proaspăt, ori din majă sărată, ori din sare, ori din postav, ori din pânză, ori din fier, ori din plute, ori
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]