5,017 matches
-
murit și el, era cu haină și cu pălărie.“ „Dacă mai vine, să-i spui să mă caute pe stradă. Ai să ții minte ?“ „Da.“ „Mai bine notează, să nu uiți“ (i-am întins o hârtiuță și un vârf de creion, a desenat conștiincioasă câteva hieroglife, pe hârtiuță). „Când vine mama, să-i spui că mai trec eu pe aici, de ziua ei, să-i aduc un cadou...“ „și mie ce-mi aduci, când oi muri eu ?“ „O rochie de mireasă
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
un cer senin, nu se mișca o frunză. Oamenii treceau încoace și încolo, toți păreau vii, până și morții, zâmbeau prietenoși. Rătăcisem multă vreme pe străzi. Târziu, am ajuns, flămând și obosit, în centrul orașului. Asfaltul frigea, am găsit un creion metalic, fără mină, mă neliniștea ispita conștientă a experimentării. Era cam cinci după-amiază. Lângă bazinul Lido plutea în aer o decrispare generală, un fel de pașnică bunăvoință. I-am cerut voie portarului să mă uit un pic înăuntru, mi-a
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
frunte). „Ce-ai mai făcut ?“ I-am povestit pe îndelete, dar întâmplările din timpul zilei, lipsite acum de seva trăirii lor și devenite vorbe, păreau banale și mărunte : umblasem pe străzi, mă întâlnisem cu Maria și cu Ioachim, găsisem un creion metalic și nu mai știu ce, dorisem conștient altceva, mă oprisem în fața unui bazin, privisem prin geamul unei braserii, un distins boșorog îmi aruncase un ban, zvârlisem banul după el, mă odihnisem într-un parc, rupsesem o floare pentru ea
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
la un fel de sinucidere colectivă, prin asfixiere, astupând toate găurile prin care ar fi putut pătrunde aerul. 11. În seara aceea, poate pentru că mă văzuse necăjit, Zenobia și-a amintit de jocurile noastre și mi-a cerut hârtie și creion. I le am dat, împreună cu bucata de carton care îmi ținea loc de masă când voiam să scriu. Apoi am stins lumina din cameră și de pe coridor și m-am ghemuit între sofa și perete, ca să n-o tulbur. Întinsă
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
să deseneze. După un timp (am notat, ca de obicei, durata jocului : primul desen - 1/2 oră, al doilea, ceva mai mult), mi-am dat seama că ea adormise. Atunci am ridicat binișor de pe pieptul ei, ca să n-o trezesc, creionul, am aprins becul și am citit mai întâi titlul primului desen, caligrafiat cu deosebită aplicație deși Zenobia nu folosise mâinile și ochii pentru asta : Zenobia în viața mea. Și fără titlu mi-aș fi recunoscut trăsăturile pentru că timpul cât dura
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
descrierea directă și simplă a desenului : În centru se afla conturul feței mele, fără urechi, ca o mască stranie și diafană. Ochii, mai mici și mai depărtați decât îi am, priveau parcă spre înăuntru. Linia bărbiei părea o mângâiere a creionului. Gura, mult accentuată, domina toate cele trei elemente ale feței. (Țineam între dinți vechea mea pipă „en corne“.) Sprâncenele subliniau și ele un spațiu esențial deasupra căruia fruntea și părul mi se contopeau în rotocoale de fum. Lipită de obrazul
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
o redingotă largă, veche, ultrajerpelită, cu poale lungi, decolorate de soare. Folosea o trestie strâmbă și o strună din fire de coadă de cal împletite. Pescuia niște pești mici, albi, pe care îi vâra în buzunarul redingotei cum ai vârî creionul sau cutia de chibrituri. Ca să nu scape râma de pe ac, o plesnea mai întâi între palme, o amețea. M-am așezat în spatele Lui, pe o rădăcină. Deasupra, printre crengile sălciilor, sclipea cerul. După un timp, El m-a simțit și
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
Nu știu. Dacă Într-o zi o să-l vedem, o să-l Întrebăm. Cu timpul, am lepădat ideea cu scrisoarea și am presupus că, ya puestos, ar fi mai practic să Încep cu capodopera. În lipsa stiloului, tata mi-a Împrumutat un creion Staedtler numărul doi cu care mîzgăleam Într-un caiet. Întîmplător, povestea mea se Învîrtea În jurul unui minunat stilou de o asemănare uluitoare cu cel din vitrină și care, În plus, era fermecat. Mai concret, stiloul era posedat de sufletul torturat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
a o transpune În pagină s-au dovedit dezastruoase. O anemie de invenție Îmi Împînzea sintaxa, iar zborurile mele metaforice Îmi aminteau de anunțurile băilor efervescente pentru picioare pe care obișnuiam să le citesc prin stațiile de tramvai. Eu Învinovățeam creionul și rîvneam la stiloul care avea să mă preschimbe Într-un maestru. Tata Îmi urmărea accidentatele progrese cu un amestec de mîndrie și Îngrijorare. — Cum Îți merge cu povestea, Daniel? Nu știu. Bănui că, dacă aș avea stiloul, ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
și pentru rulade, cu nimic mai prejos decît Înaltul său entuziasm față de marii tragici greci, drept pentru care luase ceva În greutate. Se bărbierea ca un filfizon, Își pieptăna părul spre spate cu briantină și Își lăsa o mustăcioară din creion, ca să fie În pas cu moda. Trecuseră treizeci de zile de cînd ieșise din cadă, și cerșetorul era de nerecunoscut. Însă, În ciuda transformării sale spectaculoase, Fermín Romero de Torres ne lăsase de-a binelea cu gura căscată În cîmpul muncii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
În fața mesei de scris. Am pipăit scrijeliturile de pe suprafața din lemn. Mi-am Închipuit mîinile lui Julián Carax trasînd acele mîzgălituri, hieroglife al căror Înțeles pierise odată cu timpul. În fundul birouașului se Întrezăreau un teanc de caiete și un recipient cu creioane și stilouri. Am luat un caiet și l-am răsfoit. Desene și cuvinte desperecheate. Exerciții de socoteli. Fraze disparate, citate din cărți. Versuri neterminate. Toate caietele păreau la fel. Unele desene se repetau pagină după pagină, cu diferite nuanțe. Mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
care Îmi aduceam aminte că Îl văzusem undeva, Însă pe care nu l-am putut identifica, poate că era la Paris sau la Roma. La baza acestei picturi murale, masa de scris respira o curățenie și o meticulozitate aproape obsesivă. Creioanele erau ascuțite și aliniate la perfecție. Foile și mapele erau ordonate și dispuse pe trei rînduri simetrice. CÎnd m-am Întors, mi-am dat seama că Nuria Monfort mă privea din pragul holului. Mă observa În tăcere, așa cum te uiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
deschis drum pînă la strada Tallers și m-am pierdut În Îngustul său canion de penumbre, gîndindu-mă că aș fi rămas prins În acea sufragerie obscură În care acum mi-o Închipuiam pe Nuria Monfort șezînd singură În Întuneric, aranjîndu-și creioanele, mapele și amintirile, În tăcere, cu ochii Împăienjeniți de lacrimi. MÎncare din fasole tipică din Asturia. „Feciori de curvă“, În limba catalană În text. „Călugărița“ la care se referă instruitul personaj e Mantis religiosa, insectă caracterizată prin aceea că, În urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
în fața lui și așteaptă ca Dorin să aibă o reacție. Acesta se uită nestingherit pe pereți, de parcă activiștii noștri ar fi transparenți. Atunci unul din ei îndrăznește să-l întrebe: "Dvs. ce faceți aici?" "Lucrez", răspunde prompt Dorin. "Fără un creion în mână, fără o hârtie, fără o carte tehnică pe masă?" "Acum gândesc", și Dorin le întoarce spatele, rotindu-se în scaunul ergonomic, de această dată cu fața la planșetă. Activiștii ies valvârtej din atelier și convoacă urgent o ședință de partid
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
În acest loc, goldăneștenii fluturau neîncrezători din cap, precum taurul brav, învrăjbit de îndrăzneața apropiere a unei potăi viclene. Fluturau din cap, ca taurul, atunci când cei mai nepricopsiți și mai mișei, scârțâind din condeie cu penițe gata exersate sau înmuind creioane chimice în gură, semnau cereri de intrare în Gospodăria Agricolă Colectivă. Se obișnuise cu ambianța grea, otrăvită în fum de țigară, cu acest decor de scaune descleiate, de dușumea dată cu motorină, de expresii stereotipe și fără noimă, în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
pe schele. Eram în refuz de hrană și am cerut la medic să mi se dea tentură de iod. Aia-i bună pentru orice, pentru un coș, pentru orice. Și la refuz de hrană îmi dă voie să am pix, creion. Și am scris pe cearșaf, frumos, cu litere, și pe urmă am dat tentură de iod. Aia este maro și, când se usucă, rămâne maro pe cearșaf. Cu aia am scris. Pe urmă, a venit comandantul, a venit din Direcție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
rebus. Simți că ai făcut ceva și ai succesul ăla că a ieșit ceva, din ce trebuia să iasă. Fac și pe A5 și pe A0, dar pe A0 e destul de mare și complicat. Dar totuși le fac. Completez cu creionul, cu pixul înseamnă că trebuie să fii un om hotărât. Fiind vorba de rebusuri, nu poți fi așa hotărât, trebuie să știi foarte multe și omul și greșește, mai sunt și cuvinte care se scriu diferit, se mai și greșesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
Crăciun? Nu ne-am hotărât, ar fi frumos și un plugușor, și o parodie. O să facem un plugușor străvechi pentru cadre și o parodie pentru hoți. Impresia artistică e 2%, și afară, restul e profit. Totul este pentru bani, și creioanele se fac pentru bani, și mâncarea, aparatura pentru vânzare. Și afară e la fel. Interes. Vă spun o chestie care s-ar putea să deranjeze pe cineva. În primul rând mass-media, televizor, ziar, radio, greșesc - fac din țânțar armăsar, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
din jurul capului și-și șterse sudoarea de pe față cu el. — Ia te uită ce clientă pretențioasă! — Se-nțelege. Nu știi că străinii nu mănâncă decât carne? — Bine, fie! Vă las mai ieftin. Treizeci și cinci de yeni... Își trecu limba peste vârful creionului și scrise comanda în registru. — Cum de vă vine un străin? — Nu ți-am spus? E un individ tânăr, vechi prieten de-al lui Takamori. Da? Atunci e normal să stea la voi. Doar n-o să închirieze o cameră la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
de cap. Chiar ai de gând să mergi la Endō? — Da. — Dar știi unde să-l găsești? Gaston a dat din cap. Apoi a scos o bucată de hârtie din buzunar și a arătat cu degetul o adresă scrisă cu creionul: „Dl. Kobayashi, orașul Yamagata, prefectura Yamagata“. — De unde o ai? Gaston privi în pământ, neștiind ce să răspundă. Adevărul este că bucata de hârtie fusese în buzunarul pelerinei lui Endō împreună cu pistolul ale cărui gloanțe le scosese. Era hârtia pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Și-n împrejurări normale Gaston arăta îngrozitor, dar acum, ud până la piele, părea un câine abandonat. Domnul Endō? Camerista s-a întors spre funcționarul de la recepție și l-a întrebat dacă aveau vreun oaspete cu numele de Endō. Bărbatul, cu creionul după ureche, l-a privit și el cu suspiciune pe Gaston. — Endō? Nu avem așa ceva. Gaston a ieșit târșindu-și picioarele, iar cei doi s-au uitat unul la altul. Bărbatul a remarcat cu voce tare ceea ce, de fapt, gândeau amândoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
cu limba ieșită de-un cot și pe jumate ars săracu’? Dându-și probabil seama că nu pricep nimic, s-a oprit să-și aprindă o țigară. - Domn’ profesor, au găsit ăia de la Miliție o hârtie pe care scria cu creion chimic: „Am îngropat comoara și nimeni n-o s-o mai găsească, nimeni. E blestemată”. Și-au luat-o pe Zonia, au ținut-o închisă vreo trei luni, au bătut-o pe biata femeie, să le zică unde-i comoara, degeaba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
lumii... - A, păi vine sfârșitul lumii, că nu ne mai rabdă bunul Dumnezeu pentru păcate, că s-a stricat, maică, lumea, e numai cu ochii după furat... Și se-mbracă, își pun cercei ca curva Babilonului, cu ochi dați cu creioane albastre, cu părul ridicat iac-așa, cu sprâncene parcă-s de căneală și alte sulemeneli, cu papuci cu călcâiul ca un fus... Dacă voia Dumnezeu ca omu’ să fumeze, îi făcea un hogeag în creștet... Și, iaca, nu i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
cicatrice mare, urâtă, care-i însemna obrazul aproape de ureche. Nici lucrurile din jur nu le recunoștea. Deschidea câte o carte și citea câteva rânduri. Nimic. Nici o amintire. N-avusese niciodată în mână cartea aceea, deși în ea existau semne cu creionul care ar fi putut fi ale lui. Treptat, exasperat și derutat, și-a compus o memorie, un trecut, o biografie, dar false. După care a început să sufere pentru vinile din acest trecut fictiv. În cele din urmă s-a
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
pe aleea lăturalnică spre poarta din spate. O văzu cum ezită în fața clădirii micuțe cu pereții văruiți, unde stăteau servitorii, până să-și facă curaj și să intre pe ușă, după care dispăru din raza lui vizuală. Puse mâna pe creion, verifică ora exactă și făcu o însemnare: Mma Makutsi intră în aripa servitorilor la 14.10. Erau două servitoare, exact cum anticipase. Una era mai în vârstă și avea laba gâștei ]n colțul ochilor. Era o femeie solidă, cu pieptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]