7,100 matches
-
care participă la Cristos nu poate să nu-L și iubească. Granița o află participantul în aceea că el este numai câteodată și incomplet ceea ce Forma este întotdeauna (Frumosul). Frumosul nu trebuie să-și argumenteze existența; pentru a fi frumos, Frumosului îi este suficient să fie (etern). Vlastos vorbește de „Socrate contra Socrate la Platon” și face, în final, o distincție între Socrate și Platon cu privire la poziția lor față de Forme (inclusiv Frumosul): „Socrate nu este un om al lumii acesteia; pe
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
trebuie să-și argumenteze existența; pentru a fi frumos, Frumosului îi este suficient să fie (etern). Vlastos vorbește de „Socrate contra Socrate la Platon” și face, în final, o distincție între Socrate și Platon cu privire la poziția lor față de Forme (inclusiv Frumosul): „Socrate nu este un om al lumii acesteia; pe el nu îl interesează nimic altceva decât virtutea și cunoașterea morală. Dar nu aparține nici lumii celeilalte: lumea eternă cu care Platon caută să se unească mistic îi este necunoscută. Lumea
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
silă”. Mult are de furcă vizitiul cu nărăvașul cal care se potolește doar după ce e dat pradă durerii și, după ce pățește de mai multe ori lucrul acesta, „urmează gândul chibzuit al celui care mână carul și, de câte ori dă ochii cu frumosul său, moare de frică”. În cele din urmă, cuviincios și temător, sufletul îndrăgostitului urmează pe iubit. Problema pe care o ridic este aceea a distribuirii cailor în raport cu poziția lor față de oiște. Știm că la un moment dat cedează presiunii calului
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
întreabă Dover, nu este prea clar, iar cea mai scurtă motivație pentru aceasta este oferită de Phaidros: frumusețea este singurul dintre toate lucrurile care sunt erastos, adică provoacă erosul, pe care simțurile o pot percepe imediat, iar când oamenii zăresc frumosul li se deschide o cale către planul ființei și preaplinul ei. În Phaidros, spre deosebire de Nomoi, încă se mai poate ca perechea să cadă victimă ispitei, și asta mai ales în felul lui Platon. Spun aceasta întrucât nu cred că Platon
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
pare aici mai importantă. De aceea, artistul care se oferă să fie (prin creația sa) prilejul de intrare în lume a unei imagini naturale este tolerat în cetate. Arta nu vine, în acest sens decât ca formulă de potențare a frumosului din lumea naturală, menită să instituie repere civice. Principalii producători de imagine în Lumea Antică sunt poetul și artistul. Artistul și arta lui reprezintă de aceea pentru legiuitor un prilej permanent de îngrijorare. „Într-o cetate bine ordonată, arta este
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
mod deliberat, Platon are în vedere, atunci când vorbește despre artă, probleme mult mai importante decât considerentele de natură pur estetică. Ca problemă de guvernare arta are (așa cum am mai spus) conotații fundamental etice. Esteticul nu este ignorat, căci așa cum spune „frumosul este cauza binelui”, dar nu reprezintă un scop în sine. Valorile estetice, impunerea lor, trebuie să rămână apanajul statului. Fizionomia valorilor estetice preformează eticul și civicul, din acest motiv arta este un instrument de natură politică. „Căci forma de guvernământ
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
tine" (Matei, Cap. 5, 29, Predica de pe Munte). E "pipăire" în privirea lui Eminescu, care curge ca un ulei încins pe trupul gol al iubitei: " Știind că nimeni nu e în lume să te vadă, Ai fost lăsat în valuri frumosul păr să cadă. În orbitele-adânce frumoșii ochi ce-ncântă, Pierduți în visuri mândre, priveam fără de țintă. Și tu zâmbeai, c-un zâmbet cum e numai al tău, Nu te-a mai văzut nimeni cum te văzusem eu..." (Sarmis) Pentru că, spune
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
analogului rațiunii, estetica ar fi "știința cunoașterii sensibile". În această tradiție, Immanuel Kant propune ca modalitate de operare estetică facultatea reflexivă de judecare, care ar avea rolul de a negocia între intelect și sentimentul de plăcere și de neplăcere, înțelegând frumosul ca simbol al moralei. Mai târziu, la Friedrich Schiller, termenul de estetică capătă o valoare pedagogică, desemnând modul filosofic de exprimare al artei în folosul educației politice. Începând cu G. W. F. Hegel, însă, estetica începe să-și piardă valoarea
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
am văzut 177. • Utilizarea teoriei ca modalitate de exprimare artistică convoacă statutul post-estetic al lucrărilor de artă conceptuală, câtă vreme nu se mai pune accent pe sesizarea proprietăților artistice sau estetice ale obiectului de artă și nici pe identificarea categoriei frumosului ca element predilect al analizei criteriologice estetice, ci mai curând pe conceptualizarea condițiilor în care o stare, o situație, o acțiune, un fapt pot deveni obiecte ale (auto)reflecției artistice. Într-una dintre situațiile teoretice cele mai des invocate, "arta
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
-lea judecata critică presupunea identificarea și aprecierea calităților estetice ale operelor prin activarea judecății de gust, în secolul al XXI-lea atitudinea și poziția critică se aplică conținutului operelor abordate prin intermediul judecății interpretative. Astfel, de pildă, căutarea "sensului" înlocuiește aprecierea "frumosului". Această conjugare a polului evaluativ cu cel hermeneutic în actul critic ridică problema raportului dintre estetică și critica de artă. Depășirea interesului pentru estetică, respectiv a limitării aprecierii artei doar în funcție de situația experienței estetice, se realizează prin apelarea și punerea
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
era, pe de o parte, să punem la îndemână tineretului din școlile secundare o publicațiune în care spiritul să poată evolua în toată libertatea și, pe de altă parte, să sprijinim - în limita puterilor noastre - prin inițiativa școlareasca ideile de frumos, propășire și adevăr” (Cuvânt înainte). Scriu versuri Haralambie Țugui, Cristian Sarbu, Vasile Ciucă, Theodor Roseni, iar proza semnează Gh. V. Dade, I. C. Alexandru, Ț. Niculescu-Varone. Se recenzează De două mii de ani de Mihail Sebastian, Adela de G. Ibrăileanu, Crăciunul de la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286326_a_287655]
-
cu acompaniament Cântarea vocal-instrumentală Nuanțe: tare - încet Tempo: repede - lent Mișcarea pe muzică: liberă, ritmică, pe timpii măsurii, mișcarea de dans Este vizibilă astfel importanța pe care curriculumul acestei discipline o acordă educației estetice a elevilor prin receptarea și valorizarea frumosului din muzică. Devine posibil acest lucru prin accentuarea funcției expresiv - comunicative a muzicii, funcție concretizată în practică prin cultivarea disponibilității copiilor de a trăi și de a înțelege muzica prin practicarea ei. II. STRATEGII ACTIV - PARTICIPATIVE UTILIZATE ÎN LECȚIE, ÎN
CÂNTĂM ŞI COMUNICĂM by ELENA SIMINA () [Corola-publishinghouse/Science/493_a_864]
-
și reviste din Revista Bucovinei, septembrie 1943) * Crai nou Crai nou, literatură, critică, informație. Apare la Plaiul Cosminului, Cernăuți, în perioada iunie-iulie 1933, lunar. Redacția: Teofil Lianu și Leon Șandru. Tipografia Mercur, Cernăuți. Crai nou își propunea să aducă „cultul frumosului în poezie și proză” Avea formatul: 23x32 cm. Semnau versurile: Traian Chelaru, Mircea Streinul, Teofil Liciu, Aspazia Munte, E. Ar. Zaharia, Ghedeon Coca. Mai colaborau: Neculai Roșca, N. Răpceanu, Gh. Antonovici, George Nemigean, Jean Pahonțu, Victor Margină, Cristofor Vitencu. * Cernăuți
BUCOVINA ÎN PRESA VREMII /vol I: CERNĂUŢI ÎN PRESA VREMII 1811-2008 by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/460_a_970]
-
locală la viața culturală și să pătrundă „în publicul românesc gustul pentru lucrări literare românești de valoare; emanciparea de sub influențele străine.” În Junimea literară nr.2, G. Tofan, fie și ca simplu colaborator atunci, spunea: „noi nu reprezentăm numai arta, frumosul menit a înnobila sufletul omenesc și în a ne ridica în sferele luminoase, noi reprezentăm și ideea națională. Noi tindem ca fiecare român să fie conștient de bunurile ideale ale națiunii sale, să le stimeze - fără a disprețui pe cele
BUCOVINA ÎN PRESA VREMII /vol I: CERNĂUŢI ÎN PRESA VREMII 1811-2008 by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/460_a_970]
-
epavele sociale aruncați la suprafață de război, de revoluție și de inflație” (Viața Bucovinei nr.2 /15 mai 1933). Autorul atenționa opinia publică românească: „fascismul și-a avut maimuțoi și la noi, dar mișcarea a eșuat. A urmat apoi maimuțăreala frumosului Adolf pe care pleava societății românești gardistă-cuzistă s-a și grăbit să-l aplaude”... În articolul „Opriți l!” același Pavel Pavel scoțând în evidență esența fascismului german explica ceea ce reprezenta hitlerismul: „ asasinate, jaf, agresiune, violență” (nr.4/1933. În articolul
BUCOVINA ÎN PRESA VREMII /vol I: CERNĂUŢI ÎN PRESA VREMII 1811-2008 by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/460_a_970]
-
a confruntării din 1475 și, astfel, încheierea ulterioară a păcii putea să pară mai rezonabilă cititorului. Luptele cu Ungaria și Polonia nu au fost amintite, iar conflictul prelungit cu Țara Românească se restrângea la simpla "înlocuire" a lui Radu cel Frumos cu Laiotă Basarab. Nici o altă confruntare cu turcii nu mai era pomenită după 1476 și astfel se confirma, indirect, evoluția deja anunțată spre încheierea păcii cu Imperiul Otoman 91. Revanșa domnitorului asupra unei istorii nedrepte s-a consumat într-o
Didactica apartenenţei : istorii de uz şcolar în România secolului XX by Cătălina Mihalache [Corola-publishinghouse/Science/1404_a_2646]
-
n cursă, s-ajungi Mamamuși Ci las-o [l’alde Cornea a o cogalăși S-o] facă cu papară Unde-și înțarcă puii preste hotaru din țérră. Etc. etc. vii Ai anima deschisă și characterŭ voiosŭ Di albŭ e albulŭ, frumosului frumosŭ Ci di și negru ’n negru, hidosului hidos. bucureștiul în 1871 85 lu c. esarcu Intelligentŭ, amorulu de arte, de științe Și erudiție, plus ardentele dorințe De studiuri profunde vorŭ face a te distinge În lumea sapienței și-nvidioși a
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
dl. Vericeanu: Convorbiri economice; D.A. Laurian: Heliade și operele lui; Chr. Pașcanu: Despre alimente; P. Grădișteanu: Despre Machiavel; G. Sion: Păcală și Tândală; G. Negre: Vezuviul și erupțiunile sale; dr. Davila: Despre ambulanțe; A. Roques: Drama română; U. de Marsillac: Frumosul și frumusețea; Șt. C. Mihăilescu: Selecțiunea naturală; C. Stăncescu: Studiu asupra artelor plastice la Expozițiunea Universală din Viena; Dumitrescu Tasianu: Despre școalele de aplicațiune; A. Odobescu: Arta bizantină. 218 bucureștii de altădată sub raport financiar stagiunea a constituit un dezastru
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
mai sus au fost preluate creator de către Bacalbașa într-un alt capitol al lucrării de față (Anul 1882, „Petreceri ale vechiului București“). Pagina 156 * Foarte popular și cunoscut în toate cercurile era Ionică Cobzarul ce-și zicea el singur „Ionică Frumosul“! Ionică Frumosul era fiu de popă și cam idiot. Vara cutreiera grădinile-restaurante unde toată lumea făcea haz și cânta din cobză, iar iarna era internat la mânăstirea Viforâta unde erau internați demenții. Voga lui Ionică Frumosul i-o făceau două cântece
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
au fost preluate creator de către Bacalbașa într-un alt capitol al lucrării de față (Anul 1882, „Petreceri ale vechiului București“). Pagina 156 * Foarte popular și cunoscut în toate cercurile era Ionică Cobzarul ce-și zicea el singur „Ionică Frumosul“! Ionică Frumosul era fiu de popă și cam idiot. Vara cutreiera grădinile-restaurante unde toată lumea făcea haz și cânta din cobză, iar iarna era internat la mânăstirea Viforâta unde erau internați demenții. Voga lui Ionică Frumosul i-o făceau două cântece: întâiul era
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
și zicea el singur „Ionică Frumosul“! Ionică Frumosul era fiu de popă și cam idiot. Vara cutreiera grădinile-restaurante unde toată lumea făcea haz și cânta din cobză, iar iarna era internat la mânăstirea Viforâta unde erau internați demenții. Voga lui Ionică Frumosul i-o făceau două cântece: întâiul era un cuplet politic în versuri datorit lui N.T. Orășanu, cel de-al doilea un cunoscut cântec care era acesta: „Tu pleci, Marițo, te duci în piață / Să cumperi varză, s o faci cu
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
Zidărași și dulgherași Că sunt buni de ciomăgași. ...Petre Grădișteanu Îi trage cu tufanu. Beizadea Mitică Găsi oala mică Că-i strâmtă la gură, Rea la-nghițitură. Junele Misir Suge din clondir. Bătăușii ține Isonul pe vine7 etc., etc. Ionică Frumosul, după ce-și debita cele două cântece și aduna gologanii, saluta frumos, spunând următoarele vorbe în limba franceză: „Je vous aime, je vous adore / Que pretendez vous encore? / Bonjour, mon angel / Sărut mâna, conașilor!“ Ionică era amorezat lulea de cea
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
elita bucureșteană. Fiindcă bărbatul doamnei era un om de petrecere, Ionică venea des să-l delecteze la masă. Într-o zi și a declarat flacăra, la care doamna a răspuns că și dânsa îl iubește pe Ionică. Însă pentru ca Ionică Frumosul să poată obține un sărutat de la iubita lui trebuia să-i dea 7. „Cupletul“ era, probabil, alcătuit pornindu-se de la mai multe poezii pe care în anii 1870 N.T. Orășanu le publica în revistele satirice ale vremii, inspirându-se din
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
Ionescu, Nicolae: 22, 56, 71, 72, 175, 177, 194, 208, 238, 283, 294, 295, 308, 309, 311-314, 322, 328, 335, 343, 347, 350, 353, 416, 419 Ionescu de la Brad, Ion: 71 Ionescu-Gion, Gh.I. (Ionescu, Gh.): 192, 193 Ionică Cobzarul (Ionică Frumosul): 401403 Ionnițiu (Ioanițiu), Constantin: 147 Ionnițiu (Ioanițiu), Theodosiu: 147 Iordache: v. Ionescu, Iordache Iordache, Anastasie: 393 Iorga, N.: 9, 17, 20, 24, 26, 31, 32, 68, 101, 122, 172, 225, 319, 351, 369 Iosif, Lazăr: 327 Ispirescu, Petre: 148 Istrati
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
o distincție între adevărata filosofie și știință și "mulțimea nedemnă" de ele a compilatorilor. Așadar, el nu combătea filosofia și arta ca atare, ci falsa întrebuințare a acestora în orînduirea socială a timpului. Rousseau recunoaște deplina legitimitate a dragostei pentru frumos, văzînd în aceasta un sentiment tot așa de natural inimii noastre, ca și dragostea omului de sine însuși; un adevăr care nu poate fi pus în discuție, căci spiritul își are nevoile sale, la fel ca și corpul. El va
by IZABELA NICOLETA DINU [Corola-publishinghouse/Science/974_a_2482]