5,121 matches
-
Popper și analiștii mai noi, fenomenul istoric continuă să rețină luarea-aminte, fără a se ajunge totuși la un consens. Pentru Valéry, istoria nu era decât "produsul cel mai primejdios" rezultat din alchimia spiritului uman. La antipod, se pot aminti atâția gânditori, mai ales din sfera atinsă de ideologia marxistă, care vedeau în istorie un instrument de cunoaștere și un mijloc de a înrâuri masele pe linia unui militantism de clasă. Istoriografia romantică făcuse din cunoașterea trecutului (o știm de la Michelet, însă
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
spectaculos al regimurilor comuniste și intrarea în noua vârstă a revoluției tehnologice creează o disponibilitate în plus pentru abordări de tip viitorologic, însă și o propensiune escahatologică. Se evocă deja post-istoria ca un fapt pe care, de la Hegel încoace, destui gânditori au voit să-l definească. Celestin Bougle îl utiliza încă de la începutul secolului. Prin anii '50, pe când lumea apuseană își lua avânt după marea conflagrație, se vorbea de "omul postistoric" (Roderick Seidenberg)2, iar filosoful Pierre Naville spunea că de
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
împotriva structurării puterii în societate decât cei aflați la periferie, solidaritatea proletariatului mondial nu mai poate fi presupusă doar pe baza apartenenței la aceeași clasă. Teoria dependenței Teoria dependenței nu este o abordare unitară, fiind mai degrabă o dezbatere între gânditori de toate nuanțele, de la liberali la marxiști, care încearcă să explice modul în care statele dezvoltate își exercită influența economică, politică și culturală asupra celor mai puțin dezvoltate. Ea a pornit de la constatarea făcută de directorul din anii '50 al
RELATII INTERNATIONALE by Radu-Sebastian Ungureanu () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1512]
-
la o mișcare contrahegemonică, cu șanse mari de reușită în condițiile crizelor inevitabile ale capitalismului. Sintagma Teorie critică este cel mai adesea atașată cercetărilor care pornesc de la o altă tradiție marxistă, cea a Școlii de la Frankfurt, din care fac parte gânditori precum Max Horkheimer, Herbert Marcuse sau Theodor Adorno ori, într-o a doua generație, Jürgen Habermas. Tema centrală a preocupărilor lor o constituie problema emancipării sociale. Școala de la Frankfurt are în vedere modul în care felurite instituții de la familie la
RELATII INTERNATIONALE by Radu-Sebastian Ungureanu () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1512]
-
elementelor culturale, materiale sau ideale, de către contextul social, reducându-le uneori la statutul de emanații ale acestuia. Această tendință, considerată astăzi excesivă, a marcat totuși, în principiul inițial, abordarea sociologică a culturii, justificând-o! • Pozitivismul Taine (1828-1893) a influențat numeroși gânditori cât timp a predat la Școala Națională Superioară de Arte Frumoase. Inspirat de pozitivism și științele naturale, el căuta să claseze operele și să le determine "cauza": "Metoda modernă căreia încerc să mă conformez și care începe să se infiltreze
by Matthieu Béra, Yvon Lamy [Corola-publishinghouse/Science/1069_a_2577]
-
gândite în afara oricărei umanități. Se vorbește, de asemenea, de "reificare". La originea alienării stau raportul salarial și diviziunea intensivă a muncii, care exploatează omul și reifică marfa (Vandenberghe, 1997). Pista criticii alienării și tema reificării au fost urmate îndeosebi de gânditorii germani. Nu putem să întocmim aici o listă exhaustivă, însă putem să indicăm câteva referințe importante: • Georg Simmel (1858-1918), mare admirator al lui Marx, rămânând totodată critic față de acesta, dezvoltă în Tragedia culturii o idee destul de similară. Cultura se obiectivează
by Matthieu Béra, Yvon Lamy [Corola-publishinghouse/Science/1069_a_2577]
-
linguistique générale (Paris, Payot, 1916). Personalitatea lui Saussure trebuie inclusă în orice panoramă a gîndirii moderne: de la filosofie la lingvistică, de la semiotică la antropologie, pentru că a influențat profund (deși după cîteva decenii de la publicarea operei fundamentale) demersul celor mai importanți gînditori contemporani: Merleau-Ponty, Lévi-Strauss, Barthes, Lacan, Foucault și prin ei ansamblul științelor umane. Pe de o parte, Saussure a restabilit contactul între lingvistică, logică și filosofie (se știe că lingvistica istorică a secolului al XIX-lea era insensibilă la marile probleme
by Daniela Rovenţa-FrumuŞani [Corola-publishinghouse/Science/1055_a_2563]
-
preferat de iluminismul rațional a ridicat pe o altă treaptă preferința anticilor greci pentru dualitatea conceptualizării. Practic, modernitatea a însemnat o diversificare a dualității, a perspectivelor privind distincția primară între lucruri. Dualitatea generativă materie-spirit, care a reprezentat universul conceptualizării marilor gânditori ai Antichității, atât a celor raționali cât și a celor mistici, a ajuns prin iluminiști să explodeze în varii direcții și substanțializări. Ceea ce distinge cunoașterea iluministă este dualitatea conceptuală în scopul raționalizării, ca formulă rafinată a preferinței pentru materie ca
ECONOMIA DE DICȚIONAR - Exerciții de îndemânare epistemicã by Marin Dinu () [Corola-publishinghouse/Science/224_a_281]
-
al jertfei de sine, Eliade conchide astfel: "S-ar putea ca ceea ce a constituit până acum nenorocul românilor în istorie să alcătuiască tocmai marea lui șansă de a supraviețui în Istoria de mâine. Mircea Vulcănescu credea (la fel ca marii gânditori români interbelici) că în înțelepciunea țărănească ar trebui să căutăm originalitatea imaginii românești asupra destinului. În Dimensiunea românească asupra existenței, ca și în alte studii izolate, Vulcănescu subliniază că, pentru țăran, lumea are sens, că există o corespondență "cosmică", sesizabilă
?ACCEP?IILE VIE?II by Br?ndu?a ? Georgiana Popa () [Corola-publishinghouse/Science/83168_a_84493]
-
colectiv" însă rămâne simptomatică pentru măsurarea duratei destul de întinse în care cultura românească a rămas în strânsă legătură cu folclorul, chiar dacă această legătură a fost intermediată și nu totdeauna vizibilă. II După identificarea unor dimensiuni filosofice ale norocului în textele gânditorilor români care s-au raportat și la credințele populare, preocupările privind destinul, manifestate în cercetarea etnologică românească, vor întregi tabloul acestui concept. Unele studii de referință consacră tangențial anumite capitole destinului, iar altele reprezintă colecții ce conțin și texte referitoare
?ACCEP?IILE VIE?II by Br?ndu?a ? Georgiana Popa () [Corola-publishinghouse/Science/83168_a_84493]
-
eroul, el se încadrează unor arhetipuri universale; conceperea, nașterea și formarea lui vor fi opera unor simboluri care trec dincolo de limitele individuale și ating prin definiție universalul." În narațiunea populară, miraculosul devine astfel cea mai "rațională" dintre instanțele pe care gânditorul popular o poate găsi. 2.Mesagerele magice Mihai Pop și Pavel Ruxăndoiu observau că poezia nașterii este dominată de sensuri mitice fundamentale; mitul despre ursite și ursitoare nu capătă, în substanța întruchipării simbolice, anvergură, dar este "implicat în strădania omului
?ACCEP?IILE VIE?II by Br?ndu?a ? Georgiana Popa () [Corola-publishinghouse/Science/83168_a_84493]
-
neîntâmplătoare Dat fiind materialul documentar imens aflat la dispoziție, am căutat să operez o selecție destul de severă din punct de vedere tematic.Am căutat ca narațiunile să nu se repete, analizând doar reprezentările destinului:nașterea și căsătoria, în relație cu gânditorii români și studiile acestora. În concluzie, analiza prozei românești urmează traseul ineluctabil naștere- căsătorie, cu toată bogăția elementelor colaterale care întovărășesc această schemă. Folclorul a constituit , în mod programatic , o sursă a literaturii culte și, în aceste condiții, s-au
?ACCEP?IILE VIE?II by Br?ndu?a ? Georgiana Popa () [Corola-publishinghouse/Science/83168_a_84493]
-
cuvinte, educația formală trebuie să recupereze în primul rând forța de seducție a modelului promovat la nivelul și cu ajutorul noilor tehnologii ale informației și ale comunicării, simultan cu reconstruirea instrumental-tehnologică a spațiului educațional formal. Deocamdată, în ciuda numeroaselor semnale din partea unor gânditori mai degrabă exteriori sistemului, "Educația instituționalizată este o entitate care a crescut fără factori de stres externi, așa că în cele din urmă se va nărui". (Taleb, 2014, p. 276) "Profeția" lui Taleb nu pare prea aproape de împlinire, chiar dacă, indubitabil, școala
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
a crescut fără factori de stres externi, așa că în cele din urmă se va nărui". (Taleb, 2014, p. 276) "Profeția" lui Taleb nu pare prea aproape de împlinire, chiar dacă, indubitabil, școala reprezintă un mediu artificial de tipul "mamei sufocante": "Biologul și gânditorul E.O. Wilson a fost întrebat odată care este cel mai mare impediment în dezvoltarea copiilor; răspunsul lui a fost: mama sufocantă. Argumentul lui este că aceste mame reprimă biofilia naturală a copiilor, dragostea lor pentru ființele vii. Problema este
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
caracterul său spontan) nu pare a avea caracteristicile unui proces de transmitere. Întrebarea care se impune acum este: care sunt caracteristicile unui proces de transmitere? Pentru a răspunde la această întrebare vom face referire la câteva analize a ceea ce unii gânditori consideră a fi educația: Platon, Karl Popper și Paulo Freire. În debutul Banchetului, Socrate ajuns mai târziu pentru că era frământat de o problemă nerezolvată, este poftit de gazda sa, Agathon, să se așeze lângă el pentru a-i împărtăși și
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
este deservit de o echipă) care declară că "știe" care sunt posibilitățile, nevoile și interesele elevilor, putând astfel să elaboreze un curriculum adecvat. Educația ca narațiune ilustrează perfect etapa a doua a învățării umane, așa cum o descrie Seymour Papert. Pentru gânditorul american, există trei etape ale învățării, care descriu implicarea individului în procesul cunoașterii; astfel, prima etapă începe imediat după nașterea copilului și poate fi descrisă ca fiind etapa învățării directe sau prin experiență directă: "Prima etapă începe atunci când copilul se
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
în poleială, iar el învață curând să se îndepărteze de tot ceea ce nu este înconjurat artificial cu circumstanțe de divertisment. Rezultatul inevitabil este un copil răsfățat care face numai ceea ce îi place". (Dewey, 1992, pp. 243-244) Am spune că dilema gânditorului american cu privire la compromisul dintre "școala interesului" și "școala efortului" este mai actuală ca niciodată, chiar dacă astăzi școala efortului este rezervată educației formale, iar școala interesului se regăsește în ceea ce numim educație informală sau nonformală. Pentru John Dewey, teoreticienii celor două
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
Pier Aldo Rovatti, atunci când afirmă că trăim "în epoca rațiunilor multiple" și că "gândire "slabă" înseamnă pluralism". (Vattimo/Rovatti, 1998, p. 60) În fond, gândirea slabă se întâlnește cu relativismul lui Protagoras, chiar dacă ideea omului- măsură este privită de unii gânditori ca referindu-se la individ, iar de alții ca referindu-se la umanitate: Atunci să vedem (spune Socrate n.a.), Hermogenes, dacă ți se pare că tot așa stau lucrurile și cu realitățile: că le revine lor o natură potrivit cu fiecare
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
luministe, acela de a dezvolta rațiunea omului, capacitatea lui de a lua decizii în mod autonom și argumentat. Luminile au redus omul la rațiune și raționalitate, ceea ce, în mod evident a însemnat o reducere a ariei sale de nespecializare. Dar gânditorii luminiști au acționat în acest sens de fapt, pentru că oportunismul/supraviețuirea maimuței goale au drept suport creierul/gândirea, iar în epocă tocmai gândirea era asfixiată. Specializarea educațională de astăzi și dependența omului de o meserie (despre care doar răuvoitorii sau
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
că elevul nu poate rezista acestui gen de captatio deoarece nu are încă propriile criterii și nici capacitatea de a gândi critic și de a opta în cunoștință de cauză). În al doilea rând, trebuie abordată o problemă pe care gânditorul polonez o amintește în treacăt, fără a-i analiza implicațiile (și fără a o numi ca atare), problema ignorării autorității purtătorului: "Autoritatea poate fi contestată (ceea ce presupune o luare de poziție explicită din partea elevului) sau ignorată (ceea ce presupune că, deși
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
alege, o autoritate potențială devine autoritate. Autoritățile nu mai comandă; îl lingușesc pe cel care alege, îl tentează și îl seduc". (Bauman, 2000, p. 61) Se poate afirma că astfel de concluzii infirmă analiza lui Bochenski? În mod evident, nu. Gânditorul polonez cercetează relația de autoritate în planul categoriilor, adică a "tipului cel mai general de obiecte" cu care lucrează filosofia; în același timp, trebuie subliniat, condițiile de concretizare a relației de autoritate s-au modificat, ceea ce presupune că fundamentarea relației
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
nu intră în contradicție cu zestrea biologică; dacă pare o trecere a achizițiilor culturale în plan secund și o "biologizare" (am spune, instinctualizare) a naturii umane, atunci nu este vorba decât de o privire superficială, așa cum demonstrează Michel Onfray, rebelul gânditor francez; pentru acesta, dimensiunea hedonistă a vieții trimite cu necesitate la celălalt, la intersubiectivitate, adică la împărtășiri care depășesc sfera instinctuală: "Cred, într-adevăr, că desfătarea fără conștiință nu aduce decât ruina sufletului, dacă ne este permis să spunem astfel
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
ambii combatanți, cu scopul de a-l proteja pe învins (în acest sens, un rol central îl joacă mecanismele de inhibare a agresivității). Raționând în sens opus, Zygmunt Bauman, încearcă să fundamenteze preceptele morale, pe terenul considerat de (prea) mulți gânditori nesigur, al impulsului moral; înclinațiile individului sunt dezordonate, subiective, schimbătoare ceea ce ruinează un domeniu fundamental pentru umanitate domeniul moralei: "Eul moral este și un eu lipsit de orice bază. Desigur, își are impulsul moral ca temelie, dar e singura. Iar
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
cugetarea lui Descartes : "gîndesc, deci exist". Intenția acestei cugetări este constatarea faptului următor: "nu știu dacă Dumnezeu există și deci nu știu dacă el m-a creat. Știu dar că gîndesc. Și dat fiind că gîndesc, sînt, exist". Cugetarea marelui gînditor a declanșat o reînnoire a gîndirii umane și a dat naștere unei mișcări spirituale ale cărei dezbateri continuă și în zilele noastre. Ea presupune constatarea că gîndirea umană ea însăși un fenomen real ar trebui să studieze numai fenomenele existente
Divinitatea: simbolul şi semnificaţia ei by Paul Diel [Corola-publishinghouse/Science/1411_a_2653]
-
Putin s-a alăturat președintelui Jacques Chirac al Franței și Cancelarului Germaniei, Gerhard Schroder, în a se opune invaziei americane asupra Irakului." 7 Cercetătorii sunt de părere că politica externă a Rusiei post-comuniste nu se înscrie în modelul anticipat de gânditorii realiști. Politica purtată de America în privința Federației Ruse a alternat între liberalism și realism. Modelul politicii externe rusești a fost stabilit încă de pe guvernarea Elțîn, însă tocmai când Putin a venit la conducere angajamentul fată de Occident a căpătat baze
ARMA ECONOMICĂ ÎN CONTEXTUL GLOBALIZĂRII by Cristian Moșnianu () [Corola-publishinghouse/Science/844_a_1868]