44,748 matches
-
neamul românesc... Fără această legătură, de astă dată esențială și organică, dintre pământul și poporul nostru nu putem înțelege nimic din istoria și civilizația actuală a neamului românesc”. Națiunea nu poate fi separată de substratul etnic, de populația care o compune, „de masa ereditară de însușiri fizice și psihice, care nu-i aparțin decât ei”. După criteriul etnic, românii reprezentau mai mult decât majoritatea absolută a populației, ceea ce întărea caracterul național unitar al statului. Potrivit recensământului din 1930, românii reprezentau 71
Basarabia în acte diplomatice1711-1947 by Ion AGRIGOROAIEI () [Corola-publishinghouse/Science/100958_a_102250]
-
ia act de unire și îi dă adeziunea statului român. În Sfatul Țării populația ruteno-ucraineană nu era reprezentată, este adevărat, decât de o minoritate fără importanță, corespunzătoare, de altfel, cifrei acestei populații în raport cu românii din Basarabia. Imensa majoritate a Adunării, compusă mai ales din români și din membrii unor naționalități diferite, s-a pronunțat fără rezerve pentru unire. Această unire o considerăm indisolubilă pentru totdeauna, deoarece ea reprezintă triumful dreptului nostru. În realitate este un fapt istoric cunoscut că Basarabia a
Basarabia în acte diplomatice1711-1947 by Ion AGRIGOROAIEI () [Corola-publishinghouse/Science/100958_a_102250]
-
declară că recunosc suveranitatea României asupra teritoriului Basarabiei, cuprins între frontiera actuală a României, Marea Neagră, cursul Nistrului de la gura sa până la punctul unde este tăiat de vechiul hotar dintre Bucovina și Basarabia, și acest vechiu hotar. Art. 2. O comisiune compusă din trei membri, dintre care unul va fi numit de principalele puteri aliate, unul de România și unul de Consiliul Societății Națiunilor pe seama Rusiei, va fi constituită în termen de 15 zile, cu începere de la punerea în vigoare a tratatului
Basarabia în acte diplomatice1711-1947 by Ion AGRIGOROAIEI () [Corola-publishinghouse/Science/100958_a_102250]
-
de participare, nevoia de protecție, de securitate. Acest grup se perpetuează de-a lungul câtorva ani și are o imensă influență asupra membrilor săi, alcătuind „creuzetul” în care se conturează personalitatea. Clasa de elevi este un grup de muncă specific, compus dintr un număr de membri egali între ei (elevi) și dintr-un animator (profesorul), ale căror raporturi sunt reglementate oficial de tipul sarcinii și de normele de funcționare 63. Spre deosebire de alte grupuri sociale, clasa de elevi este un grup prin
Clasa de elevi : mediul educaţional moral-religios by ELENA HEREŞ () [Corola-publishinghouse/Science/639_a_975]
-
scop dobândirea unor cunoștințe despre rugăciune și formarea deprinderii de a se ruga. Astfel, profesorul le va prezenta elevilor necesitatea rugăciunii, diferitele tipuri de rugăciuni și care sunt condițiile ce trebuie îndeplinite pentru ca Dumnezeu să ne asculte rugăciunile. Elevii vor compune scurte rugăciuni de slavă, de mulțumire, de cerere care să corespundă nevoilor lor sufletești. Meditația religioasă este o lucrarea sufleteacă prin care creștinul reflecteză profund asupra unei probleme religioase, cu speranța de a-și întări viața religioasă, de a dobândi
Clasa de elevi : mediul educaţional moral-religios by ELENA HEREŞ () [Corola-publishinghouse/Science/639_a_975]
-
lege, lucru care, uneori, ar putea părea cam ciudat cititorului. Desigur, termenul de lege trebuie luat aici în sensul său cel mai general, și anume cel de enunț teoretic referitor la o clasă de fenomene, propoziție din care teoriile sunt compuse. Teoriile și legile cu care lucrează sociologia nu sunt totdeauna doar simple ipoteze. Uneori, ele sunt mai mult decât atât, fiind sprijinite de solide argumente teoretice și de fapte empirice. Cel mai adesea, ele sunt însă mai puțin decât ipotezele
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
simple ipoteze. Uneori, ele sunt mai mult decât atât, fiind sprijinite de solide argumente teoretice și de fapte empirice. Cel mai adesea, ele sunt însă mai puțin decât ipotezele cu care ne-au obișnuit științele dezvoltate, fiind formulări încă primitive, compuse din abstracții confuze. Problema lor nu este aceea de a fi testate - admise ca legi sau respinse ca erori -, ci de a fi precizate, dezvoltate din formulări aproximative, vagi, puțin diferențiate, în formulări tot mai elaborate mai precise, mai nuanțate
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
inclusiv în sociologie, un rol fundamental. Ea pare să fie o schemă explicativă universală folosită, în toate disciplinele științifice, pentru explicarea oricărui fenomen. Unii consideră cauzalitatea a fi schema explicativă elementară, toate celelalte scheme explicative (funcțională, structuralăetc.) fiind forme complexe, compuse la rândul lor din mai multe relații cauzale, în consecință reductibile la cauzalitate (Stinchkomb, 1968). Alții consideră că nu toate tipurile de explicație științifică sunt reductibile la cauzalitate, existând și explicații noncauzale (Nagel, 1961; Kaplan, 1965). În această lucrare, analiza
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
grupurilor sociale (Coser, 1955). Legea ierarhie/diferențiere a satisfacției muncii. Poziția ierarhică într-oîntreprindere este un factor determinant al variației satisfacției muncii. Spre vârful ierarhiei, satisfacția muncii crește, spre baza ierarhiei, ea scade (Tannenbaum et al., 1974). Orice explicație cauzală este compusă din două elemente distincte: un enunț cauzal și un model explicativ al procesului de producere a efectului de către cauză. Enunțul cauzal stabilește, sub forma unei relații universale și necesare, sub formă de lege deci, dependența unui fenomen (efectul) de un
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
fi doar un singur caz. Țările care actualmente se industrializează se influențează și ele reciproc în strategiile pe care le adoptă. În plus, ele sunt influențate și de modelul de industrializare din țările capitaliste dezvoltate. Lumea actuală nu este deci compusă din colectivități care evoluează independent, ci interdependent. Interdependența limitează însă dramatic variația naturală a fenomenelor sociale, restrângând astfel baza empirică a sociologiei. Interdependența fenomenelor sociale lasă fără răspuns întrebarea dacă particularitățile lor reprezintă caracteristici generale sau caracteristici accidentale, difuzate de la
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
funcțională dezvoltă tocmai acest specific al realității sociale: de a fi activitate umană sau produs al acesteia, orientată de anumite finalități. Ea exprimă caracterul eminamente teleologic al vieții sociale. Postulatul fundamental al schemei funcționale este următorul: societatea reprezintă un sistem compus din activități și produse ale acestora, care au anumite finalități și îndeplinesc un anumit rol, o funcție; ele sunt constituite și/sauselectate în raport cu funcția pe care o îndeplinesc și sunt eliminate sau modificate când încetează să mai îndeplinească o funcție
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
în vedere cu precădere societățile arhaice, mai puțin diferențiate și mai integrate), tind să considere drept cadru unic de referință societatea globală, colectivitatea în ansamblul ei. O asemenea opțiune reprezintă însă o simplificare metodologică inacceptabilă. Societatea umană este în fapt compusă dintr-o mulțime de sisteme, relativ autonome, care se învecinează, se întretaie. Fiecare dintre aceste sisteme reprezintă un obiectiv potențial pentru analiza funcțională, un cadru de referință funcțional pentru analiza elementelor sale. Este drept, pentru multe societăți, dar în nici un
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
se află într-o fază de disoluție. Sistemul mondial actual, argumentează Mircea Malița, nu este încă un sistem în sensul propriu al cuvântului, cidoar aspiră să fie. El nu are încă finalități proprii suficient împărtășite de către toate națiunile care îl compun, fiind totodată lipsit de mecanisme eficace de promovare a unor asemenea finalități. Gradul de autonomie al unui sistem va varia substanțial în raport cu stadiul de constituire/dezagregare a respectivului sistem. În al doilea rând, orice sistem asupra căruia se oprește analiza
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
se fac așteptate. Este clar că fenomenele sociale nu apar în același fel cu cele naturale, ci prin mecanisme specifice. Structura funcțională presupune că ele sunt în mare parte rezultatul unui act de constituire finalist. Sistemele sociale, oamenii care le compun, sunt acelea care, pornind de la cerințele lor funcționale, construiesc mijloacele satisfacerii acestora. Geneza fenomenelor sociale nu este însă decât în mod excepțional conștientă. Marx utiliza frecvent conceptul de „spontan” pentru a desemna acest proces de geneză, printr-o activitate orientată
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
fie anticipate pentru viitor), iar efectul este selectarea de către sistem a respectivului element (constituirea și menținerea sa). b) Relația funcțională este o relație complexă, formată din mai multe relații cauzale mai simple. Artur Stinchkomb (1968) consideră schema funcțională ca fiind compusă din trei termeni legați între ei prin relații cauzale simple: Figura 4.1. Structura schemei funcționale fundată pe trei relații cauzale simple (apud Stinchkomb, 1968) unde: H = variabilele homeostatice, stările funcționale care trebuie menținute. S = elementul care produce aceste stări
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
devine problematică. Este necesar să distingem, în al doilea rând, resursele în funcție de gradul lor de generalitate. Anumite resurse sunt utilizate doar de unele sisteme (materiile prime, de exemplu). Altele sunt solicitate de o mulțime sau chiar de toate sistemele care compun o societate: resurse financiare, timp și energie umană. Munții sunt o resursă pentru multiple activități: turism, recreere, păstorit, silvicultură, vânat, minerit. Timpul este o resursă mult mai generală: pentru activitățilede producție (fondul de timp de muncă de care dispune o
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
pe care le analizează sociologul (întreprinderea, familia, statul etc.) reprezintă în fapt subsisteme ale unor sisteme mai generale, având de îndeplinit în cadrul acestora funcții specificate. Realitatea socială prezintă imaginea unei complexe ierarhii de sisteme. De regulă, elementele din care este compus un sistem social nu reprezintă acte elementare, ci activități complexe, diferențiate structural și specializate funcțional. Chiar și societatea globală are o serie de funcții care, într-un sens particular, pot fi interpretate ca fiind externe: ea trebuie să asigure satisfacerea
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
sunt funcții interne. Aceeași semnificație o are și tentativa lui Parsons de a formula patru tipuri generale de cerințe funcționale, valabile pentru orice sistem (adaptarea, realizarea scopurilor, integrarea și latența) și a delimita în raport cu acestea patru tipuri de subsisteme care compun atât societatea, cât și orice sistem social particular (Parsons, 1964). Există și alte abordări ale sistemelor funcționale ce pornesc de la finalitățile specifice ale acestora care, combinate cu o serie de condiții, fac explicabilă organizarea particulară a unui sistem sau altul
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
fapt, toate analizele care au ca obiectiv perfecționarea unui sistem adoptă un punct de vedere funcțional. Modelul structural al sistemului face abstracție de orientarea finalistă a acestuia (în măsura în care o are), concentrându-se asupra relațiilor de interdependență dintre elementele care îl compun. Capitolul de față se ocupă pe larg de acest model și în mod special de tipurile de analiză structurală. Structura reprezintă un pattern al relațiilor dintre elementele componente ale sistemului, o lege a relațiilor de interdependență a acestora. Cea mai
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
de echilibru, înalt stabile, coerente. Aexplica sistemele, în acest caz, înseamnă a identifica structura lor internă, starea de echilibru pe care aceasta o poate avea. Conform acestei înțelegeri, o analiză structurală trebuie să realizeze următoarele operații: să definească un sistem compus dintr-o mulțime de elemente; să definească valorile (stările) pe care le poate lua fiecare dintre elemente; să identifice configurațiile stabile ale valorilor acestor elemente. Structura sistemului în acest caz reprezintă o lege de transformare cu ajutorul căreia putem identifica mulțimea
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
în acest caz reprezintă o lege de transformare cu ajutorul căreia putem identifica mulțimea configurațiilor stabile. Structura reprezintă deci o relație constantă și ordonată între elementele unui sistem, luând forma unei legi universale. Claude Lévi-Strauss (1970) visa la ordonarea elementelor care compun culturile într-un tablou similar cu cel al elementelor chimice imaginat de Mendeleev. Un asemenea tablou, fundat pe o lege structurală, ne-ar ajuta să prevedem totalitatea configurațiilor culturale (în cazul tabloului lui Mendeleev, al configurațiilor chimice) stabile. Pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
plus, o serie de condiții care îi delimitează posibilul său acțional - nivelul de productivitate a muncii, tipul de tehnologie, sistemul de distribuire a bunurilor etc. În această matrice structurală se pot constitui mai multe tipuri (structuri) de familie: familie nucleară, compusă din părinți și copii, sau familie extinsă, care cuprinde și alte rude, ca bunici, surori, cumnați, cumnate, nepoți; sau forme distincte de distribuire a rolurilor între soți. O întreprindere poate fi definită în mod abstract prin funcțiile sale finale și
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
aceluiași sistem o fac unui element este diferită, sursă la rândul ei de tensiuni și conflicte interne. Noile structuri sunt adesea promovate, pe o perioadă lungă de timp, de unii membri ai sistemului, prin modificări treptate ale elementelor care îl compun și prin reorientarea lor structurală. Capitolul 7 RELAȚIILE DINTRE SISTEMEtc " Capitolul 7 RELAȚIILE DINTRE SISTEME" Până acum ne-am concentrat atenția asupra analizei sistemului social, a dinamicii sale interne și a relațiilor sale cu mediul. O asemenea perspectivă nu este
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
deveni imediat clare, în acest capitol un asemenea sistem va fi desemnat prin termenul de suprasistem. Sistemele finaliste se constituie „de sus în jos”: pornind de la finalitățile globale, ele își construiesc organizarea internă, elementele componente. În consecință, sistemele finaliste sunt compuse din subsisteme. Întregul, sistemul, are preeminență asupra părților. Suprasistemul este rezultatul interacțiunii unei mulțimi de sisteme. În cazul său, doar elementele componente (sistemele) au finalități proprii. Starea sa nu reprezintă materializarea unei orientări finaliste globale, ci rezultanta echilibrărilor, compunerilor, agregărilor
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
sistem component. Boudon (1979) ne oferă un exemplu foarte simplu de suprasistem. Presupunem un cinematograf cu două case de bilete. La orele de vârf se vor forma două cozi aproximativ egale. Casele de bilete, cu cozile și indivizii care le compun, formează un sistem caracterizat printr-o stare de echilibru: lungimea cozilor tinde să fie egală. Această stare de echilibru nu este realizată în virtutea unei finalități a sistemului, ci ca o rezultantă neintenționată a comportamentului indivizilor. Nu există o finalitate generală
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]