9,526 matches
-
care punea bazele clasicismului italian în Poetica sa) dezvoltă, pe acest teren, câteva considerații necesare cu privire atât la originea parodiilor, cât și la rolul ori măștile purtate de parodiști: "Așa cum satira s-a născut din tragedie, iar pantomima din comedie, parodia s-a născut din rapsodie... Într-adevăr, când rapsozii își întrerupeau recitările, își făceau apariția comicii (s.n.), care, pentru a relaxa spiritele, dezmințeau tot ceea ce auziserăm până atunci. Așa că au fost numiți parodiști pentru că, alături de subiectul serios propus, introduceau
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
aborda, în majoritatea cazurilor, aceleași motive tematico-mitologice ca și trilogia care o preceda. Astfel, ea era o contre-partie specială, travestită parodic, a prelucrării tragice a mitului respectiv: ea prezenta același mit sub un alt aspect"117. Nu întâmplător, multe dintre comediile vechilor greci aparțineau unor creatori care fuseseră, în același timp, și autori de tragedie, și autori de drame satirice, precum Sofocle, Eschil, Euripide. Aceștia își încercau inventivitatea și umorul prelucrând miturile canonizate. Dintre toți, cel mai talentat fusese considerat Eschil
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
încheind episodul disputei lui Ulise cu Ahile și Diomede prin lovirea celui dintâi cu "o oală de noapte puturoasă". Figura lui Ulise devine o emblemă a acestui tip de literatură, trecând din drama satirică în farsa dorică antică și în comediile ce preced apariția lui Aristofan, epopei comice de mică întindere, caracteristice îndeosebi Italiei de Sud și Siciliei, unde se va naște poemul eroi-comic, originalul produs al parodiei și, totodată, o treaptă în evoluția spre autenticitate al cărei prag final se
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
studiul citat, menționând că "cerința omogenității materialului serios și a celui comic avea un caracter mai strict și sistematic decât în Grecia". "A patra dramă" completează strălucit tabloul literaturii antice, pregătind terenul apariției literaturii lui Aristofan, deosebit de importantă căci "întreaga comedie europeană este legată, într-un fel sau altul, de lumea pieselor"119 sale. La el, parodia are o țintă precisă, chiar personală, urmărind aruncarea în deriziune a operelor și chiar a personalității rivalului său, Euripide. Se pare că maniera de
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
caracterelor, iar efectul scontat în spectatori nu intra în consonanță cu modelele propuse de Eschil și Sofocle. Așa se face că, la sfârșitul secolului al V-lea î.e.n., s-au înmulțit și atacurile ce-l vizau. Aproape că nu există comedie purtând semnătura lui Aristofan (păstrată până la noi) din care să lipsească aluziile parodice, ba chiar "criticile răutăcioase, învinuirile" aduse lui Euripide dintr-un motiv lesne de înțeles ("coborând drama de pe piedestalul ei sublim, Euripide săvârșea un sacrilegiu, și pentru acest
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
să moară de moarte bună"125. Altă dată, în Norii, parodierea are ca scop împotrivirea la o "învățătură" propovăduită de Socrate (ridiculizând chiar didacticismul acestuia), al cărui susținător declarat fusese, de asemenea, Euripide. Un moment culminant îl atinge ridicolul din comedia Femeile la sărbătoarea Demetrei, unde Aristofan convoacă (sub forma unei parodii la Banchetul lui Platon) o "adunare a femeilor", care, maestre în conducerea unor discursuri "veninoase", pun la cale condamnarea și uciderea lui Euripide. Pe lângă mai sus-amintitele paratragedii, Marian Popa
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
discursuri "veninoase", pun la cale condamnarea și uciderea lui Euripide. Pe lângă mai sus-amintitele paratragedii, Marian Popa uzează de încă doi termeni pentru denumirea acelor opere ce parodiază tragedii, și anume hilarodia și simodia, proveniți prin derivarea de la nume proprii: În comedie, parodia ar fi intrat prin Hermippos, Aristofan, Alexis, Diphilos; hilarodia e o specie a mimusului helenistic, parodie a tragediei, care după numele lui Simos se va numi și simodie"126. Diferențele specificate de cercetătorul român edifică în privința raportului dintre comedie
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
comedie, parodia ar fi intrat prin Hermippos, Aristofan, Alexis, Diphilos; hilarodia e o specie a mimusului helenistic, parodie a tragediei, care după numele lui Simos se va numi și simodie"126. Diferențele specificate de cercetătorul român edifică în privința raportului dintre comedie și parodie, arătând că nu întotdeauna speciile se intercondiționează. Ele fuseseră, de altfel, sesizate și în Deipnosophistae a lui Athenaios din Naucratis (170-230 e.n.). "Tratatul" său este cel puțin ciudat, dacă ținem seama că reunește o amplă descriere a pâinilor
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
simțeam nici o durere. În teaca slujitorului fusese un brici grosolan și tocit într-adins, bun pentru băieții care învață meseria de bărbier. De aceea nici slujitorul nu se înspăimântase când îi smulsese Giton briciul, și nici Eumolpus nu întrerupsese această comedie a sinuciderii" (Satyricon, XCIV). Petronius nu-și îngăduie prea multe inovații în schema romanului de aventuri, pe fundal idilic, o păstrează, dar hotărăște că tocmai această schematizare, ajunsă la apogeu, trebuie supusă ridiculizării. Encolpius și Giton se despart, apoi se
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
distorsionarea sensului. În paralel, trebuie ținut cont și de faptul că "încă de la sfârșitul secolului al XIV-lea, lamentațiile amoroase din sonetele lui Petrarca sunt parodiate"205, chiar forma sonetului trece în registru ludic și este coborâtă de pe piedestal. Divina Comedie mai mult decât orice altă operă a îndemnat la parodie, tocmai pentru că aderența ei la public a fost maximă. Lorenzo Magnificul a reușit să dezvolte un comic de calitate (Simposio sau I Beoni), imitând stilul Infernului. Este, în egală măsură
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
va adjudeca tipuri de discurs diferite, subsumând ironia, ludicul etc. Comicul asigură glisarea dinspre stilizare spre parodie, căci "stilizarea, motivată sau subliniată în plan comic (s.n.), devine parodie". Așa se face că, spre exemplu, parodiind o tragedie vom obține o comedie, posibil fiind și reversul, din parodierea comediei să se ajungă la o tragedie prin ancorarea într-un tip de stilizare asemănător. Parodiind motive ale literaturii epopeice, dar și, conform altor criterii, ale realismului, scrierea urmuziană de dimensiunile unei proze scurte
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
ironia, ludicul etc. Comicul asigură glisarea dinspre stilizare spre parodie, căci "stilizarea, motivată sau subliniată în plan comic (s.n.), devine parodie". Așa se face că, spre exemplu, parodiind o tragedie vom obține o comedie, posibil fiind și reversul, din parodierea comediei să se ajungă la o tragedie prin ancorarea într-un tip de stilizare asemănător. Parodiind motive ale literaturii epopeice, dar și, conform altor criterii, ale realismului, scrierea urmuziană de dimensiunile unei proze scurte se transformă într-un roman, care împinge
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
și ultraconfortabil, dar lipsit de frumusețea detaliilor ornamentale și de conștiința lui istorică. 305 Idem, p. 236. 306 Ch. Jencks și W. Chaitkin, Current Arhitecture, Londra, Academy Editions, 1982, p. 12, apud Matei Călinescu, op. cit. 307 Idem. 308 În Divina Comedie, traducere de George Coșbuc, Editura Cartier, Chișinău, 2004. 309 Este vorba despre percepția infernală asupra fatalității destinului, reluată chiar din moto-ul romanului: În orice caz, există un singur tunel, întunecos și singuratic: al meu". Vezi Ernesto Sábato, Tunelul, traducere
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
filosofic (aspect pe care l-am mai discutat anterior). Omul−filosof accede la cunoașterea divinului fără mediatorul−poet (temă mult încercată de-a lungul istoriei instituționale a imperiului creștin, până la răspunsul pe care Dante caută să-l dea prin Divina Comedia, dar și de-a lungul creștinismului în ansamblul său); doar el poate influența cetatea, astfel încât ea să decidă care sunt legile bune după care să se autoguverneze. Doar că aceste legi sunt inspirate de o putere supraterestră binevoitoare, ceea ce conferă
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
Giurgiuca subliniază importanța numirii lui Liviu Rebreanu în funcția de director al Teatrului Național. Cezar Petrescu răspunde la întrebările lui Vlaicu Bârna despre romanele Întunecare și Ochii strigoiului. Colaborează cu versuri Tudor Arghezi (Mâța), Ion Pillat. Arghezi își republică aici comedia Neguțătorul de ochelari. „Cronica literară” și „Cronica dramatică” sunt semnate de Vlaicu Bârna, „Cronica plastică” de Ion Vlasiu. Alți colaboratori: Virgil Carianopol, N. Carandino. I.H.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285461_a_286790]
-
paratextului obosesc cititorul preocupat de informații noi, citatul erudit îl instruiesc. Rolul presei este de a informa și de a instrui. Unele maxime, titluri de opere mai vechi sau mai noi realizează distorsiuni de efect. "Lupul s-a facut miel". "Comedie cu Grupul Vouă - "O mătușă pierdută" (Jurnalul Național). Există situații când paratextul utilizează în metaforă, titluri de opere, după regula adiectio de construcție (O scrisoare pierdută, o tablă neștearsă!), personaje celebre ("PSD: Românii nu au nevoie de o nouă Scrisoare
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
mai directă este un regim schizoid, vital și în același timp traumatic pentru respirația poemului. Schizoidia este explicitabilă printr-o serie de cupluri tensionate și antinomice, descompunând cele două sintaxe care intră în compoziția poeziei lui R.: obscurizare versus discursivitate, „comedia literaturii” versus comedia realului, obsesia ultraliteraturizantă, mallarmeeană, a Cărții versus obsesia civică a adevărului dinafara literaturii, obsesia adecvării la real (obsesia „descrierii” unor lucruri umile) versus conștiința că realul nu furnizează decât o referință minoră, nedemnă, secătuită, ingeniozitate în amorsarea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289365_a_290694]
-
un regim schizoid, vital și în același timp traumatic pentru respirația poemului. Schizoidia este explicitabilă printr-o serie de cupluri tensionate și antinomice, descompunând cele două sintaxe care intră în compoziția poeziei lui R.: obscurizare versus discursivitate, „comedia literaturii” versus comedia realului, obsesia ultraliteraturizantă, mallarmeeană, a Cărții versus obsesia civică a adevărului dinafara literaturii, obsesia adecvării la real (obsesia „descrierii” unor lucruri umile) versus conștiința că realul nu furnizează decât o referință minoră, nedemnă, secătuită, ingeniozitate în amorsarea unui dispozitiv retoric
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289365_a_290694]
-
anunțat din titlu, o selecție de poeme acoperind perioada dintre Ienăchiță Văcărescu și nouăzeciști. Antologarea, ce își asumă ambiția suplimentară de manifest al „cuvântului bine spus”, e făcută cu instinct sigur și gust indiscutabil. SCRIERI: Ochii lui Homer, Cluj, 1977; Comedia literaturii, București, 1980; Rosa canina, București, 1982. Antologii: Cele mai frumoase 100 de poezii ale limbii române, pref. edit., București, 2001; 100 din cele mai frumoase poeme de dragoste ale românilor, pref. edit., București, 2003. Repere bibliografice: Poantă, Radiografii, I
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289365_a_290694]
-
pașii de început ai Văcăreștilor și ai lui Costache Conachi, poezia românească n-ar fi atins zborul ei ascendent pînă la zenitul Luceafărului lui Mihai Eminescu. Fără înaintașii săi, ar fi izbutit oare „părintele teatrului românesc", I.L. Caragiale să înalțe comedia satirică pe culmi nemaiatinse? Desigur, nu. În aceeași perspectivă, trebuie situate și începuturile romanului românesc, specie literară care a pășit mai târziu pe drumul modernizării, al racordării ei la ritmul Europei occidentale în perioada dintre cele două războaie mondiale. Din
VIZIUNE GENERALĂ ASUPRA ȚĂRANULUI ÎN OPERELE LUI REBREANU by ANCA CHIRICA () [Corola-publishinghouse/Science/91620_a_92349]
-
de studenție lucrează în presă, ca redactor la „Universul”, apoi la „Scânteia tineretului” și ca redactor-șef la „Tânărul leninist” (1951-1954); între 1956 și 1969, este șef de secție la „Scânteia”. După 1969, a fost director adjunct la Teatrul de Comedie din București și, din 1984, director adjunct al Teatrului Evreiesc de Stat. Din 1985, se stabilește în Republica Federală Germania. A colaborat la „Gazeta literară”, „Tânărul scriitor”, dar mai ales la „Teatrul”, cu cronici de spectacole și cu interviuri. Debutul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285583_a_286912]
-
în opera lui Slavici, în vreme ce viziunea sadoveniană se deschide spre mitic și arhaic. Viziunea realist obiectivă dură, necruțătoare, din Ion și Răscoala lui Liviu Rebreanu se deosebește și ea de viziunea detașată, ironică sau parodică, cu care George Călinescu privește „comedia umană“ a lumii de parveniți pe care o surprinde în Enigma Otiliei. - O viziune despre lume poate fi atribuită și personajelor din opera epică sau dramatică. De exemplu, Ștefan Gheorghidiu și Ela, protagoniștii romanului Ultima noapte de dragoste, întâia noapte
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
care o vor accentua na turaliștii). - Cultivarea unui stil sobru, adesea impersonal sau anticalofil: „Modalitatea de redare trebuie să fie cât mai simplă, pentru ca toți să o poată înțelege.“ (G. Larroux, Le Réalisme) - Diversitatea modelelor realiste: realismul obiectiv (de observație: Comedia umană de Honoré de Balzac; romanul balzacian Enigma Otiliei de G. Călinescu; realismul dur al lui Liviu Rebreanu - Ion, Răscoala); realismul psihologic (dostoievskian, proustian, Camil Petrescu - Ultima noapte de dragoste, întâia noapte de război); realismul de proiecție lirică, mitică (Baltagul
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
aflăm posibilitatea unei opțiuni. Nu există conflict. Fatalitatea nu provoacă conflictul tragic, îi este consecința. [...] Fatalitatea ia locul timpului, îi anulează scurgerea. E veșnică. Veșnic este supliciul, moartea.“ (Justin Ceuca, Evoluția formelor dramatice) 3.3.4. Specii ale genului dramatic Comedia (lat. comoedia, gr. komoidía - cântec de sărbătoare) este o specie a genului dramatic în care sunt zugrăvite întro manieră satirică tipuri umane, carențe de caracter, moravuri ale societății, situații hazlii, având întotdeauna un final fericit. Născută încă din Antichitate, pentru
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
și mecanic“ (H. Bergson). Aceste perechi con trastive generează conflicte derizorii, de nivel exterior, ilustrând ridicolul existenței personajelor. - Orientând observația comică spre generalitate și tipologie, dramaturgii antici și cei clasici prezintă viciile omenești prin intermediul măștilor și al „caracterelor“ comice, în comedii de moravuri, ori comedii de caractere, dar și prin comicul de intrigă sau de situații, în comedia bufă ori în commedia dell‘arte (bazată pe improvizația actorilor). - Dramaturgii epocilor moderne revigorează comedia, apelând la limbaje scenice complexe prin care „personajele
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]