8,653 matches
-
capabil de iubire. Sunt oare? Nu știu. Și am mai iubit... oh... în trecut... alte femei... alți oameni... pierduți acum, pierduți, duși pentru vecie... dar tot n-ar fi dus la nimic... rahații și ratații și ticăloșii nu pot fi fericiți, așa că tot există puțină dreptate pe lumea asta. Ajunsesem la stadiul în care-ți vine foarte greu să pleci, în care e foarte greu să faci altceva decât să continui să bei și să tot bei whisky; și începusem să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
o reîntâlnesc în felul ăsta, e mâna destinului. Și a avut o viață atât de nefericită, s-ar zice că s-a rugat să reapar, și am reapărut. — Și... deci...? — Deci am s-o salvez și am s-o fac fericită pentru tot restul de viață cât ne-a mai rămas. Da, era foarte simplu, și nimic altceva nu s-ar putea dovedi de folos, decât soluția radicală. M-am lăsat pe speteaza scaunului. — Mai vrei puțin ceai? Nu, mulțumesc. Cred
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
suntem ca niște păpuși mecanice... dar, Doamne, tot timpul numai la asta mă gândesc, din când în când mai răbufnește din mine! Am acceptat până și minciuna aceea, pentru că n-am avut încotro, și doream cu atâta ardoare să fiu fericit, mă rog, nu chiar fericit, știu că așa ceva-i imposibil, dar voiam măcar puțină liniște în scârba asta de viață ratată a mea, voiam să mă odihnesc și eu un pic... dar, nu! Nici măcar să mă odihnesc nu m-ai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
neformate. Era o lume neîntinată, o lume de bucurii adevărate, simple și pure, o lume fericită, din moment ce aveam o încredere absolută în ea, și din moment ce în castitatea noastră puerilă, demodată, nu ne gândeam să facem dragoste. Cred că eram mai fericiți în acea lume decât sunt tinerii de azi. Aura iubirii pure și a romantismului pur, nealterat de anxietăți, ilumina zilele noastre petrecute împreună, nopțile noastre petrecute separat. Aceasta nu este o absurdă idealizare a unei Arcadii a tinereții. Eram niște
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
să fii nedespărțită de mine în toți anii ce vor urma? O, Hartley, aș putea să te fac atât de fericită, știu că a[ putea! Dar dă-mi voie să-ți mai spun ceva: dacă aș ști că ești fericită, fericită în căsnicia ta, nici nu m-aș gândi să te tulbur cu declarațiile iubirii mele stăruitoare, mi-aș consuma dragostea în tăcere, poate chiar aș disimula-o, poate că aș pleca. Bănuiesc, si iartă-mă că vorbesc de acest lucru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
așezat lângă ea și am cuibărit-o în brațele mele, în timp ce genunchii ni se atingeau. — O, iubita mea, ai venit, dragostea mea! — Charles... — Nu spune încă nimic. Vreau doar să mă conving că ești într-adevăr aici. Sunt atât de fericit. — Ascultă-mă, eu... — Te rog, iubito, te rog nu vorbi... și nu mă îndepărta de lângă tine. — Nu, dar trebuie să-ți vorbesc, am atât de puțin timp. Avem mult timp, tot timpul e în fața noastră. Ai citit scrisoarea, nu-i
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
așa. Și... deci... n-ai de gând să le faci o vizită, să-i anunți că ești aici? — Nu. — Nu crezi c-ar trebui? Firește, înțeleg că s-ar putea să n-o dorești. Eu unul am avut relații foarte fericite cu părinții mei, dar... — Ale mele au fost foarte nefericite. Băutura îi dezlegase limba. Gândurile mele se urziseră cu repeziciune. Un plan, planul, se înfiripase. — Cu ambii părinți? — Da. Mă rog, nu atât din vina ei. El era pornit împotriva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
a mișcat și m-a răscolit până-ntr-atât încât m-a readus în fire. Chestiunea presantă era s\ o iau de acolo, și nici măcar nu începusem încă să-i vorbesc. — Hartley, micuța mea, mă iubești, o, cât sunt de fericit! Dar, ascultă-mă, trebuie să-ți spun ceva. El unde e? — E plecat. Tocmai am intrat înăuntru ca să mă asigur. Vai, dar n-ar fi trebuit să vii... — Unde a plecat? Pentru cât timp? — S-a dus la cineva în legătură cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
timp. Senzația că ne aflam singuri, precum și cea a posibilității de extensie a timpului erau ciudate. Exultam de bucurie și, în același timp, totul mi se părea ireal. Am mai băut niște vin. — Hartley, eu nu cred că am fost fericit vreodată - ba chiar deloc - de când m-ai părăsit. Îți poți imagina cum am suferit atunci? Dar pe vremuri eram fericiți, nu-i așa? Când ne zbenguiam cu bicicletele. A fost tinerețea așa cum trebuie să fie: veselă, perfectă. De atunci, nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
și că, în sfârșit, ai venit acasă, în noaptea aceea, când te-am descoperit în lumina farurilor, veniseși aici, simțiseși nevoia să vii. Spune-mi că mă iubești, spune-mi că totul se va termina cu bine, că vom fi fericiți. Doamne Dumnezeule, nu vrei și tu să fii în sfârșit fericită și să trăiești alături de un bărbat care te iubește, care e bun cu tine, care crede tot ce-i spui? Hartley, uită-te la mine. Haide, vino dincolo, nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
îi aparțin. Dacă ai să mă duci la Londra, așa cum ai spus, va trebui să fug de la tine. Tu nu faci decât să agravezi lucrurile întruna, nu înțelegi... — O.K. Ești măritată. Și ce-i cu asta? N-ai fost fericită. — Nu are importanță. — Ba eu aș spune că are mare importanță. Nu văd ce altceva ar putea avea mai multă importanță. — Eu văd... — Recunoști că mă iubești. Poți iubi și un vis. Și tu crezi că lucrul ăsta poate constitui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
înseamnă că va „alege“. Și aici nu e vorba de o „ciondăneală“, ca să folosesc cuvântul grotesc al lui Perry, care dovedește că n-are habar despre ce-i vorba. Ea e o femeie tiranizată, terorizată, care n-a fost niciodată fericită alături de omul acela, e un lucru pe care mi l-a mărturisit singură. — Se poate ca menajul ei să nu fi fost fericit, dar a supraviețuit atâta amar de vreme. Tu te gândești prea mult la fericire, Charles. Nu-i
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
are habar despre ce-i vorba. Ea e o femeie tiranizată, terorizată, care n-a fost niciodată fericită alături de omul acela, e un lucru pe care mi l-a mărturisit singură. — Se poate ca menajul ei să nu fi fost fericit, dar a supraviețuit atâta amar de vreme. Tu te gândești prea mult la fericire, Charles. Nu-i un lucru chiar atât de important. Asta spune și ea. — Ca să vezi. — Titus, l-am interpelat, fericirea e importantă sau nu? — Da, firește
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
vis...“ — Da. — Dar cum stăm cu Dumnezeu, sau cu zeii? Poate un suflet să li se înfățișeze? — Zeii? Zeii înșiși nu-s decât niște visuri. Și ei sunt viziuni subiective. Mă rog, dar cel puțin poți spera în niște iluzii fericite dincolo de moarte. — Posibil, răspunse James, cu un aer rațional, de parcă discuta probabilitatea de a prinde sau nu un tren. Dar foarte puțini sunt oamenii care... să scape de... demonii care-i însoțesc. — Și fiecare om trece prin bardo? Nu știu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
că tu privești femeile ca pe un gunoi. Dar ce m-a mâncat pe mine era că, după ce mi-ai distrus viața și fericirea, nu te-ai sinchisit câtuși de puțin, te împăunai și te împieptoșai. — Nu cred că erai fericit cu ea... spui așa numai acum... Oh, pentru numele lui Dumnezeu! Mi-ai luat-o numai din gelozie și ciudă. O.K. Și eu pot fi gelos. Dar tu singur m-ai încurajat să cred că n-am păcătuit. De ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Lasă-mă pe mine s-o deschid, strigă Rosina. Ador să deschid sticlele de șampanie. Dopul zbură, spuma aurie țâșni. Charles! — Mulțumesc. În sănătatea dumneavoastră, domnule și doamnă Arbelow! — Nici nouă nu ne vine să credem, urmă Rosina. Și suntem fericiți. Cel puțin eu sunt fericită. Tu ești fericit, Peregrine? — Senzația nefamiliară pe care o încerc poate fi identificată drept fericire. Charles, își doresc toate cele bune. Macabrul tău văr militar mai e pe aici? — Nu, a plecat. — Așadar, huzurești cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Rosina. Ador să deschid sticlele de șampanie. Dopul zbură, spuma aurie țâșni. Charles! — Mulțumesc. În sănătatea dumneavoastră, domnule și doamnă Arbelow! — Nici nouă nu ne vine să credem, urmă Rosina. Și suntem fericiți. Cel puțin eu sunt fericită. Tu ești fericit, Peregrine? — Senzația nefamiliară pe care o încerc poate fi identificată drept fericire. Charles, își doresc toate cele bune. Macabrul tău văr militar mai e pe aici? — Nu, a plecat. — Așadar, huzurești cu de-a-pururi-fidela Liz? — Nu, și ea a plecat. — Singur-singurel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
de a trăi singur. Am întrebat: — Așadar vă bucurați să-l vedeți pe unchiul Charles? Ei au râd și eu am râs și cu toții am râs, iar Lizzie mi-a strâns mâna cu putere. Le dădusem îngăduința de a fi fericiți și-i vedeam cât erau de satisfăcuți și de recunoscători. Toată lumea părea să se lingă pe buze și s\ dea din coadă, cu excepția mea. Cidrul era prea dulce și destul de tare și începusem să-i simt efectul. Aerul meu de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
mașină, vă închipuiți - cu garaj, cu o curticică, și l-am dat la fiu-meu și eu mi-am luat unul cu 2 camere, aproape unul de altul... Îi mulțumesc lui Dumnezeu în fiecare seară... ca acuma n-am fost fericit niciodată. Poate când m-am eliberat din închisoare, da’ nu mai țiu minte... Ați mai fost șicanat sau căutat de Securitate? Nu prea... Spre surprinderea mea, nu prea... Am fost chemat de vreo 2-3 ori, nu mai mult. Și în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Nu. Adică, cum să vă spun, da. La Arad, Alianța Civică s-a format în biroul ăsta și eu am fost în comitetul Alianței Civice printre inițiatori, pentru că într-un partid nu m-am înscris niciodată, în niciunul. Și sunt fericit, și mă felicit că nu m-am înscris... E o plăcere, după cum văd că se-ntâmplă lucrurile... Sigur că am rămas un om de dreapta, dar nu, nu m-am înscris nicăieri... Ați avut proprietăți de revendicat după 1989? Acuma
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
și că soțul meu o divorțat și s-o căsătorit cu 3 luni înainte de-a mă întoarce eu... Eu nu m-am supărat. Nașul a spus: Vrei să te împaci cu el? Și-am spus: Lasă-l să fie fericit. Dacă m-ar fi așteptat, m-aș fi împăcat pentru fetiță... Dar din moment ce el s-a recăsătorit cu-o persoană frumoasă, tânără... Eu eram ca o floare de mucegai... Lasă-l să fie fericit! Când ați ieșit din închisoare? În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
am spus: Lasă-l să fie fericit. Dacă m-ar fi așteptat, m-aș fi împăcat pentru fetiță... Dar din moment ce el s-a recăsătorit cu-o persoană frumoasă, tânără... Eu eram ca o floare de mucegai... Lasă-l să fie fericit! Când ați ieșit din închisoare? În ’60, în septembrie. Cum a fost drumul înapoi spre casă? Drumul înapoi spre casă a fost foarte greu. Cu mare nerăbdare am așteptat ziua, dar îi departe, e obositor, drum așa de lung... V-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
nu m-o’ primit nici măcar ca muncitoare. Și fratele ăsta al meu avea foarte mulți colegi care erau inspectori de bancă și prin ei o reușit să obțină credite și o redresat această cooperativă. Și din cauza asta tare o fost fericit președintele respectiv și-o zis că: Orice nevoie o să ai în viață de ceva, să știi că-ți vom fi recunoscători că ne-ai salvat cooperativa. Și-atunci fratele meu o spus: Știți ce nevoie voi avea? Dacă vine sora
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
m-am dus, domnu’ Ceaușescu mi-a luat două exemplare iar restu’ am trimis eu câte-un exemplar: la ministru’ armatei, la ministru’ justiției, la Ceaușescu ăl mare... la procuratura generală, peste tot am trimis memorii d-ăștea. Și ce-ntâmplare fericită pentru mine! A doua sau a treia zi vine șoferu’ primului secretar, atunci era Ploștinaru Iulian, un om de doi metri înălțime, fost căpitan de Securitate. Vine la întreprindere: Nea Velene hai, că te cheamă primu’ secretar! Da’ io zâc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
se previziona, o dată cu creșterea venitului, creștea și tendința de secretizare a informației și dorința de a ascunde bunăstarea (Furnham și Okamura, 1999). De la informații extinse de tip bancar, a fost posibilă o clasificare a oamenilor în: fericirea banilor (foarte/moderat fericit cu situația financiară), neutru, nefericirea banilor (nefericit/foarte nefericit cu situația financiară). Cei din categoria „fericirea banilor” își gestionează banii, în loc să lase banii să-i conducă, atunci când își doresc să cumpere ceva care este foarte scump ori economisesc pentru el
Atitudinea față de bani by Gabriella Losonczy () [Corola-publishinghouse/Science/843_a_1654]