8,741 matches
-
în Ministerul de Externe. Alții, care nu știau că lucrează cu securitatea, au acum dosare. Dacă mă duceam ambasador, puneau oameni să mă urmărească... I-am și spus lui Ceaușescu, că dacă mă trimite la Paris trebuie să pună cinci inși care să informeze despre mine" (Op.cit. pag. 343). Interesant ce afirmă Machiavelli! A deschis "Cutia Pandorei" de s-au împrăștiat "Cooperatorii" peste tot în Centrala MAE și la misiunile diplomatice, apoi, știind ce s-ar putea "să-l pască" și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
sunt? Scrisoarea 143 Tema principală a discuțiilor televizate sunt românii. Și, crede-mă, italienii vorbesc mult, circa 70% din timpul de emisie este plin de talk-show uri. De dimineața și până seara își tot dau cu părerea. Azi vorbeau doi inși și cădeau de acord că delincvența ro mânilor este în procent mare pentru că România, comparativ cu celelalte țări balcanice, are o populație mult mai mare. În Bulgaria ar fi 7 milioane de locuitori, în Iugoslavia vreo 12, în Croația doar
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
acolo, precum și pentru organizarea perfectă a tuturor evenimentelor care se țineau acolo. Bineînțeles că nouă, celor care nu eram cazați acolo, nu ne plăcea treaba asta, ca să stăm într-un loc de o mai proastă calitate. Eram vreo 6 - 7 inși în cameră, iar Vintilă era singur cu soția într-o cameră. Și mai era, bineînțeles problema băuturii, care era aferentă, sau alocată pentru tabără, băutură pe care tot Vintilă o administra, ținută bineînțeles tot la el în cameră. Noi primeam
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
unde făceau baie în izvoare chiar și romanii, acum vreo 2000 de ani. O tabără de pomină la Băile Herculane a fost prin 1992 sau 1993, când am fost cazați cu toții la hotelul Hercules mi se pare, eram vreo 14 inși din toată țara. Tevatura a început încă din prima zi, când am descărcat bagajele noastre și bineînțeles băutura, cumpărată din timp de la Tirol, o cramă renumită în Caraș-Severin, vin roșu și alb, atât pentru noi cât și pentru oficialitățile care
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
a lăsat cu scandal, din nou Vintilă fiind nemulțumit de noi. Sper finalul taberei împreună cu pictorii iugoslavi, în noaptea în care ei plecau, cu un tren pe la 4 dimineața, pe la ora două noaptea, noi eram într-o cameră vreo 6-7 inși, bineînțeles că spiritele erau foarte vesele și bancurile se spuneau unul după altul. La un moment dat sună telefonul, era o pictoriță de-a noastră din Iugoslavia, care m-a rugat să mă duc până la ea în cameră, să-mi
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
îl împărtășesc cu Valeriu Cristea este acela al ororii de spectacolul funerar. Sau, mai exact, ne desparte o nuanță: la mine e oroare, la el rușine: „... mi-e rușine să fiu mort; adică neputincios, umilitor și neputincios, caraghios ca un ins legat fedeleș, ajuns la cheremul oricui, expus privirilor...” (278). Viața e atât de aspră încât, uneori, și cei slabi sunt nevoiți să ucidă pentru a supraviețui: „O făptură sleită de puteri încearcă să ucidă sau să prindă o altă făptură
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
de-ai mei probabil - povestit amintirea sa din copilărie). Era, așadar, copil însuși, în orașul Bolgrad, unde se născuse, când, într-o zi geroasă de iarnă, împreună cu alți băieții de vârsta lui, în drum spre școală, trecând pe lângă casa unui ins ciufut, care nu știu ce le făcuse, au găsit o modalitate foarte originală de a-și bate joc de el. Cine a avut ideea, s-a născut ea dintr-o inspirație colectivă de moment, nu mai rețin. Pentru a înțelege cum s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
Ce se întâmplase, de fapt? Asistasem, în mod cu totul întâmplător, la o secvență dintr-o simplă (dar oricum nepermis de brutală) operație de curățire a „Centrului” de cerșetori? Sau cerșetorul nu era cerșetor, și securiștii puseseră mâna pe un ins pe care îl căutau de mult, reușiseră să apuce o pradă îndelung jinduită? Fusesem cumva de față la capturarea unui spion sau agent deghizat? Îmi amintesc că am rămas consternat de violența micului spectacol derulat în viteză, plin până la greață
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
moale, stinsă a lui Virgil Trofin: „Lăsați-l să continue...” Perfidie? Compasiune? Corectitudine? În atitudinea lui era poate ceva din toate acestea. Până la urmă, Gh. Udr. a fost nevoit să părăsească sala, iar asupra mea s-au repezit mai mulți inși din aceia prezenți la orice ședință, și cu atât mai mult la una mare, pregătiți să intervină în orice moment critic. Cel mai supărat pe mine s-a dovedit profesorul Mihai Novicov, care m-a numit cu dispreț un „avocat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
se și deosebească frapant de ei prin ceva - în descoperirea acestor „abateri” trebuia să ne dovedim toată măiestria, și în ele consta tot farmecul jocului. „Uite-l pe Iorgu Iordan”, îmi spunea, de pildă, prietenul meu și-mi arăta un ins uscățiv și înalt care vindea înghețată în colț la Universitate. Noua, pentru nimeni previzibila îndeletnicire a marelui savant, astfel „deghizat”, purtând halat alb și pe cap o bonetă de asemenea albă, ne făcea să râdem până la lacrimi. Vânam, cu alte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
Corina, plânsă toată acum și parcă un pic supărată pe mine, pe noi, pentru povestea în care am băgat-o, fără voie, firește, și totuși... Când mi-a venit rândul să intru, m-am trezit în fața a vreo douăzeci de inși așezați la o lungă masă de ședințe. Nu știu de ce dar, mai târziu, după ani, nu mi-am putut reprima bănuiala că printre judecătorii mei din acea seară de mai, deloc idilică, se aflau și persoane pe care Ceaușescu le
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
stătea într-un bloc construit între cele două războaie, într-un apartament ce mi s-a părut elegant. Din „prelucrarea” pe care domnul acela mi-a făcut-o țin minte doar un citat din Maiakovski care, vituperând individualismul, ironiza pe inșii meschini ce fac dintr-o biată suferință personală (cauzată, de pildă - pilda o dădea chiar marele poet - de un cui în talpă) o tragedie universală. Mentorul meu ocazional bătea, cu alte cuvinte, șaua ca să priceapă iapa... Singurul care m-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
Câteva cuvinte - precise, sugestive - și portretul, sau scena e gata. Când îi spun că are talent nu vrea să recunoască. Când o îndemn să scrie, râde. O, dacă ar fi râs în felul acesta, la timpul potrivit, atâția și atâția inși care nu obosesc să scrie, să scrie. Zadarnic, fără nici un rost. Doina, în schimb, care ar putea să scrie, nici nu se gândește s-o facă. Tocmai ea, care posedă secretul de a-i face pe copii și mai copii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
nisip. Citesc și totodată „prind” ca într-o plasă tot ce scârțâie, foșnește, „mișcă” în jur și aștept, cu inima strânsă, sinistra bufnitură a unui alt... săculeț cu nisip. Pentru variație, ca să-și bată joc de teama mea exagerată, de ins „nevricos”, o gutuie preferă să cadă pe tăblia metalică a mesei rămase din vară sub pom, provocând un zgomot asurzitor. Mai să sar din pat, complet aiurit timp de câteva secunde de această malițioasă surpriză. * Într-o noapte de vară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
de acum câteva decenii ca să asiste la acel meci câți mai trăiesc, câți nu? Dacă ultimii ar dispărea din imagine chiar în timp ce vizionez acele secvențe, cum s-ar mai rări spectatorii din tribune... N-ar mai rămâne decât pâlcuri, grupulețe, inși singuratici împrăștiați ici-colo... Obiectivul stăruie ceva mai mult asupra unei femei tinere și frumoase, purtând beretă, după moda vremii: participă - sau se preface, din cochetărie, că participă - la fazele mai fierbinți ale meciului, Dumnezeule, cum o arăta astăzi? Dar oare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
literară. Dacă trebuie, voi plăti, n-am încotro. Probabil că am „furat” și mi-am însușit prea mult din fericirea generală provocată de Revoluție. Am „furat”, vorba unui mare scriitor, mai mult decât îmi permitea condiția - de veșnic perdant, de ins așezat mereu împotriva curentului. * Într-o seară, la câteva săptămâni după Revoluție, mă uitam la televizor - principala mea ocupație din acea perioadă. Evident, mă uitam nu la filme, câte s-or fi dat pe micul ecran pe atunci, și cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
unui și un sfert... Când au trecut trei ceasuri? ... Am ațipit, prin urmare?... Ce e în stradă?... Măturătorii orașului... Au prins un câne la mijloc. Știu... Asta e o petrecere populară la noi; am văzut-o de atâtea ori... Câțiva inși se pun la pândă de o parte și de alta a uliții. Un câne flămând rătăcește căutând dosurile bucătăriilor și unghiurile unde se scutură gunoaiele. La un semnal, toți se ridică și-l împresoară din toate părțile. O clipă, animalul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
nu se știe ce fond artistic... sau literar... Partea a patra. Au mai trecut câteva luni. Primăria hotărându-se să scape orașul de câini, hingherii trec la acțiune. De câteva nopți însă, nobila lor muncă le este zădărnicită de un ins care, amenințându-i cu arma, îi obligă să elibereze animalele capturate. Le pândește mașina, și când aceasta se oprește pentru o nouă razie, apare ca din pământ și îi somează. Se pare că originalul haiduc e chiar individul care hrănea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
spațiul luminat de ele, trecătorii, peste care cade lapovița unei seri de martie. La un moment dat, unul din cei doi bărbați îi atrage atenția celuilalt. „Uită-te la bătrânul ăsta, care trece acum, îl vezi, acela, da, acela!” Un ins cocârjat, îmbrăcat destul de ponosit, ținând în mâna stângă, „la vedere”, o geantă burdușită. Merge cu pași mici, fără a arăta nici un interes străzii, eventualelor ei evenimente, parcă preocupat, chiar în acele clipe, de un lucru foarte presant. În sfârșit, dispăru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
nu afle de ele: „să nu spui la nimeni că X are cancer”, auzi pe câte unul; mie, în schimb - afirmă în stilul lui caracteristic V.M. - îmi este rușine să fiu mort; adică neputincios, umilitor de neputincios, caraghios ca un ins legat fedeleș, ajuns la cheremul oricui, expus privirilor înspăimântate, scârbite sau chiar critice, ale tuturor. Să nu mai fii în stare să alungi o muscă, să nu mai poți să ridici măcar un deget! O, dacă ai reuși, frumos așezat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
și cu unii și cu alții, și cu stânga și cu dreapta, și cu opoziția și cu puterea. Ideologia lui de dimineață e caducă la prânz și total revizuită în amurg. Iar când se lasă noaptea e cu totul alt ins decât în zori... Fermentează necontenit. Uneori îți dă impresia că îl regretă pe Ceaușescu. Alteori pare neconsolat că opoziția încă nu a triumfat!* Critică ravagiile economiei de piață, însă ai zice că e socialist. Nu e, nu e nimic și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
dat în trup o neașteptată ușurare, ca și cum atomii în exces, ai cărnii mele bolnave, ar fi fost absorbiți și oasele mele bătrâne s-ar fi regenerat inexplicabil. M-am ridicat vioi, cu o neașteptată poftă de viață. Eram ca un ins renăscut. Anterior trăisem clipe umilitoare în care chiar să ridic un braț sau un picior îmi era aproape cu neputință și de multe ori, seara, am fost nevoit să mă culc îmbrăcat. Nu mai eram în stare să fac nici un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
pe Aia, dar până la urmă spaima de întuneric m-a transformat într-un copil ce-și caută ocrotirea în brațele primitoare ale mamei. I-am povestit ce-am visat și ea mi-a spus că obsesia întunericului îi bântuie pe inșii care simt o teamă enormă la gândul morții. „Probabil vrei să depășești starea larvară și să te apropii de altă ipostază mai înaltă, dar ești încă împiedicat de eul tău prim.” sacrificiu uman Obsesia ce m-a condus aici, mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
nu puteai să înțelegi de ce, dar cu siguranță că acea încredere reciprocă, instituită normal între indivizii unei cetăți, era moartă și îngropată. Fiece gest și fiece cuvânt sfârșeau prin a fi examinate bănuitor de ambele părți și temute. Parcă orice ins aștepta sosirea inevitabilă a unei osânde transcendente. Acest soi de maladie psihică ajunsese să mă molipsească și pe mine; și eu mă simțeam terorizat de aceeași frică, așa încât, în timp ce treceam prin unele localuri mai deocheate, mă trudeam din răsputeri să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
mele sunt înfipte în acest pământ, și nimeni nu va mai putea să mă alunge de aici. Până și aerul ăsta nou a început să țină la mine și să mă apere. Asceză Cu toată furoarea dionisiacă presupusă, în natura inșilor de pe-aici nu există avânturi pasionale. Dimpotrivă, comportamentul cel mai răspândit tinde către asceză. Doar Medeea a fost o excepție, încălcând curajoasă regula. Sau poate că mă-nșel. După doctrina lui Zamolxis, din carne se naște carnea, iar din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]