9,812 matches
-
ori ce este răul. iată, acum, la sfârșitul vieții tale, ai ocazia să mă cunoști În persoană. Eu sunt cel care te-a vegheat din umbră și te-a slăbit, ți-a tulburat inima și a făcut-o gata să tremure. Așa cum privești un pahar cu apă și poți să spui dacă apa e limpede sau murdară, așa și Dumnezeu, În ziua judecății, cu o singură privire va vedea cum e sufletul tău. Va vedea dacă ai iubit sau nu, dacă
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
audienței • Frica de a avea un discurs plictisitor • Frica că o să devină ținta unui interogatoriu de către cineva din audiență • Frica că oamenii vor pleca • Frica ca oamenii să facă haz de modul în care este îmbrăcat • Frica că îi va tremura vocea sau se va bâlbâi • Frica că nu o să știe ce să facă cu mâinile • Frica că oamenii vor considera că este incompetent • Frica rezultată din faptul că este în centrul atenției („toată lumea se va holba la mine!") Ce generează
Părinți de succes: Curajul de a vorbi în public by Elena Badea () [Corola-journal/Journalistic/25797_a_27122]
-
opri În loc. — Ascultă, spuse el, privindu-l crunt pe Ofuku și dându-i mâna la o parte, am ceva să-ți spun. — Ce te-a apucat? Eu sunt stăpânul aici, ai uitat? se făcu Ofuku palid la față, Începând să tremure. — De-asta sunt Întotdeauna ascultător, dar vreau să-ți spun ceva. Ofuku, ai uitat zilele copilăriei noastre? Noi doi am fost prieteni, nu-i așa? — Asta a fost În trecut. — În regulă, a fost În trecut, dar nu trebuie s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
al unui bărbat În suferință. Imediat, Oetsu intră În bucătărie. Avea ochii umflați de plâns și se șterse cu mâneca, În timp ce amesteca o fiertură medicinală pe plită. — Mătușică, Începu prudent Hiyoshi, În timp ce mângâia pisica, pisicuța asta are burta goală și tremură de frig. Dacă nu-i dai ceva de mâncare, o să moară. Evită să pomenească despre propria lui burtă. Oetsu nu-i luă În seamă remarca. — Tot aici ești? Întrebă ea. În curând se Înnoptează și-n casa asta nu te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
o pășune, unii tolăniți, alții așezați, câțiva În picioare. — Cine e acolo? Eu sunt. — Hiyoshi? — Mda. — Unde-ai fost? Ești ultimul. Toți ne făceam griji, Îl mustră un om. — Iertați-mă că am Întârziat, răspunse Hiyoshi, apropiindu-se de grup. Tremura. Unde-i Stăpânul Shichinai? Acolo este. Du-te să te scuzi. E foarte supărat. Patru sau cinci membri ai clanului stăteau de vorbă În jurul lui Shichinai. — A venit Maimuțoiul? Întrebă Shichinai, privind În jur. Hiyoshi veni la el și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și Inabayama vor cădea! Dar, printre ruinele arse, iarba va crește din nou! De data asta, firul ierbii va crește drept! Se ciocnea de oameni. Un cal fără călăreț trecu În galop. La o răspântie, câțiva refugiați stăteau strânși laolaltă, tremurând de spaimă. Hiyoshi, sub imperia emoției, alerga cât Îl țineau picioarele, urlând ca un proroc al sfârșitului lumii. Încotro? Nu avea nici o țintă. Nu se mai putea Întoarce În satul Hachisuka, de-asta era sigur. În orice caz, părăsea fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
soarele să-i atingă acestuia pielea palidă. Întorcându-se și văzând cît de schimbat era fiul ei, pe față i se așternu o mare emoție. Era fericită sau tristă? Ochii i se umplură de lacrimi, iar buza Începu să-i tremure. — Eu sunt, mamă. Toată lumea e bine? Făcând un mic salt, Hiyoshi se așeză pe o rogojină de paie, lângă ea. Mirosul de lapte Îi stăruia pe sân. Îl Îmbrățișă la fel ca pe copilul pe care-l alăpta. Ce s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Katsuie sosise la Castelul Nagoya În cursul aceleiași zile. Se pregătea să plece, după o Întâlnire de taină, dar confuzia pricinuită de sosirea neprevăzută a lui Nobunaga Îl punea Într-o situație dificilă. Prins În propria-i cursă, se târâse, tremurând, Într-o cameră secretă. Cei doi Îl găsiră acolo și oftară ușurați. — Neșteptată vizită! comentă Sado. Ce surpriză! — Tipic pentru el, replică Mimasaka. Îți vine să-nnebunești, Încercând să-i găsești logică. Nu știi niciodată ce-o să facă În clipa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
e prea pretențios să fim atât de preocupați de aparențe sau să fim sclavii etichetei! Formalismele sunt pentru curtenii din capitală. Este suficient ca Oda să fie un clan de samurai de țară. — Da, stăpâne. — Ce-i cu tine, Katsuie? Tremuri. — Mă simt chiar mai rău, stăpâne, când mă gândesc că s-ar putea să vă fi jignit. — Ha, ha, ha, ha! Te iert. Ridică-te. Nu, stai, stai. Mi s-au dezlegat șireturile ciorapilor de piele. Katsuie, dacă tot ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
-vă acum iertare! Căiți-vă! Când auzi că flancul stâng al forțelor rebele căzuse și că Mimasaka era mort, Katsuie se refugie la mama și la fratele lui Nobunaga, În Castelul Suemori. Mama lui Nobunaga Începu să pângă și să tremure, auzind de Înfrângerea armatei lor; Nobuyuki se cutremură. Katsuie, generalul Învins al forțelor rebele, spuse: — Cel mai bine ar fi să renunț la cele lumești. Se rase În cap, Își scoase armura și Îmbrăcă veșminte de preot buddhist. A doua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
să cadă din cauza unei mici spărturi Într-un zid de pământ. Vorbea cu o intensitate covârșitoare. De două sau trei ori, Ukon Încercă să spună ceva, dar elocvența lui Tokichiro Îl amuțea și nu putea decât să rămână cu buzele tremurându-i. Maiștrii căscau și eu gura, uluiți de discursul lui Tokichiro. Simțind miezul vorbelor lui, nimeni nu-l putea Întrerupe, nici prin cuvinte violente, nici prin forță. Nu se mai cunoștea clar cine era supraveghetorul. Când Tokichiro simți că spusele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
li se citea disprețul. Deodată, Tokichiro Îl lovi pe zidarul-șef cu latul săbiei sale lungi. — Ce sfidare! Stai În fața unui supraveghetor cu brațele Încrucișate? Ieși afară! Crezând că fusese tăiat, omul căzu la pământ, țipând. Ceilalți păliră, cu genunchii tremurându-le. Tokichiro continuă, sever: — Vă voi repartiza posturile și Îndatoririle. Ascultați cu atenție. Atitudinea lor se schimbare În bine. Nimeni nu mai părea să fie atent doar pe jumătate. Tăceau, deși nu se Împăcaseră cu situația. Și chiar dacă nu erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
aruncă la picioarele lui Tokichiro. — N-am nici o scuză. Abia acum Îmi Înțeleg nesocotința și puținătatea. Ar trebui să mă legi, să ne fie de Învățătură, și să te grăbești cu construcția asta, spre binele provinciei. Cu capul plecat, bătrânul tremura În timp ce vorbea. La Început, Tokichiro Îl privi cu o uimire deplină, dar, apoi, dădu ușor din cap și spuse: — Hm. Yamabuchi Ukon ți-a spus să faci asta, așa e? — Ai știut-o tot timpul, Domnule Kinoshita. — Cum aș fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
vecini și aud până și mama și tatăl din casă, e firesc ca orice tânără fată să se simtă jenată. Nene stătuse În fața porții, privind În gol cerul de toamnă. Auzind Însă glasul lui Tokichiro, se Înroși și se ascunse, tremurând, dincolo de poartă. — Nene! Eu sunt, Tokichiro! ridică el și mai mult vocea, luând-o la fugă spre ea. Iartă-mă că te-am neglijat. Am fost ocupat cu treburile. Nene stătea pe jumătate ascunsă după poartă dar, cum Tokichiro o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Sumpu ca armata lui să pornească spre capitală. Opulența și strălucitoarea ținută de drum a armatei clanului Imagawa făcea ca lumea Întreagă să se uite cu ochii mari de uimire. Iar proclamația lui Yoshimoto făcea provinciile mici și slabe să tremure de frică. Mesajul era simplu și clar: Cei care obstrucționează Înaintarea armatei mele vor fi doborâți. Cei care o Întâmpină cu onoruri vor fi răsplătiți. După sărbătoarea Băieților, moștenitorul lui Yoshimoto, Ujizane, fu lăsat la cârma orașului Sumpu și, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
dorințele tale, să le spun eu În locul tău? La auzul cuvintelor lui Tokichiro, Nene zâmbi și dădu din cap. Apoi, Își coborî repede privirea. — Dragoste a unui soț? — Nu... — Atunci, o dragoste neschimbătoare. — Da. — Să naști un copil sănătos? Nene tremura. Dacă ar fi aprinsă o lampă, s-ar fi văzut că fața ei se Înroșise precum cinabrul. În dimineața de după cele trei zile de petrecere, Tokichiro și soția lui Îmbrăcară kimonouri oficiale pentru Încă o ceremonie și se duseră În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
forțele noastre sunt insuficiente, continuați să cereți oameni din toate districtele. Există suficiente trupe În cetate? Nu va fi nevoie să Împrumutăm soldați de la clanul Asai, nu-i așa? Ce părere aveți? Glasul Îi era ascuțit și plin de teamă, tremurând de groază și demoralizare. Vasalii trebuiau să aibă grijă ca starea de spirit a lui Tatsuoki să nu-i influențeze pe propriii lui războinici. La căderea serii, de la castel se vedeau arzând focuri. Înaintarea trupelor Oda continua zi și noapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
spusese că anula prelegerile de seară. La căderea Întunericului, puse ca ușile glisante ale casei să se Închidă În grabă. Vântul de seară, de pe cursul superior al râului Kiso, Îl făcea pe Hanbei, care avea oricum un fizic slab, să tremure de frig, cu toate că se apropia vara. — Ți-am așternut patul Înăuntru. De ce nu te culci? Oyu Îi puse lângă birou o fiertură medicinală. Hanbei citea, ocupație obișnuită atunci când avea puțin timp liber. Nu, nu mă simt chiar atât de rău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
luptă! Cu aceste cuvinte, navele de război se aliniară pe țărmul răsăritean al lacului Biwa și porniră spre Omi. Toate, de la pregătirea corăbiilor până la Încărcarea rațiilor pentru soldați și a nutrețului cailor, presupunea cooperarea oamenilor de rând. Cu siguranță, aceștia tremurau de frica puterii militare a lui Nobunaga. Dar, mai mult decât atât, faptul că localnicii din Omi se uniseră În sprijinul lui se datora aprobării felului său de guvernare, care le câștigase Încrederea. Nobunaga era singurul care salvase vetrele populației
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
decât să atragă asupra lui genul de reputație rea, temută și evitată de oameni vreme de sute de ani. — Nu vom lupta Într-o bătălie care vă va distruge, spuseră cei trei generali, vorbind În numele tuturor celor prezenți. Glasurile le tremurau, Înlăcrimate de devotament. Nobunaga, Însă, era hotărât și nu dădea nici un semn că ar sta măcar să se mai gândească la cuvintele celor trei. Dimpotrivă, deveni și mai decis. — Vă puteți retrage. Nu mai spuneți nimic, le porunci el. Dacă refuzați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
două tabere Începură să se vadă clar Între ele, dar distanța care le despărțea Încă era considerabilă. Nimeni nu făcea un pas În afara celor două linii de lănci, dispune simetric. Într-un asemenea moment, până și cei mai curajoși războinici tremurau de frică. S-ar fi putut spune că erau „speriați“, dar această stare nu avea nimic În comun cu teama obișnuită. Nu că le-ar fi slăbit voința, dar treceau de la viața cotidiană, la viața de luptă. Procesul cerea doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ezitare. Deși bătrân și călit, generalul simți că i se face pielea de găină, iar părul alb i se făcu măciucă. — In... infamule! Ce-ai de gând să-i faci băiatului? Glasul lui Mikawa era aproape plângăreț. Se apropie puțin, tremurând din tot trupul de furie și regret. Când vasalii care-l Însoțiseră Înțeleseră ce se Întâmpla, zbierară din toți bojocii, dând din mâini și anunțând pe toată lumea de situația ivită. Gărzile de la poarta centrală și din citaldela interioară auziseră, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
hotărâți să cadă În același timp. Și, tocmai acum, când se distrau cum nu se putea mai bine, apăruse, dintr-o dată, inamicul! Majoritatea se Încruntară la Hideyoshi cu ochi Înroșiți - ochi care aproape pe oricine l-ar fi făcut să tremure. — Mă scuzați, spuse Hideyoshi, fără a se adresa nimănui anume. Intră, mergând cu pași mici, și Înaintă direct spre Nagamasa, În fața căruia făcu o plecăciune. — Am venit, recunoscător că ați poruncit ca până și mie să mi se Întindă o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
a Întors. A reușit să scape nevătămat din castel. — Cum!? A venit Hideyoshi? exclamă Nobunaga. Singur? mai Întrebă el, grăbit. Mesagerul cel tânăr adăugă: — A venit cu trei oameni din clanul Asai, cu Doamna Oichi și cu copiii ei. Nobunaga tremura. — Ești sigur? I-ai văzut cu ochii tăi? — Câțiva dintre noi i-am păzit pe drumul de Înapoiere, imediat după ce au ieșit În fugă din castel, care se prăbușea În flăcări. Erau epuizați, așa că, i-am dus Într-un loc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
că această datorie era o grea răspundere, considerând-o ca pe un calvar. Era sigură că, dacă mergea la Castelul Gifu și se prezenta singură În fața Seniorului Nobunaga, n-avea să poată face altceva decât să stea jos și să tremure. Cu toate acestea, ziua respectivă sosi și, lăsându-și soacra la han, plecă singură la castel, aducând daruri din Sunomata. La castel, păru să-și uite toate neliniștile. Ajunsă acolo, Își privi pentru, prima oară, seniorul În față și, contrar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]