4,475 matches
-
O, 1990, 43; Laura Pavel, Măștile bovarismului, ECH, 1990, 10; Nicolae Manolescu, În sfârșit, un roman, RL, 1990, 49; Mihai Dragolea, Jazz și bovarism, ST, 1990, 11-12; Ioan Holban, O populație în refugiu, CRC, 1991, 9; Maria-Ana Tupan, Arhitectura eului fictiv, VR, 1991, 4; Dorin Popa, „Prefer să fiu comparat cu Balzac decât cu Che Guevara” (interviu cu Stelian Tănase), CRC, 1991, 20; Florin Sicoie, În dialog cu Stelian Tănase, CNT, 1992, 34, 35; Florin Sicoie, Analiza politică și „uneltele scriitorului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290051_a_291380]
-
lumea În dimensiunea ei reală, fără patina falsei normalități; punând degetul acolo unde se simțea pulsul teribil al vieții, deși avea să-l ridice pătat de sânge. Olvido, la rândul ei, era conștientă că trăise de mică Într-o lume fictivă, precum acel Budha tânăr căruia, povestea ea, familia Îi ascunsese vreme de treizeci de ani existența morții. Camera foto, zicea, și cu tine, Faulques, sunteți pașaportul meu pentru realitate, locul unde lucrurile nu pot să fie Înfrumusețate cu stupiditate, retorică
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
romanul cu caracter istoric Rodeo (1983). Decupând o serie de secvențe din revoluția de la 1848 în Transilvania, narațiunea utilizează documente ale epocii, introduce, alături de protagoniști ai timpului (Avram Iancu, Nicolae Bălcescu, G. Barițiu ș.a.), un număr de personaje secundare, multe fictive, în încercarea de a da o notă de modernitate genului. Menționând doar aleatoriu o temă a povestitorului, capabilă să imprime coerență transgresării planului istoric, romanul eșuează într-un colaj aiuritor nu numai la nivel textual, ci și evenimențial. SCRIERI: Coborând
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289441_a_290770]
-
e doar o temă literară, ci tema Însăși a vieții - prin acel soi de paradox care a motivat-o pe autoare să-și asume, tragic, obsesiile literare. Femeia În negru, din ultima parte a vieții scriitoarei, e proiecția unui personaj fictiv, care iese din paginile jurnalului și intră În viață. A doua categorie de jurnale atinge, În multe privințe, specia patologicului. Morbiditatea, plăcerea de a descrie cu mii de amănunte pătrunderea (fizică, psihică) În moarte nu țin neapărat de o vârstă
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
poala maternă. Dorința de a evada din lume e atât de radicală, de irațională și de... totalitară (aspirația, resemnarea de a trăi sub dictatură!), Încât respinge orice formă de dialog. Cuvintele nu mai vor să se supună realității - nici măcar aceleia, fictive, a universului imaginar -, intrând Într-un fel de grevă a expresivității: parcă ar dori să-și recapete sensurile seci, lipsite de orice expresivitate, ale articolului de dicționar. Sinucigașul violentează și, În cele din urmă, anulează Însăși motivația scrierii jurnalului. Tot
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
de alta. Însă chiar În momentele În care moartea, instinctul de conservare par Învinse, când cuvintele Înlătură primejdia letală, Însăși invocarea ei e un semn al pândei perpetue și al unei duble realități: una obiectivă, fizică, cea de-a doua fictivă. Sinuciderea nu este - sau, mai exact: nu rămâne - niciodată un act individual: ea implică o participare a societății, de care e legată Într-o rețea densă de motivații 28. Spre deosebire de sinucigașul obișnuit, scriitorul care se sinucide produce și un document
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
scârbele, ranchiunele, ororile, urile. Cu toate acestea, nota dominantă a spiritului său e... elegia. Nu-i rămâne, desigur, decât să se accepte tel-quel și să lucreze În spiritul harurilor sale Înnăscute. Să lucreze scriind și transferând aceste contradicții unor personaje fictive. Colac peste pupăză, Își descoperă și o manie a persecuției, care complică și mai mult supraîncărcatul peisaj mental. În fapt, ce e real și ce excrescență resentimentară În acest du-te-vino bezmetic? Până În ce punct furiile, furiile verbioase ale lui Drieu
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
exuberanța violentă și agresivitatea aparent nevinovată conțin, toate, germenii unei instabilități care se va dovedi tragică. Sinuciderea e, la Sylvia Plath, consecința normală a unui stil a-normal de viață. The Bell Jar, romanul ei postum, e, de fapt, documentul fictiv al unei stări care confiscase nu numai gândurile, dar și gesturile autoarei. Depresivă, nevrotică, Întorcând la infinit, pe toate fețele, aceleași și aceleași obsesii, ea reușește să păstreze o impresie de echilibru și normalitate În viața de zi cu zi
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
de arta literară. Absența autoportretului sistematic și voluntar se leagă, fără Îndoială, de pactul secretului. Scriind, inițial, doar pentru sine, autorul nu simte nevoia prezentării, ca În narațiunile clasice, a personajului „central”, a „eroului”, a „protagonistului” - În fond, a ființei fictive În care se metamorfozează el Însuși prin actul redactării. Această caracteristică s-a păstrat În aproape Întreaga istorie a jurnalului, devenind chiar una din trăsăturile sale distinctive: prezența În centrul imaginar al romanului, la Întretăierea secvențelor narative și a celor
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Și, În acest sens, nu vom avea niciodată de-a face doar cu unicitatea actului confesiv, ci cu o obligatorie repetitivitate. Altminteri, un singur gest, un singur act, o singură Întâmplare nu sunt suficiente pentru a constitui materia (reală ori fictivă) a jurnalului intim În forma sa clasică. În această fază, a proiectelor teoretice, e greu de vorbit de obsesii axiologice ori etice. Opozițiile Însele sunt excluse, atâta vreme cât e imposibil de descoperit un punct al echilibrării reciproce. Adevăr vs. Minciună, Realitate
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
luminată prin lectura jurnalului. Postimpresionismul din unele romane ale Virginiei Woolf este perceput diferit prin prisma jurnalului care descrie cu o acuitate halucinantă raporturile autoarei cu lumea. „Tulburarea” peisajului narativ din Valurile sau din Spre far sunt contraponderea, În regimul fictivului, a unei imposibilități reale de a găsi punctul de focalizare În perceperea lumii. Aflată Într-un contratimp tragic, Virginia Woolf reconstituie imaginile realității din fragmente al căror sens le-a distorsionat ea Însăși, cu bună știință. E vorba aici și
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Mărturia sinelui, perceperea propriei alterități, deconstruirea și refacerea unui model mental sunt tot atâtea escale În drumul „ficționalizării” unei realități adeseori lipsită de spectaculozitate. În final, ca o Însumare a tuturor acestor eșecuri, viața scriitorului va deveni biografia unui personaj fictiv, greu de recunoscut chiar pentru cel care scrie. După cum se știe, există o expresivitate involuntară a oricărui text, o ieșire de sub control a imaginii pe care, cu obstinație, vrea să o propună. În laborator Pentru o Întreagă categorie de autori
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
o expresivitate involuntară a oricărui text, o ieșire de sub control a imaginii pe care, cu obstinație, vrea să o propună. În laborator Pentru o Întreagă categorie de autori, jurnalul intim e locul În care se produce transformarea „reprezentării-idee” În „ființă fictivă”24. Acceptând existența acestei dualități, acceptăm și existența unei tensiuni (greu definibile, altfel) la limita celor două lumi Între care pendulează autorul de jurnale. Din acest motiv, nenumărate scrieri diaristice sunt și un excelent prilej al recapitulării Înaintea creației propriu-zise
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
a finitudinii temporale și a precarității concluziilor la care conduce. Destinația sa va fi, deci, și ea dublă. Jurnalul distorsionează relația existentă anterior dintre scriitor și cititor, dar și pe aceea dintre autor și textul său: lucrurile spuse nu sunt fictive, iar cel ce vorbește se Înfățișează fără mască 54. De-mascarea este prima operație a trecerii de la subiectivitate la obiectivitate, adică de la literatură la jurnalul intim. Distanța impusă de către cititor se anulează odată cu cea dintâi notație de jurnal. Scrierea acestuia
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
dată, nici la „intimitatea” conținutului. Problemele autorului, probleme morale, familiale, financiare etc. sunt, În noua perspectivă, problemele unui personaj. Ale unui personaj dintr-o scriere clasică, realistă, un personaj al unei lumi clar delimitate. Dar o lume În egală măsură fictivă, o lume scrisă. Între confesiune și elaborare, Între persoană și personaj, Învinge de fiecare dată al doilea termen. Împrejurările vieții nu mai sunt decât componentele unui text. E adevărat, un text vulnerabil, neterminat. Un text care-și trădează, poate, mult
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
În cadrul terapiei și prin activitatea de observare a comportamentului general ne confruntăm cu două forme de manifestare: o categorie de autiști agitați, irascibili, negativiști, turbulenți care au pe plan imaginar unele experiențe care-i obsedează, îi fac temători de cauze fictive, și o altă categorie de autiști calmi, inactivi, docili, contemplativi, absenți, cu o trăire idilică de consolare. Ambele categorii prezentate au și elemente comune: * prezintă tulburări de somn-veghe sau insomnii rebele, unii dorm 1-2 ore pe noapte restul fiind consumat
Articole şi cuvântări by Veronica Bâlbâe () [Corola-publishinghouse/Science/330_a_1276]
-
tip religios, confesiunea este stimulată pentru că apropie enoriașul de rînd de idealul "divinității umane" venerate. În regimurile totalitare antireligioase, imposibilitatea mărturisirii generează traume interioare, conștiințe ale păcatului amplificate de conflictele exterioare pe care cultul puterii le stimulează prin inventarea unor fictive motive de vină. • Știința sacră se străduiește să creeze o aură de sacralitate în jurul principalelor dogme ale ideologiei totalitare, considerată drept unica în măsură să asigure afirmarea "personalității multilateral dezvoltate". Această imagine presupune mistificarea dogmelor (într-o manieră similară cu
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
pe care-l avem. Ar fi bine să facem economie. (Twain 1897:89) Cerința de a spune "adevărul, întreg adevărul și nimic altceva decît adevărul" a fost luată în rîs de către Steiner (1975:220) care a considerat-o "un ideal fictiv al tribunalelor sau al seminarului de logică". Într-adevăr, deși obligativitatea de a fi sincer pare extrem de importantă, minciunile prin omisiune sînt privite cu mai multă îndulgență decît cele propriu-zise; de asemenea, ele oferă adversarului mai puține posibilități de a
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
În tribunalele familiale, se pune în schimb un accent mai puternic pe ajungerea la un acord, la o înțelegere acceptată de toate părțile implicate în dispută, chiar dacă acest aranjament este făcut mai prezentabil, în termeni juridici, prin încorporarea unor elemente fictive. Multe sisteme juridice țărănești sînt, de asemenea, preocupate mai curînd să se ajungă la un compromis decît să se descopere adevărul, chiar în cazul disputelor care nu au loc între membrii unei familii. De exemplu, Collier (1973:viii, 97), în
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
ceea ce el considera a fi elemente mitice și supranaturale (Vernant 1980:191). El nu a criticat istoricii pentru că au indus în eroare, ci mai degrabă pentru faptul că au încercat să dea mai mult farmec relatărilor prin includerea unui material fictiv, îndepărtîndu-se astfel de la adevărata îndatorire a unui cronicar, și anume de a înțelege evenimentele trecutului. Oscar Wilde (1989:226) l-a privit pe Herodot într-o lumină mai sarcastică, numindu-l nu "părintele istoriei", ci "părintele minciunilor", astfel atribuindu-i
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
Călătoriile lui Guliver a lui Jonathan Swift conține, pe de o parte, relatarea aventurilor lui Lemuel Gulliver în Liliput și în alte locuri nemaivăzute, iar pe de altă parte, o introducere care descrie cum Swift, sau mai degrabă personajul său fictiv, Richard Sympson, a ajuns în posesia manuscrisului lui Gulliver. Multe din afirmațiile din textul de bază sînt nu numai false, ci și imposibil de crezut, cel puțin pentru orice adult cu capul pe umeri. De aceea, nu se poate spune
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
simplă dezmințire este afirmația: "Toate personajele sînt imaginare" (e.g. Gordon 1957:6). Uneori sînt adăugate și detalii pentru a clarifica mesajul. De exemplu: Acesta este un roman și toate locurile și împrejurările descrise sînt imaginare. De asemenea, și personajele sînt fictive; orice asemănare de nume este întîmplătoare și neintenționată. (Bush 1949:vii) În aceste afirmații și în altele de același gen, întîlnim aluzii la concepte ca "ficțiune", "alegorie" și "roman", care au rolul de a elibera autorii de obligația de a
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
în conversație). Uneori un scriitor poate să-și extindă dreptul de a inventa chiar dincolo de cadrul personajelor și al locurilor. De exemplu, Martin Amis (1975:ix) își prefațează romanul spunînd că: Nu numai personajele și împrejurările din acest roman sînt fictive, ci și majoritatea datelor tehnice, medicale și psihologice. Principiul pe care l-am urmat a fost acesta: poate nu știu prea multe despre știință, dar știu ce îmi place. Un autor poate justifica faptul că a inventat evenimente la scară
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
l-am urmat a fost acesta: poate nu știu prea multe despre știință, dar știu ce îmi place. Un autor poate justifica faptul că a inventat evenimente la scară largă spunînd că acestea erau un cadru potrivit pentru anumite personaje fictive. Astfel, Picton-Warlow (1967:5 ) prefațează un roman în care, "cu excepția cîtorva autoportrete, toate personajele... sînt fictive", spunînd că cîțiva ani din perioada dezvoltării sociale și economice a Australiei sînt trecuți cu vederea. Trebuie să rog Australia să-mi ierte faptul
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
îmi place. Un autor poate justifica faptul că a inventat evenimente la scară largă spunînd că acestea erau un cadru potrivit pentru anumite personaje fictive. Astfel, Picton-Warlow (1967:5 ) prefațează un roman în care, "cu excepția cîtorva autoportrete, toate personajele... sînt fictive", spunînd că cîțiva ani din perioada dezvoltării sociale și economice a Australiei sînt trecuți cu vederea. Trebuie să rog Australia să-mi ierte faptul că mi-am asumat o oarecare libertate în această privință. Nu cred că literatura în sine
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]