9,812 matches
-
cât și soțul ei. Nu știa dacă să fie mulțumită sau jenată. Reveni la locuința ei din cetate. Dar nu-i vorbi soacrei sale, care aștepta neliniștită, despre povețele lui Nobunaga În legătură cu gelozia. — Ori de câte ori rostește cineva numele de Nobunaga, toți tremură de frică, așa că, mă Întrebam ce fel de om o fi. Dar trebuie că-n țara asta sunt foarte puțini seniori la fel de sensibili ca el. Nu-mi pot imagina cum poate un om atât de rafinat să se transforme În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
numeric să țină piept enormei noastre armate? — De-ajuns cu atâtea consfătuiri! fu Nobunaga de acord, bătându-se peste genunchi. Tadatsugu a vorbit admirabil. În ochii unui laș, cocorul care zboară peste orezării pare un drapel dușman, făcându-l să tremure de frică, râse el. Sunt foarte ușurat de rapoartele acestor doi oameni. Senior Ieyasu, ar trebui să sărbătorim! Fiind lăudat, Sakai Tadatsugu se lăsă puțin purtat de val și spuse: — Propria mea opinie e că punctul cel mai slab al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
conduci după sentimentele pe care le ai. — O asemenea mentalitate e rușinoasă, stăpâne. Când vremea se Înseninează și corabia care a părut Într-un atât de mare pericol ridică pânzele și ajunge, În sfârșit, În port, exact omul care a tremurat pe timp de furtună, Îndoindu-se de nava căreia i se Încredințase, și-a trădat tovarășii de călătorie și a sărit peste bord, În agitația mării, va fi luat În râs ca un neghiob. — În ceea ce privește vorbele, nu mă pot pune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
să-i informezi pe servitori și să-i pui să Înceapă imediat pregătirile de plecare. Hanemon Înțelegea foarte bine deznădejdea stăpânului său, iar de pe chip Îi dispăru, dintr-o dată, orice culoare. — Atunci, viața Domnișorului Shojumaru este... Hanbei observă că bătrânul tremura și, ca să-l liniștească, Îi spuse zâmbind: — Nu, nu va fi decapitat. Voi potoli furia Seniorului Nobunaga, fie și cu prețul propriei mele vieți. De Îndată ce a fost eliberat din Itami, tatăl lui Shojumaru s-a dus În campania din Harima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
se terminase, privea cu ochi Învăpăiați În jos, spre miile de muncitori. Când descoperea pe cineva Încetinind cât de cât, se repezea la lucrător cu o viteză ciudată pentru un invalid, lovindu-l cu bastonul: — La muncă! De ce trândăvești? Muncitorii tremurau și lucrau frenetic, dar numai când Îi supraveghea Kanbei. — Războinicul-demon șchiop se uită la noi! În sfârșit, Kanbei Îi raportă lui Hideyoshi: — Va fi cu neputință să terminăm la timp. Numai ca să fim siguri că suntem pregătiți, v-aș cere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
iuțeala și surpriza acestei fapte, muncitorii amuțiră ca iarba dintr-un cimitir. Glasurile nemulțumite fuseseră reduse la tăcere Într-o clipă. Chipurile care până atunci arătaseră atâta obrăznicie, expresiile sfidătoare, dispărură. Nu mai rămăseseră decât nenumărate fețe de culoarea pământului, tremurând de frică. Stând lângă cele cinci cadavre, cei cinci samurai Îi priviră amenințători pe muncitori, cu săbiile Înroșite de sânge Încă În mâini. În cele din urmă, Kanbei strigă, cu toată ferocitatea: — Acești cinci oameni care v-au reprezentat - i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
să se Înalțe spre un cer negru precum cerneala. Își imagină că delfinii aurii care Împodobeau acoperișul scânteiau mai tare În acea noapte ploioasă, radiind În Întuneric. Reflectată În lac, marea de lumini a clădirii cu multe etaje părea să tremure de frig. — Stăpâne, stăpâne! Să nu răciți! spuse Îngrijorat Fujita Dengo, În timp ce-și apropia calul de al lui Mitsuhide, pentru a-i pune pe umeri o pelerină de paie. În dimineața aceea, malul lacului Biwa era, din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Era cel mai tânăr dintre cei trei veri. Mitsutada bău sake-ul și, trecând În fața lui Mitsuhide, Îi Înapoie ceașca. Soția lui Mitsuharu ridică sticla cu sake și turnă, Însă, chiar În acel moment, lui Mitsuhide, alarmat, Începu să-i tremure mâna. În mod normal, nu era genul de om care să fie surprins de un sunet, dar acum, când un războinic Începu să bată toba În fața castelului, fața păru să i se golească Încet de orice culoare. Chokansai se Întoarse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
propriile lui gânduri. — Să trecem râul! Cerul era Încă Întunecat. Curentul râului Katsura descumpăni, un moment, caii de război, În timp ce Încercau să treacă prin vad. Jerbe de spumă albă țâșniră În sus, răsturnându-se Înapoi peste ele Însele. Întreaga armată tremura, pe când oamenii plescăiau prin apă cu sandalele de paie ude. Deși erau leoarcă, nici unul dintre trăgători nu-și lăsa fitilele să se umezească. Valurile limpezi li se ridicau până peste genunchi și erau mai reci decât gheața. Fără Îndoială, fiecare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
sale cuvinte sunară aproape ca un mârâit: — Akechi... era inevitabil. Răsucindu-se rapid Într-o parte, Nobunaga se repezi Înapoi În camera lui. Ranmaru dădu să-l urmeze, dar după cinci-șase pași se Întoarse și-i mustră pe pajii care tremurau: — Treceți imediat la lucru toți. I-am ordonat lui Bomaru să le spună tuturor să Închidă toate porțile și ușile. Blocați toate căile de acces și nu lăsați inamicul să se apropie de Domnia Sa. Înainte de a apuca să-și Încheie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
clanul Mori va avea garantată securitatea, iar oamenii din castel vor fi În siguranță. Dacă așa stau lucrurile, nu mai am nici un motiv să refuz. Dimpotrivă, ar fi o mare bucurie pentru mine. O mare bucurie! repetă el, apăsat. Ekei tremura. Nu crezuse că avea să fie atât de ușor, că Muneharu primea moartea cu atâta Încântare. În același timp, Îi era rușine. El Însuși era călugăr și totuși ar fi avut oare curajul de a transcende viața și moartea În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Mitsuhide Își scutură mâna, cu o forță surprinzătoare. Apoi, cu mâna stângă, se săltă de la pământ. Întinzând mâna dreaptă, apucă penelul strâns, mai-mai să-l frângă, și Începu să scrie: Nu există două porți: loialitatea și trădarea. Dar mâna Îi tremura atât de tare, Încât păru incapabil să scrie versul următor. Mitsuhide Îi dădu pensula lui Shigemoto: — Scrie tu restul. Rezemându-se de poala lui Shigemoto, Întoarse capul spre cer, privind, câtva timp, luna. Când culoarea morții, mai palidă chiar și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
să te descurci după moartea stăpânului nostru, am aflat despre marșul tău spre Amagasaki și Yamazaki. Dar, după aceea, n-am mai auzit nimic. — Am Întârziat eu cu trimisul veștilor. Cuvintele ei păreau rezervate și rostite fără iubire, dar Hideyoshi tremura de fericire, ca și cum sângele i-ar fi năvălit prin tot trupul. În loc să fie alinat de fireasca dragoste maternă, simțea că dojana mamei sale arăta o iubire mult mai mare și Îl Încuraja pentru viitor. Atunci, le povesti În amănunt evenimentele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
culcați devreme și voi, toți. Și spuneți-le la fel și oamenilor care stau de gardă, mai ordonă Hideyoshi, dinăuntrul plasei. Ușa fu Închisă, dar ferestrele rămaseră deschise pentru a lăsa să intre adierea, iar lumina lunii părea aproape să tremure. Hideyoshi Începu să picotească. — Stăpâne? Îl chemă un glas de afară. — Ce e? Tu ești, Mosuke? Da, stăpâne. A venit marele preot Arima. Spune că ar dori să vă vorbească Între patru ochi. — Cum, Arima? — I-am spus că vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
masiv, parcă exprimându-i uimirea. Hidekatsu, care era ful lui Nobunaga, fusese adoptat de Hideyoshi. — Bun venit? Bun venit cui? Întrebă În continuare Katsuie. — Păi, Domniei Voastre, desigur. Hanshichiro Își acoperi fața cu evantaiul, râzând. Pleoapele și gura adversarului său tremurau necontrolat, așa că nu-și putea stăpâni zâmbetul. — Mie? A sosit să-mi ureze bun venit mie? continuă să mormăie Katsuie În sinea lui. — Mai Întâi, aruncați o privire scrisorii, stăpâne, Îi ceru Hanshichiro. Katsuie era atât de stupefiat, Încât uitase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Dezgustat, Shogen aruncă penelul. — Deci, el a fost. De câtva timp, nu l-am supravegheat pe nesocotitul ăsta. O s-o plătească. Se Încrunta ca și cum ar fi blestemat pe cineva, iar mâna În care ținea scrisoarea adresată soției sale Începu să tremure. — Ippeita! țipă el, subțire. Cel chemat apăru În grabă. — Ia un cal și aleargă la Nagahama. Găsește-i pe-ai mei și urcă-i Într-o corabie. Nici nu te gândi să le salvezi și lucrurile; fugiți doar peste lac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
a nu scăpa ocazia de a tăia capetele grăjdarilor. Ridicându-și săbiile Însângerate cât mai sus În cerul dimineții, aduseră jertfă viața prizonierilor și țipară către demoni. Întreaga armată răspunse cu strigăte războinice. Talazuri Învolburate de armuri se zguduiau și tremurau prin ceața dimineții, fiecare om Întrecându-se să fie primul. Cai transpirați se frecau unii de alții, luptând să ajungă În frunte, iar companiile de lăncieri năvăleau Înainte unele după altele, În Învălmășeala lucirilor de lănci. Se auzeau deja Împușcături
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
să-i bată la poartă, doar pentru ca propriul lui clan să aibă de câștigat? Cu atât mai mult, cu cât a petrecut Împreună cu acel general În campanie atât de mulți ani ca mine! Lăsându-l În urmă pe Murai, care tremura, Inuchiyo porni spre intrarea principală, pentru a-l primi pe Katsuie. Acesta sosise la poarta castelului și Încă mai era pe cal. Ținea Într-o mână coada unei lănci rupte, dar nu părea a fi rănit, și avea fața - ba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Ei, uite-i! — Stindardul de comandant cu tigvele aurite. — Probabil Hideyoshi e Înconjurat de vasalii lui. Honda și oamenii săi, care călăriseră fără oprire, priveau spre malul celălalt, arătând cu exclamații zgomotoase și punându-și mâinile streașină la ochi. Cu toții tremurau de emoție. Distanța era atât de mică Încât, dacă oamenii lui Honda ar fi strigat, glasurile inamicilor ar fi ajuns Înapoi la ei. Chipurile soldaților dușmani se vedeau bine, iar pașii celor douăzeci de mii de oameni, amestecați cu tropotul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Întrebă: — Ce s-a Întâmplat, Tadatsugu? — Seniorul Nobuo s-a Întâlnit ieri cu Hideyoshi. Se zvonește că au făcut pace fără să vă consulte, stăpâne. Tadatsugu văzu emoția stăpânită de pe chipul lui Ieyasu și, pe neașteptate, buzele Începură să-i tremure. Abia Își mai putea stăpâni sentimentele. Îi venea să strige că Nobuo era cel mai mare nătâng. Poate că asta Îl și reținea pe Ieyasu. Să se Înfurie? Să râdă? Fără Îndoială, Își stăpânea toate aceste porniri lăuntrice simultane, aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
vîjîie Cuptoarele-i; Și bat Ciocanele tunînd și Foalele puternic sufla, Vii și mișcîndu-se, jelindu-se, -ntristîndu-se și necurmat vuind. Și Bowlahoola simte prin toate-a' ei portaluri, măcar că temelia stîlpilor Și a porticelor îi e prea trainica spre-a tremura de frică-n față Vajnicului braț al muritorilor ori al nemuritorilor: și dulci alinătoare flaute, În armonie cu grozavnicele trude, cîntă duioase melodii. Și Foalele-s Plămînii cei Însuflețiți: Ciocanele-s Însuflețita Inima: Cuptoarele Stomacul pentru mistuire: cumplită a lor
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
a găsit refugiul și s-o alung nu pot. 30 Oamenii rănile de moarte și-au primit și Emanațiile lor fugit-au La mine pentru adăpost și nu pot ca să-i izgonesc, din Mila." Enion spus-a: "Teamă ta să tremur m-a facut, groazele-ți m-au împresurat. Pierdută-i toată Dragostea: urmează Groază, si Ură-n loc de Dragoste, Și-aspre chemări la Datorie și Dreptate în loc de Libertate. 35 Fost-ai cîndva al cerului cel mai încîntător fiu pentru
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
părere-ntunecoasă, șoptindu-mi tainic la Ureche, 40 În taină de-áripi blînde, în hătișuri de frumusețe-amăgitoare. În sufletul cel tainic al celui ce-am iubit privit-am, Si in ungherele Întunecate Păcatul l-am găsit și nu mă pot întoarce." Tremurînd și palid ședea Tharmas, plîngînd în norii săi. "De ce voiești să Cercetezi fiece fibră-a sufletului meu, 45 În soare întinzîndu-le că pe tulpini de în ce-s puse la uscat? Copilăreasca bucurie e frumoasă, insă anatomia să Oribilă,-Înfricoșătoare
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
Spectru-i8 ieșindu-i din picioare în vîlvătăi de foc. Scoase afară-n aprig chin de ale ei iubite degete, ea numărắ fiece nerv, Fiece vină și limfatic vas9, trecîndu-le prin Pînza-i de teroare. Înfricoșata și bînd lacrimi de durere Ea tremurînd țesu nouă zile și nopți, fără somn; hrană-i erau lacrimile. 80 Uimită azări cum pînză prindea viață și nu Aidoma unor Vesminte țesute ascultînd de-ale ei mîini, ci o voință-avînd A sa, perversa și capricioasa. Enion iubea și
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
și-i dăm Un chip de vegetație 11. Dar acest Spectru al lui Tharmas E Moarte Veșnică. Ce să facem? O Doamne, fie-ți milă și ajută-ne!" 105 Așa vorbiră ele, și Poartă Limbii 12 o închiseră de frica tremurînd. ["Ce am facut", spuse Enion, "nefericită blestemata! Ce faptă? Este aceasta o faptă de Iubire? Știu ce-am făcut. Știu Prea tîrziu acum ca să mă mai căiesc. Iubirea s-a schimbat în Ură ce-i mortală, O viață a fost
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]