43,812 matches
-
Privind retrospectiv lucrurile, ne este greu să stabilim ce altceva s-ar fi putut face. Cum ar fi putut altfel Brătienii să formeze un stat? Junimiștii nu recunoșteau că acele "forme fără conținut" (adică instituțiile occidentale) erau absolut necesare inițierii integrării naționale, sociale și culturale în concernul națiunilor europene. Iorga îi ura pe liberali și le detesta politica. Cu toate acestea, intelectualitatea liberală se considera suficient de pregătită, mai progresistă decît îi considerau chiar și pe socialiști! Această intelectualitate se vede
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
demagogiei și violenței (mai ales din partea corpului studențesc), avertizînd că "în România Mare doar dragostea poate realiza ceva"87. Aflat în contact permanent cu intelectualii occidentali (mulți dintre ei evrei) și călătorind frecvent în țările din Vest, el înțelegea că integrarea vitală a României în Sistemul de la Versailles va fi dificilă dacă barbarismul antisemit care domina în România continua. Drept urmare, el era în favoarea acceptării numeroasei minorități evreiești și a integrării ei în societatea românească; voia să le îmbunătățească stratificarea socială, cu
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
evrei) și călătorind frecvent în țările din Vest, el înțelegea că integrarea vitală a României în Sistemul de la Versailles va fi dificilă dacă barbarismul antisemit care domina în România continua. Drept urmare, el era în favoarea acceptării numeroasei minorități evreiești și a integrării ei în societatea românească; voia să le îmbunătățească stratificarea socială, cu alte cuvinte să-i transforme pe evrei în cetățeni perfecți, patrioți și utili, așa cum vedea că se întîmplă în țările occidentale. Nu putem decît să ne gîndim că, dacă
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
celor mai puternici într-o luptă inegală. În afară de reacțiile străine (România făcea parte din Sistemul civilizat de la Versailles), poate că cel mai trist efect al tuturor acestor lucruri a fost o dezastruoasă dare înapoi a tot ceea ce făcuse Iorga pentru integrarea evreilor în structurile României Mari! Incidentele acestea au întărit "frica" istorică a evreilor de gentili, iar teama aceasta veche a evreilor este greu de explicat. Ea se manifestă uneori chiar și în Occident. Creșterea lentă a încrederii și a asentimentului
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
pe Brandsch ca șef al departamentului pentru minorități, întrucît numărul ungurilor era aproape de patru ori mai mare decît al sașilor. Preferința lui Iorga era determinată de faptul că Adunarea Sașilor, care avusese loc la începutul anului 1919 la Mediaș, hotărîse integrarea de bunăvoie a acestora în România Mare. Poziția lui Iorga era clară și identică cu aceea a tuturor românilor: minoritățile puteau primi drepturi și privilegii în funcție de loialitatea lor față de statul român. După ce a devenit prim-ministru, Iorga a continuat să
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
subliniez cât de complexă este pentru Întreaga armată trecerea de la lupta militară la misiuni de repatriere și apoi la problemele sociale aparte din momentul de față”. După ce sistemul de tabere a fost pus la punct, responsabilitatea Îngrijirii și repatrierii (sau integrării) milioanelor de persoane strămutate i-a revenit treptat Agenției Națiunilor Unite pentru Refacere și Restabilire. Înființată la 9 noiembrie 1943 la Washington, Într-o Întâlnire a 44 de state (viitoare membre ale Națiunilor Unite) care anticipa problemele postbelice, UNRRA avea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nu puseseră niciodată piciorul În afara Europei. Între timp, entuziaștii susținători ai programului New Deal din structura Organizației pentru Cooperare Economică Europeană (OCEE), Înființată În 1948 ca vehicul pentru fondurile ERP, propovăduiau printre colegii lor europeni libertatea comerțului, colaborarea internațională și integrarea interstatală. Aceste presiuni americane au avut inițial un succes moderat. Cei mai mulți politicieni și planificatori europeni nu erau pregătiți să conceapă planuri grandioase de integrare economică internațională. În această privință, cea mai mare reușită a artizanilor Planului Marshall a fost Uniunea Europeană
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1948 ca vehicul pentru fondurile ERP, propovăduiau printre colegii lor europeni libertatea comerțului, colaborarea internațională și integrarea interstatală. Aceste presiuni americane au avut inițial un succes moderat. Cei mai mulți politicieni și planificatori europeni nu erau pregătiți să conceapă planuri grandioase de integrare economică internațională. În această privință, cea mai mare reușită a artizanilor Planului Marshall a fost Uniunea Europeană a Plăților (UEP), propusă În decembrie 1949 și inaugurată un an mai târziu. Obiectivul său modest era să „multilateralizeze” comerțul european, creând un fel
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ar fi fost dezastruoasă din punct de vedere politic. Permițând guvernelor europene să adopte strategii care erau rodul compromisurilor și experiențelor locale și evitând standardizarea programelor de reconstrucție, Washingtonul a renunțat, de fapt, la o parte din speranțele sale de integrare a Vestului, cel puțin pe termen scurt. Fiindcă ERP nu a fost parașutat În vid. Europa Occidentală a putut profita de ajutorul american pentru că era, de secole, o regiune cu proprietate privată, economie de piață și (cu excepția anilor din urmă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
privințe decât ne amintim, cele două ere postbelice semănau izbitor. În anii ’20, americanii Îi Încurajau deja pe europeni să adopte tehnici de producție și relații de lucru americane. În anii ’20, numeroși observatori din SUA vedeau salvarea Europei În integrarea economică și investiția În capital. și tot În anii ’20, europenii priveau și ei peste Atlantic, căutând soluții de viitor și sprijin practic pentru prezent. Marea diferență este că, după primul război mondial, Statele Unite au oferit doar Împrumuturi, nu ajutoare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vest-germane, pentru ca țara să-și poată aduce contribuția crucială la economia europeană. Secretarul de stat american a anunțat clar de la Început că Planul punea capăt speranțelor francezilor de a primi reparații de război de la nemți: scopul său era dezvoltarea și integrarea Germaniei, nu transformarea ei Într-un paria aservit. Pentru a evita repetarea tragică a evenimentelor din anii ’20 - când tentativa eșuată de a obține reparații de război de la o Germanie distrusă a provocat, până la urmă, nesiguranța Franței, resentimentele Germaniei și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
anexare, trebuia găsită o alternativă. În următoarele luni, În gândirea franceză s-a cristalizat o soluție: „europenizarea” problemei germane. Cum spunea Bidault În ianuarie 1948, „pe plan economic, dar și politic, trebuie... să propunem ca obiectiv Aliaților, dar și germanilor, integrarea Germaniei În Europa... Este... singurul mod de a da viață și substanță unei Germanii descentralizate, dar prospere”. Pe scurt, dacă Germania nu putea fi distrusă, ea trebuia integrată Într-un cadru european căruia nu putea să-i facă rău din
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Întreaga producție de cărbune și oțel franco-germană să fie administrată de o Înaltă Autoritate comună, În cadrul unei organizații deschise și participării altor țări europene”. Mai mult decât un cartel al cărbunelui și oțelului, dar mai puțin decât un model de integrare europeană, propunerea lui Schuman era o soluție practică la problema care sâcâia Franța anului 1945. În viziunea lui Schuman, Înalta Autoritate urma să Încurajeze competiția, să controleze politica tarifară, investițiile directe și să facă tranzacții În numele țărilor participante. și, mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
poziția ambivalentă față de aderarea la CECO invocând strivitoarea majoritate catolică din noua Comunitate. Kenneth Younger, consilierul lui Bevin, nota În jurnalul său pe 14 mai 1950 (la cinci zile după ce aflase despre Planul Schuman) că, deși era de acord cu integrarea economică europeană În general, noile propuneri „ar putea fi Încă un pas În consolidarea «internaționalei negre» a catolicilor, care conduce din umbră Consiliul Europei”. Pe atunci, nu era un punct de vedere ieșit din comun sau rar Întâlnit. CECO nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
-și Încrederea În sine. Cum Îi explica Adenauer lui Macmillan zece ani mai târziu, CECO nu era nici măcar o organizație economică propriu-zisă (și, prin urmare, Marea Britanie avusese dreptate, după părerea lui, să nu adere). Nu era nici măcar un proiect de integrare europeană, dacă lăsăm la o parte fanteziile lui Monnet, ci doar cel mai mic numitor comun al intereselor occidentale reciproce În momentul semnării. Era, sub aparența economică, un vehicul politic: un mecanism pentru a depăși ostilitatea franco-germană. Între timp, problemele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Spaak și prim-ministrul luxemburghez Joseph Bech, un Adenauer frustrat afirma că „evreitatea” lui Mendès-France Îl face să compenseze aliniindu-se la sentimentele naționaliste franceze. O explicație mai plauzibilă pentru eșecul CEA a fost oferită de Însuși Mendès-France: „Prea multă integrare și prea puțină Anglie”. Europenii și aliații lor americani se găseau așadar din nou la linia de start. Dar circumstanțele erau complet schimbate. Războiul din Coreea se terminase, Stalin era mort, NATO se impusese pe scena internațională. Francezii reușiseră să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să aprobe divizarea pe termen nelimitat a Germaniei. Pentru socialiști, restabilirea unei Germanii suverane, unite și neutre din punct de vedere politic era mai importantă decât orice complicație internațională. Schumacher era iritat mai ales de entuziasmul lui Adenauer față de proiectul integrării vest-europene. În ochii lui, Planul Schuman din 1950 era menit să creeze o Europă „conservatoare, capitalistă, ecleziastică și dominată de carteluri”. Dacă se Înșela complet sau nu este mai puțin important. Problema e că social-democrații lui Schumacher nu ofereau o
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
rămâne În afara relațiilor internaționale, Îndeosebi În raporturile cu vecinii ei mari, iar pierderea Indoneziei amintea la timp statutul real al Olandei: un stat european mic și vulnerabil. De voie, de nevoie, olandezii s-au trasnformat În susținători extrem de entuziaști ai integrării economice (și mai târziu politice) europene. Dar acest proces n-a fost simplu și nici nu s-a manifestat ca o schimbare bruscă În sensibilitatea națiunii. Până În primăvara anului 1951, planurile și cheltuielile militare ale guvernelor olandeze postbelice nu vizau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cea mai mare experiență În crearea de uniuni transfrontaliere și, pe de altă parte, cel mai puțin de pierdut prin estomparea identității naționale. Oamenii de stat europeni - printre care Paul-Henri Spaak, ministrul de Externe al Belgiei - Înțelegeau că, pe moment, integrarea politică și militară nu era posibilă. În orice caz, europenii nu mai aveau la mijlocul anilor ’50 preocupările militare din deceniul precedent. Părea evident că accentul trebuia pus pe integrarea economică, un domeniu În care interesul național și cooperarea puteau fi
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Paul-Henri Spaak, ministrul de Externe al Belgiei - Înțelegeau că, pe moment, integrarea politică și militară nu era posibilă. În orice caz, europenii nu mai aveau la mijlocul anilor ’50 preocupările militare din deceniul precedent. Părea evident că accentul trebuia pus pe integrarea economică, un domeniu În care interesul național și cooperarea puteau fi armonios Îmbinate fără a răni sensibilitățile tradiționale. Pentru dezbaterea acestei strategii, Spaak și omologul său olandez au convocat o reuniune la Messina, În iunie 1955. La Conferința de la Messina
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pesimiști. Ei erau, desigur, conștienți de riscul de a fi lăsați pe dinafară: conform unei observații confidențiale a unui comitet guvernamental britanic, făcută cu doar câteva săptămâni Înainte ca recomandările lui Spaak să devină publice, „dacă puterile de la Messina reușesc integrarea economică fără Regatul Unit, aceasta va Însemna hegemonia Germaniei În Europa”11. Cu toate acestea - și În pofida presiunilor anglofilului Spaak și a fragilității arealului internațional al lirei sterline, demonstrată câteva luni mai târziu la Suez -, Londra nu s-a putut
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
influență În cercurile politice de la Washington În deceniile de mai târziu - este așadar destul de absurdă: nou-formata CEE depindea pe de-a-ntregul de garanția de securitate americană, fără de care statele membre nu și-ar fi permis niciodată să se ocupe de integrarea economică În detrimentul apărării. Chiar și În statele membre, nu toată lumea era pe deplin mulțumită de noile propuneri. În Franța, mulți deputați conservatori (inclusiv gaulliști) au votat Împotriva ratificării Tratatului de la Roma pe considerente „naționale”, În timp ce unii socialiști și radicali de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mărfurilor fabricate a continuat să crească. Pe parcursul celor trei decenii de comerț privilegiat, inegal, cu Lumea a Treia, Occidentul s-a umplut practic de bani2. Cu toate acestea, trăsătura specifică a avântului economic din Europa Occidentală este tocmai gradul de integrare europeană de facto cu care s-a soldat. Chiar și Înainte de Tratatul de la Roma, viitoarele țări membre ale Comunității Economice Europene aveau schimburi comerciale În primul rând unele cu altele: În 1958, 29% din exporturile Germaniei (ca valoare) mergeau către
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lezați În interesele lor (ca producători și consumatori deopotrivă) de regimul militar. Iar coloneii, mediocri chiar și după criteriile modeste din branșă, nu aveau nimic de oferit pentru viitor: nici o strategie pentru Întoarcerea la un regim civil, nici un proiect pentru integrarea Greciei Într-o Comunitate Europeană În plină expansiune și dezvoltare 5. În plus, deși solid În patria lui, regimul era din ce În ce mai izolat În străinătate: În decembrie 1969, Consiliul Europei a votat În unanimitate pentru excluderea Greciei; două luni mai târziu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
monopoluri democratice. Nu va permite acest lucru”. Din aprilie până În noiembrie, tensiunile au crescut. Comentatorii străini se temeau de o iminentă lovitură de stat comunistă, iar aliații Portugaliei din NATO și partenerii comerciali occidentali au promis să ofere ajutor și integrare dacă țara se lepăda de revoluția marxistă. Deznodământul s-a produs la sfârșitul anului. Pe 8 noiembrie, Adunarea Constituantă a fost asediată de muncitori și, timp de două săptămâni, s-a vorbit despre o inevitabilă „Comună din Lisabona” sau chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]