43,812 matches
-
limitat de comerț liber cu Comunitatea, decizie reconfirmată după 22 de ani cu un număr de voturi aproape neschimbat 23. Apartenența Marii Britanii la Comunitatea Europeană va fi controversată mai târziu, când prim-ministrul Margaret Thatcher se va opune proiectelor de integrare mai strânsă și va cere ca Marea Britanie să primească Înapoi contribuțiile „excedentare” la bugetul comunitar. Dar, În anii ’70, Londra avea propriile sale probleme și, deși aderarea a provocat o creștere a prețurilor, era mulțumită de includerea Într-o zonă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1969 a fost prima dintr-o serie de Întâlniri nesistematice cu scopul de a „relansa Europa” -, iar Între 1975 și 1981, prietenia dintre președintele francez Valéry Giscard d’Estaing și cancelarul german Helmut Schmidt a favorizat acest obiectiv. Progresul prin integrare economică negativă - Înlăturarea tarifelor și restricțiilor comerciale, subvenționarea regiunilor și sectoarelor dezavantajate - era mai la Îndemână decât stabilirea de comun acord a unor criterii concrete care implicau o acțiune politică pozitivă. Motivul era destul de simplu. Câtă vreme existau suficienți bani
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de comun acord a unor criterii concrete care implicau o acțiune politică pozitivă. Motivul era destul de simplu. Câtă vreme existau suficienți bani, cooperarea economică putea fi prezentată drept un beneficiu net pentru toate părțile, În vreme ce orice mișcare politică În direcția integrării sau coordonării europene periclita implicit autonomia națională și limita inițiativa politică internă. Schimbarea a fost posibilă numai atunci când, din motive proprii, liderii statelor dominante au căzut de acord să conlucreze pentru atingerea unui scop comun. Astfel, Willy Brandt și Georges
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pe care le-ar fi considerat contrare interesului lor național. Schimbările erau reale și au fost aprobate deoarece toată lumea, de la Margaret Thatcher la ecologiști, susținea, În principiu, o piață comună - deși din motive diferite. Ele au anticipat și facilitat adevărata integrare economică din deceniul următor. Era inevitabil ca sistemul de veto național să fie abandonat În Consiliul European pentru a se putea lua În continuare decizii Într-o comunitate de state care se dublase În 13 ani și care anticipa deja
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și cumva „inevitabilă”) pentru cei aflați În afara sa. Pentru cetățenii statelor membre Însă, caracteristica fundamentală a Uniunii Europene În acei ani nu era modul În care era condusă (cei mai mulți ignorau cu desăvârșire detaliile), nici proiectele liderilor pentru o mai strânsă integrare, ci sumele care circulau prin vistierie și modul În care acești bani erau repartizați. În forma sa originală, Tratatul de la Roma menționa o singură agenție al cărei mandat era să identifice acele regiuni din statele membre care aveau nevoie de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era să reducă Înapoierea și inegalitatea Într-o Comunitate ghidată Încă de cultura postbelică a „creșterii”, fapt enunțat destul de explicit În Actul Unic European. Cu fiecare grup de noi membri apăreau și noi diferențe care necesitau atenție și compensare pentru ca integrarea economică să reușească. Mezzogiorno nu mai era singura regiune subdezvoltată, ca altădată: mai toată Irlanda, părți din Marea Britanie (Ulster, țara Galilor, Scoția, nordul și vestul Angliei), cea mai mare parte a Greciei și Portugaliei, sudul, centrul și nord-vestul Spaniei - toate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
al Provinciei Bolzano (cu versiuni În italiană, germană, engleză, franceză și ladino, o varietate a dialectului romanș vorbit În Elveția) afișează, cum e și normal, o eurofilie ardentă. Tirolul de Sud și alte situații păreau să demonstreze că politica de integrare a continentului „de jos În sus”, costisitoare sau nu, dădea roade. Inaugurat În 1985, Consiliul Regiunilor Europene (devenit mai târziu „Adunare”) cuprindea deja 107 de regiuni membre, la care aveau să se adauge multe altele. Un anumit model de Europă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
noul lui partid, a Îmbrățișat cauza naționalismului slovac (subiect pentru care nu manifestase până atunci prea mult interes). Slovacii, și-a informat el auditoriul, erau amenințați din toate părțile: de la planurile de privatizare ale cehilor până la separatismul maghiar sau perspectiva integrării În „Europa”. Nu doar mijloacele de trai erau În joc, ci Însăși ființa națională. Propulsat de această retorică și de un stil kitsch, dar charismatic, Mečiar a repurtat o victorie clară la alegerile federale din iunie 1992, obținând aproape 40
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
aceste diferențe istorice (deși autentice și accentuate de al doilea război mondial) s-au atenuat În deceniile următoare. Transformarea economică a pus În contact, În orașe ca Vukovar sau Mostar, populații rurale până atunci izolate, dar tot ea a accelerat integrarea, slăbind vechile granițe etnice și sociale. Deși mitul comunist al unității frățești impunea ca amintirile și confruntările din timpul războiului să fie uitate - cărțile de istorie din Iugoslavia lui Tito omiteau prudent războaiele civile sângeroase din trecutul țării -, această tăcere
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
chiar și aceste cuvinte aveau semnificații diferite pentru urechi diferite: În Franța ele Însemnau că entitățile supranaționale nu vor Încălca autoritatea Parisului; În Germania au adus privilegii și prerogative speciale guvernelor regionale; În Marea Britanie reprezentau un mecanism de blocare a integrării instituționale. Maastricht a avut trei mari efecte secundare. Unul a fost că s-a dovedit un stimul neașteptat pentru NATO. Fiindcă tratatul avea termeni atât de restrictivi, era clar (cum doriseră francezii, dacă nu și alții) că țările recent eliberate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
această opțiune avea incnvenientele ei economice și politice: În particular, ei recunoșteau că nu era sfârșitul lumii dacă țările lor rămâneau În afara UE. În Suedia - sau Norvegia sau chiar Danemarca și Marea Britanie -, Uniunea Europeană (și cu atât mai mult recenta ei integrare monetară) era privită ca o opțiune, nu ca o necesitate. În Europa Centrală și de Est, apartenența la „Europa” era Însă singura alternativă posibilă. Din motive diverse - indiferent dacă voiau să-și modernizeze economiile, să obțină acces la noi piețe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pe partenerii străini că ca acest lucru trebuia să devină urgent realitate. Dar atenția Vestului era Îndreptată În altă parte. În fiecare capitală occidentală, preocupările dominante erau trecerea la o nouă monedă comună și transpunerea În practică a planurilor de integrare instituțională elaborate la Maastricht. În Germania, creșteau neliniștile privind costurile și dificultățile integrării fostei RDG. Iar catastrofa iugoslavă - care la Început servise drept avertisment pentru politicienii din Occident că era riscant să subestimezi problemele postcomuniste - devenise o adevărată obsesie. Intelectualii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
atenția Vestului era Îndreptată În altă parte. În fiecare capitală occidentală, preocupările dominante erau trecerea la o nouă monedă comună și transpunerea În practică a planurilor de integrare instituțională elaborate la Maastricht. În Germania, creșteau neliniștile privind costurile și dificultățile integrării fostei RDG. Iar catastrofa iugoslavă - care la Început servise drept avertisment pentru politicienii din Occident că era riscant să subestimezi problemele postcomuniste - devenise o adevărată obsesie. Intelectualii marcanți aveau deja alte preocupări (un barometru sigur al modelor politice trecătoare). Cu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să se ocupe de sănătate, ocuparea forței de muncă, mediul Înconjurător și absența bătătoare la ochi a unei politici externe comune. Moneda comună urma să intre În vigoare În 1999: În acest moment, UE avea În spate un deceniu de integrare internă pe care Își cheltuise toată energia birocratică. Nu mai exista nici o scuză pentru amânarea spinoasei probleme a extinderii. Unii șefi de stat și mulți dintre Înalții funcționari ai Comisiei Europene ar fi preferat să restrângă negocierile de aderare la
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
școlile publice? Cât de mult ar fi trebuit să Încurajeze (sau să descurajeze) statul existența unor instituții culturale separate? Era bună politica de sprijinire a comunităților multiculturale (care, astfel, erau practic separate)? Ori ar fi trebuit ca autoritățile să Înlesnească integrarea și chiar s-o impună? În Franța, politica oficială promova intregrarea culturală și interzicea etalarea simbolurilor religioase În școli; În alte părți, Îndeosebi În Marea Britanie și Olanda, exista o toleranță mai mare față de diferențele de ordin cultural și manifestarea identității
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mobilizau ori polarizau opinia publică. Dar opțiunile și adeziunile politice nu mai puteau fi descrise În termeni partinici tradiționali. Vechile extreme politice (extrema stângă și extrema dreaptă) convergeau acum frecvent În antipatia lor față de străini și În teama comună față de integrarea europeană. Anticapitalismul - transformat oarecum neplauzibil În antiglobalizare, ca și cum capitalismul strict domestic ar fi fost o specie distinctă și benignă - Îi atrăgea deopotrivă pe reacționarii nativiști și pe radicalii internaționaliști. Cât despre politica obișnuită, vechile diferențe dintre partidele de centru-dreapta și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Ion Iliescu a fost nevoit să recunoască spre sfârșitul mandatului ceea ce el și colegii lui negaseră mult timp cu Înverșunare: că România a avut și ea un rol În exterminarea evreilor din Europa... Bineînțeles, există și alte criterii pentru deplina integrare În marea familie europeană. Refuzul Turciei de a recunoaște „genocidul” populației armene În 1915 va fi un impediment pentru aderarea ei la UE, așa cum Serbia va continua să lâncezească În pragul Europei până când clasa ei politică Își va asuma răspunderea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
281; sistarea negocierilor cu junta din Grecia 467 Comunitatea Europeană (CE); acordul de comerț liber cu Norvegia 483; aderări În anii ’70 483; aderări În anii ’90 485; Declarația Solemnă 486; dificultăți de management 485; Grecia, membră a Î 484-485; integrare economică negativă 484-485; luarea deciziilor 485; Marea Britanie, membră a Î 483; perioada activismului și expansiunii 483; Portugalia, membră a Î 474, 480, 484; Spania, membră a Î 480, 484; țările sărace 483-485 Comunitatea Europeană a Cărbunelui și Oțelului (CECO) 214
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
325; atracția față de cultura Statelor Unite 211-212, 217-221; cale ferată - vezi cale ferată; capitalismul 336; caracterul cosmopolit al marilor orașe 674; clase defavorizate 674-675; colonii - vezi colonialism; creștinismul 705; diferențe de clasă 690; distincții regionale 187; efectele globalizării 671-680; efortul pentru integrarea economică 280-286; Europa Centrală - vezi Europa Centrală; Europa de Est - vezi Europa de Est; Europa de Vest - vezi Europa de Vest; granițe 686-688; harta (1942) 29; investiții În Statele Unite 717; islamul 705; musulmani 22, 676; naționalizarea industriei 336; nevoia de a uita Holocaustul 736-737; nostalgia 683-699; nuclearizarea 231-232
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
143; ecologiști 453; efectul relațiilor cu Germania de Est 526; etnici germani 249-250; Facțiunea Armata Roșie (RAF) 432-433; filme nostalgice 254; grupuri religioase 246; Heimat 254; identificarea cu America 484; iluziile Partidului Social-Democrat (PSD) 560; inițiative artistice și culturale 351; integrarea celor alungați 38; intelectualii 193-194, 384; intelighenția radicală 384; interesul generației ’60 pentru Holocaust 386; Înființarea 143; Kommune 1 386-387; Länder (autoritatea regională) 351; Legea reformei asigurărilor sociale din RFG (1957) 345; Legea Străinilor (1965) 312; libertatea sexuală și politică
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Lituaniană 590 mișcarea femeilor 448-451 mișcarea naționalistă din țara Galilor 643 mișcarea naționalistă scoțiană 644 mișcarea pentru drepturile omului 462 Mișcarea pentru Independența Letoniei 590 Mișcarea pentru pace 210 mișcarea Solidaritatea - vezi Polonia mișcări de rezistență; colaboraționiști 52; dezarmarea 54; integrarea 73; lipsa experienței politice 74; părerile guvernelor legitime 73; pedepsele invocate 52; politici 73; sursă a mândriei naționale 51; suspiciunile 73-74 mișcări separatiste În Europa de Vest 640-651 mișcări și partide dedicate unei cauze unice 447-448 mișcări studențești; Cehoslovacia 404-405, 409; Franța
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
practicată de Jean Monnet ce consta în a regrupa Europa pe sectoare, pe modelul a ceea ce el realizase la data de 18 aprilie 1951 pentru Comunitatea Europeană a Cărbunelui și a Oțelului (CECO), Piața comună s-a bazat pe o integrare generală a economiei celor șase state membre. Pe lângă cele două tratate-lege (CECO și Euratom) există în clipa de față și un tratat-constituție care definește un anumit număr de principii generale și încredințează instituțiilor 92 grija de a duce la bun
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]
-
munci conștiincios” la afirmarea spiritualității românești „într-un colț de țară amenințat de vânturile revizionismului internațional”. Într-o serie de articole programatice, este susținută cu fervoare ideea regionalismului cultural înțeles nu ca o formă de separare, ci ca modalitate de integrare în cultura țării. La un an de la apariție Al. Constantinescu notează cu satisfacție: „Paginile «Hotar»-ului nostru dovedesc posibilitățile de afirmare ale regiunii sub aspect cultural și literar.” Satisfacția era în bună parte justificată. Mai cu seamă în prima sa
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287455_a_288784]
-
reprezentat la Teatrul Național din Timișoara. Se discută democrațiile occidentale, „literatura celor de jos”, de la Ernst Toller la Walt Whitman. Interzisă în 1937, V. își deschide seria din 1945 cu alt articol-program al lui Ion Stoia-Udrea, Unde aparținem, ce reclamă integrarea politică a intelectualului „de partea celor de jos” și cultivă utopiile stângii românești, care speră într-o evoluție democratică a țării. Publică în fiecare număr, alături de director (prezent cu cercetări de istorie a Banatului, articole, traduceri din Ernst Toller, Walt
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290658_a_291987]
-
pauză scurtă, linioara = pauză lungă. Aceste grafeme au fost adoptate ulterior în mod deliberat de unii expresioniști. Așadar, frecvență mare a ambelor semne de punctuație în ediția princeps a Poemelor luminii ne pune în fața unui fenomen de adopțiune și de integrare [...] în mișcarea expresionista. " (" Richard Dehmel [...], dans șes notes de régie à son drame Der Mitmensch (1895) souligne la différence entre deux types de pauses dans le discours : leș points de suspension = pause brève, le tiret = pause longue. Ces graphèmes ont
[Corola-publishinghouse/Science/1467_a_2765]