9,263 matches
-
substanțele poluate, aceștia devin emisari. Amestecarea efluentului cu apele receptorului nu se face uniform și instantaneu. În cazul râurilor și fluviilor ca receptori, deversarea efluenților este condiționată de adâncimea, viteza și orientarea curgerii acestora în raport cu adâncimea, viteza și orientarea curgerii receptorului. În cazul receptorilor lacuri și ape marine, deversarea și omogenizarea apelor uzate este condiționată de adâncimea și viteza de curgere a emisarului, precum și de curenții marini, temperatura apei și prezența vânturilor. Debitul efluentului depinde de caracterul activității industriale care-l
Managementul calității by Roșca Petru, Nan Costică, Gribincea Alexandru, Stroe Cosmin () [Corola-publishinghouse/Science/1648_a_3158]
-
devin emisari. Amestecarea efluentului cu apele receptorului nu se face uniform și instantaneu. În cazul râurilor și fluviilor ca receptori, deversarea efluenților este condiționată de adâncimea, viteza și orientarea curgerii acestora în raport cu adâncimea, viteza și orientarea curgerii receptorului. În cazul receptorilor lacuri și ape marine, deversarea și omogenizarea apelor uzate este condiționată de adâncimea și viteza de curgere a emisarului, precum și de curenții marini, temperatura apei și prezența vânturilor. Debitul efluentului depinde de caracterul activității industriale care-l generează. Cum activitatea
Managementul calității by Roșca Petru, Nan Costică, Gribincea Alexandru, Stroe Cosmin () [Corola-publishinghouse/Science/1648_a_3158]
-
a emisarului, precum și de curenții marini, temperatura apei și prezența vânturilor. Debitul efluentului depinde de caracterul activității industriale care-l generează. Cum activitatea industrială este relativ constantă în tot timpul anului, rezultă că și debitul efluentului este relativ constant. Debitul receptorului însă prezintă unele variații în funcție de prezența și cantitatea precipitațiilor din zonă. Astfel, în anii secetoși, vara, debitul apelor curgătoare scade, iar în perioadele cu precipitații abundente debitul acestora crește. Din această cauză, concentrația substanțelor poluante (gradul de poluare) a receptorilor
Managementul calității by Roșca Petru, Nan Costică, Gribincea Alexandru, Stroe Cosmin () [Corola-publishinghouse/Science/1648_a_3158]
-
de hârtie și celuloză, care folosesc și poluează volume foarte mari de apă, de ordinul 1.000 - 3.000 l/s, și ca urmare, chiar la o epurare în proporție de 95%, rezultă cantități mari de poluanți, astfel că râul receptor trebuie să aibă un debit mare, pentru ca apa, după preluarea efluenților, să poată realiza un grad de diluție corespunzător. Ca produși de descompunere a substanțelor organice rezultă fenoli, amine, uree, amoniac, hidrogen sulfurat, nitrați și nitriți etc. Descompunerea substanțelor organice
Managementul calității by Roșca Petru, Nan Costică, Gribincea Alexandru, Stroe Cosmin () [Corola-publishinghouse/Science/1648_a_3158]
-
jurnalismului și ultima iluzie de obiectivitate: „Nu există limbaj neutru. Nu există un paradis inocent al scriiturii”. Sociologic vorbind, orice comunicare prezintă un dublu aspect: reprezentațional (exprimă personalitatea, stările sufletești, cultura și ideologia autorului) și instrumental (mijloc de influențare a receptorului). Prin urmare, discursul mediatic poate fi abordat din două perspective distincte: 1. Din exterior - orice enunț mediatic trebuie privit ca efectul unui proces social de creare și reproducere a înțelesurilor (în acest caz, discursurile sunt relații de putere). 2. Din
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
pe 1 drept prieten, iar 1 l-a nominalizat, la rândul său, pe 2 drept prieten. În această situație, săgeata bidirecțională indică reciprocitate în ceea ce privește opțiunile de prietenie. Altfel spus, în relația 1 2, fiecare dintre cei doi actori este atât receptor, cât și transmițător. Sau, fiecare dintre cei doi actori îl consideră prieten pe celălalt. Aș sugera să reținem faptul că Moreno este dacă nu primul autor, atunci măcar unul dintre primii autori care au promovat vizualizările grafice de tipul rețelelor
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
de la E, J, B, C și F. De la același individ, A, pornesc trei legături: către B, C și D. Indivizii (nodurile) care transmit sau de la care pleacă săgeți se numesc transmițători (sources of ties). Indivizii care primesc săgeți se numesc receptori (sink nodes). În figura 2.7, putem constata că relațiile de prietenie sunt asimetrice. De exemplu, E îl consideră pe A prieten (din acest motiv, de la E pornește o săgeată către A). Cu toate acestea, A nu îl consideră pe
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
într-o situație mai bună dacă nu vor returna resurse, la rândul lor. Totuși, dacă cei dispuși să furnizeze resurse în schimburile generalizate vor crede despre alții că nu doresc să participe în astfel de sisteme de schimb decât ca receptori (beneficiari), crește probabilitatea să decidă să nu furnizeze resurse deloc, situație în care schimbul generalizat ar putea să nu mai apară niciodată. Astfel, apariția și menținerea unui sistem de schimb generalizat necesită o soluție specifică dilemelor sociale. Schimburile generalizate au
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
nu și în unități mai mari, de tipul rețelelor de schimb. Acest lucru este infirmat de studiul lui Yamagishi și Cook (1993) asupra rețelelor de schimb indirect generalizat. În aceste rețele de schimb, reciprocitatea indirectă face posibilă acțiunea contingentă a receptorului beneficiilor. De exemplu, în rețeaua din figura 4.13b, printr-o strategie generalizată, c îl poate pedepsi pe a dacă acesta nu îi transmite beneficii lui b. Condiția necesară pentru dezvoltarea acestei strategii generalizate este ca fiecare actor-furnizor să cunoască
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
rețeaua din figura 4.13b, printr-o strategie generalizată, c îl poate pedepsi pe a dacă acesta nu îi transmite beneficii lui b. Condiția necesară pentru dezvoltarea acestei strategii generalizate este ca fiecare actor-furnizor să cunoască comportamentul de schimb al receptorului său. În această rețea, acțiunea lui a are drept consecință transmiterea unor beneficii către b, acțiunea lui b are drept consecință transmiterea unor beneficii către c, iar acțiunea lui c are drept consecință transmiterea unor beneficii către a. O astfel
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
comunicațional important, depășind o viziune simplistă asupra procesului, potrivit căreia comunicarea începe strict în momentul în care o persoană transmite o informație. Continuând ideea, considerăm că este util să echilibrăm acest punct de vedere prin utilizarea aceluiași spectru observațional asupra receptorului; astfel, acesta, la rândul său, conduce actul comunicațional mai departe decât simplul feedback la mesajul oferit de către emițător, până la activități ulterioare spațiului comunicațional propriu-zis (când, spre exemplu, emițătorul nu mai este prezent fizic), atunci când informația primită prin activitatea de comunicare
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
fapt asupra căruia am stăruit atunci când am deosebit între tendințele existente privind definirea comunicării. Figura 2. Procesul comunicării. Adaptare după modelul lui Andersch, Staats și Bostrom • David K. Berlo a inițiat ceea ce s-a denumit modelul SMCR (Sursă, Mesaj, Canal, Receptor) privind comunicarea (figura 3); privitor la acest model, relevante pentru ambii parteneri în comunicare (emițător și receptor) sunt cultura și sistemul social în care are loc actul de comunicare. Modelul lui Berlo pune un accent deosebit pe extinderea repertoriilor comunicatorilor
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
comunicării. Adaptare după modelul lui Andersch, Staats și Bostrom • David K. Berlo a inițiat ceea ce s-a denumit modelul SMCR (Sursă, Mesaj, Canal, Receptor) privind comunicarea (figura 3); privitor la acest model, relevante pentru ambii parteneri în comunicare (emițător și receptor) sunt cultura și sistemul social în care are loc actul de comunicare. Modelul lui Berlo pune un accent deosebit pe extinderea repertoriilor comunicatorilor, în vederea realizării cât mai multor conexiuni și a unui repertoriu comun, aceasta realizându-se și la nivelul
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
care are loc actul de comunicare. Modelul lui Berlo pune un accent deosebit pe extinderea repertoriilor comunicatorilor, în vederea realizării cât mai multor conexiuni și a unui repertoriu comun, aceasta realizându-se și la nivelul valorilor sau al atitudinilor emițătorului ori receptorului (aceste aspecte au o importanță instrumental-didactică deosebită). În acest mod, autorul introduce câteva elemente deosebit de utile în analiza emițătorului (sursei) și a receptorului, care presupun un echilibru dinamic al actului de comunicare: spre exemplu, dacă cele mai multe abordări ale comunicării pun
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
și a unui repertoriu comun, aceasta realizându-se și la nivelul valorilor sau al atitudinilor emițătorului ori receptorului (aceste aspecte au o importanță instrumental-didactică deosebită). În acest mod, autorul introduce câteva elemente deosebit de utile în analiza emițătorului (sursei) și a receptorului, care presupun un echilibru dinamic al actului de comunicare: spre exemplu, dacă cele mai multe abordări ale comunicării pun accentul pe constituirea unor deprinderi bune de comunicare la nivelul emițătorului, ele pierd din vedere faptul că aceleași deprinderi de comunicare trebuie să
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
în laboratoarele companiei Bell Telephone, SUA, un an mai târziu, acestor studii adăugându-li-se contribuțiile lui Weaver; pentru cei doi autori, mesajul capătă- în această arie de cercetare - un conținut obiectiv care transgresează importanța emițătorului ori pe cea a receptorului. Shannon și Weaver au urmărit să dezvolte o teorie care să le permită să abordeze problema transmiterii unei cantități maxime de informație și să analizeze fiecare canal de comunicare prin prisma acestei eficiențe; Shannon caracterizează fenomenul comunicării drept „reproducerea într-
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
perspectivă interacțională" Emițătorul reprezintă un individ, un grup sau o instituție care: - posedă o informație mai bine structurată decât receptorul; - presupune o stare de spirit (motivație); - presupune un scop explicit (alăturat mesajului) și unul implicit (motivul transmiterii mesajului, uneori necunoscut receptorului). Pentru a observa că toate aceste „ingrediente” sunt necesare vom face apel la un exemplu pe care îl întâlniți frecvent în viață: gândiți-vă că tocmai ați aflat că din grupul în care sunteți în acest moment prima persoană care
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
sau influenței care ni se par utile în analiza emițătorului ca parte a comunicării (figura 9): 1) Puterea recompensatoare este puterea a cărei bază este constituită de abilitatea de a răsplăti. În această categorie se încadrează satisfacerea unor dorințe ale receptorului. Din punct de vedere strict didactic, profesorul este învestit cu o astfel de putere, în sensul că implicarea, interesul, performanța elevului etc. (dar și docilitatea, supunerea acestuia în anumite cazuri) sunt răsplătite. 2) Puterea coercitivă - receptorul se așteaptă să fie
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
începătorilor în cariera didactică, aceea că ei pot și trebuie să rezolve orice problemă în momentul în care aceasta a apărut. 5) Puterea expertului specifică atribuirea, în acest caz, de cunoștințe superioare emițătorului, care au impact asupra structurii cognitive a receptorului (străinul care acceptă recomandările unui localnic, informațiile din ziar etc.). O astfel de putere este determinată de contextul situațional și instituțional, pentru că, prin definiție, receptorul nu este, în mod normal, în postura de a evalua corectitudinea informației primite. Cadrul didactic
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
o bună comunicare este centrată în special pe cel care primește mesajul. Saundra Hybels și Richard L. Weaver (1986, p. 55) operează grafic traseul mesajului în mintea ascultătorului (figura 10): . Figura 10. Traseul pe care-l parcurge mesajul în mintea receptorului (adaptare după Saundra Hybels și Richard L. Weaver) Un loc important în receptarea unui mesaj îl ocupă predicțiile despre acel mesaj; în acest sens, receptorul ia în calcul experiența proprie anterioară în acel domeniu, iar atunci când această experiență nu există
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
semestru la cursuri ce i s-au părut plictisitoare se va duce în al doilea semestru la cursurile profesorului în cauză cu predicția că se vor audia iarăși cursuri plictisitoare. În acest mod, se pot evidenția mai multe feluri de receptori după tipul de ascultare a mesajului practicat (asupra acestor aspecte vom reveni atunci când vom discuta despre ascultarea interactivă): - ascultarea pentru aflarea de informații; - ascultarea critică; - ascultarea reflexivă; - ascultarea pentru divertisment etc. În mod curent, nu se identifică un singur mod
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
formativ al ascultării critice și al celei reflexive, precum și rolul motivațional al ascultării pentru divertisment). Katz propune patru tipuri de reacții la modul în care a fost formulat, organizat și transmis mesajul, reacții care pot fi catalogate ca fiind caracteristice receptorului: 1) reacția instrumentală, adaptativă sau utilitară; 2) reacția egodefensivă, de autoapărare; 3) reacția expresivă valoric; 4) reacția cognitivă. În ceea ce privește reacția (Katz o denumește uneori și funcția) adaptativă, aceasta reprezintă modul în care receptorul reacționează în vederea maximizării recompensei și minimizării pedepsei
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
p. 126). Considerăm important, în ceea ce dezbat autorii amintiți, faptul că menționează existența factorilor perturbatori nu doar la nivelul canalului/canalelor de comunicare, ci această interferență a factorilor care disturbă tinde să apară concomitent la nivelul partenerilor comunicaționali (emițător și receptor), definind schimbări în modul de elaborare, codare, respectiv decodare și reconstruire a mesajelor. Continuând această idee, putem avansa ipoteza conform căreia factorii de „zgomot” la nivelul emiterii mesajului (fie aflați în faza inițială la emițător, fie în faza secundară, în
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
mesajelor diferă între ei prin receptivitatea față de sursă sau mesaj, prin abilitate și interes etc. Iată de ce trebuie avute în vedere atât particularitățile emițătorului (care, probabil, vor avea influență în efectele comunicării), cât și - sau mai ales - motivația sau orientarea receptorului, care-l fac sensibil la influența emițătorului. Uneori, mesajele primite pot fi contradictorii (fie că provin din diferite surse, fie că provin de la aceeași sursă, dar din forme de comunicare diferite - de exemplu, emițătorul poate să comunice verbal ceva, iar
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
include o mulțime de variabile ca: interesele elevilor, modul lor de ascultare, tipul dominant de feedback folosit, tipul de interrelaționări ale elevilor între ei și cu profesorul etc.). Decodarea presupune descifrarea sensului mesajului primit, fiind operațiunea corespunzătoare codării, la nivelul receptorului de această dată. Pentru a se produce o decodare corectă, receptorul trebuie să se afle în posesia codului adecvat, astfel că, în ceea ce privește comunicarea mesajelor, un cod sau un sistem de semne în acest sens este alcătuit din unități (semnele) și
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]