9,263 matches
-
mintea emițătorului (regăsit ca atare în gândurile acestuia); 2) mesajul care este transmis de emițător (definind modul în care transmițătorul codează mesajul); 3) mesajul care este interpretat (decodat de receptor); 4) mesajul care este reamintit de acesta (afectat de selectivitatea receptorului și de modalitățile de respingere a elementelor indezirabile pentru el). Printre aceste modalități regăsim și filtrarea, ce se definește drept procesul prin care receptorul analizează/decodifică mesajul primit prin intermediul setului său perceptiv (credințe, așteptări, experiența anterioară proprie). Miller descrie trei
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
numit drept fenomenul de entropie a mesajului - „tendința naturală ca acesta să fie disipat (să piardă informații) și să fie diseminat” (Wilcox, Ault, Agee, 1989, p. 201); în timpul proceselor numite de Paul Lazarfeld receptare, interpretare, sumarizare și emisie spre alți receptori, entropia poate constitui o barieră de comunicare, dar și un factor de progres comunicațional (întrunind nevoile de adaptare și flexibilizare a informației). Urmărind același raționament, putem spune că și între cele patru tipuri de mesaj prezentate mai sus există fenomene
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
putem observa diferențieri importante); în acest mod, anumite etape sunt „sărite” (deși ele au fost parcurse de transmițătorul mesajului în construirea raționamentului propriu-zis), deoarece ele par acum extrem de simple și de evidente. Astfel de omisiuni, care îi pot produce dificultăți receptorului în urmărirea logicii și coerenței interne a mesajului, sunt destul de frecvente în activitatea instructiv-educativă (pentru mai multă concretețe, vom aminti concluzia unei secvențe dintr-un exercițiu de „spargere a gheții” pe care îl folosim în activitatea cu studenții: atunci când acestora
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
și simplu nu a venit vremea ca cel căruia îi oferim feedback-ul nostru să accepte acest răspuns - mai ales dacă este unul negativ - și trebuie să dovedim mai multă răbdare); - feedback-ul trebuie să fie verificat privitor la ceea ce receptorului i se pare a fi valid; emițătorul poate cere receptorului să reformuleze și să reproducă feedback-ul, pentru a înțelege ceea ce receptorul a vrut într-adevăr să exprime; - feedback-ul trebuie să includă acele lucruri pe care receptorul să fie
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
oferim feedback-ul nostru să accepte acest răspuns - mai ales dacă este unul negativ - și trebuie să dovedim mai multă răbdare); - feedback-ul trebuie să fie verificat privitor la ceea ce receptorului i se pare a fi valid; emițătorul poate cere receptorului să reformuleze și să reproducă feedback-ul, pentru a înțelege ceea ce receptorul a vrut într-adevăr să exprime; - feedback-ul trebuie să includă acele lucruri pe care receptorul să fie capabil să le facă; să nu includă mai mult decât
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
problemele lor; în parafrazare, fiecare răspuns motivează relaționările, deoarece este încurajată cealaltă persoană să-și descrie în detaliu sentimentele. 3) Feedback-ul suportiv presupune că problema pe care cealaltă persoană o consideră importantă și semnificativă este apreciată și de ascultător (receptor) ca fiind importantă și semnificativă. Feedback-ul suportiv este dificil, deoarece trebuie să fim capabili să reducem intensitatea sentimentelor altor persoane, lăsându-le să cunoască faptul că le considerăm problemele reale și serioase (în opoziție cu aceasta este abordarea prin
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
vorbește despre noțiunea de axă de participare ca un continuum care permite evaluarea gradului de angajament al unui membru față de ținta grupului; pe această axă, autorul citat identifică cinci poziții de comunicare în grup: poziția de centru, poziția emițătorului, poziția receptorului, poziția satelitului și poziția absentului. Poziția de centru desemnează membrul care produce un comportament orientativ pentru grup în direcția căutării, definirii sau urmăririi unei ținte comune. Poziția emițătorului presupune o contribuție personală, legată direct de ținta comună. Poziția receptorului presupune
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
poziția receptorului, poziția satelitului și poziția absentului. Poziția de centru desemnează membrul care produce un comportament orientativ pentru grup în direcția căutării, definirii sau urmăririi unei ținte comune. Poziția emițătorului presupune o contribuție personală, legată direct de ținta comună. Poziția receptorului presupune starea de atenție și receptivitate. Poziția satelitului exprimă neatenție la ținta comună din cauza unei preocupări personale sau a centrării asupra unor aspecte din viața grupului, pe când poziția absentului presupune tot o lipsă din câmpul comunicării, dar de data aceasta
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
trebuie urmărită pozitivarea unui astfel de sistem. Referitor la poziția de centru și cea a emițătorului, ele pot fi produse printr-o circularitate a acestor roluri și printr-o bună gestiune a resurselor de timp și umane în interiorul grupului. Poziția receptorului, ca și cea a satelitului pot fi optimizate prin dezvoltarea unor tehnici de ascultare interactivă permanente și adaptate. Poziția absentului presupune, probabil, dezvoltarea unor elemente motivaționale și de interes lărgite în cadrul activităților didactice. Luăm în considerație desfășurarea activă a unei
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
1. Emițătorul reprezintă un individ, un grup sau o instituție care posedă o informație mai bine structurată decât receptorul și care presupun o stare de spirit și un scop explicit (alăturat mesajului) și unul implicit (motivul transmiterii mesajului, uneori necunoscut receptorului). Receptorul este un individ, un grup sau o instituție cărora le este adresat mesajul sau care intră în posesia lui în mod întâmplător și primesc mesajul într-un mod conștient sau subliminal. În viziune modernă, accentul se pune pe interacțiunea
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
observați rolul feedback-ului în procesul de comunicare. 5. Un exercițiu care să cuprindă principalele componente ale comunicării presupune să împărțim colectivul de cursanți în șase grupuri; fiecare grup va primi spre analiză o componentă a comunicării (spre exemplu, emițător, receptor, mesaj, feedback, canal, context) și va trebui să se gândească pentru a găsi toate elementele pozitive care privesc componenta comunicării pe care o reprezintă (se poate folosi pentru aceasta și o analiză de nevoi de tip SWOT - identificarea punctelor tari
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
procesului de învățare la indivizii izolați. 3.3. Comunicarea intrapersonală tc "3.3. Comunicarea intrapersonală " Comunicarea intrapersonală se referă la gânduri, la sentimente și la modul în care ne vedem pe noi înșine; suntem - în această perspectivă - simultan emițători și receptori ai comunicării; „comunicarea intrapersonală se referă la gândirea și activitățile de procesare a informațiilor care nu sunt observabile extern, cu toate că persoanele interesate pot să aibă acces la date despre acest proces. La acest nivel de analiză, suntem focalizați în special
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
o facem? Mai precis, ce limbaj vom folosi, limbaj direct adaptat publicului-țintă; • Cui ne adresăm? Emițătorul va ține seama de experiența anterioară, directă a publicului cu astfel de mesaje. Conținutul mesajului este astfel foarte important, el influențând (uneori dramatic!) acțiunile receptorilor. Carol S. Dweck și Claudia Mueller (în Sternberg, ed., 2002) au efectuat o cercetare ale cărei concluzii le-au transpus în capitolul din lucrarea amintită (intitulat sugestiv „Fă-i pe oameni proști spunându-le că sunt inteligenți”). În esență, ei
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
este circulară și permisivă, în sensul că permite reveniri asupra unor informații, detalieri care nu au fost prevăzute atunci când a fost conceput mesajul; - comunicarea orală este puternic influențată de situație și ocazie (același mesaj poate fi receptat diferit de aceiași receptori, în funcție de dispoziția motivațională, factori de stres și oboseală, condiții favorizante sau nu ale contextului comunicării); - comunicarea orală este puternic influențată de caracteristicile individuale ale emițătorului (un profesor care este un bun orator va fi receptat într-o măsură mai extinsă
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
comunicarea necredibilă și să introducă elemente de confuzie); - o altă funcție a comunicării nonverbale este aceea de a regulariza fluxul comunicațional și de a pondera dinamica proprie comunicării verbalizate; - comunicarea nonverbală repetă sau reactualizează înțelesul comunicării verbale, dând astfel posibilitatea receptorului comunicării să identifice în timp real un îndemn aflat în „spatele” unei moțiuni/afirmații; - în sfârșit, putem spune chiar că elemente ale comunicării nonverbale pot să substituie aspecte ale comunicării verbale (spre exemplu, atunci când printr-un gest profesorul îi indică
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
a timpului în comunicare. De obicei, oamenii consideră pauzele în vorbire ca fiind dăunătoare (pot arăta că vorbitorul nu stăpânește suficient subiectul), dar, în fapt, trebuie să folosim adaptat pauzele în vorbire, deoarece acestea dau șansa atât emițătorului, cât și receptorului să se gândească la mesajul transmis, și astfel impactul acestuia din urmă este mai mare. De altfel, conform cercetărilor actuale, aria comunicării nonverbale pare să fie într-o continuă extindere: „S-ar putea să fim nevoiți a lua în considerație
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
putem distinge comunicarea verticală (ascendentă și descendentă) de comunicarea orizontală (laterală și în serie). 2. Comunicarea intrapersonală se referă la gânduri, la sentimente și la modul în care ne vedem pe noi înșine; suntem - în această perspectivă - simultan emițători și receptori ai comunicării; o formă aparte de comunicare intrapersonală este reprezentată de gândirea pozitivă. 3. Comunicarea verbală se sprijină pe folosirea cuvântului în comunicare. Comunicarea verbală este forma cea mai avansată de comunicare umană, depinzând de o similaritate de limbaj între
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
la nivelul agenților comunicaționali - receptor, emițător -, fie, spre exemplu, în contextul comunicării la nivelul canalului de comunicare) și despre bariere ce țin de proces (care sunt mai degrabă rezultatul interacțiunii din interiorul comunicării). În prima categorie, identificăm aspecte comune atât receptorului, cât și emițătorului; spre exemplu, deficiențele de transmisie și de recepționare a informației, conceptualizarea mesajului în funcție de situație și de scop, alegerea mijloacelor de comunicare, statutul social al comunicatorilor, limbajul și normele grupului sunt dimensiuni complementare ale unor astfel de bariere
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
dacă un grup de persoane discută cu voce joasă în timp ce dumneavoastră ascultați o persoană care ține o conferință, acest lucru vă poate prejudicia calitatea, dar și cantitatea ascultării), și zgomotele interne, cele care apar în mintea emițătorului, dar și a receptorului atunci când aceștia se gândesc sau simt altceva decât elementele care se transmit direct în cadrul comunicării (spre exemplu, cineva care nu aude ceea ce spune profesorul, deoarece se gândește la persoana de care este îndrăgostit). Este interesant de observat că, uneori, zgomotul
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
urmărim unul dintre următoarele sensuri de acțiune: 1) întărirea stereotipului inițial; 2) oferirea unui răspuns stimulului, referindu-ne la acesta ca individualitate/specificitate. Ceea ce se poate observa imediat atunci când ne referim la stereotipuri este activitatea predominant funcțională de emițător a receptorului; mai precis, acesta capătă unele atribute aparținând ascultării interactive, dar în sens negativ, „venind în întâmpinarea” emițătorului- în fapt, punând între el și acesta un set perceptiv care reflectă și nu lasă să treacă informația. Încă o dată remarcăm o constantă
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
stimulului, iar în cel de-al doilea, cu efectul conjugat al altor stimuli existenți în mediu; • Barierele de înțelegere se situează atât la nivelul emițătorului (semantică și jargon, abilități de comunicare, durata comunicării și canalul acesteia), cât și la nivelul receptorului (probleme semantice, concentrarea, abilitățile de ascultare, cunoștințe despre mesaj, prejudecăți, receptivitatea la ideile noi). După cum putem lesne să observăm, în ceea ce privește relevanța didactică a demersului nostru, aceasta trebuie să se constituie într-o viziune sistemică, deoarece barierele întâlnite la ambii comunicatori
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
deoarece barierele întâlnite la ambii comunicatori se află într-un echilibru al complementarității și trebuie deci să fie dezvoltate modalități de soluționare conjugate; • Barierele acceptării sunt singurele văzute de cei doi autori ca acționând la nivelul tuturor indicatorilor implicați (emițător, receptor și mediu); astfel, dacă la nivelul emițătorului acestea sunt definite de caracteristicile personale, comportamentele disonante, atitudini și opinii, credințe și valori, la nivelul receptorului sunt atitudinile, opiniile și prejudecățile, credințele și valorile, receptivitatea la idei noi, structura de referință folosită
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
acceptării sunt singurele văzute de cei doi autori ca acționând la nivelul tuturor indicatorilor implicați (emițător, receptor și mediu); astfel, dacă la nivelul emițătorului acestea sunt definite de caracteristicile personale, comportamentele disonante, atitudini și opinii, credințe și valori, la nivelul receptorului sunt atitudinile, opiniile și prejudecățile, credințele și valorile, receptivitatea la idei noi, structura de referință folosită, caracteristicile personale. În sfârșit, la nivelul mediului avem conflictul interpersonal, „ciocnirile” emoționale, diferențele de status, referențialul grupului, experiențe anterioare în interacțiuni similare; • Barierele acțiunii
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
sfârșit, la nivelul mediului avem conflictul interpersonal, „ciocnirile” emoționale, diferențele de status, referențialul grupului, experiențe anterioare în interacțiuni similare; • Barierele acțiunii se constituie, de asemenea, atât la nivelul emițătorului (unde regăsim memoria și nivelul acceptării), cât și la cel al receptorului (memoria și atenția, nivelul de acceptare, flexibilitatea pentru schimbarea atitudinilor, comportamentului etc., caracteristicile personale). Încă o dată, devine evident faptul că sfera de influență a determinantelor acționale se repetă, fiind schimbate doar punctele de vedere; iată de ce considerăm atât de importantă
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
din punctul de vedere al dezvoltării abilităților de comunicare; - un al doilea indicator devine, astfel, armonizarea scopurilor și obiectivelor activității pe care ne-o propunem la structura comunicațională prezentă; - activitățile de perfecționare a deprinderilor de comunicare la nivelul emițătorului sau receptorului (pe care le vom detalia atunci când vom vorbi despre ascultarea interactivă) reprezintă un alt factor cu sferă de acțiune evidentă. În ceea ce-l privește pe emițător, elevii/studenții trebuie obișnuiți cu anumite aspecte legate de subiectul pe care vor să
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]