5,138 matches
-
îl parlait toujours, îl surgissait obstinément, avec ces paroles brûlantes: "Je vous aime... Je vous aime...", qui emportaient toute să vie passée d'épouse et de mère" [Zola, Une page d'amour, p.150]. 323 ""Je ne puis plus", dit Henri, en venant s'adosser à la porte de la salle à manger. Elle s'éventait, rouge d'avoir sauté elle-même. Să poitrine se soulevait sous la grenadine transparente de son corsage. Et elle sentit encore sur șes épuales le souffle d
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
en venant s'adosser à la porte de la salle à manger. Elle s'éventait, rouge d'avoir sauté elle-même. Să poitrine se soulevait sous la grenadine transparente de son corsage. Et elle sentit encore sur șes épuales le souffle d'Henri, qui était toujours là, derrière elle. Alors, elle compris qu'il allait parler; mais elle n'avait plus la force d'échapper à son aveu. Îl s'approcha, îl dit très baș, dans să chevelure: "Je vous aime! Oh! Je
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
Camil Petrescu, Liviu Rebreanu, F. Aderca ș.a. Cronicile literare sunt susținute de Petru Comarnescu, Camil Baltazar, Mihail Sebastian, Dan Botta, Lucian Boz. Calitatea publicației este dată și de prezentarea grafică, desenele fiind semnate de Teodorescu Sion, Victor Brauner, Marcel Iancu, Henri Catargi, Marius Bunescu ș.a. C. Tt.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290192_a_291521]
-
Eugen Simion, Nicolae Manolescu, Ov. S. Crohmălniceanu, Adrian Marino, Peter Motzan), Aspects et méthodes de la critique (4/1974: Ion Vlad, Vera Călin, N. Tertulian, Mircea Martin, Radu Enescu), Le Langage littéraire et șes contextes (2/1975: Alexandru Niculescu, Solomon Marcus, Henri Wald), Littérature orale, littérature écrite (1/1977: Adrian Fochi, Ovidiu Bârlea, Ion Taloș, I. C. Chițimia), La Littérature et l’événement historique (3/1977: Pavel Chihaia, Teodor Vârgolici, Al. Zub, Titus Moraru), Lecture et lectures (4/1977: Roxana Sorescu, Silvian Iosifescu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285998_a_287327]
-
Raicu, Ioan Holban, Marian Popa, Mihai Ungheanu, Irina Mavrodin, Fănuș Băileșteanu), La Poésie roumaine contemporaine (4/1983), Le Théâtre roumain hier et aujourd’hui (2/1984), despre care scriu Doina Modola, Valentin Silvestru, Natalia Stancu, Constantin Măciuca, Victor Ernest Mașek, Henri Wald, Leonida Teodorescu, Alexa Visarion, Ileana Berlogea, Peut-on parler d’un baroque roumain? (4/1986) - întrebare la care răspund Alexandru Duțu, Edgar Papu, Tudor Păcuraru, Mihai Zamfir, Dan Horia Mazilu, Romul Munteanu, Cornel Mihai Ionescu, Dolores Toma, Dim. Păcurariu. Dintre
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285998_a_287327]
-
cultură. Între 1956 și 1965 V.s. acordă o mare atenție poeziei, care ocupă un spațiu mare, în timp ce proza și critica literară lipsesc cu desăvârșire. În plan teoretic, se rezumă la a publica „prelegeri” susținute de personalități ale timpului: Tudor Vianu, Henri Jacquier, George Ivașcu, Al. Graur, Mihai Beniuc, Constantin Ciopraga, Andrei Oțetea, Valeriu Bologa, Iorgu Iordan, Ștefan S. Nicolau ș.a. Ca literatură propriu-zisă, mai poate fi înregistrat reportajul, gen cultivat de Ion Stoian, Mircea Radu Iacoban, Adrian Dohotaru, Romulus Rusan, Ilie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290539_a_291868]
-
și pref. Matei Călinescu, Iași, 2003; Commentarius perpetuus 2 (în colaborare cu Rodica Braga), Sibiu, 2003. Traduceri: Lillian Hellman, Vulpile, București, 1963 (în colaborare cu Z. Florea); Francis Scott Fitzgerald, Marele Gatsby, pref. trad., București, 1967, Blândețea nopții, București, 1974; Henri Perruchot, Viața lui Gauguin, București, 1968; William Faulkner, Zgomotul și furia, București, 1971, Absalom! Absalom!, București, 1974, Sartoris, București, 1980, Pogoară-te, Moise!, București, 1991, Recviem pentru o călugăriță, București, 1995, Sanctuar, pref. Dan Grigorescu, București, 1996, Hoțomanii - o reminescență
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287650_a_288979]
-
încheia cu imaginea catedralei profilată pe cer și cuvintele : „N-or s-o poată sfărâma !”. În 1917, apare un lungmetraj de propagandă, Puterea militară a Franței, care cunoaște un succes deosebit atât în țară, cât și în Statele Unite. Realizatorul lui, Henri Desfontaines, teoretiza astfel scriindu-i profesorului său André Antoine, cunoscut regizor de teatru : În acest moment, nu interesează cinematograful în general. [...] E vorba de susținerea moralului, de evidențierea responsabilităților, a crimelor germane... și toate astea prin imagini pentru copii... Acum
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
Hein und Henny, la subscripția pentru împrumutul de război. După intrarea Americii în război, Charlie Chaplin, Douglas Fairbanks, Mary Pickford, Geraldine Farrar joacă în scurtmetraje care promovează obligațiunile Liberty Bonds. Odată cu difuzarea filmului L’aide des colonies à la France (Henri Desfontaines, 1917) apare prima mare operațiune de contrapropagandă cinematografică, filmul francez fiind o ridicare în slăvi a contribuției africanilor din coloniile franceze la consolidarea armatei Franței. Negrii erau prezentați ca „Forța Neagră”, capabilă să dea lovituri dure dușmanului. Însă imaginile
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
incidentelor din sălile de spectacol”, apariția uniformelor germane pe scenele teatrelor și pe ecranele cinematografelor. Așa se face că în filmele de război franceze din 1914 și 1915 soldații inamici nu se văd ! Abia în ianuarie 1916, prin autorizație oficială, Henri Pouctal introduce în filmul Alsace imagini cu militari germani. După aceea, ecranul se umple de nemți vandali, bețivani, violatori. Interesant este că propaganda germană nu este interesată atât de francezi, cât de ruși : sunt evocate cinematografic masacrele comise de trupele
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
Bujold), Ultimul domiciliu cunoscut (regia José Giovanni, cu Lino Ventura), Bulevardul romului (regia Robert Enrico, cu Lino Ventura, Brigitte Bardot), Creierul (regia Gérard Oury, cu Jean-Paul Belmondo, Bourvil), În arșița nopții (regia Norman Jewison, cu Sidney Poitier), Clanul sicilienilor (regia Henri Verneuil, cu Jean Gabin, Alain Delon, Lino Ventura), Mayerling (regia Terence Young, cu Omar Sharif, Catherine Deneuve). (Informații selectate din Fondul Adrian Marino, vol. 16, BCU Cluj) 1970-1980 Evoluții politice Tezele din iulie 1971 introduc un control politic mult mai
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
în baza convenției civile (profesiune de credință) orice individ poate fi izgonit, nu ca necredincios ci ca nesociabil, iar pedeapsa să fie cu moartea dacă după abjurarea convingerilor sale se comportă la fel. Marele istoric și critic al Revoluției franceze Henri Taine definește din această perspectivă statul ca fiind facțiunea sau individul care deține puterea și adaugă referitor la ideile revoluției „Dogma suveranității poporului interpretate de mulțime conduce la o perfectă anarhie, până când interpretate de către șefi va duce la un despotism
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
știință și încheia la fel de răspicat „ Această cauză primară este Dumnezeu. Prin urmare omul de știință nu se poate mulțumi să spună Cred în Dumnezeu ci trebuie să afirme: Știu că Dumnezeu este’’. Demonstrează științific ceea ce avea să exprime mai târziu Henri Perruchot că „fiecare spirit merge și nu poate merge decât într-o direcție dată, iar fiecare viață se exprimă și nu poate să se exprime decât într-o formă dată". O altă fațetă a personalității sale este naționalismul paulescian care
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
comunicarea, stabilind o legătură între schimbul de bunuri, de femei și de mesaje. La începutul secolului, Charles Cooley deja înțelege prin comunicare "mecanismul prin intermediul căruia relațiile umane există și se dezvoltă" (Social Organisation). Dacă din acest punct, după ideea lui Henri Lefebvre, "în viața socială nimic nu se împlinește fără comunicare", aceasta din urmă este considerată ca un proces social fundamental de la care pornește oricare alt fapt social. În aceste condiții, înțelegem lesne faptul că politica nu scapă acestei reguli. Dar
Comunicarea politică by Jacques Gerstlé [Corola-publishinghouse/Science/924_a_2432]
-
încercat să înregistrăm, cât mai precis, "situația biografica", a poetului român, plasându-l într-un context istoric și cultural specific, cel al modernismului, în primul rând, în raport cu filozofia bergsoniana, dar și cu teoreticienii "lirismului absolut" (Stéphane Mallarmé, Paul Valéry, sau Henri Brémond), cu care are legături directe și vădite afinități. Descoperim, la poetul român, o viziune asupra poiesis-ului împărtășită și de alții, ce unește reflecția să asupra artei cu o practică poetica specifică, în funcție de care Ion Barbu își dezvoltă proprii tropi
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
i.e., frumusețea necontingentă, si poate, astfel, să ne-o aducă, aici pe Pământ, nu pură, ori perfectă, ci potrivită capacităților noastre mărginite de pătrundere, sub forma operei de artă. O coborâre în maelström " Timpul înseamnă invenție sau nu este nimic." Henri Bergson Mai aproape, de epocă în care Ion Barbu a trait, Henri Bergson, în "Eseu asupra datelor imediate ale conștiinței" (1888), identifică "le grand mystère de la vie" [marele mister al vieții]1 - creația continuă - , chiar cu esență frumosului, aserțiune, ce
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Pământ, nu pură, ori perfectă, ci potrivită capacităților noastre mărginite de pătrundere, sub forma operei de artă. O coborâre în maelström " Timpul înseamnă invenție sau nu este nimic." Henri Bergson Mai aproape, de epocă în care Ion Barbu a trait, Henri Bergson, în "Eseu asupra datelor imediate ale conștiinței" (1888), identifică "le grand mystère de la vie" [marele mister al vieții]1 - creația continuă - , chiar cu esență frumosului, aserțiune, ce, pentru poetul român, nu putea decât să continue un gând poesc. Autorul
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
ca sesizează virtualul în real și încorporează într-o opera completă ceea ce natură lasă în el în stare de eboșa sau de simplu proiect [s.n.]3. Sensul autentic al acestor remarci poate fi recuperat, daca acceptăm premisele epistemologice formulate de Henri Bergson în "Eseu asupra datelor imediate ale conștiinței" (1888). În experiența cotidiană, comentează el, percepția, condiționată social, este adânc înrădăcinată în cerințele acțiunii practice, ceea ce înseamnă că simțurile noastre golesc materia de calitățile ei concrete și selecționează doar ceea ce este
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
este chiar esență judecății estetice, autorul "Veghii" încearcă să adopte percepția celui dintâi,11 demersul facilitat și de faptul, observat de Robert Shulamm, ca "peisajele lui Poe sunt alegorii ale viziunii sale asupra minții și lumii"12. "Orice poem", observă Henri Brémond, într-un text critic, cu vădite înrâuriri bergsoniene, "își datorează caracterul propriu-zis poetic, prezenței, radiantei, acțiunii transformatoare și unificatoare a unei realități misterioase pe care o numim poezie pură [s.n.]"13. Ca să o cunoaștem, trebuie să ne plasăm, printr-
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
inspiration" [zona profundă [a propriului suflet, acolo] unde fermentează inspirația]14, si, printr-o mișcare à rébours, ambele imaginare, să suim pantă, ce conduce spre sursă ei. Invenția artistică autentică și experiența receptării operei de artă comentează, la rândul său, Henri Bergson, presupun "să urcăm dincolo de acel punct de unde experiență devine umană"15, altfel spus, să depășim condiționările noastre pragmatice obișnuite, rămânând, cu toate acestea, oameni. Altundeva, filozoful francez detaliază: Să ne concertam prin urmare asupra a ceea ce avem, în același
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
fulgurante, coincidem, pentru câteva momente, cu natura creatoare a ființei 17. Artă nu repeta nimic, nici nu reproduce creațiile naturii, ci prelungește operațiile acesteia, explicitându-se în entități distincte, originale, i.e., opere. Iată aceeași idee exprimată, în termeni foarte apropiați de Henri Brémond, în celebrul discurs, ținut în fața Academiei Franceze, în 1925, pe tema "poeziei pure", ce a provocat, în anii care au urmat, o amplă dezbatere, în cercurile artistice europene, pe care poetul nostru pare să o fi urmărit, cu atenție
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
totul coexista", ale cărei elemente componente sunt "părți în putere [en puissance], formează secțiunile potențiale ale unui Tot, el însuși virtual 32. Această realitate primară, liminara, constituie fondul și sursa existenței noastre, iar desfășurarea ei, în timp, (așa cum o schițează Henri Bergson în "Evoluția creatoare", 1907) evocă, subtil, schemă păcatului biblic 33, este continuă creștere. Reprezintă simbolic, totodată, punctul ei cel mai înalt ("zenit"), dacă avem în vedere conul 34 bergsonian al memoriei. Iată de ce această mișcare regresiva, prin care ne
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
peisaj vesperal sugerat de expresia "modùl unei seri eventuale"40, nu evocă, așa cum pare la prima vedere, vreun moment anume din apologul poesc, ci spațiul propriu invenției poetice, în general - am numit astfel memoria spontană, activă, care, în cazul lui Henri Bergson, are o accepție precisă: conștiința a duratei creatoare 41. Memoria, cu acest sens special pe care i-l da Bergson (și avem motive să credem că Ion Barbu gândea la fel) este acea forță internă ce reunește, într-o
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Prin transparență (simbolică) acestor elementele, Ion Barbu - aici în postura de cunoscător și de interpret al operei poești - identifica ("dezle[eagă]") un nexus generator ("filamentul umbrelor"68, "figură docilelor raze", "aparentă inima 69 a locului"), prin care, urmându-l pe Henri Bergson, vom înțelege, "ansamblul de raporturi ce se stabilesc, între aceste materiale, pentru a constitui o cunoaștere sistematică"70, prin intermediul căreia inteligență - "care nu este decât o perspectivă imobila și fragmentara asupra ei [lumii], ce se plasează întotdeauna dincolo de timp
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
se tencuia, prin lespezi 81. În parafrază barbiana, "veghea" denumește, si acesta este, credem, si sensul titlului acestei proze barbiene, modalitatea "simpatetica" de cunoaștere a lumii, asociată devenirii continue caracteristică vieții, cu alte cuvinte, activitatea intuitivă a conștiinței, pe care Henri Bergson o califica drept "lumină imanenta [s.n.] din zona acțiunilor posibile sau activității virtuale care înconjoară acțiunea efectiv realizată de ființă vie"82, sau cum spune Barbu, "sub (=dincolo de) revoltă continuată a zidurilor". Metamorfozându-se continuu, dar rămânând esențialmente identică
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]