4,904 matches
-
Mara se uita la mine peste masă, sorbindu-mi fiecare cuvânt. * * * După masă, cu ziua de lucru încheiată, am mers pe jos până la apartamentul meu de la stația de metrou Christopher Street. În ultimii cinci ani, am locuit în aceeași garsonieră micuță și în același cartier - și, cu toate că strada mea era plină de pungași și suprasaturată de sex shop-uri perverse, eu mă simțeam acasă. Am pescuit cartea de vizită pe care Randall mi-o dăduse cu o seară înainte și am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
la scaun, m-am rugat, o să sacrific, odată și pentru totdeauna, o colecție întreagă de tricouri din perioada facultății... poate chiar și cămașa mea de noapte uzată, aia cu Snoopy. Încă zece pași. Într-un final, am ajuns la spațiul micuț care ne fusese rezervat, lângă peretele sudic al încăperii, iar Randall mi-a tras scaunul. M-am cufundat în el recunoscătoare. Din păcate, nu și cu grație. Când să mă așez, m-am clătinat nițel din cauza fustei care-mi sugruma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
O să mă mai gândesc la asta. Dar, într-adevăr, ar trebui să sărbătorești. Ai depășit o piatră de hotar. — N-ai cumva chef să iei cina cu mine astă seară? În ultima vreme am devenit dependent de un restaurant italienesc micuț, dar extraordinar, din West Village, care se numește Mimi’s, e... — Ador Mimi’s! mi-au scăpat cuvintele, șocată că mai exista cineva care să cunoască acel restaurant micuț, cu aer de familie, care-mi servise, în ultimii ani, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
seară? În ultima vreme am devenit dependent de un restaurant italienesc micuț, dar extraordinar, din West Village, care se numește Mimi’s, e... — Ador Mimi’s! mi-au scăpat cuvintele, șocată că mai exista cineva care să cunoască acel restaurant micuț, cu aer de familie, care-mi servise, în ultimii ani, de bucătărie. Pastele lor untoase cu zucchini și piure erau de vis și gnocchi... Pe cuvânt dacă nu-mi ploua în gură, doar gândindu-mă la gnocchi lor. — Grozav! Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
ale angajaților, i-am spus cotind-o spre biroul meu. Din clipa aia, aveam să-mi păzesc spatele, dar furia aproape că-mi dispăruse. Phil avea dreptate: într-adevăr, mă descurcasem bine. Mimi s-a grăbit să parcurgă încăperea restaurantului micuț, ca să mă cuprindă într-o îmbrățișare. Uită-te la tine! Ești numai piele și os, bella 1 mea! De ce ești așa de slabă? Apoi Mimi s-a întors către Luke și l-a ciupit zdravăn de obraz. Mi-am dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
zicând că și ele fuseseră inseparabile - și totuși trecuseră mai bine de zece ani de când nu se mai văzuseră. — Mi-e dor de mama ta mai mult decât pot spune în cuvinte, a continuat Lucille pe un ton melodramatic. Fruntea micuță i s-a încruntat ușor - dacă atașamentul ei față de Botox ar fi fost mai mic, atunci probabil că i-aș fi văzut sprâncenele îmbinându-se din cauza tristeții. — E păcat, Claire. știi cum trăiește ea acolo. Mi-e milă de ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
an viitor mi se părea o încălcare de teritoriu. Dar acum locuiam împreună - viitorul n-ar fi trebuit să mai fie un subiect tabu. — La anul o să mergem sigur. Randall mi-a zâmbit, complet relaxat. — Poftim, draga mea, un ceva micuț ca să-ți spun că-mi pare rău, mi-a zis el, întinzându-mi punga de la Cartier. Am deschis cutia care se afla înăuntru și am descoperit o delicată și superbă brățară de aur, cu zale. Îmi plăcea la nebunie - dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
atunci trecuseră aproape zece ani. Eu și Bea zăceam întinse pe spate cu orele, holbându-ne la petele de apă de pe tavanul camerei ei și visând, în cele mai mici detalii, la viața mea imaginară cu Randall. Începând cu nunta micuță de la ferma părinților mei - chiar sub mărul preferat al părinților mei, măr pe care-l plantaseră în prima zi când se mutaseră în casa aia. Eu și Randall aveam să ne scriem singuri jurămintele de nuntă. Niște jurăminte dureros de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
a zâmbit, mândră de rezultatele ei. Mama n-a făcut altceva decât să clatine din cap. Îmi dădeam seama, judecând după expresia de pe fața ei, că fata pe care o cunoscuse în facultate nu semăna decât foarte puțin cu femeia micuță, tiranică, agitată care, în ziua aia, lătra comenzi către noi - dar, de dragul meu, încerca să ia lucrurile așa cum erau. — Următoarea oprire: Vera Wang! a declarat Lucille. Să mergem, doamnelor! — Chiar mi-a plăcut prima rochie pe care am văzut-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
Truman? Am câteva modele care v-ar putea plăcea. Vânzătoarea a tras perdeaua de tafta. În brațe avea mai multe rochii, toate foarte elaborate și cu broderii. Lucille s-a strecurat în camera de probă, în spatele ei, frecându-și palmele micuțe cu bucuria anticipației. și iată și rochia mea. Prima rochie. Era strânsă pe trup, de culoarea unei șampanii palide, cu un văl suprapus de tul, cu cristale și niște flori delicate din paiete. La spate, avea o trenă lungă, incredibil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
un scăunel, în vestibulul din spatele bisericii, se afla mirele meu. — Ghinion! a început să se lamenteze maică-sa, ca scoasă din minți. Pe față i se întipărise o expresie îngrozită. — Ghinion! Nu... poate... să... te... vadă... înainte... de... nuntă! Pieptul micuț al lui Lucille a început să se salte violent, în timp ce ea gâfâia, încercând să tragă aer în plămâni. — Luce, te hiperventilezi, a zis mama cu calm, luând-o pe Lucille de după umeri și călăuzind-o spre o cămăruță alăturată. Încearcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
petrecerea. Obrajii mi-au luat foc. Luke a tăcut. Eu am rămas paralizată pe loc. — Ți-am spus să stai jos! a repetat Vivian pe un ton mai ridicat. Te faci de râs, Claire. Ai jucat și tu un rol micuț în publicarea cărții, foarte bine, dar băiatul ăsta îți oferă prea mult credit. Măcar ai bunul simț și nu-l accepta. Vivian s-a întors și a zâmbit către public în chip de scuză, ca și când eu aș fi fost un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
modestie. Calități cu osebire prețuite chiar și de chelneri, În general aroganți și țâfnoși, mai ales când comanda era de ani de zile aceeași: câte o sută de vodcă, vă rugăm. Prin analogie cu celebrul Salon al Refuzaților de la Paris, micuța Universitate „Petru Maior” era numită Universitatea Refuzaților. Miopia anilor '60 va fi cu siguranță aspru sancționată de Istorie. Așteptând acest moment filozoful și latinistul ciocneau, a câta oară, paharele cu votcă. Petru avea un singur motiv de a rămâne singur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
spre ea. Ea Îl privea și Îi zâmbea mirată: avea trupul plin de răni. Străluceau stins pe el ca o cămașă moale și zdrențuită de zale. Îl știe invulnerabil, un mic Ahile provincial, doborât de propria-i oboseală la asaltul micuței sale cetăți de hârtie, surd la Încurajările mulțimii care Îl Îndemna să sfârșească ca eroul din Iliada, sau cel puțin din Întâmplare, ca domnul Măran, la Revoluție. Ea continua să zâmbească, iar el continua să stea lipit de peretele alb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Și totuși, la cinci minute după ce soția mea m-a smuls de acolo (nu numai alte femei constituie o formă de adulter), am avut un sentiment ciudat. Mi-am dat seama că de fapt nu văzusem cele trei plante În micuța colonie pe care o descoperisem. În ciuda tuturor măsurătorilor, identificărilor, fotografiilor, reușisem să plasez experiența Într-un fel de prezent trecut, un „am văzut“, În chiar În momentul În care temporal și fizic Încă le priveam. Dacă aș fi avut curajul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
Londra, Viziunea Sfântului Eustațiu. Viitorul sfânt, plecat la vânătoare, s-a oprit din galop În mijlocul unui peisaj sălbatic Împădurit, la vederea unui cerb care Îl poartă pe Isus crucificat Între coarne. Alte animale, păsări și flori umplu până la refuz fundalul micuței pânze. Artificialul ansamblului, În primul rând prin comparație cu propriile schițe ale lui Pisanello care au supraviețuit, având ca subiect animale și păsări individuale, este aproape total. Schițele și desenele sunt pe de-a-ntregul și izbitor de naturaliste: și totuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
care-l observi este și mai fantastic În această ambianță de epocă a glaciațiunilor. O calitate paradoxal tropicală, pentru că fiecare ramură laterală, fiecare bifurcație, fiecare coamă a acestor pitici Împovărați de ani este Încotoșmănată În alte plante - nu numai de micuțele polipode ale majorității pădurilor de foioase, ci de ferigi uriașe, desfășurându-și elegant penajul; tufișuri de afini, ierburi, perne gigantice de mușchi și festoane de licheni. Grohotișul de bolovani de granit, golaș pe Întinderile pârloagelor bătute de vânturi, desfășoară aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
mâinile, iar iepurașul zbură prin aer. L-am împins la perete, l-am percheziționat și l-am încătușat cu mâinile la spate. În timp ce-l împingeam în sus pe scări mi s-a urcat sângele la cap. Am simțit niște pumni micuți care mă loveau pe picior. Lasă-l în pace pe tata! Lasă-l în pace! Atacatorul era un băiețel în pantaloni scurți și jerseu marinăresc. Mi-a luat numai o secundă până să-mi dau seama că-i puștiul violatorului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
cei mai spălăciți ochi albaștri pe care-i văzusem vreodată. Koenig era uriaș, mai înalt cu câțiva centimetri decât mine, dar trupul lui de mijlocaș începea să se fleșcăiască. Nasul îi era borcănat și turtit, urechile clăpăuge, bărbia strâmbă, dinții micuți și ciobiți. Koenig avea o moacă de tâmpit, Vogel avea o mutră de om viclean și amândoi păreau ai dracu’. Koenig chicoti: — A mărturisit. Și porcărelele pe care le făcea cu puștii, și jafurile. Fritzie zice că o să fim citați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
momentul, așa că l-a împușcat. Dacă te uiți cu atenție, o să vezi gaura glonțului în piept. Ține-te bine, dragule. Iată-mi familia. Rămas cu gura căscată, am lăsat-o pe Madeleine să mă introducă într-o cameră de zi micuță. Pe pereți atârnau fotografii înrămate, iar podeaua era ocupată de fotolii asortate, pe care erau așezați ceilalți trei Sprague. Ridicară cu toții privirea, dar nici unul nu se ridică. Le-am zâmbit fără să-mi dezvelesc dinții și i-am salutat: — Bună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
un mandat de reținere pentru el. Dintr-odată mi-am dat seama că totul apasă pe umerii mei. — Pornesc într-acolo. CAPITOLUL CINCISPREZECE Am trecut granița în zori. Tijuana tocmai se însuflețea când am intrat pe Revolución, șoseaua ei principală. Micuții cerșetori scormoneau prin gunoaie, ca să aibă și ei ce pune în gură la micul dejun, vânzătorii de taco învârteau cu polonicul în oalele de tocană din carne împuțită, marinarii și infanteriștii erau conduși afară din bordeluri la sfârșitul distracției de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
ce-am mai râs! Probabil că frumușelului de Lee îi e teamă de mine pentru felul cum am dat din clanță la proces, dar nu știu decât ce-am citit în ziare și trebuie să vă mărturisesc că arestarea aia micuță pentru posesie de droguri a băgat frica lui Dumnezeu în mine. Să moară mama dacă vă mint. Poate că mi-au trecut prin cap gânduri de răzbunare, poate că am vorbit tâmpenii cu colegii de celulă, dar de când frumușelul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
cinci, fumau ca șerpoaicele și își ajustau crăpătura de la chimonou, ca să-și dezgolească picioarele cât mai mult. Nu era nici una potrivită. Apoi pe estradă păși o brunetă slăbănoagă, într-o rochie cu volănașe. Clipi din cauza luminii orbitoare, își frecă nasul micuț și obraznic și începu să deseneze opturi cu piciorul pe podea. I-am făcut semn barmanului. Se apropie de mine cu o sticlă, dar mi-am acoperit paharul cu palma. — Fata în roz. Cât mă costă s-o iau la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
este intactă: exterior normal, peluză frumos îngrijită... Am parcat la două case distanță și am pornit în recunoaștere pe jos. Nici urmă de camionete Ford, deși era destul spațiu lângă bordură. Am cercetat casa de pe trotuar. Era o clădire bej, micuță, din anii ’20. În formă de cub, tencuită cu acoperișul din grinzi de lemn. I-am dat ocol de la aleea din față până la curtea micuță din spate și am străbătut o potecuță pavată cu dale de piatră, ce ducea spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
deși era destul spațiu lângă bordură. Am cercetat casa de pe trotuar. Era o clădire bej, micuță, din anii ’20. În formă de cub, tencuită cu acoperișul din grinzi de lemn. I-am dat ocol de la aleea din față până la curtea micuță din spate și am străbătut o potecuță pavată cu dale de piatră, ce ducea spre ușa din față. Nu se vedea nici o lumină. Ferestrele erau acoperite toate cu ceea ce păreau a fi niște draperii groase, de camuflaj. Locul era cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]