45,391 matches
-
În iad cînd mă uitai Ce văzui mă spăimîntai. Văzui Împărați tirani Cu gîtu de bolovani. Și de-aici calea lăsînd Mai Înainte mergînd La stînga că mă uitai Ce văzui mă Întristai. Văzui raiul Încuiat Poate, pentru al meu păcat. Și de aicea că plecai Tot Înainte la rai. La dreapta cînd mă uitai Ce văzui mă bucurai. Văzui raiul cel frumos Ca soarele luminos Și mese-ntinse la rînd Pe ele făclii arzînd. Și-mprejuru-i drepții sta Cu bucurie gusta
Monografia comunei Cătunele, județul Gorj by Păunescu Ovidiu () [Corola-publishinghouse/Science/1828_a_3163]
-
n-a avut loc: excluderea definitivă a celui de-al treilea personaj, care poate fi sau nu un martor exterior. Sinuciderea e piatra unghiulară a mai tuturor dezbaterilor religioase creștine - și mai ales a dogmei catolice. Refutat, Îndeobște, ca un păcat capital, actul sinuciderii nu s-a bucurat de o dezbatere pe măsura violenței cu care dizlocă părți din realitate. Și totuși, În ciuda interdicțiilor, În ciuda blestemului bisericii, extrem de mulți scriitori se sinucid. Ce forță mai puternică decât educația religioasă, mai puternică
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
precum muncitorii din uzine care gândesc rău. Arhanghel căzut, toate acestea Îi iscă o oroare și o mânie pe care nici măcar nu Încearcă să le ascundă. Țintă recurentă a urii și a dragostei sale, Franța a permis proliferarea monstruoasă a păcatului. Revolta lui e răspunsul neputincios la vechi neputințe, la ambiții niciodată atinse. „Ah, cum de n-am purificat această țară cu mâinile mele; n-aș mai fi obligat să accept astăzi pentru ea blestemul”. Și, din nou, Marele Păcat, blestemul
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
a păcatului. Revolta lui e răspunsul neputincios la vechi neputințe, la ambiții niciodată atinse. „Ah, cum de n-am purificat această țară cu mâinile mele; n-aș mai fi obligat să accept astăzi pentru ea blestemul”. Și, din nou, Marele Păcat, blestemul metafizic Își găsește Întruparea În câțiva dintre cei care i-au făcut viața un infern: Cât despre La N.R.F. ea se va târî la picioarele mele. Această adunătură de evrei, de pederaști, de suprarealiști timizi, de pioni francmasoni, se
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
În cercul vicios al relației dintre timp și mărturisire (studiată, de altfel, Într-un capitol special), e mai prudent să observăm că intimitatea se exprimă Într-o unitate de timp, Însă ținând cont de anumite rigori ale expresivității literare. Din păcate, jurnalul nu poate ființa În afara unui limbaj preexistent (chiar dacă există destule Încercări de a ține jurnalul Într-un „limbaj cifrat”). La rândul său, limbajul va imprima o anumită rigoare, un anumit conservatorism și un tip de expresivitate ce decurg din
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
care Îl trimit În zona artelor plastice. Consistența autoportretului provine din posibilitatea de a fi anexat unui domeniu cu claritate delimitat. Portretistica plastică, blindată În propriile-i legi bine sedimentate În timp, prezintă avantajul unei raportări clare și rapide. Din păcate, ea nu este și o raportare pe de-a-ntregul relevantă. Fragmentarismul notației jurnaliere se află la originea unui cameleonism structural al textului, forțat să se reînnoiască ori măcar să se adapteze În funcție de presiunea temporală care-i condiționează existența. Rândul alb care
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
rendre a moi-même”9), efortul eșuează În aproximații și Într-un proteism incontrolabil. Percepția imediată de către un eu privitor, identic sau nu celui auctorial, e singura care poate confirma sau infirma iluziile nutrite de scriitor În legătură cu actul său confesiv. Din păcate, de cele mai multe ori le infirmă. Astfel Încât autoportretele pe care le decupăm cu atâta febrilitate s-ar putea să se situeze exact la antipodul intențiilor - declarate sau subînțelese - ale scriitorului. Autoportretul pictorului (ca și al fotografului ori al cineastului, pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
o soluție de interpretare, cel puțin una de lectură: dinspre interioritatea și subiectivitatea lumii scriitorului spre particularul obiectiv În care-l plasează complexele sale. Puneri În criză Dacă inițial intimitatea se definea În raport cu celălalt, dacă jurnalul aparținea exclusiv zonei invizibilului, păcat nemărturisit și de nepedepsit, cu trecerea vremii conștiința de sine a scriitorului e dată de raportul cu propriul inconștient. Intimitatea autorului devine un spațiu În care acesta jonglează cu datele obiective ale vieții, răsturnând prejudecăți, diminuând complexe. Jurnalul se substituie
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
unde Dumnezeu e treaz”. În logopedie „Dumnezeu e treaz”. Omul, ca ființă înzestrată cu rațiune este subiect de interes pentru toți cercetătorii. Teoriile teologice susțin că „Omul este ființa creată de Dumnezeu după chipul și asemănarea Sa”, o ființă supusă păcatului originar, mântuită de Hristos prin jertfa Sa. Mircea Eliade („Istoria religiilor”) arată că fenomenul religios, de la cele mai simple fenomene până la cele mai complexe, ajunge în cele din urmă la categoria de „Dumnezeu”. Prin educație și instruire în școală, acest
Articole şi cuvântări by Veronica Bâlbâe () [Corola-publishinghouse/Science/330_a_1276]
-
a fi liberul arbitru, ci numai indicându-i calea adevărată. Omul este subiect de interes pentru toți cercetătorii, ca ființă înzestrată cu rațiune. Pentru teologia creștină, omul este ființa creată de Dumnezeu, după „chipul și asemănarea Sa”, o ființă supusă păcatului originar, pe care Iisus Hristos l-a mântuit prin jertfa Sa. Teologia creștină răspunde celor mai adânci cugetări cu privire la natura și rostul omului în lume. Poate că omul este nemulțumit de ceea ce știe despre el, despre capacitățile sale fizice, dar
Articole şi cuvântări by Veronica Bâlbâe () [Corola-publishinghouse/Science/330_a_1276]
-
omul modern să își asume dreptul deplinei stăpîniri a adevărului și neadevărului. Pentru că asemeni mitului, care nu poate fi deplin înțeles decît prin "retrăirea lui mitică", cum spunea Mircea Eliade minciuna nu poate fi înțeleasă cu adevărat decît prin "retrăirea păcatului originar". Or, pentru omul modern al timpurilor "profane", această "sacră" recuperare a experienței protoarhaice este în fapt imposibil de realizat. Devine, în consecință, inoperant principiul terapeutic pe care psihanaliza îl activează în vindecarea bolilor rebele ale sufletului 1: descoperirea cauzelor
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
putea să își găsească locul. Germenele unei (păcătoase?) dorințe de a afla originea binelui și a răului (sub semnul căruia se ascunde, printre altele, și minciuna) ne îmboldește, însă, să ne întrebăm acum: oare, în această fază a existenței divine, păcatul își are un loc anume din care să pulseze? Textul sacru al credinței creștine, Biblia, pe care ne vom întemeia cu precădere exercițiul hermeneutic, nu ne spune foarte multe lucruri despre aceasta. Și este firesc să fie așa, de vreme ce aflarea
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
absolute a răului pentru care minciuna apare ca o expresie specifică [Osea, 12:1] face parte din "taina nelegiuirii" [2 Tesalonicieni, 2:7]. Motivul tăcerii care există în Scriptură cu privire la acest subiect este acela că "o explicare rațională" a originii păcatului ar avea ca rezultat inevitabil sustragerea atenției de la ceea ce textul biblic tratează în primul rînd: mărturisirea vinovăției personale" [Dicționar biblic, 1995:989]. În pofida acestei tacite interdicții, nu puține au fost tentativele raționale de a explica geneza răului în lume, începînd
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
vinovăției personale" [Dicționar biblic, 1995:989]. În pofida acestei tacite interdicții, nu puține au fost tentativele raționale de a explica geneza răului în lume, începînd de la concepția epicureică și augustiniană pînă la cea a Teodiceei lui Leibniz. În timp ce teologica sugerează că păcatul nu poate fi cunoscut cu mijloace obiective, că el "se scoate pe sine în evidență" (Kierkegaard), o logică iscoditor-profană ne-ar putea sugera că, dacă în afara lui Dumnezeu la începutul tuturor începuturilor nimic altceva nu mai era în lume, răul
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
sînt însă niciodată limpezi", ne spune Leszek Kolakowski [1993:51]. Iată de ce, va trebui să precizăm de la bun început că ideea de "negativitate" ca semn al creației manifeste nu trebuie asociată nemijlocit nici cu o conotație axiologică (cu aceea a păcatului, a răului ca principiu, de exemplu), nici cu una gnoseo- sau praxiologică (cu aceea a minciunii, bunăoară), ci doar cu una strict ontologică (aceea a devenirii creatoare). Conform unei atare accepțiuni, ar trebui să recunoaștem că nu există devenire (progres
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
este altceva decît o privație de ceea ce este natural și trebuie să aibă fiecare", că "nimic nu este rău potrivit esenței sale", că "orice lucru e bun prin esența sa" [cf. Miroiu, 1997:103]. Iată de ce putem spune că și păcatul așa cum îl acceptăm noi nu poate fi identificat cu esența ontologică a lui Dumnezeu, pe care în ultimă instanță nici nu ne este îngăduit (posibil) să o cunoaștem cu adevărat, ci cel mult să o bănuim prin mijlocirea semnelor sale
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
spune în consens cu R.M. Adams [cf. Miroiu, 1993: 70] că Dumnezeu a ales cea mai bună lume dintre cele posibile pentru momentul prezent al existenței umane, moment în care maturizarea omului prin confruntarea cu sine pe care chiar actul păcatului originar a declanșat-o impunea prezența răului în lume, alături de bine. Două supoziții trebuie formulate în acest context: a) pe de o parte, nu avem de unde ști că într-un viitor al acestei lumi, cînd răul nu va mai fi
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
8, cf. Amușin, 1963: 189]. O paradoxală consecință a acestei doctrine încărcarea lui Dumnezeu cu toate relele lumii, ale omului inclusiv a făcut ca printre aceleași vechi documente să se găsească și texte cu semnificație total opusă ideii de predestinare: "Păcatul n-a fost trimis [de sus] pe pămînt, ci oamenii l-au urzit ei singuri, și de aceea cei ce săvîrșesc păcate trebuie pedepsiți fără îndurare" [Enoh, 98:4, cf. Amușin, 1963 :189]. O soluție mediatoare între cele două extreme
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
făcut ca printre aceleași vechi documente să se găsească și texte cu semnificație total opusă ideii de predestinare: "Păcatul n-a fost trimis [de sus] pe pămînt, ci oamenii l-au urzit ei singuri, și de aceea cei ce săvîrșesc păcate trebuie pedepsiți fără îndurare" [Enoh, 98:4, cf. Amușin, 1963 :189]. O soluție mediatoare între cele două extreme ar impune ideea că Dumnezeu nu a transmis direct răul în lume, ci prin intermediul celor pe care El însuși i-a creat
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
de la bun început: "Să nu care cumva să greșești, acum, Adame!" Într-o atare relație, în care competențele de cunoaștere au fost clar demarcate, s-ar părea că toată lumea și-a îndeplinit datoria. 1.2. PREMISELE MINCIUNII: SENSURI ARHETIPALE ALE PĂCATULUI ORIGINAR Urmărind cele cinci momente esențiale ale semiozei descrise de Lasswell, prin raportare la semioza generată de relația Creatorului cu creatura umană 5, cîteva considerații devin nu numai posibile, ci și necesare. 1.2.1. Slăbiciunile facerii Instituirea cuplului de
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
infidelitatea copiei în raport cu originalul era prea mare pentru ca, la un moment dat, să nu genereze slăbiciuni de rezonanță. Actul înșelăciunii originare va fi cel mai elocvent exemplu în acest sens. Astfel, va trebui să recunoaștem de la bun început în desfășurarea păcatului primordial avînd ca intrigă minciuna germenii viitoarelor (cuno)științe ale omului (mai mult sau mai puțin adevărate) cu privire la semnificațiile genezei lumii, pe de o parte, ale propriei geneze (și implicit a semenului său), pe de altă parte. Căci, în contextul
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
rațiuni pragmatice, ca har/dar intelectual, vizînd posibilitatea de a utiliza un limbaj explicit, de tip verbal (sau nonverbal, poate de tip telepatic, cine știe?). Această ultimă cale definește una dintre premisele esențiale ale realizării scenariului biblic al căderii în păcat; căci, deși scriptura nu menționează cu claritate că divinitatea l-a înzestrat pe om cu competența limbajului, "conversația purtată în Dumnezeu și primul om justifică deducția că exprimarea vocală a gîndurilor a fost de la început o capacitate adamică" [Henry,1996
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
răspuns la care merită să medităm: "Fericiți cei săraci cu duhul, că a lor va fi împărăția cerurilor" [Matei, 5:3]: este șansa care i s-a oferit lui Adam și, prin aceasta, nouă înșine de a ne izbăvi de păcat. Cu o singură condiție: să nu identificăm "sărăcia cu duhul" cu "prostia", ci cu inocența și puritatea sufletească. 1.2.4. Viciul libertății Putem desprinde din prima și cruciala interdicție adresată omului o serie de nerezolvate întrebări cu privire la SCOPUL și
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
singură condiție: să nu identificăm "sărăcia cu duhul" cu "prostia", ci cu inocența și puritatea sufletească. 1.2.4. Viciul libertății Putem desprinde din prima și cruciala interdicție adresată omului o serie de nerezolvate întrebări cu privire la SCOPUL și FINALITATEA asociate păcatului originar: a voit Dumnezeu cu adevărat ca omul să nu cunoască binele și răul, sau pur și simplu a dorit să-i lase acestuia libertatea de alegere între a asculta și a nu asculta porunca primită? În eventualitatea că o
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
în raport cu orice tip de determinare, divină inclusiv. Și una și alta dintre alternative au generat dileme dificil de rezolvat. Astfel, cea dintîi soluție a ridicat întrebarea: dacă tot ceea ce face omul este rezultatul voinței și controlului dumnezeesc, înseamnă că și păcatul lui, minciuna inclusiv, vine tot de la Dumnezeu. Altfel spus, Dumnezeu ar fi "cauza primă" a tuturor relelor și minciunilor lumii, concluzie pe care în mod firesc dogmatica teologică nu putea să o accepte. S-a impus, în consecință, concluzia că
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]