7,100 matches
-
hârtie. Ce părere ai? Despăturesc hârtia și mă holbez la ea ca la mașini străine. E schița unei case. A unei case cu patru dormitoare, în Oxshott, ca să fiu mai exactă. — E drăguță, nu? Mama strălucește de încântare. Și ce frumos sunt desenate toate detaliile! Sper că n-aveți de gând să vă mutați! — Nu e pentru noi, prostuțo! Și ați fi chiar aici, la o aruncătură de băț de noi! Uite, are și grătar zidit, două dormitoare cu baie... — Mami
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
pat, cu Ernie întins lângă ei și dând din piciorușele rozalii. Și, agățată de ușa de la șifonier, se află rochia de mireasă a lui mami, la fel de albă și de învolănată ca întotdeauna. — Suze! exclam și-i dau un pupic. Și frumosul de Ernie! Doamne, ce mare s-a făcut... Mă aplec spre el să-l pup pe obraz și el îmi zâmbește larg, expunându-și gingiile. — Ai reușit. Suze îmi surâde și ea. Bravo, Bex. — Doamnă B, Suze tocmai mi-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
rafinament, concomitent cu un anumit nivel de dezvoltare al tehnicii. D. realizează o umanizare a obiectelor, o apropiere între industrie și artă și are la bază structurile profund coerente ale personalității umane care a încercat să apropie întotdeauna utilul și frumosul. M. Popescu (1969) semnala pe bună dreptate faptul că "industria în afara artei este brutalitate". Dacă cu cîțiva ani în urmă conceptul "design" avea semnificația de "estetică industrială", astăzi acest concept subînțelege "îmbinarea frumuseții cu rolul funcțional al obiectelor" (G. de
by ELENA LUPU [Corola-publishinghouse/Science/1004_a_2512]
-
Aiud înverșunați într-o rezistența pasivă, care exaspera bruta de Crăciun, treceau senini prin toate încercările. Poetul Fane Vlădoianu aproape orb, care compunea poeziile fără creion fără hârtie, scrise pe pânza eternității; trăia într-o lume a lui, încărcată de frumos: norocul meu este că nu văd de cât foarte puțin din răutatea lor zugrăvită pe fețe. Aurel Dragodan un alt poet sensibil și tăcut, ca un mormânt; poeziile lui erau ca mirificele flori ale paradisului, crescute din noroiul suferințelor de
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
de normele generale ale artei. În cadrul ontologiei operei, capodopera reprezintă sinteza tuturor adevărurilor artei. Pentru că arta este o expresie continuă a diferențelor și a contrariilor realității, capodopera este singura realitate integrală 5, adică realitatea unde se produce un echilibru între frumos, bine și adevăr. Capodopera este deasupra operei de artă, pe care o integrează, prin construcția armonică interioară, ceea ce înseamnă că se supune stratificării ontologice în timp ce straturile conlucrează într-o armonie absolută. Idealiștii Croce și Collingwood definesc opera de artă ca
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
concepte, ca unum, verum, perfectum sau bonum ca predicate ce stau la baza oricărei entități într-un sens transcendental, iar în §116 vorbește despre acești predicați ca fiind absolut necesari oricărei entități. Mai mult, Toma de Aquino folosește ideea de frumos (pulchrum) pentru a defini ființa, pulchrum fiind un fel de revelare a ființei împreună cu alte calitățile ale sale. Ideea de pulchrum reprezintă dezvăluirea ființei în fața intelectului, mai mult pulchrum se afla între bonum și verum față de care ideea de intelect
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
legi universale prin care omul posedă puterea sau potența de a crea și de a se manifesta. Astfel, omul posedă o libertate absolută și șansa de a decide și de a acționa. Omul are posibilitatea dezvoltării artei și a conștientizării frumosului, împreună cu aprecierea sublimului naturii, astfel, experiența estetică devine posibilă. Prin umanism se descoperă valorile și scopul în sine ale omului. Explicarea ontologică a artei ține de umanism, adică de o rezolvare a necesităților și a nevoilor omului în căutarea adevărului
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
sublimului naturii, astfel, experiența estetică devine posibilă. Prin umanism se descoperă valorile și scopul în sine ale omului. Explicarea ontologică a artei ține de umanism, adică de o rezolvare a necesităților și a nevoilor omului în căutarea adevărului și a frumosului. Însă, dacă umanismul respinge validalitatea justificărilor transcendentale, atunci toate formele artistice ce țin de supranatural nu pot explica direct umanismul și nici nu pot fi eliminate total, deoarece se pleacă de la ideea că ele sunt o caracteristică și un efect
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
aduse în existență prin intermeidul creației. Arta este o stare spirituală de creație a omului. Pentru Kant arta se definește prin intermediul naturii firești a omului. Arta nu poate fi experimentată, arta oferă denumire obiectelor și cuvintelor de spirit. Arta cuprinde frumosul și adevărul sub forma obiectelor naturale și artistice. Obiectul artistic se află mereu în relație cu subiectul iar experiența estetică devine așteptarea unei împliniri semantice. Astfel, opera de artă este definită prin intermeidul unui înțeles interior care este comunicat și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
termeni concreți sau în definiții absolute. Ea se află mereu într-o joncțiune între forma și conținutul de care predispune, unde forma ne oferă tipul de artă, iar conținutul exprimă înțelesurile sale. Arta este o expresie a adevărului și a frumosului, în timp ce experiența estetică este o (re) interpretare continuă a obiectelor definitorii artei. Fiecare operă de artă este caracterizată de o infinitate de înțelesuri aflate în starea de deschidere a artei formând statutul cognitiv al artei. 1.2. Obiectul, obiectivitatea și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
aparențe a ceea ce este real. Prin urmare, experiența artistică nu poate pretinde cunoaștere. Natura operei de artă este una instabilă ce are ca scop susținerea realităților morale care, alături de adevăr, oferă un fundament metafizic artei prin care se limitează valoarea frumosului. Frumosul nu este o caracteristică distinctivă a obiectelor artistice, ideea de frumos este o idee metafizică ce ține de domeniul erotismului și nu de cel artistic. Nu putem avea o înțelegere non-perceptuală a formei frumosului întrucât el nu este decât
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
a ceea ce este real. Prin urmare, experiența artistică nu poate pretinde cunoaștere. Natura operei de artă este una instabilă ce are ca scop susținerea realităților morale care, alături de adevăr, oferă un fundament metafizic artei prin care se limitează valoarea frumosului. Frumosul nu este o caracteristică distinctivă a obiectelor artistice, ideea de frumos este o idee metafizică ce ține de domeniul erotismului și nu de cel artistic. Nu putem avea o înțelegere non-perceptuală a formei frumosului întrucât el nu este decât o
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
cunoaștere. Natura operei de artă este una instabilă ce are ca scop susținerea realităților morale care, alături de adevăr, oferă un fundament metafizic artei prin care se limitează valoarea frumosului. Frumosul nu este o caracteristică distinctivă a obiectelor artistice, ideea de frumos este o idee metafizică ce ține de domeniul erotismului și nu de cel artistic. Nu putem avea o înțelegere non-perceptuală a formei frumosului întrucât el nu este decât o idee abstractă. Idee devine esențială în definirea artei la Kant unde
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
prin care se limitează valoarea frumosului. Frumosul nu este o caracteristică distinctivă a obiectelor artistice, ideea de frumos este o idee metafizică ce ține de domeniul erotismului și nu de cel artistic. Nu putem avea o înțelegere non-perceptuală a formei frumosului întrucât el nu este decât o idee abstractă. Idee devine esențială în definirea artei la Kant unde, în a treia critică, dezvoltă un sistem al judecății estetice prin care arta, prin intermediul sentimentului de plăcere și al conceptului de frumos, este
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
formei frumosului întrucât el nu este decât o idee abstractă. Idee devine esențială în definirea artei la Kant unde, în a treia critică, dezvoltă un sistem al judecății estetice prin care arta, prin intermediul sentimentului de plăcere și al conceptului de frumos, este definită în strânsă relație cu judecata de gust. Mergând pe aceeași linie tradițională, arta este văzută ca o formă de reprezentare al cărui scop final se află în sine însăși. Însă conceptul de "artă" nu duce lipsă de scepticism
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ca scop satisfacerea unui gust rafinat al criticilor și al esteților. Din acest motiv Heidegger respinge viziunea kantiană conform căreia contemplația dezinteresată a artei servește la elevarea morală a minții 14. Pentru Heidegger, estetica vrea să stabilească relația noastră cu frumosul. De aceea pentru el estetica este o metodă de meditație asupra artei, prin care sunt arătate reprezentațiile frumosului din artă prin intermediul sentimentului - experiența estetică. Astfel, istoricitatea și contemplarea artei dezvăluie relația subiect-obiect ca fiind una specifică esteticii, unde opera de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
conform căreia contemplația dezinteresată a artei servește la elevarea morală a minții 14. Pentru Heidegger, estetica vrea să stabilească relația noastră cu frumosul. De aceea pentru el estetica este o metodă de meditație asupra artei, prin care sunt arătate reprezentațiile frumosului din artă prin intermediul sentimentului - experiența estetică. Astfel, istoricitatea și contemplarea artei dezvăluie relația subiect-obiect ca fiind una specifică esteticii, unde opera de artă se relevă sub formă de obiect cu anumite însușiri artistice și sau estetice. Arta analizată prin intermediul esteticii
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
80) există o diferență între lumea naturală și lumea spirituală, iar omul se află între cele două tipuri de lumi. Ceea ce conferă un statul special omului este abilitatea sa interoară de a crea, de a face bine, de a arăta frumosul și de a descoperi adevărul, sau de a recunoaște ceea ce este real. Prin intermediul creației omul aduce în existență obiecte care au un statut existențial diferit față obiectele naturale: de exemplu, sunt obiecte de spirit aduse în existență și sunt supuse
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
spiritual simte nevoia construcției unei noi mitologii. Lanțul infinit al construcției de mitologii duce la ideea că omul este înzestrat în spiritualitatea sa cu ideea de mythos ce acționează ca un impuls inconștient în formarea mediului perfect pentru nașterea artei. Frumosul caracterizează finalitatea tuturor impulsurilor spirituale ale omului ce rămân mereu active. Mitologia este creația inspirației creației, adică ceea ce este creat prin impulsul spiritual al omului care, mai apoi, folosește ca materie pentru inspirațiile creațiilor ulterioare. Această energie a omului vine
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
deține mitul fiind cuprins de mania. Ultima etapă evocă nebunia jocului ce definește arta personificată de Nietzsche 30 în Dionysos ca dătător de inspirație. Raportul dintre logos și mythos este contrastul dintre Dionysos și Apollo unde Apollo reprezintă forma și frumosul născute din suferința lui Dionysos. Însă, apropierea mitului de filosofie a dus la raționalizarea sa, desemnând un adevăr esențial și o cunoaștere autentică, în timp ce în religie mitul reprezintă o imagine a cunoașterii autentice, iar obiectul său o simplă imitație a
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
este jucat atât de animale, cât și de om. De aceea, el nu poate fi fundamental rațional decât în măsura în care el ține doar de oameni. Jocul există dinaintea civilizației, fiind independent de limbă și neputând fi contestat precum alte concepte ca frumosul sau adevărul. În forma sa pură, jocul ține de spirit pentru că el nu este materie, prin el se încearcă și se depășesc limitele existenței fizice. De aceea Huizinga avea să spună în Homo ludens că existența jocului dovedește existența caracterului
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ale unității de sens ce se identifică cu viața, și obiecte ale unității formei ce exprimă forma. Jocul are rolul de a unifica cele două obiecte fiind înțeles ca formă de viață ce denotă calitățile estetice și se identifică cu frumosul. Omul trăiește prin joc și în frumos. Însă, jocul este activat de om doar atunci când este în mod complet ființă, el nu poate fi ființă decât prin joc. În ultima scrisoare Schiller consideră universalitatea ideilor estetice ca posibilitate a perfecțiunii
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
cu viața, și obiecte ale unității formei ce exprimă forma. Jocul are rolul de a unifica cele două obiecte fiind înțeles ca formă de viață ce denotă calitățile estetice și se identifică cu frumosul. Omul trăiește prin joc și în frumos. Însă, jocul este activat de om doar atunci când este în mod complet ființă, el nu poate fi ființă decât prin joc. În ultima scrisoare Schiller consideră universalitatea ideilor estetice ca posibilitate a perfecțiunii, nu doar a indivizilor, ci și a
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
însăși. Odată cu romantismul, estetica operei devine un concept tot mai vast și se lărgește prin acceptarea unor concepte antitetice, dar și prin acceptarea unor concepte originare ale operei de artă - geniul. Opera de artă sau capodopera sunt înțelese în raport cu atributele frumosului și ale sublimului. Dar începând cu modernismul, întrebarea privitoare la artă devine ontologică prin investigarea existenței posibile a unui astfel de obiect ce prezintă calități artistice și estetice. Arta modernă devine arta reală auto-suficientă ce nu mai reprezintă, ci doar
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Giglioni consideră că diferența dintre cele două tipuri de artă arată contrastul pe care îl presupune arta de apropiere și arta de depărtare. Prin primul se urmărește redarea adevărului originalului, iar prin al doilea se abandonează adevărul și se urmărește frumosul. Arta fantastică urmărește redarea adevărului ce se pierde în procedurile de redare, dar care oferă, în schimb, prin imaginație, o artă a frumosului. Natura aparenței, ce elimină ființa, dar nu și existența, este specifică imaginii care disimulează opiniile contemplatorilor. Acest
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]