8,741 matches
-
Încă o dată „la Începuturi”, ce erau, chiar și atunci, la „izvoarele lor”, În ’918, de fapt „sfîrșitul” unor infinite și seculare lupte, conștiente sau nu, pentru acel vis al unei singure țări, al unei Biserici și culturi mândre, al unui ins liber și demn. De fapt, și acest „Început” de nouă și liberă societate democratică este „sfârșitul” sau, dacă vreți, Încununarea atâtor eforturi, speranțe și vise, umilințe și sacrificii care păreau a nu mai avea ecou În istorie. Ne aflăm deci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
am simțit-o din plin și ca o răsplată pentru atâtea ceasuri negre și confuze, bucuria aceasta care le Întrece pe toate este, cred eu, În același timp și o celebrare a misterului. Dar nu acel mister pe care mulți inși Îl expediază În anticamera cercetării, rațiunii și a științei, ci „acela” care-l preocupa pe Blaga, dar și pe nu puțini iluștri oameni de știință, care, ajungând la limitele posibilității de a cunoaște, nu au proiectat această limită spre un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
care m-a format și ne-a format; mai orgolioasă, pe măsura zeilor, un semn, În interpretarea mea, un prim semn al acelui Übermensch, „supraomul nietzschenian”, interpretat În fel și chip, mai ales injuriat sau calomniat, manipulat cu grosolănie de inși sau de ideologii fanatice. Mi se va replica că „nu am voit-o astfel!” și că am reacționat atunci, În fierbintea vară pariziană a anului ’71, din „calcul” sau dintr-un fel de „impuls” cvasi-lucid. E adevărat; nu a fost
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
Sfânta Elena, a exclamat: Quel roman que ma vie!... Iată cum, dacă soarta unui personaj romanesc se poate confunda cu cea a unui om viu, ca o parabolă plină de sensuri și simboluri, viața „cuiva”, om creator de istorie sau ins „mărunt”, se poate transforma În „pilda”, În „schema”, În „linearitatea” și simbolul unui erou romanesc. Deoarece ce este În fapt un „personaj”, ca și Întreaga știință a tipologiei romanului?!... Nu este cumva Încercarea noastră de a „Înțelege”, de reducție, deci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
instalată În „colțul unei camere” sau, cum se speculează În unele texte de sorginte americană În legătură cu „traiectul” unui spirit care, Înainte de a părăsi total corpul de carne În care a viețuit decenii, planează deasupra lui și a micii cete de inși care contemplă cadavrul; și, cât timp mai sunt capabil să „mă uimesc”, cred a fi Încă viu, apt de a reacționa prompt și cu justețe nu numai la anumiți stimuli, dar și față cu perspectiva enormă a unei vieții, aflată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
cel mai ades citați și, după credința mea, Parisul, care a fost mereu cea mai exemplară citadelă europeană de deschidere și de lansare a autorilor străini și a temelor mari, universale, se Închide În sine, se apleacă asupra „geniilor locale”, inși „vioi și talentați” care nu suferă comparația nici măcar cu acea ultimă generație mare a Franței literare, un Céline, un Montherlant, Claudel sau Malraux, Becket sau Ionesco! Altfel spus, se „provincializează”, poate presată, „confuzionată”, de starea ei politică și economică actuală
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
-i prețul anumitor adevăruri, iar eu nu mă voi sustrage de la plata lui. Singurul lucru pe care îl pot face înainte de declanșarea neînțelegerilor e prefața, invitație la o lectură adecvată, care în alte condiții ar fi inutilă. Ea este pentru inșii inteligenți, nu pentru cei refractari la orice explicații, cu idei grandioase despre „personalitatea” lor, gata să-l ia în brațe pe „N-a fost așa!” în trecutul mai depărtat sau mai apropiat, unii din aceștia din urmă nu s au
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
s-a dat ieșirii la pensie a lui Gh. Călinescu, secretarul Comisiei pentru Răspîndirea Cunoștințelor științifice, care părea perpetuu. Dintre instructorii Comitetului de Cultură, el e al doilea ajuns la acest prag al vîrstei; primul a fost Aristotel Mitrea, un ins remarcabil doar prin regularitatea cu care-și ținea curele de vegetarian. După cuvîntul lui Calimandric, care a vorbit de astă dată fără obișnuita fițuică în față, am ascultat banda de magnetofon pe care fuseseră înregistrați, la București, Radu Cârneci și
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
de cîte ori i se părea că întîrzie, iar îndoiala ei îmi agita zilele și ceasurile de așteptare. Auzeam mereu de întîmplări teribile. Drumurile erau, ca și timpurile, grele și nesigure. Se vorbea de hoți, de fugari, de „partizani”, de inși fără de Dumnezeu, cumpliți, care dau „lovituri”, batjocoresc. Cînd se duceau undeva departe, oamenii se întovărășeau, plecau pregătiți „pentru tot ce e mai rău”. Tata însă, nu o dată, pornea la drum lung singur, numai cu Bicu, calul nostru, și cu palmele
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
îngropat la margine de alee, între doi tei... *Printre altele, în monologul pe care-l murmura lîngă trupul lui Mișu, Ghizela spunea: „Așteptai Festivalul, Gala...” Fostul meu coleg de redacție avea, carevasăzică, planuri și nu premoniții rele. Într-adevăr, Mișu, ins cu vocația sociabilității, îndrăgea „manifestările” artistice, literare, sportive. În asemenea ocazii nu se cruța, se atașa de oaspeții veniți la Bacău nu numai pentru schimburi de idei, ci și (în treacăt fie spus) pentru a petrece. De fiecare dată după
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Cîțiva dintre scriitorii ieșeni s-au dus să bea o sticlă de cognac la mormîntul lui: o „vizită” făcută unui prieten!... * Pentru că (de ce m-aș subestima?) am „darul observației” (calitate pe care o moștenesc de la mama) și niște exigențe de ins poziționat la margine, nu pot suferi complezența, servilismul, laudele nesincere („abile”, „strategice”, „diplomatice”), inspirate de calcul și nu de respect. Mi-s nesuferiți zelatorii, ipocriții, viclenii care împart în stînga și n dreapta „vorbe bune”. Ei sînt cei ce maschează
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
locul meu e pe canapeaua de la apus; pe cea de la miazănoapte stau copiii, Ani și Lena; pe scaune, ocupînd celelalte două laturi ale mesei, sărbătoritul, „Bunica” și oaspeții din vecini. Se mai știe că, după ora patru, vine ștefănucă - un ins mărunt, ager, zîmbăreț și, de la o vreme, cam surd - împreună cu nevastă-sa. După ei, anul acesta a apărut „baba Zodieru”. Are optzeci și șase de ani și ori de cîte ori o văd îmi evocă senectutea ca pedeapsă. Trupul i-
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
în fraze se transformă într-un mic spectacol de bîlci. Excedați de „greutatea sarcinii”, la apropierea finalului - alcătuit, cum ni s a cerut, „în forță” - scoatem tot felul de strigăte pitorești ori de cîte ori descoperim varianta oportună. Părem doi inși ce joacă poker pe chibrituri. Ambalat și el în „licitație”, Stelică Nanianu, care s-a oferit să dactilografieze textul, ne strigă, hohotind, din cînd în cînd: „Țineți bine de cuvinte, să nu fugă!” Rămas singur, după ce S. s-a dus
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Genoiu, pentru a reveni onorabil la revistă. Cu lipsa lui de intuiție cînd e vorba de oameni, n-a observat că de cîtva timp e fantomatic în postul de la teatru. Cu toate acestea, „cazul”, de fapt eșecul său, mă tulbură. Ins inadecvat posturilor de conducere (în care - surprinzător! - a supraviețuit), incapabil de fermitate, „slab” în relațiile cu actorii și actrițele, e totuși, în ciuda acestor lucruri, un intelectual, unul dintre puținii pe care îi are acest oraș cu peste o sută de
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
ani, mi-a descris în cîteva minute pozițiile celor două grupări rivale. După părerea sa (a unuia ce se află în „conflict de opinie” cu criticii de la „România literară”), de vină sînt cei de la „Săptămîna”. Eugen Barbu e înconjurat de inși care-i aplaudă orice gest și-i răzbună cea mai neînsemnată rezistență. Deși pasionant, îndeosebi pentru scriitorii bucureșteni, acest război este dintre acelea în care, totuși, consideră el, „nu, nu e bine să te amesteci”. *„Pisica de jad”, capitolul întîi
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
părăsească țara natală, Suedia. Naivi, ei cred total în literatura propagandistică despre America. Treptat însă, speranțele le sînt spulberate. Ajung în Minnesota, la un conațional plecat cu mulți ani înainte. În locul unui om înstărit, cum și-l imaginau, găsesc un ins sărac și speriat, incapabil să i ajute. Un zbor de cocori în unghi, lung, încheie acest film trist, în care, pentru mine, scena cea mai emoționantă a fost cea a despărțirii eroilor de casă: tăcuți, în colțul ei rămîn un
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
a sălii au zbughit-o, instinctiv, spre ieșire. Rămas singur, am luat-o și eu la fugă. În timp ce eram pe la mijloc, s-a întrerupt lumina și am auzit căzînd niște fișiere. Afară, în parc, lîngă un arbore, se strînseseră 8-9 inși, bărbați și femei, nici unul cunoscut, adică toți cei care mai erau la acea oră tîrzie în bibliotecă. În văzduh vibra un zgomot înfundat, dar pe cerul senin al nopții nu se vedea decît luna, care căpătase un halou uriaș, fascinant
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
atras atenția Liviu Filimon, un profesor de psihologie cam zărghit, aplecîndu-se asupra mea și apucîndu-mă, cu un gest care se voia amical dar nu era, de rever - nu sînt niște articole banale; sînt articole de idei, articole de cotitură”. Un ins normal, într-o situație normală, nu-și prezintă astfel „marfa”. Formulată în plină stradă, o asemenea caracterizare mi s-a părut și mai derezonabilă. Am făcut însă efortul de a nu rosti nici o silabă care să-i lase extravagantului autor
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
mi s-a părut și mai derezonabilă. Am făcut însă efortul de a nu rosti nici o silabă care să-i lase extravagantului autor impresia că aș subscrie la judecata sa de valoare. * Într-adevăr, pare de necrezut: am lucrat trei inși - separat și în colectiv - o dimineață (la amiază s-a adăugat și al patrulea) la „Mesajul” de nici două pagini al Județului către șeful Statului, care urmează să împlinească 60 de ani. După prima „etapă”, Bălăiță a pus cap la
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
elan, fac cadouri din cunoștințele mele. Ulterior, cînd îmi dau seama la ce risipă m am expus, mă consolez (aidoma ardeleanului din bancul cu tichetul de tren) că - „du-te, tu, du-te” - păstrez cheia surselor. Desigur, o naivitate de ins care consideră că tot ce-i al altuia trebuie citat. *L-am „provocat” pe I. Lazan să-mi spună ceva despre cei pe care i-a cunoscut de-a lungul a peste două decenii ca librar. Am aflat prea puține
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
mă neliniștește faptul că mi s-a cerut să semnez un „consimțămînt”. Sîntem cinci în salon. S-a înnoptat. Au început să se adune: doi sînt operați, doi, ca și mine, în așteptare. Ascultăm o nouă poveste a morarului, un ins cu imaginație epică și cu ceva umor. Bineînțeles, e vorba despre femei, un fel de prostituate rurale, care cedează repede, ca niște cățele, dar și de văduve amărîte, care „o fac” pentru un tăbîltoc de făină. Ceea ce-i amuză pe
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
m-a surprins, nici nu m-a indignat: de la o anume vîrstă, lipsa de caracter e iremediabilă! Dar la întoarcerea acasă m-a cuprins sila și tristețea. Insesizabilă de către cei din afară, dificultatea de a conduce o redacție compusă din inși care au, fiecare, veleități de șefi, mi-apare din ce în ce mai apăsătoare. * În timp ce eram la simpozion („Funcțiile culturii în socialism”, titlu de la care m-am abătut, pentru a nu spune ceea ce majoritatea auditoriului știa), Sergiu s-a dus cu șpalturile la „tovarășul
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
obligat să-mi dea următoarea explicație: „Dacă mai vin la anul în stațiune, nu mă mai prind ei la regim!” E un legămînt pe care-l fac foarte mulți cu un soi de ranchiună în glas. Pare o toană de inși hămesiți, dar e, la o analiză mai atentă, o reacție specifică. La nouă din zece vilegiaturiști preocuparea pentru ce vor mînca la cantină trece înaintea celei pentru cazare, respectiv confort. Terorizați de ideea de a se mulțumi doar cu „dieta
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
mult și reiau urcușul. Astfel, viața mi se cheltuie între opinteli și căderi. Anii nu-mi aduc împliniri. În mare parte, realizările mele sînt niște simulacre, de a căror insignifianță sînt pe deplin conștient. Ce-i mai grav, ca toți inșii care privesc prea mult în ei înșiși, am devenit abulic. Aș fi putut barem să-mi exploatez literar aprehensiunile și nervii iscați de conflicte. Mi-a fost lene și jenă să-mi culeg propriile-mi impresii și idei. Iar cînd
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
fiu la revelionul (dacă asta ocazionase întîlnirea noastră) următor. Atunci visul s-a tulburat. în ultima lui secvență călătoream pe acoperișul unui autobuz deteriorat. O mulțime apărută de nu știu unde încerca să oprească „hardughia”. Cînd a reușit, șoferul și alți cîțiva inși au fost extrași de la locurile lor și maltratați. Nu-mi era frică, dimpotrivă, agresiunea celor de jos mă întărîtase. Am aruncat o frînghie înnodată (de unde o aveam?) în jurul unui soldat din mulțime pentru a-l imobiliza. Am început să-l
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]