45,391 matches
-
lor pe lângă Augustus. Ei sunt propuși de Ovidiu drept model de prieteni, demni de a fi amintiți de urmași, cât va exista umanitatea, alături de perechile de prieteni celebri precum: Oreste și Pylade, Tezeu și Piritus, Eurial și Nisus 159. Din păcate, nu îi cunoaștem pe prietenii lui Ovidiu, destinatarii scrisorilor din Tristele. S-a vorbit mult despre cauza anonimatului la care recurge sulmonezul. De obicei, se acceptă faptul că aceasta trebuie atribuită prudenței poetului "ne amicitia exulis amicis noceret"160. Pe măsură ce
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
mult, chiar dacă nu a mărturisit clar acest lucru, suntem îndemnați să credem că acesta a fost mobilul acestui dur demers ovidian: prin acesta poetul își promitea fie rechemarea la Roma, fie cel puțin o îmbunătățire a locului de exil. Din păcate, sulmonezul se înșelase: "Dar, iată ca a șasea iarnă m-a găsit tot exilat la polul nins". De-acum unica sa speranță era Carus "datorită strânselor legături de alianță" (per studii communia foedera sacri), căci pasiunea sacră a poeziei îi
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
strecoară un sentiment de neîncredere în ceea ce-l privește pe Graecinus și luptă împotriva acestuia amăgindu-se pe sine. Același sentiment de neîncredere față de Graecinus transpare și din Epist. Ex Ponto, II, VI. "Îmi reproșezi, ca și cum așa s-ar cuveni, "păcatele" unui tovarăș necugetat și declari că eu sufăr mai puțin decât ar trebui." Ovidiu, însă, se apără în fața unei asemenea luări de poziție: "Faci bine că-mi reproșezi greșelile, dar deja e prea târziu: cruță-l de cuvintele tale aspre
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
care, potrivit Sulmonezului, demonstrează că oratorul Cotta a moștenit elocvența paternă (o iuvenis patrii non degener oris: v. 7). Poetul laudă forța acestuia și spune că ar fi fost și mai fericit dacă ar fi putut aproba discursul în persoană. (Păcat că nu i se cunoaște conținutul!) Îl roagă apoi pe Cotta să-l țină la curent cu activitatea sa, pentru că acest lucru îi alină sufletul. Ovidiu pare să fi avut și un motiv special ca să ceară această favoare: Cotta Maximus
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
aici reiese recunoașterea că, și în afară de Ars amatoria, Ovidiu se folosise rău de geniul său poetic și că Messalinus, totuși, aproba geniul său (= această activitate poetică)283. Messalinus aproba și viața poetului în care dacă se face abstracție de ultimele păcate (si tantum peccata novissima demasi: v. 107), nu există nimic care să poată face să roșească familia lui Messalinus. Însă recunoașterea generală exprimată cu un moment mai înainte că Ovidiu s-a folosit rău de geniul său Ingenii certe, quo
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
care se compară sulmonezul, reiese aici, parcă pentru a ne deruta și mai mult, atitutudinea sa de "temeritate, ambiție, provocare" față de Jupiter (= Augustus). E ciudat că, în ochii poetului, o asemenea atitudine de "temeritate, ambiție, provocare, orgoliu" nu reprezintă un păcat propriu-zis, o vină, ci aproape un act de virtute, de risc necesar față de o autoritate totalitară și tirană. Chiar cu ocazia unor asemenea exemple de virtute din partea eroinelor care și-au urmat fidele soții în nenorocire, Ovidiu inventează diverse aforisme
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
intenția lui Ovidiu de a face din domus Fabia și din diferiții săi reprezentanți de-a lungul istoriei, eroul colectiv, ca să spunem așa, al unui fel de epos național, așa cum Vergiliu făcuse cu casa Iulia în a sa Eneida. Din păcate Fasti (chiar dacă e posibil să fi fost schițate în întregime) nu s-au trasmis în totalitate (numai șase din doisprezece cărți) și în plus au fost reluate în timpul exilului poetului la Tomis, fapt pentru care planul inițial trebuie să fi
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
referim la un ultim episod, cel anunțat: masacrul celor 306 de membri ai familiei Fabia pe fluviul Crémera: episod atât de frumos și de viu în povestirea, aproape trăită, de Ovidiu, încât ar merita să fie reprodus în întregime. Din păcate, va trebui să îl rezumăm cum se poate mai bine. Este adevărat că acest episod fusese narat și de Diodorus, de Livius și de Dionis de Halicarnas: era deci, un fel de topos literar și, de aceea, poate, nu trebuie
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
pare să condamne gestul Corinei, apelând la un "argument" cel puțin ciudat: "Cezarii nu ar mai fi existat dacă toate mamele ar fi avortat ca și Corina". Și totuși, la sfârșit, cere zeilor să i se ierte "pentru prima dată" păcatul 449. Dar pauza poetului lasă liberă fantezia cititorului să gândescă că și Ovidiu ar fi iertat "pentru prima dată" tuturor mamelor același păcat, chiar cu riscul de a fi "dezaprobat" că nu ar mai fi existat Cezarii. IV. Restaurare: suprimarea
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
avortat ca și Corina". Și totuși, la sfârșit, cere zeilor să i se ierte "pentru prima dată" păcatul 449. Dar pauza poetului lasă liberă fantezia cititorului să gândescă că și Ovidiu ar fi iertat "pentru prima dată" tuturor mamelor același păcat, chiar cu riscul de a fi "dezaprobat" că nu ar mai fi existat Cezarii. IV. Restaurare: suprimarea libertății de către Augustus. Cum se va vedea, acest aspect este strâns legat de cel anterior 450. Când în unica epistolă din a doua
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
critică asemănătoare, aplicată de Ovidiu lui Augustus, trebuia să trezească în sufletul Împăratului același dispreț pe care l-a provocat versul lui Naevius fraților Metellus: din nefericire (pentru poporul roman) cei doi consuli au căzut în aceeași zi (lăsând, din păcate, drumul liber tiraniei lui Augustus: pare să continue poetul). Prin versul citat, sulmonezul intenționează să sugereze posterității că ghinionul l-a urmărit încă de la naștere, care a avut loc într-un context așa de tulbure 459 pentru poporul roman și
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
în lumea literară o asemenea tendință culturală net "depolitizată"467, Ovidiu o contrazice din plin. Dorința de libertate, care nu se poate nega la Ovidiu, și care, în contextul opoziției față de Augustus va fi determinat relegarea sa la Tomis, din păcate nu a putut decât în parte să răscumpere impresia nefavorabilă suscitată mai ales de activitatea lui poetică din prima perioadă, care nu era în consonanță cu principiile morale care se doreau instalate în societatea augustană. Aspirația spre libertate a fost
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
cicălitor, tună Împotriva „fățăriilor”, denunță pe cei care Își bat joc „pintr-ascuns” și caută să strice mai curînd pe inocenta femeie. Sfătuiește pe inocentă să nu facă nici o mișcare „făr d-a face cercetări”, ceea ce dovedește că stihuitorul are obsesia păcatului și că fixează iubirea pe temeliile morale ale sincerității: „Să aibă prieteșug Curat, fără vicleșug.” Apare bănuiala, văzînd argumentele lui Alecu, că totul este o scamatorie de profesionist al iubirii. Moralismul lui este, În orice caz, suspect. Poetul pare mai
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
politică riguroasă (un păstor omnipotent, Înconjurat de miniștrii-angeli etc.) și că forțele În opoziție (acelea grupate În jurul trufașului mare-arhanghel) pun la cale o rebeliune Înăbușită de ostile fidele Domnului, conduse de Mihael și Gabriel. Căderea (pedepsirea) Îngerilor este precedată de păcatul Însoțirii Marelui-arhanghel Satan cu o filie născută din propriu-i creștet. Corpul ei este „aerian” și puterea de a seduce enormă. La originea căderii se află, așadar, nu numai invidia, trufia, dar și păcatul (complexul) unui incest. Prăbușirea rebelilor, cu
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
Căderea (pedepsirea) Îngerilor este precedată de păcatul Însoțirii Marelui-arhanghel Satan cu o filie născută din propriu-i creștet. Corpul ei este „aerian” și puterea de a seduce enormă. La originea căderii se află, așadar, nu numai invidia, trufia, dar și păcatul (complexul) unui incest. Prăbușirea rebelilor, cu sugestia despicării, surpării universului, constituie partea cea mai frumoasă a poemului: „Bubuie cerul, se scoală Împăratul; Duduie eterul, că pasă urgia; Fulgere, vîlvoare În spațiu șerpuiesc; Focul se-ntinde, curăță păcatul. Marea-exploziune arrestă-eternitatea; Saltă
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
trufia, dar și păcatul (complexul) unui incest. Prăbușirea rebelilor, cu sugestia despicării, surpării universului, constituie partea cea mai frumoasă a poemului: „Bubuie cerul, se scoală Împăratul; Duduie eterul, că pasă urgia; Fulgere, vîlvoare În spațiu șerpuiesc; Focul se-ntinde, curăță păcatul. Marea-exploziune arrestă-eternitatea; Saltă firmamentul și sorii se spăimîntă, Cugetul de crimă pe unde se-ntinde Tot desfigurează, ca trăsnet Încinde; Foc negru și roșu lumina se preface, Plumb e ușurința și cerul se desface; Cad rebelii-n spațiu și vîjÎie
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
castă salută „amorul conjugal”. Erosul participă, În genere, În poezia lui Heliade, la starea pe care am putut-o numi ascensională. Să rămînem, pentru moment, la Anatolida unde În armoniile cerești pătrund, cum s-a putut vedea, aromele pămîntului. Nararea păcatului biblic, alungarea din paradis și trecerea omului În evul de cremene capătă tot mai mult aspectul unui discurs ideologic și imoral. Fantezia aceea nebună pe care o pune Heliade În a glorifica ordinea adamiană dispare. Doar bocetul final al Evei
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
suportabilă pentru cei vii, femeia Îndrăgostită (căci subiectul erotic este la Bolintineanu aproape În exclusivitate de gen feminin) inventează o fabulă, Înnobilează, codifică moartea: o plecare Într-un car mitic cu o doamnă misterioasă etc. Sau se culpabilizează, Își atribuie păcate imaginare, mistificînd adevărata esență a tragediei. * Văzînd peisajele, obsesiile, figurile poeziei lui Bolintineanu, să ne Întoarcem la retorica lui. Cum putem Înțelege și analiza mai bine retorismul lui fără o retorică conștientă? Secolul al XIX-lea este reputat prin iubirea
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
-n lume CÎnd astă buturugă de arbor ars sub care Părintele tău zace ucis, fără suflare, Va da și flori și frunze, etern fiind udată Cu apa cea din vale În gura ta carată. Iar păn-atunce, iasmă ce a născut Păcatul, Legată-n Înfrățire cu Răul nempăcatul, În viață și-n mormîntu-ți În veci să nu guști pace Și cugetul din tine s-auzi că nu mai tace. Să nu privești tu cerul și omenirea-n față! De foc să-ți
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
abstractă. În afara apei care În atingere cu păcătosul Grui devine foc, a soarelui care se transformă În gheață și a șerpilor (care În imaginația populară sînt cele mai grețoase dintre viețuitoarele pămîntului), pedeapsa nu antrenează alte forțe materiale. Izbăvirea de păcatul paricidului se obține printr-o lungă, absurdă umilință: Grui străbate În genunchi, timp de o jumătate de secol, un munte pustiu pentru a uda cu apa adusă În gură o buturugă uscată. Efort sisific, Într-un peisaj de-o uscăciune
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
sînt foștii despoți, vînzători de țară, demnitari lacomi... Glasul ceresc intervine și pune capăt adunării sinistre, iar focul dumnezeiesc trece și purifică păcătoasele locuri. Fantasticul lui Alecsandri nu e pur. El exprimă, de regulă, o morală. Strigoii sînt produse ale păcatului. Discursul fantastic ascunde (În Strigoiul cel puțin) și un discurs patriotic, cu o mică notă profetică. În Grui SÎnger aflăm descrierea orei de mister și de groază, cu mijloacele lirice ale epocii: „E ora de mistere, de groază și de
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
impaciența unei fete cu vîntul ce zboară, cu pasărea ușoară și dorul ce omoară (Maghiara) este a plasa subiectul Într-un sistem de simboluri generale În care orice conotație a ideii dispare. Calul aprig ca un leu, calul negru ca păcatul, sînul dulce ca un crin, inima mîndră ce saltă de emoție ca o fiară, ochii mîndri, rupți din rai, dulci ca soarele din mai sînt imagini scoase dintr-un ritual. Obiectul liric trece prin acest ritual poetic, plin de formule
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
stihului. Căci, cum, fulgerînd, Înfiorați intră În legături rele cu alte cuvinte și poetul face o demonstrație În acest sens dînd pentru un vers mai multe variante. Un cuvînt nu trebuie, apoi, prea adesea pomenit, pentru că „sluțește” stihul și acest păcat este de neiertat. O idee frumoasă la Conachi este aceea despre „firea cuvîntului”, zicînd că o metaforă este bună atunci cînd un cuvînt se potrivește cu firea altui cuvînt. Cutare cuvînt „nu prinde cît de puțin loc” pentru că n-are
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
ca femeile să se schimbe, iar pasiunea să rămînă. Rasismul masculin (phalusocrația) guvernează moravurile. Poeții nu ezită să treacă numele ibovnicelor În versuri și să jure, de fiecare dată, iubire veșnică. Ei nu se simt imorali pentru că n-au conștiința păcatului. Codul curtenici medievale cere ca bărbatul să-și Închine viața unei Doamne (Stăpîne). Mai aproape de Orient, primii noștri poeți caută unicitatea (esența metafizică a feminității) În varietate. Cu alte cuvinte: o biografie lirică Într-un număr fără capăt de experiențe
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
timp și de viață. Într-adevăr, o dată cu Proust personajul nu mai este conceput unidimensional, ca un "caracter" clasic, monolit în care timpul lovește nesemnificativ. Așa cum susținea și Camil Petrescu într-unul dintre puținele studii comprehensive despre opera scriitorului francez (din păcate, nici acesta scutit de erori), romanul modern înfățișează sufletul omenesc pe axa devenirii sale interioare, ca o înlănțuire de momente și stări discontinui, adesea contradictorii, greu de sintetizat într-o singură "reprezentare". Scurt spus, deși e plasat de la bun început
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]