7,100 matches
-
Prin primul se urmărește redarea adevărului originalului, iar prin al doilea se abandonează adevărul și se urmărește frumosul. Arta fantastică urmărește redarea adevărului ce se pierde în procedurile de redare, dar care oferă, în schimb, prin imaginație, o artă a frumosului. Natura aparenței, ce elimină ființa, dar nu și existența, este specifică imaginii care disimulează opiniile contemplatorilor. Acest lucru pare destul de complicat întrucât nu există o separare exactă între arta fantastică și arta care oferă asemănare și fidelitate cu originalul, întrucât
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Experiența estetică a altor tipuri de obiecte (culturale, simbolice sau religioase) nu se produce prin sensibilitate, ci prin empatie și duce la senzații diverse. Obiectul de artă este perceput prin intermediul sentimentului de plăcere, unde plăcerea este cauzată de ideea de frumos. Frumosul este aparența (das Scheinen) sensibilă a ideii care diferă de ideea inițială. Astfel aparența nu poate să fie decât sensibilă, în timp ce obiectul este recunoscut prin intermediul percepției. Pentru că ideea poate apărea într-un obiect sensibil "obiectul trebuie să aibă două
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
estetică a altor tipuri de obiecte (culturale, simbolice sau religioase) nu se produce prin sensibilitate, ci prin empatie și duce la senzații diverse. Obiectul de artă este perceput prin intermediul sentimentului de plăcere, unde plăcerea este cauzată de ideea de frumos. Frumosul este aparența (das Scheinen) sensibilă a ideii care diferă de ideea inițială. Astfel aparența nu poate să fie decât sensibilă, în timp ce obiectul este recunoscut prin intermediul percepției. Pentru că ideea poate apărea într-un obiect sensibil "obiectul trebuie să aibă două părți
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
să aibă două părți: el trebuie să constea într-o plăsmuire sensibilă - cu caracter de lucru -, ca prim-plan, și, din idee, ca plan de spate"26. Pentru Hartmann, cele două planuri ale obiectului reprezintă dubla sa ipostaziere, prin care frumosul este evidențiat, dar și începutul stratificării obiectului de artă. În cadrul percepției, obiectul de artă este o aparență a unei idei prime. Sau, cu alte cuvinte, imaginea pe care o avem despre obiectul de artă este o imagine mentală diferită ontologic
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
sensibilă. Lucru posibil doarece intuiția este legată de percepție. Mergând pe linia straturilor ontologice ale semnului și ale simbolului observăm fie aparența nu poate fi posibilă fără apariția obiectului, fie putem recunoaște o identificare a celor doi termeni. În analiza frumosului ca "aparență a ideii", Hartmann avea să spună că "în aparență (Scheinen) nu este vorba, propriu vorbind, de o aparență înșelătoare (Schein), ci de o apariție (Erscheinen)"27. Termenul Scheinen conține atât prezența, cât și amăgirea (non-prezența): în cadrul prezenței unui
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
prin excelență artistică și estetică. Orice obiect estetic prezintă o pluralitate de planuri subiective. Obiectivitatea este specifică obiectului artistic, în timp ce operele de artă. "în calitatea lor de creații ale omului, sunt obiectivate"31. Starea naturală a obiectului artistic nu presupune frumosul. Frumosul fiind posibil, în cadrul operei de artă, prin intermediul experienței. Astfel, obiectul de artă, autonom și suficient prin sine însuși, trebuie înțeles ca obiect artistic ce poate fi supus exprienței estetice și, prin aceasta, transformat într-un obiect estetic. Structura operei
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
excelență artistică și estetică. Orice obiect estetic prezintă o pluralitate de planuri subiective. Obiectivitatea este specifică obiectului artistic, în timp ce operele de artă. "în calitatea lor de creații ale omului, sunt obiectivate"31. Starea naturală a obiectului artistic nu presupune frumosul. Frumosul fiind posibil, în cadrul operei de artă, prin intermediul experienței. Astfel, obiectul de artă, autonom și suficient prin sine însuși, trebuie înțeles ca obiect artistic ce poate fi supus exprienței estetice și, prin aceasta, transformat într-un obiect estetic. Structura operei de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
superioare și straturi ontice inferioare este cauzată de relația lor cu simțurile deoarece numai prin intermediul simțului putem fi conștienți de opera de artă. În această situație, estetica ar trebui să ofere anumite explicații ale altor termeni, specifici obiectului estetic, ca frumosul, sublimul, contemplația sau geniul. În timp ce, în obiectul artistic, ontologia este preocupată doar cu structura epistemologică a sa. 7. Opera de artă ca produs finit Istoricitatea operei de artă aduce în vedere trăsături noi. Din punct de vedere epistemologic, istoricitatea oferă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de geniu toate calitățile sale, adăugând că modurile prin care geniul lucrează sunt necunoscute. Modul de interpetare al artei prin prisma creației ne face să înțelegem opera de artă fie ca obiect artistic în sine, fie ca obiect artistic al frumosului. Regulile creației thenice nu pot fi aplicate decât în cadrul obiectului artistic. Motivul este că nu există reguli după care să putem judeca dacă un obiect este frumos sau nu și, prin urmare, nu există reguli determinante pentru obiectul frumos. Totuși
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de anumite caracteristici descriptive, empirice sau apriorice. În acest sens, pentru Aristotel a crea înseamnă a oferi formă materiei, în timp ce pentru Nietzsche procesul de creație este o expresie a voinței de putere. Pentru a înțelege creația plecând de la noțiunea de frumos, trebuie să vedem în ce constă acest concept. Pentru Kant frumosul consistă în jocul liber al imaginației și al înțelegerii, jocul liber desemnând o interacțiune lipsită de reguli. Frumosul artistic este un produs al geniului creativ care face posibilă existența
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Aristotel a crea înseamnă a oferi formă materiei, în timp ce pentru Nietzsche procesul de creație este o expresie a voinței de putere. Pentru a înțelege creația plecând de la noțiunea de frumos, trebuie să vedem în ce constă acest concept. Pentru Kant frumosul consistă în jocul liber al imaginației și al înțelegerii, jocul liber desemnând o interacțiune lipsită de reguli. Frumosul artistic este un produs al geniului creativ care face posibilă existența "jocului liber". El produce idei și oferă prezentări ale imaginației față de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
voinței de putere. Pentru a înțelege creația plecând de la noțiunea de frumos, trebuie să vedem în ce constă acest concept. Pentru Kant frumosul consistă în jocul liber al imaginației și al înțelegerii, jocul liber desemnând o interacțiune lipsită de reguli. Frumosul artistic este un produs al geniului creativ care face posibilă existența "jocului liber". El produce idei și oferă prezentări ale imaginației față de care nu se aplică nici un concept. Prin aceasta, Kant oferă imaginației rolul principal în procesul de creație, mergând
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
specială a sa, existența inteligibilă prin apropierea față de experiența estetică. De aceea, perspectiva psihologică, chiar dacă nu ajută la compoziția structurală interioară operei, delimitează și definește existența ei specială: ca obiect estetic și prezență fenomenală. Totodată, prin estetica operei putem defini frumosul și valoarea ei, categorii estetice ce duc la concretizerea operei literare. Frumosul constă în compozițe, în timp ce valoarea în sentimentul de plăcere al experinței sale19. Experiența estetică instaurează un spațiu al contemplării artistice care nu se interpune în structura sa interioară
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
perspectiva psihologică, chiar dacă nu ajută la compoziția structurală interioară operei, delimitează și definește existența ei specială: ca obiect estetic și prezență fenomenală. Totodată, prin estetica operei putem defini frumosul și valoarea ei, categorii estetice ce duc la concretizerea operei literare. Frumosul constă în compozițe, în timp ce valoarea în sentimentul de plăcere al experinței sale19. Experiența estetică instaurează un spațiu al contemplării artistice care nu se interpune în structura sa interioară, dar oferă spațiul de manifestare al valorii estetice prin intermediul construcției sale ontologice
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ale unităților semnificative, părți ale căror ordine nu pierde din calitatea compozițională literară. Obscuritatea poate apărea și în lipsa 26 unei înțelegeri separate ale unităților ce duc la construcția întregului operei literare. Obscuritatea își face simțită prezența prin apariția ideilor de frumos sau de urât, prin urmare calitățile estetice pot pune unitățile de înțeles în umbră. Dar acest lucru nu denaturează natură obiectului de artă, nu periclitează înțelegerea sa, ci presupune o nouă dimensiune a artei, una ce ține de experiența estetică
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
este o construcție ce are la bază lumea reală. Realitatea lumii imaginaționale constă în posibilitatea reprezentării obiectivităților proprii ei. Calitățile estetice, înțelese și ca acte sau evenimente, au o natură metafizică și ce poate fi înțeleasă doar prin experiența estetică. Frumosul, sublimul, urâtul nu sunt proprietăți ale obiectelor și nici caracteristici fizice ale operei, ci sunt caracteristici metafizice exprimate prin transformarea naturii operei literare din obiect real în obiect ideal, ridicând-o la nivel de fenomenalitate. Calitățile metafizice au valoare pozitivă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
sublim" sau "agreabil", înțeleși ca experiență perceptuală ce oferă plăcere sau satisfacție, pot fi specifici diferitor discipline care, prin metodologia lor proprie, pot contribui la înțelegerea operei literare. Anumite calități metafizice sunt înțelese ca entități cu atribute speciale lumii ideale - frumosul ideal. Toate calitățile se află în armonie cu natura și duc la emoții și sentimente puternice. Datorită experienței, ele nu sunt private de universaliate, ci dobândesc o natură dublă subiectiv-universală prin care devin elemente centrale în cadrul esteticii. 1.2. Clarificări
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
față de care nicio stratificare nu o poate cuprinde pe deplin. Acest lucru se întâmplă și în schematismul ingardian. Toate cele patru straturi sunt caracterizate de valori estetice, printre care valorile ritmului, aliterația sau difuziunile sunetului. La care se adaugă armonia, frumosul sau caracteristicele personajului, precum simpatia sau complexitatea spirituală a lor. Iar pentru că toate straturile sunt determinate de calități estetice Ingarden aduce în discuție un al cincilea strat, unul al calităților estetice și al polifoniei care se bazează pe el. Un
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
se identifică acele calități superioare ale poeziei în funcție de fiecare gen literar în parte. Ulterior, poezia se încadra în trei genuri primare (epic, liric și dramatic) împreună cu subdiviziunile ei (tragic și comic). Diferența poemului față de celelalte genuri literare constă în exprimarea frumosului și sublimului fără un proces narativ prestabilit sau logic, întrucât poezia este un act al producției continue. Construcția poeziei presupune tropii ontologic ce iau parte la finalizarea obiectului real al poziei. Ritmul, metrul sau intonația sunt tropii ce funcționează prin
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de tablouri ca pastelul, fresca, guașa, tempera sau emailul. Ritmul poate fi înțeles ca pauză între nuanțele de culori, el duce la forme sau culori noi. Forma devine esențială și servește experienței estetice, întrucât valoarea estetică este liberă în cadrul percepției frumosului. Elemente contemporane devin constituente în concretizarea picturii. Printre cele mai folosite elemente se numără colajul, nisipul, lemnul sau bucăți de textilă. Totodată, suportul material poate fi înlocuit cu un suport digital, în timp ce pictura se realizează cu anumite programe speciale. Părțile
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
unui anumit stil fotografic caracterizat prin redarea unor imagini clare, specifice și înrămate. Elementele redate țin de natura reală sau de obiectele reale descoperite. Stilul oferit de Grupul f/64 intră în contradicție cu pictorialismul ce se focalizează pe redarea frumosului vizual. Prin fotografia conceptuală se ilustrează ideea, iar ceea ce se urmărește este determinarea unei vizualizări conceptuale. Compoziția unei astfel de fotografii poate suporta modificări prin programe specializate, în virtutea reprezentării ideii dorite. Formele noi pot fi folosite, precum fotojurnalismul sau documentarul
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ca filmul să descrie viața interioară prin forme exterioare. Acest proces, prezent în cadrul filmelor lui Karl Theodor Dreyer, duce la identificarea unei arte abstracte formate din imagini prin care se pot descoperi noi realități doar cu ajutorul anumitor categorii estetice ca frumosul, urâtul, grotescul, etc. Fenomen evident în Blue Velvet de David Lynch. Filmul descrie spațiul pe care imagini vizuale sunt inserate, împreună cu muzica și cuvântul. Înțeles ca imagine, text și sunete, filmul oferă o narațiune completă, care are rolul de a
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
estetice, proces ce duce la identificarea obiectului artistic cu obiectul estetic: opera de artă este, prin excelență, artistică și estetică. Astfel, putem spune că orice obiect estetic prezintă o pluralitate de planuri subiective. Starea naturală a obiectului artistic nu presupune frumosul, întrucât frumosul survine în urma contemplației. Prin urmare, opera este determinată de un obiect autonom și suficient prin sine însuși ce poate fi supus experienței estetice. Doar după ce am stabilit natura obiectului de artă putem aplica ideea de stratificare ontologică. Stratificarea
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ce duce la identificarea obiectului artistic cu obiectul estetic: opera de artă este, prin excelență, artistică și estetică. Astfel, putem spune că orice obiect estetic prezintă o pluralitate de planuri subiective. Starea naturală a obiectului artistic nu presupune frumosul, întrucât frumosul survine în urma contemplației. Prin urmare, opera este determinată de un obiect autonom și suficient prin sine însuși ce poate fi supus experienței estetice. Doar după ce am stabilit natura obiectului de artă putem aplica ideea de stratificare ontologică. Stratificarea operei de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
prin coordonarea "dăruită" a tuturor actelor sau trăirilor care ajung să compună atitudinea. Ordonarea și clarificarea pașilor alcătuitori ai unui urcuș artistic se realizează oglindind în deplină puritate supraveghetoare fermentul creator al sinelui și răsfrângând în mediul interacțiunii individuale cu frumosul sensuri integrative care țin de o armonie spirituală superioară. De la simpla inspirație și până la străfulgerările geniului, disponibilitatea expresivă a artistului se hrănește din individuația unor principii ale reflexivității, adică primește contribuția în mod surprinzător "calculată" a instanței regulative supreme. De
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]