8,741 matches
-
e încă dreaptă, vioaie, curată (i-am sărutat întotdeauna mîna cu plăcere), cu simțul de observație la fel de ascuțit, ca de cînd o știu, și gura rea, necruțătoare cu cine trebuie. Pe mine mă laudă, căci din cei peste 50 de inși pe care i-a botezat, sînt singurul care-i trimite, la Paști și la Crăciun, cîte o felicitare. „Cinule, să fii sănătos!” Sensibil la faptul că-mi apreciază recunoștința, pur și simplu mă emoționez. *Revăzute după un timp îndelungat, unele
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
05 dolari, iar pentru o reclamă (avea una la Liniile Aeriene Canadiene) primește între 400 și 500 dolari. Și-a punctat fraza cu un zîmbet caracteristic, oprind aci „ancheta”. Seara, m-am reîntîlnit cu el acasă la mine. *Zeci de inși îmi încredințează necazurile lor. Mi se pare ciudat însă că nici unuia nu-i trece prin cap că și eu aș putea avea necazuri. Discreția mă obligă să nu mă plîng de nimic, nimănui. Răul celorlalți se împarte; al meu rămîne
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
coboară ceața în axiologie. Din fericire, acești impostori nu rezistă în oficiul cel mai solicitat, acela de comentatori. *„Umanismul”, „patriotismul” au devenit subiecte de publicistică foarte comodă. Pe lîngă faptul că se repetă mereu aceleași exemple, vorbesc despre aceste idei inși care n-au nici învățătura și blîndețea umaniștilor, nici civismul și energia adevăraților patrioți. * În mahalaua în care locuiam în urmă cu douăzeci de ani, am auzit o fată spunîndu-i rivalei sale mai emancipate următoarea frază, prin care voia s-
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
precis: merită să mai scriu sau nu; am talent sau nu”. Și așa mai departe. „Precis”!... Dacă-i spui „da”, te consideră un fel de aparat fiabil, dacă-i spui „nu” se îndoiește de tine și se adresează altuia. Sînt inși care se măsoară și se cîntăresc la zece cîntare. Ar fi inutil, totuși, să le reproșezi „infidelitatea”. Pentru mine, oameni interesanți sînt doar cei ce au „probleme sufletești”: cu ei „comunic”, cu ei mă compar. Ceilalți sînt „material de observație
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Simt ca pe un mare dar, ca pe o favoare a sorții, fericirea de a sta la masa de scris și de a gîndi la tot felul de lucruri. Nu sînt prea sigur că o merit. Fără îndoială că există inși cu o imaginație mai îndrăzneață, cu un talent mai puternic, cu o inteligență mai ascuțită, cu o cultură mai solidă, care n-o au. Robotesc în medii neprielnice, se sfărîmă pentru o bucată de pîine neagră (în timp ce a mea e
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
familie londongrădeană vrea să-i facă un cadou bunicii, de ziua ei de naștere. Cumpără o găină, pe care imediat o pierde. Căutînd-o, membrii ei dau mereu peste întîmplări care de care mai nostime: o coadă la cafea cu ghindă, inși veniți cu capra în metrou, spionarea din satelit a convorbirilor individuale etc. *M-am plimbat mai bine de două ore cu profesorul I.D. Lăudat prin parc. Mi-a evocat cîțiva din oamenii mari pe care i-a cunoscut. Pe Nae
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
dos. Pe de altă parte, moralizările lui din Satiră duhurilor mele, volumul din care citește în ultima vreme la șezători, sînt, ca să folosesc o vorbă de-a lui Baudelaire, „o scrimă vid”, iar pluralul din titlu trădează o maladie proprie inșilor cu sciziuni sufletești, oscilanți, de o conduită fluctuantă. * Tipograful mi-a scris sîc în loc de sic. A schimbat Roma cu Stambulul. Ceea ce lui i se pare diferență de o căciulă e o diferență între două culturi. *Nu e prima dată cînd
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
ea nu-și va atinge scopul. Autorul e - fără îndoială - un om de bunăvoință, care suferă sincer pentru descreșterea importanței meseriei sale, dar, din păcate, nu are un condei sobru. Tonul ales nu e cel bun: e un ton de ins iritat, deprins să se lamenteze, să alcătuiască memorii către autorități. Cred că Valeriu C. Neștian ignoră un lucru important: acela că „articolele de atitudine” se scriu cu subiecte ce ne stau la inimă, dar nu chiar foarte aproape de ea. Altfel
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
la fel. Situația, atitudinile, „mesajul” (și efectul lui) vor fi altele. Deși se vrea înțeleaptă, ideea de a utiliza cu schepsis „sinceritatea” nu numai că nu mă atrage, dar îmi provoacă îndoieli față de cel sau cei ce o enunță. Asemenea inși, care se sustrag elegant imperativului de hic et nunc, pot pretinde, în funcție de interes, că au gîndit ceea ce n au gîndit, că au suferit ceea ce n-au suferit, că au detestat ceea ce n-au detestat etc. Nu fac „cancer la inimă
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
mai des „articolele de opinie”, pentru ca (m-am substituit limbajului său) „fenomenul” (teatral, muzical, plastic) să fie „reflectat” cît mai larg. M-am referit, apoi, și la rubrica „Meridiane literar-artistice”, pe care o „supervizează”, devenită un poligon de încercare pentru inși ce n-au calități de traducători. Am citat cea mai recentă gafă: cineva (într-un text de Raymond Aron) a tradus pe „tête de turc” (obiectul de bîlci) „cap de turc”, în loc de „cal de bătaie”, lovind în „turbanul” revistei, la
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
o dați la cîine, și nu uitați că (i-a spus el lui Savin) vă urmărește o pisică!” La sfîrșit, i-a oferit o cutie cu o „broscuță mecanică”! Invitat special a fost editorul, Andi Andrieș, dramaturg el însuși, un ins civilizat, abil, reticent, cu ceva umor, spus cu pufneli pe nas și bîlbîieli. Nu s-a dedat la judecăți asupra confraților și nici la promisiuni; dimpotrivă, a invitat la răbdare. Inutil să mai adaug, dibăcia lui n-a fost gustată
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
primul rînd vitalitatea, intactă și după șaizeci de ani, vîrstă la care alții se înmoaie. Se mîndrea, de altminteri, cu părinți care „au depășit suta”.) S-a bazat însă prea mult pe ea, crezînd-o inepuizabilă, îngăduinduși mai multe amînări decît inșii cu sănătatea precară. Pregătit să fie jurist (începuse chiar și o teză de doctorat), a ajuns de nevoie profesor de rusă. În critica de artă, maestru i-a fost Tonitza. Învățase de la acesta cum se face o apreciere corectă a
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
despre „progresul” celor doi, cît și alte comentarii de o subtilitate căutată. *„Scrisul introduce ceva...”, a susținut doamna Margareta Godeanu, autoarea unui experiment referitor la sensibilitatea plantelor. În ce a constat acesta? în trecerea prin fața unei plante a douăzeci de inși, fiecare cu un bilet în mînă: nouăsprezece dintre bilete erau albe, iar unul conținea amenințarea: „Am să te rup!” Nici unul din cei douăzeci nu știa ce scrie pe biletul său. Aparatul a vibrat însă o singură dată: la trecerea celui
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
eu stăteam liniștit la birou), trîntindu-se în fotoliu de cîteva ori și săltînd brusc din el ca înțepat de ace, Nancu mi-a perorat despre „meseria (sa) abjectă”, de ziarist la o „fițuică - megafon al celor de la partid, al unor inși ca Ion-Bogdan Băluță și al altora”. Noua sa zvîrcolire de revoltă e generată de cele ce a văzut la spital, în zilele în care a fost internat acolo: lipsa de medicamente, lipsa flacoanelor de sînge, insuficienta sterilizare a instrumentelor etc.
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
grija ce-o am în legătură cu felul în care îmi sînt receptate și, mai ales, raportate lucrurile ce le spun. *„Dacă cămara țării va fi plină, nimeni, tovarăși țărani, nu va muri de foame”. Agricultura constituie o obsesie națională: dacă doi inși se întîlnesc, discută în cele din urmă despre agricultură și despre consecințele ei asupra nivelului de trai. Pentru mine, problema nu-i c-o să mor de foame, ci de a mă aproviziona cu cele necesare fără să pierd timp și
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
eventualitate, dar îl înțeleg. Într-o epocă de penurie, alde Comis întrupează aspirațiile unor tineri (cei din cercul de prieteni ai fiicei sale, în primul rînd) fascinați de opulență, de fast și de simplul fapt de „a avea”. Pentru ei, inși ca mine, care nu le pot propune decît un trai în acord cu mijloacele, sobrietate, răbdatul („barem o vreme”), sînt de mirare și antipatici. Decent, în ciuda zvîrcolirilor de nemulțumire, fiul meu mă tolerează totuși. Iritat de bîrfele pretinșilor cunoscători ai
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
a lui R. de M. - severă, aristocratică - mi se părea nu numai potrivită, dar și necesară. Între timp, rigorismul meu s-a mai atenuat, ba, în două-trei situații, am simțit chiar o ușurare că pot să răspund la salut unor inși cu care întrerupsesem orice relație. De fiecare dată, am fost surprins eu însumi de așa ceva. De ce-am făcut-o? Ei bine, asta a început să mă îngrijoreze: pînă unde?, pînă cînd? Nerușinarea e productivă mai ales noaptea. După efectuarea
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
plătesc impozite, nu efectuează zile de muncă în folosul obștesc. Vegetează la umbra numeroaselor ajutoare „date de Ceaușescu” și plodesc un neam care ne va înlocui. Dar nu numai țiganii se comportă astfel, necivilizat, ci și unii dintre români, mîrlo-mahalagii, inși de o „nesimțire crasă”. Egoiști imperturbabili, ăstora le lipsește ideea de autoconstrîngere. Fac ceea ce le trece prin cap. Victimele lor sînt oamenii corecți: de ei se trage, ei dau, ei repară, ei o duc prost, ei se afundă în mizerie
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
că autodidacții au avantajul de a nu se fi împovărat cu o știință nefolositoare și nici că profesionalizarea ca scriitor dusese la o sistematizare de un alt tip, ce putea să fie mai organică decît a mea - unul din acei inși care au acumulat și destulă știință inutilă. Sînt vreo 15 ani de-atunci și, iată, pentru mine, „procesul” acelei vorbe nu s-a încheiat. *Nu mai e nici o diferență între stilul de „Monitor Oficial” și cel al ziarelor. În cea
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
grea”, cu „degetul de lumină”. De aceea, publicul nu sesizează întotdeauna diferența de grad (al talentului) între, să zic, Nicolae Manolescu și un Victor Atanasiu sau un alt tenorino. Care sînt cauzele? Una e aglomerația de pe „ogorul criticii”: cam mulți inși fără patos și fără etos, în textele cărora nu găsești o singură frază cu timbru critic. Lucru știut: metodele, procedeele, gesticulația pot fi împrumutate, mimate. De aci impresia nedreaptă de epigonism, de uniformitate. O altă cauză e că, în nouă
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
a fost interpretat ca un semn nu tocmai bun, dînd ocazia pentru avertismente de genul: „Vezi, fii atent ca nu cumva să te atragă băutura!” Mi-au fost inculcate astfel spaima de a deveni bețiv și oroarea de astfel de inși. Însă, ca student și în primul lustru de după terminarea facultății, „literator” în devenire, am plătit un oarecare tribut „boemei”, stînd în localuri populare și discutînd interminabil, „prin fumul de țigări, ca-n nouri”. *În 1962, cînd s-a dus să
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
prin fața lupei prin care putea fi văzută) o sculptură într-un bob de orez? Pentru noi, acestea sînt ocupații exotice, „chinezării”. Tipul care să lustruiască la nesfîrșit, cu dragoste, biela-manivela aparține trecutului. Locul lui l-a luat, cam peste tot, insul care rasolește, fără remușcări, treburile. Nervii noștri s-au subțiat, nu mai avem răbdare. În literatură, m-a întrebat ea, simțindu-mi rezistența la unele din aprecierile sale, cine mai stă să compună „miniaturi”, să-și pigulească textul, să șteargă
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
străini decît de cei de-ai casei, și iată răsplata! Cîteodată, aproape că-i dau dreptate. Sînt supărat pe mine însumi pentru lipsa de perspicacitate: cum de n-am anticipat în cel cu ale cărui nemulțumiri m-am împovărat pe insul ingrat de mai tîrziu? Alteori însă mă consolez cu gîndul că, de vreme ce n-am așteptat nici o răsplată, n-am voie să fiu trist. Totuși, cel puțin în acest moment, sînt departe de starea în care „risipa” să-mi încălzească inima
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
fenomen care se ivește rar și nu e observabil de către oricine. Faptul că îi place societatea bărbaților mai mult decît cea a femeilor a dus la apariția, pe seama sa, a mai multor povești despre legături exotice, cu peripeții. Cunosc zece inși care, luîndu-le de bune, au considerat-o „vărsătoare” și au încercat să și-o facă amantă. Dacă ar fi studiat mai atent „subiectul”, ar fi aflat că e născută în „zodia leului”. *„Climaxul” cotidian al țoapei de la parter: „Mă enervezi
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Enver Hodja, publicate în șase volume în Albania și într un volum în Anglia. Unul dintre fragmente s-a referit la vizita pe care autorul a făcut-o lui Gheorghe Gheorghiu-Dej prin 1947(?). Acesta e numit un perifani, adică un ins satisfăcut de realizările sale. Însă, lucru pe care nu l-am mai auzit, Dej călătorea prin țară cu o mașină blindată avînd alături, pe banchete, pistoale automate cu cîte două încărcătoare. „Cu armamentul ăsta - i-ar fi spus cu umor
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]