7,503 matches
-
Descrierea deține o funcție esențială în narațiune se precizează în dicționarul de retorică iar una din mijlocirile posibile ale acestei funcții consistă dintr-un model codat de discurs care descrie o reprezentare (în general, o pictură, un motiv arhitectural, o sculptură, o orfevrărie, o tapiserie). Această reprezentare este în același timp referent, temă de tratat și tratament artistic deja realizat, într-un sistem semiotic sau simbolic diferit de cel lingvistic. Ajungem să considerăm că avem în față un index al valorii
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
ruptura duratei profane și reintegrarea într-un timp primordial. A lega înce putul de sfârșit înseamnă construirea Centrului. Sergiu Al-George analizează rezonanța gândirii indiene în cultura românească și stabilește cores pondența dintre Axis Mundi și Coloana Infini tului 39. Imaginea sculpturii brâncușiene favori zează înțelegerea, chiar vizualizarea intertextului este o șansă unică de a contempla sacrul. Privi din nou la painjinișul de linii roșii și liniile începură a se mișca. El puse degetul în centrul lor o voluptate sufletească îl cuprinse
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
premianți, buni la toate materiile) ; * aptitudine creatoare (individul are o „natură descoperitoare", minte iscoditoare și productivă în orice domeniu de exemplu Da Vinci sau B. Franklin); * științifică, manifestată prin rigurozitate, exactitate, spirit logic ; * artistică, cu expresie în artele plastice (pictură, sculptură, arhitectură), muzică, dans, teatru, literatură și în care aspectul înnăscut al aptitudinilor este cel mai vizibil; * aptitudini tehnice, definite inclusiv prin abilități manuale cu referire directă la posibilitatea de a utiliza instrumentele, mașinile și aparatele, de a înțelege modul de
Creativitate şi îndemânare by Amalia Farcaş. () [Corola-publishinghouse/Science/689_a_1281]
-
încă o revistă?... Pentru o cauză tot publică. O cauză culturală”, obiectivul fiind: „Nu stil, nu conținut. Descoperita trăire interioară. O săpare cu încă câteva palme în necunoscutul sufletesc.” Poezia este semnată de Gabriel Bălănescu (Lacrimi strivite) și V. Antioh (Sculpturi cu șerpi), proza, de Fabian Paltin (Masa, fragment din manuscrisul Internatul), iar eseistica de Eugen Ionescu, căruia i se publică un fragment din volumul în pregătire Nu, aici anunțat cu titlul Negații. M.Pp.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287541_a_288870]
-
motivându-i necesitatea construirii unui nou templu al înțelepciunii. În acest context par îndreptățite considerațiile unor eminenți reprezentanți: „Vârsta de aur” - scrie italianul Marsilio Ficino -” a scos din nou la lumină artele liberale, mai înainte complet întunecate: gramatica, elocvența, pictura, sculptura, muzica. Și toate acestea la Florența”. „Ferice de noi” - exclamă Filip Melanchton - „dacă din mila lui Dumnezeu, studiile adevărate (clasice, n.n.) vor renaște.” Și mai categoric avea să se exprime Nicolas Bourbon: „Până acum noi am trăit ca niște orbi
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
ne vin din partea unor importante personalități ale scrisului evreiesc. Mai apoi, peste tot valorile artistice își spun cuvântul în calitatea lor de izvoare istorice primare, de la costumele femeilor și artizanatul din Sarajevo ce conservă elementele caracteristice folclorului spaniol, până la arta sculpturii pietrelor de mormânt din Siretul Moldovei în care regăsim simbolurile marilor civilizații antice, de la templele maiestuoase din Europa Centrală - ne gândim la acelea din Buda și Oradea - până la splendida serie de candelabre cu felurite roluri în viața spirituală evreiască din
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
nuntă pot să fie așa. Dau pagină după pagină, ca vrăjită, privind tort după tort. — Dacă nu doriți etajare în stil tradițional, vă pot face un tort care să reprezinte un lucru pe care îl îndrăgiți. Un tablou preferat... o sculptură... Mă scrutează iar cu privirea... Un geamantan Louis Vuitton, poate... Uau, un tort de nuntă în formă de geamantan Louis Vuitton! Cât de cool ar fi! — Antoine? Vrei te rog să vii o secundă? Robyn scoate capul pe ușa unei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
întreceri, competiții, dar și în viața de toate zilele, întregind personalitatea individului din acest punct de vedere. Intelectual, mișcarea contribuie la stimularea memoriei, imaginației, gîndirii și conștientizarea subiecților. Spusele lui Coubertin "sportul produce frumusețe pentru că angajează subiectul care este o sculptură vie", cu norme, forme și proporții perfecte și capacități superioare de adaptare, reflectă.puterea modelatoare a activității fizice. * FUNCȚIA PSIHO-SOCIALĂ Prin mișcare se obțin modificări progresive în capacitatea subiecților de a analiza situațiile, de a lua decizii și de a
by ELENA LUPU [Corola-publishinghouse/Science/1004_a_2512]
-
absență / 124 3. Apariția și percepția operei de artă / 132 4. Rolul simbolului în înțelegerea operei de artă / 139 5. Principiile unei structuri interioare / 144 5.1. Literatura și creația poetică / 146 5.2. Desenul și pictura / 148 5.3. Sculptura / 149 5.4. Fotografia și cinematografia / 151 6. Stratificarea obiectului estetic / 153 7. Opera de artă ca produs finit / 155 8. Puterea creației și rolul contemplației / 158 9. Tropii ontologici ai operei de artă / 163 PARTEA II Arhitectonica ontologică a
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
operele de artă au la baza același statut ontologic pentru că ele diferă în statut. Acest lucru ridică problema copiei și anume, diferențierea care se face între arta originală și copia ei ulterioară. Fie că vorbim de o pictură, de o sculptură sau de o poezie, ele se prezintă contemplatorului fie în original, fie sub copii multiple. În acest caz, ontologia operei de artă trebuie să stabilească posibilitățile de multiplicare ale operei, precum și semnificațiile procesului. Nu doar că există statuturi diferite ale
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
artei este trasat de creativitate care prezintă o formă ontologică de emergență a văzutului, a auzului și a atingerii. Lumea ca percepție vizuală care conectează cele trei stări ontologice ale creației este lumea obiectivă a operei de artă. Pictura și sculptura sunt realități ființate ca obiectivitate de văz și de atingere care ajung, cu ajutorul contemplației, obiecte estetice. Când separăm creația de artă ne confruntăm cu o confuzie a descoperirii operei și a înțelegerii procesului de creație. Granița dintre artă și creație
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
opera fie este obiect prim, de exemplu, marmura galbenă din care Brâncuși a sculptat Pasărea în văzduh înainte de forma finală (în această situație opera în starea pre-ontologică are o dimensiune a non-realizării, nu este născută, dar are potență); fie este sculptura în sine care se prezintă subiectului în starea sa pre-reflexivă ca marmură galbenă. Opera de artă este "obiectul" primar al studiului de unde ontologia pleacă de la ceea ce se înțelege, în limbajul comun, prin artă în raport cu entitățile subsidiare oricărei forme artistice. Chiar dacă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
naștere precum și circumstanțele în care a devenit existență. Odată adusă la existență, opera poate fi percepută prin intermediul simțurile prime ajungând la nivelul de obiect public. Anumite obiecte artistice, după aducerea în existență, pot suferi transformări la nivelul ontologic. Picturile sau sculpturile pot fi multiplicate prin copii identice cu originalul sau pot fi restaurate sau retușate. Entitatea pe care ele o presupun pare să presupună o existență specială supusă modificărilor, schimbărilor artistice sau dispariției. Faptul că un obiect artistic poate să dispară
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
distrus, el poate fi înlocuit cu o copie ulterioară a sa, iar în cazul muzicii, o simfonie poate fi interpretată de diverși artiști, în diferite locuri și în același timp. De aceea putem spune că obiectul din cadrul picturii și al sculpturii implică o entitate concretă și originală, în timp ce obiectul din cadrul literaturii și al muzicii 20 implică o entitate abstractă, ce are un mod special de existență. Multiplitatea extistențială a operelor de artă aduce în discuție diferite statuturi ontologice ale entităților lor
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
duc la o diviziune a entităților în obiecte independente de conștiință și obiecte imaginare sau entități care există într-o relație de dependență cu conștiința. Aceste tipuri de obiecte nu pot satisface condițiile de existență ale anumitor arte (pictura și sculptura). În cazul celor două arte nu putem vorbi de obiecte imaginare, întrucât ele prezintă o natură fizică, și nici de obiecte independente de conștiință, întrucât concretizarea lor ține de relația cu contemplatorul. În cazul picturii și al sculpturii, obiectul lor
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
pictura și sculptura). În cazul celor două arte nu putem vorbi de obiecte imaginare, întrucât ele prezintă o natură fizică, și nici de obiecte independente de conștiință, întrucât concretizarea lor ține de relația cu contemplatorul. În cazul picturii și al sculpturii, obiectul lor este extern conștiinței și poate fi identificat cu anumite obiecte culturale. Ele au o existență continuă independentă. Ele nu sunt entități abstracte pentru că sunt perceptibile. Acest lucru înseamnă că, dacă obiectele de artă sunt vizuale, au înțeles și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
dacă obiectele de artă sunt vizuale, au înțeles și proprietăți estetice, ele implică culoare și formă vizuală, reprezentarea, simbolurile și aluziile ce depind de capacitățile perceptuale umane. De aceea, în cazul anumitor arte, în special în cazul picturii și al sculpturii, obiectele lor necesită existența unor entități ce țin atât de lumea fizică, cât și de intenționalitatea umană. O altă diviziune a categoriilor ontologice este împărțirea dintre obiectele spațio-temporale (obiecte perisabile și concrete) și obiecte non-spațio-temporale (obiecte independente și etern abstracte
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
înțelegeri ale sensului comun și ale anumitor practici, se aduce în discuție posibilitatea existenței unor anumite tipuri de entități ce se află între individualele concrete și obiectele abstracte. În același timp, toate obiectele celor patru arte (literatura, muzica, pictura și sculptura) au o existență dependentă de o anumită intenționalitate umană fără a fi identificate cu creația imaginară a conștiinței individuale sau cu obiectul natural. În cazul literaturii și al muzicii este necesară înțelegerea intervenirii categoriilor determinative în mod temporal, înțelese ca
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de artă poate fi interpretat ca o înșiruire de imagini simbolice care duc la concretizarea operei de artă, prin faptul că ele intermediază conexiunea cu conștiința subiectivă. Totodată, imaginea oferă durabilitate obiectului de artă. De exemplu, în cazul distrugerii unei sculpturi, un artist o poate reface cu ajutorul imaginii mentale. În cadrul anumitor arte imaginea conlucrează cu memoria. Prin intermediul imaginii ajungem la simbolul artistic care face posibilă imitația. Simbolul artistic ajută la crearea unei distincții între arta formativă, care corespunde imaginilor semnificatoare, și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Imaginea transcendentală este imaginea imaginii 7 prin care este posibilă concretizearea imaginii în general. În toate formele artei imaginea funcționează într-o intimitate seducătoare, proces ce ne face să simțim imaginea mai activă în anumite tipuri de artă precum pictura, sculptura sau fotografia. Mai precis, în artele în care cuvintele lipsesc imaginea devine autoritară și conlucrează cu simbolicul artei. Artele vizuale folosesc imaginea ca înțelegere psihologică și epistemologică. Prin intermediul imaginii, subiectul se identifică cu lumea artistică, în timp ce lumea artistică este o
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
prin două procedee, fonetic și optic, expresia poeticul stă în diferența presupusă de semnul și de simbolul limbajului. Toate artele prevăd o diferență și o identitate conturată a formei prezenței prin care se produce percepția: în arta picturii și a sculpturii, diferența este dată de culoare și formă; în arta muzicală, de simțul auzului; în arta fotografică, de stimulii reali în contactul lor cu văzul; în arta dramatică diferența constă în actul performării etc. În cadrul percepției, obiectele de artă sunt fenomene
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de artă este posibilă doar prin apropierea față de ea ca trăire estetică. Simbolul ia ființă prin și în fenomenalitatea ideii de joc. Orice formă de joc se concretizează doar prin intermediul imaginației. În toate formele artei, în special în literatură, pictură, sculptură și muzică, simbolul face trecerea de la realitate la lumea magică. De exemplu, în cadrul idolatriei, un simbol este identificat cu un zeu sau descris în asociere cu un personaj mitic. În cadrul dramei, actorii intră în rolul personajelor pe care le interpretează
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
la lumea magică. De exemplu, în cadrul idolatriei, un simbol este identificat cu un zeu sau descris în asociere cu un personaj mitic. În cadrul dramei, actorii intră în rolul personajelor pe care le interpretează prin intermediul semnelor și al simbolurilor. Pictura sau sculptura oferă imagini mitologice sau supranaturale. Astfel, elementul comun în toate cazurile este utilizarea (aparentă) a simbolului. Din punct de vedere ontologic, simbolul se află într-o relație de identificare cu originalul, identificare ce are loc prin intermediul jocului. Orice abstractizare a
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
din aceeași clasă cu caii, ci simbolizează o anumită creatură pe care noi o numim cal. Simbolul funcționează doar la nivelul fenomenalității obiectului de artă. Ceea ce reprezintă un obiect de artă, prin calitățile sale, poate reprezenta un obiect real. O sculptură ce reprezintă un leu oferă imaginea unui leu nu prin asemănarea dintre sculptură și leul adevărat, ci prin intermediul calităților ce sunt reprezentate de obiectul de artă. Astfel, mătura și statuia nu sunt calul și leul adevărați, ci doar reprezentări ale
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
o numim cal. Simbolul funcționează doar la nivelul fenomenalității obiectului de artă. Ceea ce reprezintă un obiect de artă, prin calitățile sale, poate reprezenta un obiect real. O sculptură ce reprezintă un leu oferă imaginea unui leu nu prin asemănarea dintre sculptură și leul adevărat, ci prin intermediul calităților ce sunt reprezentate de obiectul de artă. Astfel, mătura și statuia nu sunt calul și leul adevărați, ci doar reprezentări ale lor. Pentru ca reprezentarea să fie completă este necesară o cunoaștere atât din partea subiectului
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]