9,526 matches
-
Satirele lui Horațiu (1911; Premiul Academiei Române), transpuse în metru original, au vioiciune și autenticitate. SCRIERI: Gaudeamus, București, 1911; Triptic dramatic. Darul muzelor. Fugind de Charybdis. Jocul zeilor, București, 1912. Traduceri: Horațiu, Satirele, București, 1911 (în colaborare cu Titu Dinu); Plaut, Comediile lui..., București, 1912 (în colaborare cu Titu Dinu); Maurice Maeterlinck, Pasărea albastră, București, 1912 (în colaborare cu Titu Dinu). Repere bibliografice: Trivale, Cronici, 81-88; Lovinescu, Ist. lit. rom. cont., I, 135-139; Predescu, Encicl., 627; Bote, Simbolismul, 154-159, 221-225, 235-237; Eugeniu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288635_a_289964]
-
Prutul!, 1942, O poveste adevărată, 1944) sunt simple compuneri dialogate, relatând întâmplări eroice la care participă oameni dedicați ideii de patriotism sau personaje ajunse în situații-limită, relevante pentru structura lor psihică. Mai rezistentă la confruntarea cu publicul s-a dovedit comedia în trei acte Mătușica (1932), prezentată în premieră absolută la Teatrul Național din Cluj și preluată în următorul deceniu de mai multe teatre din țară. Pornind de la un conflict familial, declanșat de presupuse infidelități, autorul reușește o construcție dramatică relativ
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287590_a_288919]
-
a trei cercetași (1916), volum premiat de Academia Română, și continuarea acestuia, Vraja Bucegilor (1926), intriga romanescă se simplifică în favoarea notelor de drum și a descrierilor de peisaje, iar dialogurile capătă naturalețe. În 1925 U. iese din tiparele preocupărilor anterioare odată cu comedia într-un act Carte de bun trai, „o bluette, cum ar zice franțuzul”, dedicată în semn de prietenie și admirație lui Valjan. Din lămurirea preliminară reiese că nodul dramatic i-a fost sugerat de o schiță a tatălui său din
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290373_a_291702]
-
din Moldova, V. Conta, Al. Hodoș și Smara, versuri originale. Într-una din cronicile sale dramatice, D. Marinescu- Marion critică direcția Teatrului Național din București (director general era I. L. Caragiale) pentru lipsa de varietate a repertoriului, compus mai mult din comedii. R.Z.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286950_a_288279]
-
puțin folosită ca mijloc de exprimare literară și artistică. C. este și autor al unui mic îndreptar de prozodie, Meșteșugul stihurilor românești, în cuprinsul căruia se arată interesat de conținutul și de tehnica versificației. Semnează, singur sau în colaborare, primele comedii culte din istoria literaturii române, având ca obiect al demonstrației satirice aspecte din realitatea vremii sale, considerată critic sub raport social și moral. Aceste texte, care „nefiind teatru, s-au giucat la păpușării”, au meritul de a încerca trasarea unor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286353_a_287682]
-
social și moral. Aceste texte, care „nefiind teatru, s-au giucat la păpușării”, au meritul de a încerca trasarea unor caractere în acțiune și de a cuprinde replica personajelor în versuri destul de fluide, cu o vădită dispoziție către amuzamentul motivat. Comedie banului Constandin Canta ce-i zâc Căbujan și Cavaler Cucoș, scrisă în colaborare cu Neculai Dimachi și Dumitrache Beldiman, este o satiră împotriva zgârceniei și arghirofiliei. Giudecata femeilor, datată 1 decembrie 1806, admonestează, într-un limbaj uneori cel puțin nonconformist
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286353_a_287682]
-
Neculai Dimachi și Dumitrache Beldiman, este o satiră împotriva zgârceniei și arghirofiliei. Giudecata femeilor, datată 1 decembrie 1806, admonestează, într-un limbaj uneori cel puțin nonconformist, moravuri și năravuri ale boierimii, printre personajele vehiculate numărându-se autorul însuși. O altă comedie condamnând imoralitatea protipendadei este Amoriul și toate harurile. Notorietatea în epocă și atenția posterității critice i le-a adus însă lui C. lirica sa, preponderent erotică, dar care cuprindea și cântece de lume sau compuneri meditative, circulând în copii manuscrise
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286353_a_287682]
-
Vrăjitoarele din Salem, București, 1956 (în colaborare cu Alf Adania); Robert Burns, Poezii, București, 1959; William Shakespeare, Opere, București, 1962 (în colaborare cu Tudor Vianu și Tașcu Gheorghiu), Regele Ioan, București, 1963, Regele Lear, București, 1963, Richard II, București, 1963, Comedii, București, 1981, Opere complete, VII, București, 1988; Rudyard Kipling, Cartea junglei, I-II, pref. Zoe Dumitrescu-Bușulenga, București, 1966; ed. 2, I-II, București, 1969 (în colaborare cu Dan Grigorescu); Gabriel García Márquez, Un veac de singurătate, pref. trad., București, 1971
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287236_a_288565]
-
Popa, Șt. Șoimescu, V. Voiculescu. Revista „vrea să vorbească despre tineretul României de azi și despre cea mai nouă și puternică organizare a lui: străjeria” (1/1937) și are un pregnant caracter educativ. Se publică proză de Ion Dongorozi și comedia într-un act Plata birului de Victor Ion Popa. „Cultura caracterului” îl preocupă pe C. Rădulescu-Motru în articolul Falanga, Sextil Pușcariu face un echilibrat elogiu muncii intelectuale, iar Gala Galaction semnează articolele Sfânta Scriptură și străjeria și Regele și Biserica
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289969_a_291298]
-
cultivat această specie. Proza, de colorit satiric (Relația voiajului meu ce am făcut cu tata la deal), constă mai ales în tălmăciri, prelucrări, localizări. Un titlu ciudat are satira filologică, în veșmânt alegoric, Divanul dobitoacelor filantropicoase, filodicoase și filopatricoase. În comedia de moravuri, B. anticipă, într-o măsură, pe V. Alecsandri. S-a jucat cu mult succes, la București, în 1845, piesa O bună educație, care persiflează ridicolul provenind din imitația de suprafață a Apusului. Dacă sunt luate în derâdere ifosele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285560_a_286889]
-
la figura lui Ahile Bilă, la tablete sau la definiții hazlii, reușind să creeze o tipologie caracteristică, ilustrată de chipuri pitorești. Teatrul lui U., concretizat atât în volume, cât și în piese pentru radio și televiziune, este tot umoristic. În comediile din Cufărul Pandorei (1997), Transsiberianul de Fetești (1997) sau în cele din Salina de cărbuni (2002), el încearcă să confere un caracter funcțional glumei, îndepărtându-se programatic de umorul facil. Râsul însoțește dramele cotidianului, viețile banale ale unor oameni mărunți
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290323_a_291652]
-
43-44; Cimpoi, Ist. lit. Basarabia, 308; Simion Bărbulescu, O utopie romanescă, LCF, 1998, 41; Aureliu Goci, Dizolvarea satului tradițional și eșecul proprietății, „Ecart”, 2001, 157; Geo Vasile, „Destrămarea” vs. „Desfășurarea”, CNT, 2002, 11; Petre Isachi, Anatolie Paniș despre o nouă comedie a destrămării și a supunerii, „13 plus” (Bacău), 2002, 5-6; Cristian Măgură, Metamorfoza infernurilor, RL, 2002, 40; Liviu Antonesei, Cazul Anatolie Paniș, „Timpul”, 2002, octombrie. D.Mc.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288656_a_289985]
-
drept efect mai ales încurajarea scriitorilor de a o aplica limbilor populare. Oarecum blocate pînă atunci de dominația limbii latine, acestea vor cunoaște curînd o dezvoltare rapidă. O limbă specific italiană se născuse deja cu florentinul Dante (1265-1321), autorul Divinei comedii, epopee a Occidentului creștin. De asemenea, cronicarii Froissart și Jean le Bel în Franța, sau povestitorul Chaucer în Anglia, apar ca rezultate "naționale" ale acestui prim umanism. Astfel, pe ruinele unei lumi medievale pe cale de descompunere, Europa secolelor XIV și
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
a simțului onoarei care caracterizează barocul corespunde, de asemenea, idealului de "om bine educat" îmbrățișat de o mare parte a elitei franceze. Triumful teatrului clasic prin Corneille, gloria lui Racine în ordinul tragediei și a lui Molière în cel al comediei, succesul fabulistului La Fontaine, culmile atinse de Bossuet în elocința sfîntă și teoretizarea regulilor clasicismului făcută de Boileau formează o extraordinară dezvoltare literară care se răsfrînge asupra întregii Europe. Arta clasică atinge apogeul cu castelul de la Versailles, concretizare a proiectului
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
regală către 1700, este o adevărată întrupare a esteticii clasice, o capodoperă de maiestate, de simetrie, de echilibru, organizată în jurul camerei regelui. Serbările care au loc aici și care îi solicită pe muzicieni (Lulli), pe tragedieni sau pe autorii de comedii (Molière) sînt exact pe măsura acestei splendori regale pe care Ludovic al XIV-lea înțelegea să o slăvească. Și reușește atît de bine încît Europa din această jumătate a secolului al XVII-lea apare drept o "Europă franceză". Limba franceză
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
ghirlande sau peisaje exotice), mobile curbate, sculpturi cu aspect teatral, ca de exemplu Caii din Marly (1745) de Coustou. În sfîrșit, pictura este profund influențată: Antoine Watteau (Serbări galante), François Boucher și mai ales Fragonard pun pe pînză personaje de comedie pe fundalul unei naturi convenționale. A doua jumătate a secolului marchează o cotitură datorată apariției curentului "sufletelor sensibile" și descoperirii istoriei. Expedițiile arheologice se înmulțesc și permit descoperirea monumentelor antice din Italia (săpăturile de la Herculanum și de la Pompei, ruinele etrusce
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
tematica sa e mai mult urbană, deci netradițională), prin tendenționismul și chiar tezismul creștin ortodox al unor scrieri. Cezar Petrescu a debutat în 1922 cu volumul tipic sămănătorist Scrisorile unui răzeș, spre a încerca după aceea să scrie, urmând modelul „comediei umane” a lui Balzac, o „cronică românească a secolului XX”. Gib I. Mihăescu (netradițional prin sursele inspirației) are comun cu gândirismul cultivarea lui Dostoievski (a cărui influență a suferit-o, încă mai adânc, și Victor Papilian), dar nu în spirit
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290235_a_291564]
-
prin îndepărtarea de speculațiile filosofico-medicale în favoarea experienței personale. Averroes (1126-1198), pe numele arab Ibn Rashid, a fost nu numai un mare medic, dar și un istoric și filosof, faimos comentator al lucrărilor lui Aristotel (despre el, Dante pomenește în „Divina Comedie”: „Che e gran commento feo”). Încercarea lui de a împăca filosofia greacă cu teologia musulmană i-a adus critici virulente, atât din partea creștinilor (Toma d’Aquino), cât și din partea arabilor. Medicina ebraică s-a împletit cu cea arabă în marile
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92244_a_92739]
-
marcă a fost medicul Taddeo Alderotti (1223-1303), care în 1260 ținea aici prelegeri de exegeză hipocratică. În acest centru a studiat o vreme și Dante Alighieri (1265-1321), component al breslei medicilor și spițerilor din Florența, care va prezenta în „Divina Comedie” figurile importante ale medicinii: Hipocrate, Galen, Avicena. Tangența lui Dante Aligieri (unul din cele mai puternice spirite ale omenirii) cu medicina nu este întâmplătoare. Ca și viața, ca și moartea, medicina a reprezentat dintotdeauna o componentă importantă a societății, care
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92244_a_92739]
-
dezvoltat deja apartenența la un bărbat, ea începe să privească peste umărul lui... Atunci apare la orizont al treilea om în cuplu. În pat cu al treilea Gândindu-mă la acest subiect, îmi tot vine în minte acel gag din comediile vechi, în care El se bagă în pat lângă nevasta lui și numără, surprins, trei perechi de picioare ieșind de sub plapumă. E normal ca El să sară ca ars. În realitate se întâmplă însă altfel: persoana care se consideră legitimă
Lecții particulare : cum sã iei în serios viața sexuală by dr. Cristian Andrei () [Corola-publishinghouse/Science/1331_a_2697]
-
sexuală. În faza depresivă, dragostea este tragică, bazată pe autoînvinovățire și fatalism, iar uneori se poate împlini prin... suicid. Iubire cu melancolie De ce oare cel care iubește este trist? De ce dragostea este de cele mai multe ori o tragedie, și nu o comedie? Pe vremea lui Galenus, un mare medic empiric, se credea că în corpul omenesc circulă patru flegme: neagră, albă, galbenă și roșie. Se pare că flegma roșie era sângele din artere, flegma albă era limfa, cea galbenă era lichidul biliar
Lecții particulare : cum sã iei în serios viața sexuală by dr. Cristian Andrei () [Corola-publishinghouse/Science/1331_a_2697]
-
bestiaire des bestiaires, p. 79. 6 Biblia Anania, p. 1544. Versetul mai pare în formă identică și în Matei, 24, 28. 7 Vezi pentru un comentariu corect Dragos Cojocaru, capitolul Despre supremația heraldică a acvilei, în vol. Natura în Divina comedie. Studiu istoric și comparativ, Editura Universității "Alexandru Ioan Cuza", Iași, 2005, p. 177: "Mai mult, spre deosebire de simbolul monarhic concurent (leul), acvila dantescă (aquila, ce nu are a se confunda cu vulturul vulturius devorator nu doar, mitologic, de prometeici ficați, ci
Inorogul la porţile Orientului - Bestiarul lui Dimitrie Cantemir: studiu comparativ by Bogdan Creţu [Corola-publishinghouse/Science/897_a_2405]
-
bestiaire des bestiaires, p. 79. 456 Biblia Anania, p. 1544. Versetul mai pare în formă identică și în Matei, 24, 28. 457 Vezi pentru un comentariu corect Dragos Cojocaru, capitolul Despre supremația heraldică a acvilei, în vol. Natura în Divina comedie. Studiu istoric și comparativ, Editura Universității "Alexandru Ioan Cuza", Iași, 2005, p. 177: "Mai mult, spre deosebire de simbolul monarhic concurent (leul), acvila dantescă (aquila, ce nu are a se confunda cu vulturul vulturius devorator nu doar, mitologic, de prometeici ficați, ci
Inorogul la porţile Orientului - Bestiarul lui Dimitrie Cantemir: studiu comparativ by Bogdan Creţu [Corola-publishinghouse/Science/897_a_2405]
-
în „Bulletin officiel de l’Académie des Muses Santonnes”. La întoarcerea în țară încearcă, fără succes, să ducă mai departe „Literatorul”. Dezaprobarea publică îl va urmări în continuare multă vreme. „Ghimpele”, „Moftul român” fac din M. un trist personaj de comedie. Refugii îi vor fi poezia, cenaclul, colaborarea la revista simbolistă „La Wallonie” (Liège), la „Revue française” și la „Revue du monde latin”. Reapar „Literatorul” (doar câteva numere, 1886-1887) și „Revista independentă” (un număr, 1887). Încercări de a se salva de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287942_a_289271]
-
et des mentalités politiques européennes, București, 1997; Political Models and National Identities in „Orthodox Europe”, București, 1998; Ideea de Europa și evoluția conștiinței europene, București, 1999. Ediții: George Coșbuc, Despre literatură și limbă, pref. edit., București, 1960, Comentariu la „Divina Comedie”, I-II, introd. edit., București, 1963-1965 (în colaborare cu Titus Pârvulescu); N. Iorga, Istoria literaturilor romanice în dezvoltarea și legăturile lor, I-III, pref. edit., București, 1968; Pompiliu Eliade, Influența franceză asupra spiritului public în România, pref. edit., tr. Aurelia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286924_a_288253]