8,741 matches
-
a celor două sisteme. Oricît s-au străduit sovieticii să-l îmbuneze, nu s-a lăsat. Influențat de anumite lecturi despre Albania, o țară „semifeudală”, organizată pe „clanuri”, am resimțit ca pe o surpriză faptul că Enver Hodja era un ins cult, vorbea cîteva limbi, cunoștea bine literatura engleză, îl pasiona arheologia! *O curiozitate păcătoasă, de care nu scap: Doamne, „care este numărul zilelor robului Tău?” (Ps.118, 84). Într-un moment de virulență critică, R. mi-a făcut următorul portret
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
final în „coadă de pește” și l-a aplaudat îndelung. *Evreii compun cele mai reușite bancuri cu evrei, securiștii compun cele mai reușite bancuri cu securiști. Iată unul recent: „în acceleratul de București-Bacău, în același compartiment, urcă, pe rînd, trei inși. Ei tac un timp, după care primul intrat le zice celorlalți: « Hai să vă spun unul de 5...». Îl spune. Rîd toți: Hă, hă, hă! Al doilea se oferă să zică și el «unul de 10». Îl zice. Aceeași veselie
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
din jur nu vorbesc decît despre lipsa mîncării. Un anunț că undeva „se dă” ceva închide orice alt subiect. Cît despre atitudini, ele sînt adesea oscilante. Cine-ți satisface un interes e „băiat de treabă”, chiar dacă pentru alții e un ins detestabil. Un șef de alimentară e revendicat ca „prieten” de vreo patru dintre colegii mei. Să vezi cu cîtă căldură-i strîng mîna, cînd îi primește pe ușa din dos a magazinului! *„Ce bine ar fi ca Crăciunul să dureze
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Deng Xiaoping a lăudat faptul că, în clipa sosirii, «Tovarășa» s-a înclinat în fața pămîntului chinezesc, iar «Tovarășul», atent la de acest gest, a rostit primele cuvinte în limba țării gazdă: «Ho Toanto!»” în cel de-al doilea banc, „un ins ajuns în beciul Securității e întrebat de un altul, aflat mai de dinainte acolo, ce-a făcut. «Am spus că mi-e foame!» « Ia te uită ce capricioși au devenit, domnule!», se miră acela. «Eu, din contră, am spus că
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
localităților este corectă numai aceea din Legea nr. 2/1968”. *Sergiu crede că recenzia negativă la Peisaj cu prințesă, publicată de Romul Munteanu în „Flacăra” (nr. 13/1988), e o „sancțiune” pentru faptul că a refuzat să tipărească versurile unui ins trimis la revista noastră de el. Nu-l cunosc personal pe universitarul bucureștean (o batoză literară cu mare randament), dar, cronicar eu însumi, mă îndoiesc că s-ar preta la o asemenea meschinărie. Lucru inteligent ar fi ca S. să
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
împlinit 19 ani. În comparație cu mine, care la vîrsta lui eram de asemenea student, el îmi apare mai matur și mai bine adaptat la viață. A mea era unidimensională: universitate - cămin - cantină - bibliotecă. Atunci am citit enorm. Atunci am căpătat semeția insului ce se crede bine pregătit intelectual. O iluzie! Atunci s-au cristalizat primele îndemnuri spre critică: în formă convivială, întîi, prilej de lungi și ineficiente dispute. *Difuzat în Vinerea Mare, „documentarul săptămînii” al celor de la BBC a avut ca temă „Quasi-decesul
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Bacău deoarece vrea să prindă «tragerea». «Ce tragere?», l-am întrebat. «Tragerea la sorți», mi-a subliniat el. «Nu pricep», i-am declarat. Și-atunci mi-a dat următoarea explicație: «Săptămînal, echipa din care fac parte, compusă din 30 de inși, are dreptul la 3 (trei) pungi de carne. Ca să nu ne certăm, maistrul a hotărît să tragem la sorți. Pînă acum au luat 4, am mai rămas 26. Poate de data asta nimeresc eu biletul cîștigător: să am ce mînca
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
n-a spus nimic. Cînd a început să vorbească, s-a referit mai întîi la episodul cu Jean-Noël, amintindu-mi că i-am atras atenția „să nu se expună”. „Am făcut-o pentru că era un bărbat interesant. Sînt sătulă de inși care te înghesuie și-ți put în nas a vin de surcele. Deși tînăr, el știa enorm de multă carte, avea lecturi diverse și bune. Foarte rar întîlnești asemenea oameni, care să te scoată din banalul cotidian. Cei mai mulți ți-l
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
să-l detest fățiș (pe el sau pe altul). Proza citită (Lăncrănjan, Buzura ș.a.) îmi dă un asemenea impuls. Totuși, ostil în principiu, nu pot fi ostil și în practică. Pur și simplu n-am superstiția „securistului” ca, exclusiv, un ins malefic. Un sfert din colegii mei de facultate au fost racolați pentru această „meserie”. În amintirile mele, nici unul nu-i odios. Au făcut cariere, în țară și străinătate. Gheorghe Sprințeroiu, de pildă, în studenție un „pontagiu” simpatic, ce nu se
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
și nici dovezi incontestabile de talent. Existența și numărul lor depind, în mai mult de un caz, și de «abilitatea» celui ce dorește musai să le scoată. Sînt autori cu 10, 15 cărți care nu-mi inspiră nici o considerație - veleitari, inși de o mediocritate abundentă, grafomani -, în schimb nume de articleri, eseiști sau recenzenți îmi impun respect prin finețea ori știința lor. Multa paucis!” I-am dat exemple și dintr-o categorie și din alta. *Ghiță Neagu m-a condus pînă
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
plină strada cu ei. Au ieșit „pe centru”. Poartă geci îmblănite, cumpărate de la polonezii aflați în trecere pe la noi. Merg, firește, cu mîinile vîrîte adînc în buzunare. Cei mai mulți sînt, nu încape îndoială, vagabonzi, bișnițari. Acești barbari iviți din socialismul nostru, inși crescuți în afara ideii de muncă („astă pleavă, ăst gunoi...”), vor fi, probabil, învingătorii lumii de mîine. Lucrul cel mai surprinzător aflat de la Matei Alexescu (cu care am stat de vorbă pentru a-i scrie un „profil”) e că poeții frecventează
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Eseul a fost și o „apărare”. Ascultînd-o, m-am convins că hotărîrea lui A.D.M. de a se opune celor ce pun semnul egalității între anumite opțiuni religioase și trădarea de patrie n-a fost actul de bravură al unui „ins care face salturi mortale știind că are plasă de siguranță”, cum mi l-a comentat Bălăiță, ci o manifestare de demnitate intelectuală. *Scriitor: „L’écrivain est d’abord une voix singulișre, dérangeante et parfois scandaleuse”, scrie Michel de Castillo, în
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
a răspuns: „Acest «Boabă de piper», un poetaș, absolvent al Academiei «ștefan Gheorghiu» cu o teză de licență despre reportaj de numai 25 (douăzeci și cinci) de pagini și fără bibliografie!” Odată pornit, a continuat să-l atace la fel de vehement: „Un asemenea ins, suferind de imaturitate politică, nu are cădere să ia atitudine în fața partidului și a patriei. În casa lui nu se vorbește românește. Îl foarfecă pe ăla și pe ăla? Să termine și să pună mîna să muncească!” Provocat de afirmațiile
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
nimeni, nici la soacră-mea, nu cumva să zică cineva că mi-a adus primarul mîncare acolo!” îl urmăream, din ce în ce mai absent, cum gesticulează, cum se lovește cu mîna peste frunte, cum strînge din gingii, convins că am în față un ins „rău de cinste”, un fanatic, a cărui severitate (învîrtoșată în recluziunea vieții de pensionar) frizează inumanul. A-i conspecta vorbele după ce atinge pragul de sus al indignării e ca și cum a-i încerca să descrii din interior un turbion. La ieșire
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
tematicii: scrisul la comandă are ca efect negativ reducerea responsabilității față de ceea ce se publică. 3. Înlocuirea entuziasmului cu frica: redacția a devenit doar un „loc de muncă”, la care, adesea, se vine în silă. 4. Instigarea profesorului Eugen Budău (un ins cu figură de asiatic) să dea „drept la replică” vizavi de critica pe care am făcut-o revistei „Confluențe”. Reiese că sînt împotriva „liricii patriotice” și a altor teme contemporane. În condițiile de azi, procedeul e nu numai parșiv, ci
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
decît pe alții, ar putea să le evoce unora că G. constituie pentru mine o permanentă obsesie negativă, că nu-l critic, ci îl „persecut”, că aglomerez „loviturile”, deși două-trei ar fi suficiente pentru a-l „termina”. Căci „cine e insul”? La urmă s-ar putea să ies eu rău și să par ranchiunos. Prin urmare, e nevoie să mi explic insistența. G. trebuie privit ca o figură reprezentativă pentru acest deceniu, în care forfanteriile de limbaj ascund realități dintre cele
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
deviză: „Nu refuz nimic din ceea ce-mi pică în farfurie”. Fără a fi capabili de o asemenea formulare cinică, ideea din vorbele sale e ilustrată de numeroși alți „nomenclaturiști”: cariere bazate pe oportunism, abuzuri în relațiile de serviciu etc. Inși mici poartă cu ei farfurii mari, care se transformă uneori în troace. *Cojocaru mi-a spus că Gr.V. Coban vorbea compătimitor, cu o nuanță de dispreț de traiul modest al lui I.Gr.: „Mănîncă numai cartofi!” El mînca fripturi de porc
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
anumită ostentație în gestul lor, academicianul Iorgu Iordan, Ion Biberi, șerban Foarță. Discuția a durat aproape o oră. *Mă enervează, ori de cîte ori le întîlnesc pe stradă, figurile celor dezvoltați mai mult în lățime - funduri late, burți revărsate - de inși neglijenți și nesimțitori, rînjind din te miri ce sau plini de importanța persoanei lor. Asemenea mutre m-au agasat și mai tare ieri în timpul smogului. Într-o situație care pe mine mă scotea din sărite, buna lor dispoziție mi se
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
care stau de vorbă sînt oameni fără nici o influență, iar locul conversațiilor e trotuarul, „colțul străzii”, restaurantul. Unii, într-adevăr, vor schimbarea în bine a vieții noastre, dar cei mai mulți sînt simpli amatori de taclale, colportori de informații radiofonice. Cu asemenea inși și dintr-un asemenea loc nu poți transforma lumea. Iar „lumea e așa cum este”Î Nouăzeci la sută din cei ce trec pe lîngă noi n-au decît grija loruși: cum să „ciupească”, cum să tragă chiulul, cum să înșele
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
frumoasă ca Imperiul Roman!” Pînă la coborîre, s-a plîns că-i „hodorog, dar deștept ca nimeni altul” și a început să recite din Eminescu și (amestecînd versurile) Minulescu! În timp ce eu sînt decepționat și nesigur de ziua de mîine, există inși care au proiecte, matematic calculate, pentru ei și copiii lor. Azi am stat de vorbă cu unul dintre aceștia. Odrasla lui abia a luat examenul de treaptă, nu știe prea bine părțile corpului, dar el îl și vede medic. „Păi
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
atît în poezie, cît și în viață? Am considerat că nu-i cazul să-mi argumentez „portretul”: poeții pot să creadă despre ei că sînt altfel decît par. La „guleai”, petrecerea de după „momentul de la Bibliotecă”, au mers vreo douăzeci de inși. Nu i-am însoțit. *În zori am visat șerpi. Vînt! Acum, ca niște păsări oarbe, stoluri de frunze uscate se izbesc în geam. *Îmbărbătîndu-mă, în urmă cu zece ani, cînd mai aveam o speranță, am scris, în ceea ce numeam Jurnal
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
se pare alta: cartea pe care o am în mînă e grea, aspră, creionul n-are tăria obișnuită etc. Nu mai spun cît de neplăcut mi-e gîndul că va trebui să ies din casă și să mă întîlnesc cu inși a căror vedere nu mă încîntă. Potrivit ar fi ca o asemenea zi vulnerabilă, de slăbiciune, s-o petrec în singurătate, pe un vîrf de munte, sub cortul cerului. Știu însă că așa ceva nu-i posibil și că această dorință
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
va întoarce curînd. Relatarea lui nu mi s-a părut prea clară. Deși i-am pus întrebări, n-am aflat mai nimic despre conținutul discuției cu anchetatorul, ci doar că acesta era „un tinerel” și că se interesa de „cîțiva inși din sistem”. „Tipul” i-ar fi cerut o declarație, dar - zice Ar. cu un soi de satisfacție, scoțîndu-și mîinile din buzunar și gesticulînd ca un milițian la intersecție cînd vrea să oprească circulația - „eu am fost mai șmecher decît el
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
se înalțe până la puritatea nopții. Singuraticul are arare ori o viziune amară asupra naturii umane; superior dezgusturilor sale, el se gândește la om prea de sus, prea de departe, pentru a se înjosi urându-l. Cu totul altul este cazul insului sociabil sau prins de treburi. Încă din Evul Mediu, cum observă Huizinga, nu în mânăstiri este deplânsă perfidia oamenilor, ci în preajma principilor, mai ales de poeții osândiți să trăiască la o curte sau alta. Mai târziu, saloanele aveau să instituie
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
repede îți dai seama că te-ai înșelat; subit apare o trăsătură neprevăzută, un adjectiv fulgu rant care ține de pamflet; la drept vorbind, nu e vorba nici de o apologie, nici de o execuție capi tală, avem în față insul așa cum este el, complex, contradictoriu și deru tant, ireductibil la o formulă. Te duce cu gândul la un Rembrandt furios. Doamna du Deffand, care citea Memoriile în manuscris, găsea că au un stil „abominabil“. La fel gândea probabil și Duclos
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]