1,735 matches
-
mai adormit. Scutură din cap, mușcându-și batista cu dinții. — Lizzie, am să-ți scriu. Lacrimile i se opriseră brusc. Își vârî în poșetă batista și oglinda spartă și își despături eșarfa. — Nu-mi scrie, Charles, e mai bine. E caraghios, data trecută am crezut că e sfârșitul, și n-a fost; sfârșitul e acum. Te rog, dacă vrei să fii bun cu mine, nu-mi scrie. Nu vreau... nu mai vreau... Își făcu eșarfa ghem și și-o îndesă în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
osteniră, încetară cântecul și izbucniră într-un nou acces de râs nebun. M-am așezat pe un scaun și m-am uitat la ei. În sfârșit, redobândindu-și coerența, Rosina își șterse ochii și-mi spuse: — Charles, ești atât de caraghios, ești o inepuizabilă sursă de amuzament pentru prietenii tăi. Aud că ai adus-o aici pe doamna inimii tale și că o ții ascunsă sus. Ești absolut de neprețuit! — De ce dracu a trebuit să-i spuneți? i-am întrebat pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
să-și păstreze ochii deschiși. Poate că aceasta este iertarea finală despre care vorbea James. Noaptea trecută am visat că auzeam un glas de băiat care cânta „Eravamo tredici“. Când m-am trezit, auzeam parcă răsunând în apartament corul acela caraghios: pima - poma - pima - poma. Ce sentimente diferite mi-ar inspira toate aceste bogății, dacă Titus ar fi încă în viață? Continuând să-mi despachetez cărțile, am dat peste ediția lui de lux din poemele de iubire ale lui Dante. Câte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
aceasta să se înțeleagă. Declarațiile lui Henriette Yvonne Stahl erau susținute și de scriitorul Ion Vinea, care, de asemenea, punea sub semnul întrebării talentul literar al lui Petru Dumitriu. Mărturisirile fostei soții i s-au părut lui Gheorghiu-Dej nesincere și caraghioase. Constatarea amară că Petru Dumitriu ajunsese "marele scriitor", iar ea dispăruse din peisajul literar a fost adnotată cinic de Gheorghiu-Dej: "Te-a tras pe sfoară tov. tău întru excrocherii!"29. De asemenea, la încercarea ei de a-l prezenta pe
[Corola-publishinghouse/Science/84944_a_85729]
-
dintre ele poate fi și de natură comercială, amatorii de artă naivă începând să caute tot mai des tablouri de pictură naivă rurală. Sigur că peisajele idilice, cu căsuțe, brazi, dealuri, diverse personaje în posturi mai mult sau mai puțin caraghioase, pot atrage o parte a amatorilor de artă naivă, nu discut aici despre calitatea tabloului cu o astfel de temă. Astfel că probabil și unii dintre pictori naivi, fără a urmări în primul rând partea comercială, au abordat tot mai
Povestiri din spatele simezelor by Mihai Dascălu, Gustav Ioan Hlinka () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1778_a_3166]
-
nu pot vorbi, încă, poți citi în ochii lor o lume nouă, o lume mai bună, mai iubitoare, mai înțelegătoare și mai înțeleaptă, o lume pe care doar foarte puțini dintre noi au început să o înțeleagă. Și, Doamne, ce caraghios trebuie să li se pară acestor copii spiritual superiori nouă, când le vorbim stâlcit cu celebrul și învechitul „giugulu-mugulu”. De la acești copii avem de învățat, de la ei trebuie să învățăm să ne bucurăm cu toată puterea sufletului nostru de clipa
De vorbă cu Badea Gheorghe by Constantin Brin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/826_a_1788]
-
însă urechile lui Vasile B. se simțeau bine. Vasile B. se simțea prost, dar o mică parte din el se simțea bine. Colegii și-o probau, cu șapca pe cap nu mai știai care e unul și altul, ceva mai caraghios nu se putea închipui, însă interesul lor pentru șapcă era sincer. Vasile B. le-a dat telefonul lui Gomoiu și, după câteva zile, toți aveau șepci de pâslă cu urechi. „Să mor eu - a zis contabilul șef - dacă nu-s
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
atare, rusoaica ne interzisese să-i spunem „doamna” sau „tovarășa profesoară”, cum se obișnuia la noi. Trebuia, simplu, să-i spunem Palina Nichitișna. Ideea ne amuza dar, ca un făcut, limba noastră nu se putea supune acestui protocol. Obiceiul părea caraghios și foarte departe de a ne oglindi respectul. Cum să li te adresezi profesorilor pe numele mic, fie și adăogându-l pe cel al tuturor neamurilor? Era ca și cum i-ai fi spus profesorului Stino „bă Aurele!” Iar de aici la „boule
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
avea ieșire către Sărărie, casa noastră se afla într-o răscruce. Despre stăpânul ei păstrez doar amintirea unui soi de rentier calm, îmbrăcat totdeauna în coloarea maro. Soția sa nu se arăta mai niciodată pe-afară. Aveau doar un cățeluș caraghios, tuns și îmbrăcat într-un costumaș din care ieșeau patru labe crăcănate. Subțire și nervos, lătratul lui era singurul zgomot ce răzbătea prin pereți, dincolo de apartamentul nostru. Noi țineam un hol pe care eu îl străbăteam în goana mare (toate
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
într-o veche familie cu blazon ce cobora în timp câteva secole, Andi nutrea respect față de preocupările deosebite. La el acest simț a respectabilității era contrariat și stânjenit de zâmbetul colegilor mai democrați cărora apariția aceasta cu ștaif le părea caraghioasă. Pe lângă toate Andi avea și însușirile unei proverbiale distracții căreia îi datora risipirea obiectelor ce-i aparțineau: în expediții pierdea mereu șapca, peria de dinți, lingura și furculița sau prosopul care curgeau în urma sa într-un ritm crescendo; până și
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
al uliței cu măciuca pe umăr. Nu știam, nici nu bănuiam ce intenții are bunica: încotro mergeam și în ce scop. Era obositor; înaintam greu spre o Golgotă imaginară. Mai ales Haiduc. Țopăia pe cele trei picioare în niște salturi caraghioase, iar pe cel de-al patrulea picior cel beteag îl târșâia după el prin praful drumului, lăsând o dâră sinusoidală. Înainta mai mult forțat, târât de lanț, decât pe propriile lui picioare. Cu ochii închiși și limba scoasă, respirând sacadat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1481_a_2779]
-
bazinul, erau străpunse de dureri insuportabile, care-l forțau să rămână într-o poziție inertă, pentru a evita durerea copleșitoare... Într-un târziu, și-a revenit și, cu mișcări încete, și-a pus pe cap căciula prăfuită, într-o poziție caraghioasă. Într-o altă situație, scena aceasta ar fi declanșat un zâmbet, bună dispoziție sau poate chiar un hohot de râs. Dar, în circumstanțele date, crearea unei atari atmosfere era, practic, imposibilă. Cu excepția, pe deplin îndreptățită, a sentimentului uman de compătimire
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1481_a_2779]
-
moș cu barba lungă. Sau, poate, lumina timidă a cerului nu se schimbase, doar detunăturile dinspre râu trezindu-ne din ațipeala ori așteptarea noastră plicticoasă. Moșneagul, mic de statură, cu ochi scânteietori, purta pe cap o pălărie uzată, tuflită și caraghioasă. Pe umărul drept atârna într-un toiag o traistă nici plină, nici goală, în picioare avea opinci de cauciuc. Mai târziu mi s-a părut absurd ca acel personaj hidos și hilar să apară acolo. În urma noastră, drumul se înfunda
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
aproape de casă, se aștepta să găsească la un colț de drum căruța plină cu lemne de salcâm și calul cel alb, costeliv, nechezând de bucurie la vederea noastră. Sau, poate, o să întâlnim un moș mic de statură, cu o pălărie caraghioasă pe cap și un toiag în mână de care să atârne o traistă nici plină, nici goală. Un moșneag care în singurătatea lui să fredoneze acum: Podul de piatră s-a dărâmat, A venit apa și l-a luat, Vom
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
unui clopot mare de argint. A fost un moment când m-am gândit că aș putea fi acel clopot uriaș. Voința mea devenise nemăsurată, cu adevărat infinită. Am uitat de starea de levitație, am uitat că pluteam ca un zepelin caraghios. Mă preocupau acele sunete penetrante, copleșitoare pe care le scoate un clopot lovit de un ciocan puternic sau de însăși limba sa metalică, argintie. Mi-am spus: pe Pământ nu mai am ce să caut, rămân aici, în înalturile cerului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
ajutătoare pentru repararea obiectelor și supravegherea celor ce urcau, foloseau ochelari cu lentile foarte groase. Unii purtau și ochelari de cal. Poate îi supăra lumina sau vroiau să vadă bine numai într-o direcție. Alții, puțini la număr, erau extrem de caraghioși: purtau fracuri demodate și semănau cu niște pinguini uriași... Zborul devenise o plutire plicticoasă, fără sens, fiindcă scopul fusese atins. Fiecare trebuia să privească la tot ce se petrecea în spațiul stăpânit de privirea sa. Cei de deasupra poate doi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
vedea o pereche, doi tineri, nu-și dădea seama dacă mergeau sau stăteau pe loc. A durat o secundă. Dintr-un impuls, de teamă parcă, întinse mâna spre Teodora s-o cuprindă după umeri. Oprește-te, spuse ea. El rămase, caraghios, cu mâna plutind în aer. Aud ceva. Lasă-mă să ascult. Matei retrase mâna și făcea asta încet, de parcă orice mișcare a lui producea un zgomot, care o împiedica să audă ce avea de auzit. Ce se întâmplă? întinse el
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
fi însemnând porno-literatura, bric-a-bracul, disoluția personajului, absența construcției, plus chewing-gum și telefon celular cu hands-free... De-a dreptul îngrijorător este că imprecațiile băștinașilor încep să sune tot mai aidoma celor proferate de frații noștri vitregi de la Chișinău aflați în solda caraghiosului Vasile Stati. Și pentru ei, Eminescu nu-i altceva decât un naționalist desuet, delirant, imitator servil, total depășit, xenofob împătimit... Nu-i mai puțin adevărat că și de cealaltă parte încep să se alinieze poziții imposibil de acceptat. Într-un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
obiceiurile, câtă vreme solista a plătit cash. Cocoțarea în pictura bisericii e-un moft ceva mai nou; adevărat, costă, dar intri hotărât în atenția lui Dumnezeu și crești nemăsurat în stima concetățenilor. Aș zice, totuși, că-i de-a dreptul caraghios s-o vezi, în biserica din Olănești, pe handbalista Mariana Târcă alături de sfânta Parascheva, ținându-și delicat de mânușiță soțiorul Sorinel (cravată, costum Armani). Și Târcă a scăpat ieftin: doar cu 10 milioane (vechi) a intrat în rândul ctitorilor! Tot
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
a șterpelit vol. VII și l-a luat la școală. Trebuie să recunosc că m-a supărat foarte tare.) Johan nu vrea "să țină un registru contabil despre el însuși". Ar fi "corny 1". Jurnalele sunt numai pentru gagici. "Mai caraghios decât un album foto" etc. Declară că el hotărăște ce face. Nu vreau să-l influențez. Vreau numai să-l lămuresc cât de mult mi-a folosit mie. Seară liniștită. Am reușit să nu invit pe nimeni. Petrecerea de la patruzeci
by P. C. Jersild [Corola-publishinghouse/Memoirs/1092_a_2600]
-
să fie inclusă în garanție. Am stat și am lucrat cu B.-A., care de fapt ar fi trebuit să vină și el la Düsseldorf. Min. zice că nu ne putem permite. Primit instrucțiuni la ce aspecte să fiu atent. Caraghios! I-am povestit de întâlnirea cu taică-său. Nicio vorbă nu-i adevărată. Bătrânul s-a schimbat mult în ultimii ani ( Totuși părea foarte coerent!). Merge peste tot și povestește la toată lumea despre familie. A fost pastor în parohia Elim
by P. C. Jersild [Corola-publishinghouse/Memoirs/1092_a_2600]
-
tragere detașabil. Îmi simt degetul gros pe trăgaci, mâna iar roșie și umflată. Oi fi căzut noaptea. Caut legătura. Mai târziu: Aștept să se risipească ceața, degeaba. Hai-nele s-au uscat. Încerc să pornesc "Knickerbocker-ul" (s-or fi udat bateriile?). Caraghioasă situație. De ce nu mă caută? Ar fi trebuit să termine dimineața, așadar timpul a expirat. Poate cred că m-am cărat. Să tot fie de mers câteva zeci de kilometri pe drumuri noroioase. Să mă aciuez aici. O fi mergând
by P. C. Jersild [Corola-publishinghouse/Memoirs/1092_a_2600]
-
am avut o împlinire și o satisfacție totală. Probabil, un psiholog ar spune că nu din întâmplare, puțin timp după aceea, m-am lăsat de cântat și am făcut altceva. Pentru că, chemarea supremă mi-a fost împlinită. Oricât pare de caraghios, dar dacă v-o spun astăzi, la vârsta mea, și în situația de acum, vă rog să mă credeți că, într-adevăr, pentru mine nu s-a putut mai mult și mai frumos decât atât ceea ce am realizat atunci. Dacă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
zeghe'' primită la internare, un pulover și un halat roșu fără cordon. Îi ajunge mai jos de genunchi și asta îl face să pară și mai comic, datorită defectului de coloană. E încălțat cu o pereche de papuci albaștrii merge caraghios precum o rață, un mers interesant și de neuitat. Nu pot ori nu știu a descrie și nu reușesc decât a spune că e plin de înțelesuri...de multe înțelesuri. Atunci când le voi descoperi, le voi defini în vreun fel
FOAIE DE OBSERVAŢIE -jurnalul unei conştiinţe- by VIRGIL ANDRONESCU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/274_a_499]
-
Liniștea din copaci pare a nu fi în regulă. Cățeii mă urmează jucăuși ori cerșindu-mi ceva de mâncare, ca de obicei. Într-o altă zi, Bărbosu ne a băgat în ședință și ne-a ținut un discurs stupefiant și caraghios în același timp. Mai că îmi venea să aplaud! Ne-a vorbit exact ca la o ședință de partid. Nimic de zis... un talent oratoric desăvârșit! Toți îl ascultăm cu gurile căscate ( la propriu ) și cu ochii bulbucați. Numai ochi
FOAIE DE OBSERVAŢIE -jurnalul unei conştiinţe- by VIRGIL ANDRONESCU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/274_a_499]