1,447 matches
-
băltoacelor. Hugo, care, la rândul lui, nu dădea nici o atenție claxoanelor care răsunau în spate, a continuat să se târască în paralel cu ea, strigând și implorând-o, însă fără nici un rezultat. După câteva minute de marș furios, Alice a cotit-o, dintr-odată, pe o străduță laterală, astfel că Hugo a pierdut-o din vedere. Hugo a continuat să bântuie pe străzi, dar fără nici un succes. Într-un final, acceptând înfrângerea, a parcat mașina fixând posomorât volanul. Era atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Nu pot să mă uit, gemu Bennie. Ar trebui să existe o lege, spuse Marlena. Heidi fixa drumul căutând din ochi posibile gropi În șosea care să le pecetluiască soarta copiilor. Într-un final, tractorul, cu remorcă cu tot, o coti pe o uliță și de-acolo tot Înainte, copiii cei zglobii ieșind din raza vizuală a prietenilor mei. Cu cât se apropiau de graniță, cu atât peisajul se colora. Femeile birmaneze umblau Îmbrăcate În fuste de culoarea florilor, cu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
o grămadă de birturi sub nas: „La Ciupercuțe“ (unde halbele duhneau a Dero), „Turist“ (cu berea cea mai diluată din București, pe care o întăream cu sare), „Butoiul cu vin“ (ăsta chiar nu mai avea nevoie de recomandare). Abia după ce coteai de pe Magheru pe Calea Victoriei, veneau numele mari, piesele de rezistență, frecventate doar de profesioniștii drojdiei și-ai etilului: „Cina“ (mese rotunde de tablă, pe care ne înghețau mâinile iarna); „Lido“ (de unde ieșeam cu sticlele ascunse în hanorace) și „Trocadero“ (cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
detalii), îi „băga bucăți“ cu ea în cap. Se auzeau plesniturile de deasupra, prin parchet și tavan. Domnul Cocă încasa în tăcere. Atunci era moale, călduț, tocmai bun de bușit; și doamna Cocă știa asta. I-am ocolit cu grijă, cotind după bloc. Cartierul fermenta la locul lui: banal, trist, intact. Nici Sadoveanu nu l-ar fi descris mai bine. Am traversat bulevardul, printre mașini și gură-cască. Le zăreai răsuflările umede, aburi portocalii în lumina stâlpilor. Maria mă ținea de braț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de metri: veneau echipele cu pickamere, pentru a scoate canalele și gurile de gaz la suprafață. Între timp, străduțele laterale pocneau de gropi, iar șoferii înjurau de mama focului, cu bucșele rupte sau parbrizele împroșcate de criblură. Din Unirii, am cotit la dreapta pe Splai, apoi încă o dată la dreapta, spre Curtea Domnească. Ruinele rămăseseră intacte, le numărai zidurile și turnulețele în geamurile clădirilor cu zece etaje. M-am frecat la ochi, ferindu-i de soarele metalic și-obositor: lumina aluneca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
îmbrăcasem special să dăm noaptea la pompe (scena mai fusese descrisă de cineva). „Uite-acolo, imediat după panou.“ Am încetinit și-am observat un drumeag între două case, chiar la intrarea în sat. L-am ascultat pe Mihnea și-am cotit pe el, convins că nu fac bine. Dar parcă aveam de-ales? „A patra casă, pe stânga. Aia cu gard verde.“ Nu se zărea nici casa, nici gardul, cu-atât mai puțin culoarea. Farurile orbecăiau prin apă și beznă. Drumul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
mesei și mulțimea se înghesuia la cantina de-o sută de metri, în formă de hală vitrată. Am ieșit cu spatele din curte și Mihnea a coborât să închidă poarta. Apoi am luat-o ușor prin mocirla drumului și-am cotit în șoseaua principală. Ceața se înfășura în suluri de vânt și umezeală, iar ploaia nu se mai oprea. Am aprins regulamentar luminile și-am pornit pe banda întâi, constant, fără grabă. Tot drumul până la Neptun am condus în tăcere, ignorându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
le zicea când „rachete“, când „bigudiuri“; copiii le confundau cu niște suzete uriașe, iar golanii cu două țâțe lăsate. Nimeni nu se-obosise să le verifice: bineînțeles că zburau goale, așa cum ieșiseră din fabrică. Mașina 110 apărea noaptea de pe străduțe, cotea imprevizibil și țâșnea de fiecare dată în altă parte, printre blocuri. Avea capătul undeva între Dămăroaia și Bucureștii Noi, unii îl zăriseră la Fabrica de Pâine, alții sub un pod, mulți credeau că nu oprește niciodată, ci se află permanent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ca o erupție necesară de mizerie și cultură. Ziua, buboaiele coceau și crustele cărților, ziarelor și albumelor alunecau de pe ziduri, desfăcându-se sub ochii curioși ai trecătorilor. Vagoneți încărcați cu mică literatură circulau pe trotuar, urcau în holul Literelor sau coteau spre pasajele Odeon sau Villa Cross, îndreptându-se, după unii, spre distribuitorii ambulanți de pe bulevarde, iar, după alții, către tunelele secrete ce duceau la pivnițele lui Scurtu. Mica literatură se deplasa cu viteză redusă prin toate colțurile orașului, oprind timpul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
care le căutam puteau să fie în oricare din locurile astea. Am renunțat să merg în pod (spațiul arăta ca-n Escher și Heinlein: se împacheta și dispărea după colț, tocmai când credeai că ai dat de el), și-am cotit spre camera cu surprize de la etajul 3. Încăperea necunoscută era permanent încuiată. Ușa avea lacăt și-un capitonaj roșu, de fotoliu de piele, pe care nimeni nu îndrăznise să-l zgârie. Mi-am reglat lanterna (întotdeauna veneam seara la ore
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pe-a doua. Le-am încuiat la fel de silențios, în beznă, cu urechea la pândă. Ultimul lucru de care aveam nevoie era să dau nas în nas cu vreun nene în pijama. Am traversat din câțiva pași culoarul, după care am cotit în holul mare, singurul luminat cât de cât. Te dobora o liniște blândă, spitalicească. Nu tresărea un fir de praf, frigul ricoșa fără zgomot pe ciment și pe marmură. Dormeau cu toții: Eminescu, Odobescu și portarul. Nici unul nu m-a observat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
mă gândesc. Poate e doar demență, un accident de suprafață corticală, o embolie.“ „Poate nu.“, i-am tăiat-o. „Poate cineva face prognoze pentru ei.“ „Pentru cine?“, s-a mirat Mihnea sau doar s-a prefăcut. „Pentru Economiștii Minții.“ Am cotit spre Facultatea de Istorie, prin stația de troleibuze. De vizavi, ne studia Mihai Viteazul, cu basca lui de Schtroumpf. Supraveghea circulația de pe cal, ca un polițist de beton. Sub el, lângă postament, câțiva tineri își aprindeau niște țigări, unul de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
aibă loc a doua zi, dar mie îmi plăcea să verific dinainte terenul. Merita să tatonez zona, să văd ce mi se pregătise. Sau să mă plimb pur și simplu, să-mi limpezesc ideile, ca un mare scriitor imaginar. Am cotit la stânga pe Berggasse și m-am lăsat dus de pantă, pe lângă Muzeul Sigmund Freud, până pe Liechtensteinstrasse. Mai locuisem acolo, la numărul 126, în apartamentul unui doctor zbanghiu, care își instalase baia în bucătărie, salteaua direct pe parchet și-un televizor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
rozetă și, pe cifra 9, un lăcățel care imobiliza discul. Poștașul habar n-avea, vecinii nici atât, le zâmbeai amabil și răspundeai „Grüss Gott!“ indiferent ce-ar fi zis, și totul era în ordine. Oricum, puțini ajungeau la ultimul etaj, scara cotea violent, în rampă și imprudenții se sufocau după primele șaptezeci de trepte. Parcă urcai la noi la Litere, între etajele trei și patru. Doar prin decembrie trebuia să ai grijă, dădeau buzna coșarii să curețe hornurile și băieții cu gazul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
stația de tramvai. Era 9.30, inginerul Grosescu mă invitase la 10.30 la o cafenea italienească de pe deal. Cunoșteam traseul, chiar dacă fusese modificat în ultima clipă: se lua tramvaiul 38 de pe Währinger, până la capăt. Dacă te urcai în 37, coteai și nimereai pe-altă colină, departe rău. 38-ul făcea stânga la „Blauer Stern“ (acolo puteai să bei cel mai aromat caffé latte din toată Viena), urca spre cartierul Türkenschantz (numele te păcălea; era de fapt o zonă liniștită, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de sfârșit. I-aș fi modificat orarul, aș fi umblat la panourile din stații, schimbând denumirile și traseele, doar ca să-i înnebunesc pe polițiști și să debusolez toți călătorii, toată Austria. L-aș fi dus în cât mai multe direcții, cotindu-l și învârtindu-l prin cotloanele minții, ale Mittel-Europei și Balcaniei de Sud, până mi s-ar fi pierdut urma, undeva între depourile din Nusdorf și Piața Victoriei. Apoi, la momentul potrivit, aș fi sărit din el, nevăzut de nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ambalaj, dusă mai departe de rețeaua proaspătă și liberă a cuvintelor. Mai rămânea o singură întrebare. Cine avea acum harta? 38-ul a depășit „Blauer Stern“, a oprit la stop și, după ce-a trecut de casele de pariuri, a cotit spre centru. Încă trei stații, și ajungeam la hotel. Nu-mi rămăsese prea mult timp. Am cercetat pentru ultima oară vagonul lemnos. Călătoream singur, liniștit, la fel ca la dus. Asta ar fi trebuit să-mi dea de bănuit. Tramvaiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
jur atent, cu ochii lui albaștri larg deschiși, fără a clipi. Dincolo de poartă, drumul se Întindea spre lunca Jijiei, despărțindu-se În două: spre satul din care nu se vedea decât turla mănăstirii și spre Cetatea de Scaun a Sucevei, cotind spre pădurea care ajungea, pe coama dealurilor, până În spatele casei lor. Nemișcarea caldă a după-amiezii stăpânea Însă pretutindeni. Oană luă cu greu hotărârea. Dacă era pericol de sabie, atunci el nu se putea Îndrepta decât asupra Sucevei. Domnia lui Ștefan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
taină se bucurau În urdie de cea mai mare prețuire. Ele puteau aduce vești, război, pradă, robi, bogăție. Căruța lui Nogodar ieși În largul câmpiei, spre miazănoapte. Merse fără oprire preț de două ceasuri și, sub lumina firavă a zorilor, coti spre răsărit și trecu la galop. Întâlni În cale alte două patrule de câte cincizeci de mârzaci, de care trecu doar arătând semnul marelui han. Aproape de amiază, Nogodar opri, lăsă caii să pască și Îl lăsă pe Amir În locul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
face fericit pe Angheluță. Dar, când Îl văzu ridicându-se de la masă, se Înnegură din nou. Nu acceptă nici o plată, dar Oană Îi lăsă pe tejghea doi galbeni, mai mult decât făcea masa. Încălecă, dădu pinteni spre Suceava, dar brusc coti prin codrul de brad, pe un drum mai scurt, cunoscut doar de vânătorii din partea locului. Rădvanul domniței Erina intrase sub codru, pe valea Bistriței. Sub cetini, seara se lăsa mai repede, iar Ionuț mâna cât putea de repede. Deodată, caii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
orașul Își croise un univers al lui, În lumina vie și jucăușă a făcliilor, reflectată În strălucirile colorate ale măștilor. - Hai să ieșim În bazinul San Marco, spuse Giovanni. Știu o scurtătură din mici canale, o să fie distractiv! Gondola copiilor coti la stânga și intră pe un canal mai strâmt, care trecea pe sub trei poduri arcuite. Intră după ei Încă o gondolă, În care se aflau doi bărbați mascați. Nu era nimic neobișnuit În asta, fiindcă, În seara aceea, toată lumea purta mască
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
șeful de proiect. Se uită ăia, inginerii, cum erau la noi și, dom’le, da’ ăla-i nebun ? Păi ce v-o dat dumneavoastră de aici, la noi este o echipă de ingineri care lucrează să calculeze. Îmi dăduse arborele cotit de la ghilotina de 25 de milimetri, plus volantă, plus cuțitul, plus masa, tot. Era de lucrat acolo... dar, numai arborele ăla era..., trebuia să lucrezi la ăla de-ți venea rău, oboseală, pe chestii, diagrame, paradiagrame. Și ăia ne-o
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
în administrațiunea tecnică a căilor ferate, care pentru procese plătește alți avocați? Administrația este lăsată dar universalului colonel Fălcoianu, care din când în când [î ]și reamintește de donchișoteștele vremuri când, pe estrada Ateneului, învăța pe amatori că s-ar coti mai practic și exact butoaiele reducîndu-le doagele la orizont! - Ce timpuri de criză erau pe atunci! Cât despre consiliarii Carada costinescu [î ]i cunosc cititorii; unul se preumblă la Paris - preumblare gras plătită; secundul scrie în București cai verzi pe
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
apoi fixă nerăbdător mișcările neîndemânatice ale lui bargello, care se tot zbătea să ajungă până la el. - Ei bine, unde e? În fața lor, printr-o deschizătură din stufăriș, se zărea malul râului Arno. Mai Încolo, râul se făcea din nou nevăzut, cotind-o Într-un meandru ascuns de o ridicătură a terenului. - Ar trebui să fie acolo... după hățișul acela. Dante se uită În direcția indicată. Duna noroioasă parcă voia să Îi respingă la vale. Pe ultimii pași fu nevoit să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
În minte să se ia la Întrecere cu vechii romani, semănând noi ruine pe Întinsul câmpiei. Ajunși dincolo de viitoarea poartă, din care se ridicase doar puțin mai mult decât fundamentul, urmară o scurtă porțiune pe strada bătută, pentru a o coti mai apoi spre nord de-a lungul unei poteci de țară ce se Întindea printre desișuri și tufișuri, urcând ușor pe la poalele unor coline mărunte. La ieșirea dintr-o pădurice de stejari, În fundul unei văi, le apăru În sfârșit În fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]