851 matches
-
deplasează din fericire atenția asupra "mijloacelor și metodelor" (de la adeziunea față de aceste conținuturi, de la interesul pentru aceste calități). N-aș ști cum să v-o recomand cu mai multă căldură. Cu atît mai mult se va produce apropierea, cu cît dedublarea bunei origini și (supărătoarele) avataruri vor fi puse între paranteze; cele ale originalului și ale copiilor (proaste). Ruptura între eso, rezervat savanților, și exo, rezervat simplilor executanți. Noi cunoaștem acest joc tradițional al eclipselor între Evanghelie și tradiție, Marx și
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
statului întemeiat de el. O putere centralizată se impune prin natura simplului și omogenului. Cele două naturi ale lui Hristos, atît de diferite, postulau o diferențiere între puterea spirituală și puterea temporală. Așadar conțineau în germene o posibilă slăbiciune prin dedublarea legitimului și a legalului, a autorității religioase și a puterii imperiale. Constantin avea interes să îndrepte cele două esențe către unitate pentru a atenua tulburările și rebeliunile. Nu e o întîmplare convocarea primului sinod ecumenic la Niceea, cînd s-a
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
principiu de dinamică și activitate, în Occident. Orient sihastru al renunțării la lume, pietrificat prin gîndirea Unicului, în care lumea de aici este subordonată uneia de dincolo și există o îndepărtare maximă între Cer și Pămînt. Occident secular pregătit pentru dedublarea cîrmuirilor, pentru desprinderea domeniilor de competență între puterea civilă și puterea ecleziastică, Stat și Biserică, desprindere pe care noi o numim laicitate și care nu are echivalent în Orientul Apropiat și în Orientul Mijlociu. Certurile cristologice au sfîșiat creștinătatea orientală inima
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
ale socialismului tipărit, sau capacitatea de a-și ascunde realitatea în spatele discursurilor care îi ajută pe halucinații Literei, în partidele noastre comuniste, să-și dea sufletul odată cu iluzia că totul merge bine de vreme ce textele PC spun că totul merge bine. Dedublarea semn-obiect funcționează atunci ca un analgezic pentru faza terminală: grija pentru text intră în rîndul grijilor paleative pentru organizatori. Militantismul socialist este acolo sus mai avansat sau mai treaz decît militantismul stalinistă; el pierde mai puțin timp în dezbaterile interne
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
comun, Cuvîntul."79 Nu există mai întîi societatea și apoi puterea; spontanul și apoi instituționalizarea; libertatea cuvîntului și apoi, dirijată din exterior, constrîngerea. Tot din această cauză, nu există mai întîi emiterea și apoi controlul ei, fluxul și apoi digul. Dedublarea este doar mitologică, în realitate acestea merg împreună, al doilea termen nu-l împiedică pe primul, ci îl provoacă să apară. Înainte de cădere nu există nimic. Iar Căderea înseamnă Ființa. Tertulian spunea că erezia vine obligatoriu după dogmă, însă știm
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
timp, mi-am dat seama că ceva nu merge. Jouvet considera că actorul trebuie să-și uite propria identitate ca să o găsească pe a celuilalt - dublul - care e personajul. E fascinant exemplul lui Laurence Olivier, care era capabil de o dedublare neîntreruptă! Seara la teatru, În culise, Înainte de spectacol, marele actor, În costum, cu machiaj și perucă, era - natural - În centrul atenției: așteptându-și intrarea În scenă, Olivier glumea jovial cu tehnicienii, dar, odată intrat, devenea instantaneu Othello la patul Desdemonei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
care obișnuim s-o numim în chip pompos „pasiunile omenești“... Mă simt ostenit... de iluziile mele, de dorințele mele, de această realitate care mă împresoară și mi se oferă. Dintr-odată, a fost în mine ca o sfâșiere, ca o dedublare: două erau ființele din mine, jalnice amândouă, dar bătăioase și pline de ură una față de cealaltă. Cea dintâi - sfrijită, dar certăreață și zgomotoasă, se revărsa într-un torent de gesturi, de spasme și de grimase... Pentru că totul era într însa
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
a fost secretar de redacție la o gazetă a lui Iuliu Maniu, spaime; eu, slujbă respingătoare la Ministerul Culturii, mereu prezentă pe toate listele de restructurări, epurări, disponibilizări, pentru că nu eram membră de partid și aveam origine proastă, spaime; schizofrenie, dedublare forțată între munca depusă «în câmp ideologic» și educația și mentalitatea mea micburgheză, spaime; trimisă cu mare tam-tam critic la «munca de jos», într-o editură, spaime, spaime.“ Închei citatul și mă minunez: de unde atâta umor și detașare? Ce supape
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
altele.“ Și eu am lăsat în urmă onorurile, iar acum nu mai am nevoie să mă preocup de ele. A.R. Ați vrea să explicați cititorilor noștri rațiunile susținutei intelectualizări și cerebralizări a vieții imediate în opera dumneavoastră? Cum justificați dedublarea, bifurcarea experienței prin teoretizare și universalizare? S.B. Mă întrebați de ce „intelectualizez“ și „cerebralizez“ experiența în romanele mele. Există mai multe explicații posibile. Una ar fi că, fără să-mi dau seama, am căpătat o deprindere neplăcută. Alta este că, dacă
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
imagini s-au intersectat rapid, suprapunându-se fără ca eu să mai pot să le controlez. Atunci am fost obligat să asist la propriul meu înec. Ne-am apropiat concomitent de un șanț plin cu apă și priveam uimit la acea dedublare bizară; priveam în oglinda apei și nu înțelegeam cum eu însumi veneam din partea opusă cu Imperator, îndreptându-ne spre acel șanț. Nu eram atent și cădeam în apă cu câine cu tot, zbătându-mă ca să mă salvez; ni se vedeau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
Lumea reinterpretată să vorbească despre osmoza figurilor, cronotop și motive etc. În secțiunea Omul și "Reflectul", eroul eminescian este văzut sub aspectul dublului său:"Eroul eminescian stă mereu sub teroarea rupturii. El își caută sau își descoperă dublul, ori multiplele dedublări, în făpturile întâlnite în jur, în femeile sau bărbații iubiți, în proiecțiile fantastice sau onirice și chiar în propria lor ființă, scindată, uneori până la conștiința acută a schizoidiei. A atinge dublul, a te contopi cu el, a i te substitui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
i te substitui uneori, a-l presimți, a-l cunoaște, a-l lăsa să te substituie chiar sunt, toate, forme ale obsesiei dublului la Eminescu". Călin Teutișan a construit un sistem de reprezentare imagologică pe ideea oglinzii, ca metaforă a dedublării, în canonul căruia așează cu inteligență speculativă întreaga creație eminesciană, care se dovedește a răspunde perfect acestui nou tip de analiză, probându-și încă o dată modernitatea. De altfel, demersul exegetului e îndreptat în această direcție a demonstrației viabilității operei eminesciene
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
opoziție cu lumea Luceafărului și a celor doi pământeni care constituie, în ultimă instanță, un singur "câmp" semantic omogen, a unei lumi hyperionice sau transcendentale, ce figurează un cu totul alt tărâm, de statut semantic și substanță ontologică radical diferite" (Dedublarea nemuririi și a Luceafărului-Hyperion). Că demonstrația este lungă, dificilă dar pasionantă, ne-o dovedesc toate cărțile ce au urmat, scrise sub semnul Luceafărului: Mihai Eminescu. Luceafărul. Text poetic integral (1999), Dicționarul Luceafărului eminescian (2000), Luna și sunetul cornului. Metafore obsedante
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
care vorbea Noica, sunt înscrise în profunzimea textului"), de la Dan C. Mihăilescu ("Cătălin devine într-o exegeză ca aceea semnată de Dan C. Mihăilescu, personajul principal al poemului. În viziunea mea, portretul semantic al lui Cătălin are o mai accentuată dedublare decât cel al Cătălinei, evoluția sa în text fiind abruptă și polarizată în două înfățișări substanțial diferite") și Rosa del Conte ("interpretarea Rosei del Conte nu părăsește opoziția tradițională cer-pământ, deși, paradoxal, se întoarce la ea după ce descoperise o cale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
personajul face parte din galeria predecesorilor, este înzestrat cu aceeași înclinație excesivă spre visare, este aproape lipsit, ca și „confrații“ săi, de impulsuri sexuale, comportamentul său este dominat de ezitare și timiditate, ceea ce aproape că duce la anihilarea voinței. Însă dedublarea sa este mult mai accentuată, mult mai frenetică decît la Oneghin sau Peciorin. Pînă în prima dintre nopțile sale „albe“, corpul și sentimentele sale par amplasate în spații diferite, punerea lor în relație se face cu dificultate. Corpul umblă prin
[Corola-publishinghouse/Science/2088_a_3413]
-
Andronic. Parcă lumina lunii îl vrăjise și pe el ...“. După o lungă noapte, Andronic și șarpele dispar într-un mod la fel de misterios ca cel al apariției lor. Conform dicționarului Doinei Ruști, șarpele este: „semn al renașterii, al infinitului și al dedublării, demon și virtualitate a focului (...), spirit al adâncurilor reprezentând forțele necontrolabile ale naturii, șarpele este totodată și cunoscător al secretelor, izvor de înțelepciune (...), dar atributul său simbolic dominant este dat de sensul transformărilor, echivalate cu timpul și curgerea lui (...). În
Maria Ungureanu by Fantasticul în opera lui Mircea Eliade – Monografie () [Corola-publishinghouse/Science/1606_a_2947]
-
într-o formă insolită, B. compune un roman clasic, centrat pe un personaj aflat într-o situație specială: proprietarul Alexandru Padeș este acuzat că și-a ucis administratorul. Polifonia vieții este redusă, astfel, la un studiu de caz. Tulburarea percepției, dedublarea, trecerile succesive prin stări de halucinație, delir și hipnoză sau de limpezime și luciditate tind să devină adevărate teme ale romanului. Teza, teoretizată apoi în Thanatos și în eseul Dragoste și moarte, este aceea că situațiile de criză sunt proprii
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285719_a_287048]
-
referiri la „proiectele faraonice ale Președintelui”, „distrugerea Bucureștiului” și a satelor prin sistematizare, oficializarea denunțului (Decretul 48 din decembrie 1985), Securitate ca „poliție a gîndului”. Un scriitor, cu care autorul ar fi stat de vorbă, i-ar fi descris astfel dedublarea la care recurg românii: „noi trăim cu măști”, „trăim oficial, dar avem și o viață privată”. Eu nu m-am simțit niciodată „mascat”! În ziare și reviste, „sărbători” cu Radu Felecan (tipul, mie antipatic, a fost secretar literar al Filarmonicii
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
crezut că sînt aceiași indivizi. „Bătrîne - mi-a răspuns el -, n-are rost să fii «original». Să te felicite Nancu sau Fănică (ștefan Olteanu) și să te toarne nu știu care... Nu, zău, n-are rost!” „Bine, dar are rost să perpetuăm dedublarea?”, i-am replicat. „Are, cîtă vreme mi-e frică să vorbesc despre anumite chestii chiar cînd merg pe aici, prin parc!” în această privință, dezacordul nostru e net. *E aproape plină strada cu ei. Au ieșit „pe centru”. Poartă geci
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
gest, o privire, un cuvânt, favorizat de lipsa de control și de frânare a impulsurilor agresive. O altă cauză a declanșărilor este scăderea nivelului de serotonină. Condițiile extraordinare de la Pitești au impus adaptarea psihicului, astfel că s-a ajuns la dedublarea personalității, Ioniță dând exemplul unor mici gesturi prin care aceiași colegi care îl agresau îi arătau înțelegere și compasiune. Mihai Buracu face o interesantă paralelă între destinul deținuților politici și cel al lui Iona, considerând eliberarea ca o trecere dintr-
Piteşti: cronica unei sinucideri asistate by Alin Mureşan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/617_a_1345]
-
estompează, care devine fantomatic", un real a cărui "prezență corporală devine discretă, evanescentă și, în mod corelativ, asta trezește teama de transgresiune, de fragmentare, de rătăcire, eroziunea interdicțiilor, emergența unor noi exorcisme". În al doilea rând, avem rezonanța măștii, a dedublării, a multiplicării. Pe de altă parte, continuă Marc Guillaume, "a fi spectral înseamnă a fi cu mai multe fețe", astfel încât "legarea de o identitate este oarecum eschivată, progresiv îndepărtată"184. Marx nu mai reprezintă o realitate identificabilă, corporală, dar spectrul
by CARMEN ANDRAŞ [Corola-publishinghouse/Science/947_a_2455]
-
Constantin M. Popa, „Călătorii de recunoaștere”, R, 1983, 1; Voicu Bugariu, „Călătorii de recunoaștere”, LCF, 1983, 15; Victor Marina, „Călătorii de recunoaștere”, ARG, 1983, 4; Bucur Demetrian, Poemul ca pasărea Phoenix, R, 1995, 11-12; Mircea Bârsilă, Ioana Dinulescu sau proba dedublării, „Calende”, 1997, 3-4; Al. Cistelecan, Ioana Dinulescu, în Dicț. scriit. rom., II, 101-102; Geo Vasile, Sarcasm pedepsitor, RL, 2000, 16; Bucur Demetrian, Poetul și sufletul său, R, 2000, 5-6; Lefter, Scriit. rom. ’80-’90, I, 211-212; Grigore Grigurcu, Feminitate versus
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286787_a_288116]
-
scărmăna etc. Prima parte a cuvântului Ar-deal are la fel baza l/r pe care o identificăm în lat. alo „a face să crească“, ara „altar“, vgr. airo „a ridica, a înălța“ etc., de unde rezultă că toponimul în discuție reprezintă dedublarea temei cu sensul „sus“ pentru a rezulta sensul „sus-sus“, „peste munte“. O dedublare asemănătoare întâlnim în formele derdeluș, alandala. Toponimele vechi din landșaftul romanității orientale aparțin bazei traco-latine prin care ele se înscriu în spațiul preindoeuropean euro-afro-asiatic. Ele își au
Istoria cuvântului românesc by Mihai Lozbă () [Corola-publishinghouse/Science/1262_a_2207]
-
pe care o identificăm în lat. alo „a face să crească“, ara „altar“, vgr. airo „a ridica, a înălța“ etc., de unde rezultă că toponimul în discuție reprezintă dedublarea temei cu sensul „sus“ pentru a rezulta sensul „sus-sus“, „peste munte“. O dedublare asemănătoare întâlnim în formele derdeluș, alandala. Toponimele vechi din landșaftul romanității orientale aparțin bazei traco-latine prin care ele se înscriu în spațiul preindoeuropean euro-afro-asiatic. Ele își au geneza în lexicul comun. Sunt comparabile ca sorginte formele: rom. olat (provincie, moșie
Istoria cuvântului românesc by Mihai Lozbă () [Corola-publishinghouse/Science/1262_a_2207]
-
că zona Kosovo a fost cucerită de romani la sfârșitul secolului al III-lea î. Hr. și atașată provinciei Dardania din nordul Greciei, acest nume fiind de asemenea folosit pentru a denumi defileuri, strâmtori, zone muntoase greu accesibile, sens susținut de dedublarea rădăcinii tare, dur, tverd în denumirea provinciei. A se vedea și altă Dardania, zonă muntoasă în Asia Mică la nord de Troia, precum și strâmtoarea Dardanele. Pe harta imperiului „grecesc” din timpul lui Alexandru Macedon, pe locul unde era poziționată Dardania
Istoria cuvântului românesc by Mihai Lozbă () [Corola-publishinghouse/Science/1262_a_2207]