627 matches
-
unei Kulturnation sau, mai tehnic, al unui Kulturstaat. Cultura înaltă, educația, societatea și statul urmau să fie topite împreună într-o entitate organică fără precedent, fidelă esenței națiunii, „românitatea”. Dezbaterile asupra caracterului național al românilor (specificul național) au constituit discursul hegemonic al vieții noastre publice în perioada interbelică, dominată de încercările de a „descoperi” eul colectiv „autentic” cu ajutorul, pe de o parte, al gândirii speculative ce combina filozofia, teologia, misticismul și poezia și, pe de altă parte, al reconstrucției psihologice, etnografice
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
mai greu de susținut după 1956 (revoluția maghiară), 1968 (invazia sovietică în Cehoslovacia) și revelațiile lui Soljenițân despre Gulag. Deceniile postbelice trebuie văzute ca epocă de vaste redefiniri metafizico-epistemologice și de conflicte ideologico-politice, legate deopotrivă de implozia „marilor narațiuni”/„narațiunilor hegemonice” și de geopolitica polară a Războiului Rece, tradusă metonimic în toate ungherele vieții intelectuale. În aceste condiții, s-a configurat modulul postmodernist (în termenii extensiilor posibile ale „cursului scurt”), ambițios și militant curent radical literar-estetic-filozofic iconoclast cu un considerabil (și
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
sunteți, de veți avea dragoste între voi’’ poruncă care nu se regăsește printre legile vechiului testament; 3. caritatea poate constitui fondul de bază al unirii popoarelor, pentru că prin forța ei se opune instinctelor naționale ce duc la tendințe separatiste și hegemonice. Caritatea, instituind iubirea față de om (asemănătoare cu iubirea de frate), permite apropierea între nații, îndeplinind astfel premizele organizării omenirii. Astfel Hristos reușește să asaneze trei mari obstacole în calea unității omenirii prin; subordonarea omenirii creatorului, înlocuirea filantropiei cu un sentiment
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
împăratului Constantin Monomacul. În numai 3 ani (1040-1043) este numit Patriarhul Constantinopolului, poziție din care avea să-și manifeste setea arzătoare de dominație și trufia-i nemăsurată, răsturnând și zdrobind tot ceea ce i se opunea. Astfel devine repede ecoul pretențiilor hegemonice ale bisericii răsăritene și începe o ofensivă necruțătoare împotriva bisericii romane. Începe prin a șterge numele Pontifului roman din dipticile sfinte, contestă unele procedee ale bisericii romane ca: prepararea Euharistiei cu azimă dospită, celibatul preoților, dogma Filioque d e care
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
naționale? Care sunt mecanismele prin care sunt articulate blocurile discursive prin care este promovată o anumită înțelegere colectivă despre trecut? În durata istorică lungă, cum evoluează aceste blocuri discursive și ce prefaceri suferă? Care sunt conexiunile dintre discursul mnemonic, ideologiile hegemonice și instituțiile statale? Răspunsurile la această serie de întrebări vor fi formulate prin analiza discursivă a cărților școlare de istorie națională publicate în ultimele două secole de existență istorică românească (din 1839, anul apariției primului manual de istorie în țările
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
românești, comunismul mai are încă de pierdut bătălia cu memoriile private ale indivizilor care, deziluzionați de promisiunile democratice, nutresc sentimente nostalgice. Folosind o distincție terminologică introdusă de J. Bodnar (1992), comunismul a pierdut lupta cu memoria oficială sponsorizată statal și hegemonică în spațiul public (inclusiv în școli și literatura didactică), continuând să reziste în memoria vernaculară (i.e., reprezentările sociale ale trecutului vehiculate în spațiul non-public al familiei și în contextul vieții cotidiene a indivizilor). Rezistența nostalgică, chiar dacă pasivă, a populației României
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
vieții, nu ar fi deloc surprinzător ca gradul nostalgiei colective să descrească. Acest fapt ar permite narativei oficiale a comunismului ca regim ilegitim și criminal să capete o mai mare legitimitate atât în arena publică, unde deține deja un statut hegemonic, cât și în cadrul conștiinței colective a societății românești, care este deocamdată scindată. Trecerea timpului, alături de incursiuni de cercetare mai puțin pasionale în realitatea trecutului comunist ar putea, mai departe, să deschidă calea unei asumări critice-reflexive a trecutului. Iar într-un
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
2001. Dar afirmă și că așa cum sugerează modelul liberal, și SUA asemenea Germaniei, Japoniei și Chinei, întâmpină dificultăți de adaptare la schimbările din sistemul internațional asociate cu sfârșitul Războiului Rece. Rămâne de văzut dacă incapacitatea de adaptare a unui stat hegemonic va duce la regresul sistemului internațional însuși. Richard LITTLE Cuvânt înainte Se afirmă deseori că, deși Stephen Walt a conceput teoria balanței amenințării ca o rafinare a teoriei balanței de putere formulată de Kenneth Waltz, de fapt teoria lui Walt
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
fundamentale, pentru a îndeplini cerințele erei post-Război Rece. Această direcție de raționament dezvoltă argumentul propus de instituționaliști, potrivit căruia un "efect de bumerang" va încuraja SUA să revină la canalele multilaterale, din cauza riscului de supraextindere asociat cu urmărirea unei strategii hegemonice. Totuși, raționamentul localizează cauza supraextinderii la nivelul politicii interne și al opțiunilor de politică externă americane după 1989, și nu o identifică în termenii unei logici funcționale privitoare la costurile administrării sistemului pentru hegemon. Prin urmare, în ceea ce privește dilemele cu care
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
după sfârșitul Războiului Rece. Acest consens l-a făcut pe William Wohlforth să încerce să salveze cadrul realist structural rafinând afirmațiile lui Waltz despre unipolaritate (Wohlforth, 1999). Wohlforth a elaborat modelul realist structural într-un mod compatibil cu teoria stabilității hegemonice. A afirmat că unipolaritatea este compatibilă cu o structură stabilă a relațiilor marilor puteri, dată fiind concentrarea foarte mare a capacităților SUA în interiorul sistemului internațional. Argumentul lui Wohlforth privind stabilitatea unipolarității avea două componente centrale. Mai întâi, el afirma că
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Războiului Rece. Autorii sunt puternic influențați de realismul clasic, abordând puterea din perspectiva percepției, și nu bazându-se pe logica structurală. Principalul lor argument este că, prin implicare și garanții diplomatice, America încurajează alți actori majori să îi sprijine poziția hegemonică. Deși subliniază că ordinea emergentă conține elemente de competiție pozițională, Kapstein și Mastanduno se plasează explicit împotriva principalelor revendicări realiste structurale. Mai ales, ei "găsesc puține dovezi de balansare militară a principalelor puteri din Europa și Asia împotriva unicei superputeri
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
pentru o tranziție pașnică între principalele puteri este mult mai robust decât logica instituționalistă. În loc să se bazeze pe tipare ale interdependenței economice și instituționale, care sunt inegale în interiorul sistemului internațional, alinierea se bazează pe supravegherea și implicarea benignă a puterii hegemonice. Astfel, tiparul general al activității instituționalizate din cadrul modelului alinierii este mai extins decât anticipează teoria instituționalistă. De asemenea, atât neorealismul, cât și instituționalismul întâmpină anomalii în termenii tiparului ajustărilor de politică externă identificat în Unipolar Politics. Pe lângă enunțurile generale, studiul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
prevăd că reacțiile principalelor puteri față de colapsul sovietic vor încorpora variațiile interne. S-a observat faptul că aceste tendințe prezintă anomalii empirice reale pentru modelul neorealist și cel instituționalist. În cele din urmă, discuția mai rafinată, privind distincția dintre alinierea hegemonică și socializarea liberală a produs criterii clare pentru măsurarea predicțiilor liberale. Utilizarea acestor criterii ar trebui să permită evaluarea predicțiilor liberale privind comportamentul principalelor state în perioada post-Război Rece în raport cu predicțiile neorealiste și cele instituționaliste. În tabelul 1.1 sunt
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
include posibilitatea stabilității marilor puteri la nivel global (Wohlforth, 1999). Potrivit acestui argument, concentrarea capacităților americane în sistemul internațional este atât de mare încât blochează încercările sistematice de contra-balansare ale statelor de rangul doi. Totuși, această variantă a teoriei stabilității hegemonice se confruntă cu diferite probleme. Mai întâi, asemenea neorealismului ortodox și instituționalismului, ea nu poate să aducă o explicație endogenă pentru colapsul Uniunii Sovietice, în termeni compatibili cu modelul neorealist ortodox. Wohlforth a elaborat o explicație realistă clasică sofisticată a
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
internațional. Ambele tendințe prezic apariția unei structuri pașnice a relațiilor dintre marile puteri la scară globală. Alinierea la hegemon și socializarea liberală pot fi deosebite prin examinarea tipului sau calității relațiilor instituționalizate ce apar între state importante. Spre deosebire de un sistem hegemonic, un sistem internațional liberal se va caracteriza printr-o structură mai echitabilă a drepturilor și responsabilităților marilor puteri. Cu toate acestea, efectul general al unei structuri globale pașnice a relațiilor dintre marile puteri este comun ambelor tendințe. Al doilea punct
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
în sistemul internațional după 1999. Dacă alinierea la hegemon se dovedește a nu fi durabilă, teoria instituționalistă ar putea oferi un scenariu alternativ și mai optimist pentru viitor. Logica argumentelor instituționaliste tinde să indice că riscul de declin și supraextindere hegemonică intrinsec statutului unipolar al SUA le vor încuraja, cel puțin pe termen lung, să depindă în mare măsură de multilateralism. Această perspectivă teoretică se bazează pe metodologia alegerii raționale și pe logica funcțională a cooperării. În chestiunea terorismului internațional, potrivit
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
a teoriei instituționaliste. În lucrarea lui celebră, Myths of Empire, Jack Snyder încearcă să integreze nivelul intern și cel sistemic al analizei pentru a explica de ce, din punct de vedere istoric, supra-extinderea se întâlnește mult mai des în cazul puterilor hegemonice decât sub-extinderea și conciliatorismul (Snyder, 1991). Ideile lui pot fi sugestive în examinarea implicațiilor fundamentale ale evenimentelor de la 11 septembrie 2001 și a urmărilor lor pentru politica externă americană. Potrivit lui Snyder, nu există un motiv aprioric pentru a presupune că
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
menține hegemonia globală, dinamica fundamentală progresivă poate începe să funcționeze din nou cu întreaga sa forță, și poate chiar să se accelereze. Bineînțeles că se poate și ca SUA să nu sufere un recul grav din cauza urmăririi marii lor strategii hegemonice după Războiul Rece. Dacă dependența de implicarea diplomatică benignă dispare, atunci SUA ar putea pur și simplu să se folosească de dominația lor militară și materială în sistemul internațional pentru a-și menține preponderența. Într-adevăr, evenimentele ulterioare atacurilor de la
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
întrebării tocmai a strategiei Americii de a-și menține statutul de "Numărul 1": [...] dar ce-ar fi dacă o nouă generație de americani ... susține răspândirea puterii și a responsabilității și a sarcinilor, precum și modificarea voluntară a rolului Americii, de la supraveghetorul hegemonic la partenerul cel mai influent, într-o lume de state democratice care rezolvă problemele globale cu ajutorul structurilor și politicilor internaționale comune? Acest lucru sună fantezist în vremurile noastre, de teroare și război ... [dar] s-ar putea ca până și acei
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
probabil că SUA dețin resursele pentru a administra eficient sistemul internațional folosindu-și dominația, iar astfel aceste teme încă nu se află în centrul dezbaterii actuale. Totuși, pare să fie semnificativ că un susținător atât de fervent al teoriei stabilității hegemonice este pregătit să recunoască posibilitatea pe termen lung și chiar inevitabilitatea unor variante alternative pentru viitor. Dacă evenimentele de la 11 septembrie 2001 evidențiază o trăsătură caracteristică a sistemului internațional după Războiul Rece, atunci aceasta este incertitudinea cronică omniprezentă când vrem
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
173-193. Hyde-Price, A. (2001) Germany and European Order: Enlarging NATO and the EU, Manchester University Press, Manchester. Ienaga, S. (1993) "The Glorification of War in Japanese Education", International Security, pp. 18, 113-133. Ikenberry, J. și C. Kupchan (1990) "Socialization and Hegemonic Power", International Organisation, pp. 44, 283-315. Inada, J. (1989) "Japan's Aid Diplomacy: Economic, Political or Strategic?", Millennium, pp. 18, 399-414. Inoguchi, T. (1991) "Japan and Europe: Wary Partners", European Affairs, pp. 20, 54-58. Inoguchi, T. (1992) "Japan's Role
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
104-105, 107 Grupul celor Șapte (G7) / 86, 107 Grupul de Lucru de la Manila / 101 H Hall, I. P. / 61, 105 Harding, H. / 132, 139 Harnisch, S. / 94 Harris, S. / 127, 130, 137 Hasenclever, A. / 62-63 hegemonie / 45, 84, 104 teoria stabilității hegemonice / 32 SUA / 32, 34-35, 42, 44-45, 47, 51, 153, 158, 173-175, 177-179 Heginbotham, E. / 109-111, 113, 160 Heilbrun, J. / 80, 83 Hellmann, G. / 80, 87, 93, 96 Hong Kong / 124, 128, 134, 139-140 Huntley, W. L. / 36, 38, 41, 64-66, 72-74
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
exemplu, doctrina militară, preferințele în domeniul alianțelor, tipul de diplomație promovat. Și aici există două cadrane: în cel defensiv se află teoria balanței amenințărilor sau teoriile (orientate spre agent) asupra balanței ofensivă-defensivă. De partea cealaltă, în zona ofensivă, întâlnim teoria hegemonică a politicii externe (William Wohlforth) sau realismul centrat pe stat al lui Fareed Zakaria. Tabloul se bazează însă pe separarea netă între contribuțiile realiste în Studiile de Securitate și cele subsumate economiei politice internaționale, excluzând astfel o componentă importantă a
RELATII INTERNATIONALE by Lucian-Dumitru Dîrdală () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1513]
-
a fi un conflict religios și se încheie ca o luptă politică între Franța și Casa de Austria. Originile acestui război sunt complexe, chiar dacă cea dintâi o constituie opoziția religioasă și politică între catolici și protestanții luterani sau calvini. Tentativele hegemonice sau de independență, rivalitățile comerciale, ambițiile personale, rivalitățile familiale constituie alte cauze ale conflictului 206. Tendințele hegemonice ale Habsburgilor și rivalitățile statelor europene însumează cauzele Războiului de 30 de Ani, în ceea ce înseamnă resurse materiale, expansiunea și extinderea coloniilor și
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
Austria. Originile acestui război sunt complexe, chiar dacă cea dintâi o constituie opoziția religioasă și politică între catolici și protestanții luterani sau calvini. Tentativele hegemonice sau de independență, rivalitățile comerciale, ambițiile personale, rivalitățile familiale constituie alte cauze ale conflictului 206. Tendințele hegemonice ale Habsburgilor și rivalitățile statelor europene însumează cauzele Războiului de 30 de Ani, în ceea ce înseamnă resurse materiale, expansiunea și extinderea coloniilor și încercările de limitare a absolutismului monarhic, reflectate de Revoluția din Anglia, care a însoțit acest război european
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]