1,846 matches
-
mai aștepte cel puțin zece ani până se mărită, spune Luke. Nu-i așa, Becky? Se lasă o tăcere împietrită, iar eu simt că-mi ia foc fața. — Îhm... Îmi dreg glasul și surâd nonșalant. E... corect. — Serios? face Suze, holbându-se la mine. N-am știut asta. De ce? — Ca să pot să... îhm... îmi explorez întregul potențial, murmur, neîndrăznind să mă uit la mama. Și... să ajung să mă cunosc pe mine, cea adevărată. — Să te cunoști pe tine, cea adevărată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
lui Suze și al lui Tarquin, sărutându-i, îmbrățișându-i și strângându-le mâinile, și eu mă îndepărtez puțin, întrebându-mă pe unde o fi Luke. Curtea bisericii e înțesată de oameni, și nu mă pot opri să nu mă holbez la unele dintre rudele lui Suze. Bunica ei iese din biserică foarte încet, cu un aer regal și un baston în mână, și e urmată de un tânăr foarte îndatoritor, în costum de zi. O fată subțirică și palidă cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
prefac că n-am să învăț pe dinafară fiecare dintre revistele astea, din scoarță-n scoarță. Mă trântesc fericită într-un scaun și iau un exemplar din Brides, și preț de zece minute nici una din noi nu scoate o vorbă, holbându-ne siderate la fotografii. — Uite! face mami brusc. Întoarce revista ei spre mine, ca să-mi arate un cort alb cu dungi argintii. Nu-i drăguț? — Foarte drăguț. Revin la revista mea și mă uit cu mare interes la rochiile domnișoarelor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
pentru luna de miere, spune Luke ușor încruntat. Tocmai am prins contractul cu NorthWestul, și asta înseamnă că trebuie să ne cam extindem. Așa că s-ar putea să trebuiască să ne mulțumim cu un weekend prelungit. — Un weekend prelungit? Mă holbez la el înciudată. Ce lună de miere mai e și asta? — Luke, spune Michael cu oarece reproș. Nu se poate. Trebuie să-ți duci soția într-o lună de miere de care să-și amintească apoi cu plăcere. În calitate de cavaler
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
mie rochia ei de mireasă. Și, cum stăteam noi toți așa și o admiram, eu aveam o ceașcă de cafea în mână... Își lasă capul jos. Și atunci... nu știu cum s-a întâmplat, dar... mi-am vărsat cafeaua pe rochie. Mă holbez la ea, nevenindu-mi să cred. — Pe rochie? Vorbești serios? Ne-am oferit s-o ducem la curățat, firește, spune Tarquin. Dar nu sunt sigur dacă o să mai poată fi purtată. Ne pare atât de rău, Becky. Și, firește, suntem
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
îl văd pe Michael cântărind în minte dacă să-mi spună sau nu. Știai, spune în cele din urmă, că cel puțin o angajată a companiei Brandon Communications a fost relocată, pentru a lucra pentru Fundația Elinor Sherman? — Poftim? mă holbez la el, șocată. Vorbești serios? — Am descoperit de curând că o secretară a firmei, nou-angajată, a fost detașată să lucreze pentru mama lui Luke. Evident, salariul ei e plătit de Brandon Communications, dar e pur și simplu fata bună la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
noi o canapea de două persoane, cu mâinile lui, pentru că familia lui se ocupă cu prelucrarea lemnului de șase generații. Apoi ne-am întoarce acasă într-o căruță veche de țară... — Ce e aia „servire franțuzească, mănuși albe“? zice Suze, holbându-se nedumerită la o reclamă. — Habar n-am. Ridic ochii spre ea, mirată. Hei, Suze, fii atentă aici. Să-mi fac buchetul singură? — Ce să faci? — Uite! Îi arăt spre pagină. Vă puteți face singură buchetul, din hârtie creponată, pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
vine țintă spre noi. Nu sunt sigură că-mi place chestia asta. — Hei, Suze! Mă întorc spre ea cu, sper eu, un surâs foarte firesc. Nu vrei să arunci un ochi la... ăă... pernuțele astea pentru verighetă? — Poftim? Suze se holbează la mine de parcă aș fi înnebunit subit. Sper că n-ai de gând să-ți iei pernuță pentru verighetă! Te rog din suflet, nu-mi spune că te-ai americanizat în halul ăsta. — Atunci... la diademele alea. Mă gândesc poate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
o nuntă frumoasă. Cu drag, de la Becky.“ — Și numele dumneavoastră de familie? Ca să știe clar de la cine e cadoul. — Ăăă... Bloomwood. — Cu drag de la Becky Bloomwood, mă îngână Bud, scriind cu grijă. Am o viziune subită cu Richard și Fay holbându-se nedumeriți la mesaj, apoi unul la celălalt. Ei, asta e. Primesc patru castronașe de salată gratis, ce vor mai mult? — Așa. Acum haideți să ne ocupăm de lista dumneavoastră! spune Bud vesel, înșfăcându-mi cardul. Uitați formularul pe care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
și, în clipa în care mă sărută, îmi strânge ușor mâna. — Luke a venit deja, îmi spune în timp ce traversăm holul. Ce pantofi frumoși! Sunt noi? — Ăă, adevărul e că da, sunt noi. Mersi! Nu mă pot opri să nu mă holbez la ea uimită. Elinor nu mi-a făcut în viața ei nici un compliment. Nici măcar o dată. — Ai mai slăbit, sau mi se pare mie? adaugă. Îți stă foarte bine. Sunt atât de șocată că mă opresc în loc, exact în pragul ușii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
te rog. — Ta-na-na! Scoate o felicitare pe hârtie groasă, în relief, cu un scris înflorit și mi-o întinde. Doamna Elinor Sherman are deosebita onoare de a vă invita la căsătoria dintre Rebecca Bloomwood și fiul ei, Luke Brandon... Mă holbez la felicitare și inima îmi bate să-mi sară din piept. E real. E cât se poate de real. E aici în fața mea, în alb și negru. Sau, mă rog, în bronz și bej. Iau felicitarea rigidă din mâna ei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
e extrem de aglomerat. Luke se duce până la toaletă, iar eu mă duc la un chioșc să îmi iau o ciocolățică. Trec pe lângă un stand de ziare - și mă opresc. Ia stai așa. Ce-a fost asta? Mă întorc și mă holbez la New York Times. Exact pe prima pagină sus, văd un semnal care trimite spre o pagină din mijloc, cu o mică fotografie a lui Elinor. Înșfac ziarul și dau repede la pagina menționată. Citesc titlul, CUM POȚI COMBATE OBOSEALA MUNCII
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
atunci despre aranjamentele florale. Eu am aruncat cu o strecurătoare după mama, fiindcă mi-a tăiat trei prietene de pe listă, fără să mă întrebe. — Pe bune? Dar dup-aia v-ați împăcat. — N-am vorbit cinci ani. — Cinci ani? Mă holbez la ea șocată. Doar din cauza nunții? — Becky, o nuntă nu e niciodată doar o nuntă, spune Laurel. Ridică un pulover de cașmir. E drăguț. — Mmm, spun cu gândul departe. O, Doamne, acum chiar că încep să mă îngrijorez! Dacă mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
apleacă fără să-l vadă nimeni și bagă mâna după ceva în geanta lui de pânză. Scoate un tricou cu mâneci strălucitoare, pe un umeraș. Vâră umerașul pe stativ, se uită iar în jur și se apleacă după altul. Mă holbez la el total interzisă. Ce naiba crede că face? Se uită iar în jur - apoi caută iar în geantă și scoate o tăbliță laminată, pe care o rezeamă la capătul raftului. Ce naiba face? — Danny! zic, pornind spre el. — Ce? Tresare speriat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
să... îți pui ce vrei tu în raft! Asta fac. — Dar... — N-am de ales, OK? spune el, întorcând capul spre mine. Randall a pornit încoace, și se așteaptă să găsească o linie de colecție Danny Kovitz la Barneys. Mă holbez la el îngrozită. — Parc-ai zis că n-o să te verifice! — Păi, n-ar fi făcut-o! Danny înghesuie alt umeraș pe stativ. Dar tâmpita aia de prietenă a lui își bagă nasul unde nu-i fierbe oala. Până acum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
nouă de bucătărie pe care tocmai și-au luat-o sau despre ultima promovare a lui Lucy la slujbă. — S-au despărțit. Mami coboară glasul, deși în mașină nu se mai află nimeni în afară de noi trei. — S-au despărțit? Mă holbez la ea, luată prin surprindere. Vorbești serios? Dar de cât timp sunt căsătoriți, de... — Nici măcar doi ani. Janice e distrusă, îți dai seama. — Dar ce s-a întâmplat? spun fără nici o expresie, și mami își încrețește malițioasă buzele. — S-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
nu mi-a picat bine deloc. — Ei, trebuie să-ți aduni puterile! spune mami și mă strânge ușor de braț. Așa. Fii atentă, am ceva pentru tine, scumpa mea! Îmi întinde o hârtie. Ce părere ai? Despăturesc hârtia și mă holbez la ea ca la mașini străine. E schița unei case. A unei case cu patru dormitoare, în Oxshott, ca să fiu mai exactă. — E drăguță, nu? Mama strălucește de încântare. Și ce frumos sunt desenate toate detaliile! Sper că n-aveți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
și vă găsesc eu... — Stai! spune Suze stresată, întorcându-se spre mine. Stai, Bex! — Ce? — Ai uitat să dai telefon. Și să-ți anulezi nunta de la New York. — Sun mai încolo, spun. Hai, du-te cu moașa. Sună acum. — Acum? Mă holbez la ea. Dacă nu suni acum, n-o să suni niciodată! Te cunosc, Bex! — Suze, nu te prosti! Tocmai naști! Hai să ne punem prioritățile în ordine, da? — Nasc după ce suni! spune Suze încăpățânată. Au! Se crispează brusc. Iar a început
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
prietena mea, a născut, zic cu o voce fără nici o modulație. Și soțul ei a rămas blocat pe o insulă, așa că a trebuit să-i dau o mână de ajutor... — Luke mi-a zis că ești în concediu, spune Danny, holbându-se la mine îngrozit. Și că te odihnești. — Luke... habar n-are. Ori de câte ori suna Luke, eu ori schimbam scutecul, ori îl legănam pe Ernie ca să nu mai scâncească, ori o alinam pe Suze care plângea - ori, pur și simplu, căzusem
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
Cum ar fi să faci una ca asta? zice Robyn, prăpădindu-se de râs. Evident, însă, nu poți, din cauza contractului prenunțial. Și, dacă o anulezi acum, te las în sapă de lemn! Râde amuzată la culme. Vrei niște șampanie? Mă holbez la ea, nefiind în stare de nici o reacție. — Ce vrei să spui, nu pot din cauza contractului prenupțial? — Contractul pe care l-ai semnat, scumpete mică. Îmi întinde un pahar de șampanie, și degetele mi se încolăcesc automat în jurul lui. — Dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
copie pe aici pe undeva! Ia o înghițitură de șampanie, se răsucește pe scaun și caută într-un dulap elegant de lemn. — Uite-l! Îmi întinde o copie xerox a unui document. Evident, originalul se află la avocatul meu... Mă holbez la prima pagină, cu inima bubuind să-mi sară din piept. E un document bătut la mașină, intitulat TERMENI CONTRACTUALI. Mă duc direct la linia marcată cu puncte de la sfârșitul paginii - și acolo se află semnătura mea. Mintea îmi zboară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
invitațiile... — Invitațiile? Mă trece un nou val de șoc. Dar nu se poate. N-am făcut încă lista cu invitați. — Ba da, prostuțo! Asta ce-i? Apasă pe niște butoane ale computerului ei și pe ecran răsare o listă. Mă holbez la ea, cu gura căscată. Prin fața ochilor îmi trec, unul după altul, nume și adrese pe care le cunosc. Numele verișorilor mei. Numele prietenelor mele din școala generală. Simt un junghi în stomac în clipa în care citesc „Janice și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
fără să plătiți această penalizare. Am înțeles, spun, așteptând să văd cum va continua. Urmează o scurtă tăcere. — Și, deci... care e chichița salvatoare? întreb în cele din urmă. Nu există nici o chichiță salvatoare. Asta e situația concretă. — Poftim? Mă holbez nedumerită la telefon. Dar... de-asta ați sunat, nu? Ca să-mi spuneți că ați găsit o portiță. Și că putem câștiga! — Nu, domnișoară Bloomwood. Am sunat pentru a vă spune că, în locul dumneavoastră, eu aș începe deja să dau telefoane
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
mame, aici voiam și eu să ajung... Am fost un idiot. Luke duce paharul la buze și ia o înghițitură din băutura din pahar, după toate aparențele, whisky. N-a făcut decât să se folosească de mine, așa-i? Mă holbez la el, descumpănită - apoi observ sticla pe jumătate goală, de pe masă. Oare de când e aici? Îi privesc iar chipul încordat și vulnerabil și fac eforturi să-mi reprim comentariile care-mi vin pe limbă în legătură cu Elinor. Normal că te iubește
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
sau... poate că a fost mereu pe drumuri... — E ceva ce nu ți-am spus niciodată, mă întrerupe Luke. Nici ție, nici nimănui altcuiva. Ridică ochii spre mine. Când aveam paisprezece ani, am venit să-mi văd mama. — Poftim? Mă holbez la el mirată. Dar parcă mi-ai zis că niciodată n-ai... — La noi la școală s-a organizat o excursie la New York. M-am luptat din răsputeri să mă duc și eu. Mama și tata erau împotrivă, evident, dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]