3,158 matches
-
se rețin). Spații și oglinzi (studiul care dă și titlul cărții) este cea mai consistentă panoramă a criticii din Basarabia.” „Nu există un prototip după care Eugen Lungu își compune textele. „Regia” lor scoate la iveală un spirit histrionic și ludic, înzestrat cu ironie, umor, talent literar. Majoritatea eseurilor au, totuși, ceva în comun: referințe etimologice, explorări și incursiuni - istorice, literare, mitologice, cinematografice - în „lumea” cuvintelor sau a expresiilor analizate. Astfel, aceste studii neconvenționale de istorie a limbii devin la fel
Eugen Lungu () [Corola-website/Science/337169_a_338498]
-
unde de altfel a apărut. Petru Dumitriu marca, în acest fel, o spectaculoasă intrare în literatura română, cum puțini scriitori au reușit atât înaintea sa, cât și după el. Aflate sub influența lui Gide și Giraudoux, livrești și digresive, când ludice, când tehnicizate, propunând parabole mitologice peste care trece câte ceva din cromatica filozofică a sec. al XX-lea, prozele acestei perioade, citite astăzi, rămân importante doar ca deschidere de drum. Cu alte cuvinte, ele aparțin unui început care, deși trimite câteva
Petru Dumitriu,după naufragiu by Mircea Braga () [Corola-journal/Memoirs/9009_a_10334]
-
d. 20 mai 1940 Övralid ) a fost un poet și prozator suedez, laureat al Premiului Nobel pentru Literatură în 1916. Creația sa, înscrisă în registrul neoromantismului este animată de concepția idealismului estetic. A inovat lirica națională introducând în poezie elemente ludice și baroce. ""ca o recunoaștere a importanței sale ca reprezentant al unei noi faze în beletristica noastră"". provine dintr-o familie de diplomați și ofițeri. S-a născut în 1859 la conacul părintesc din Olshammar, lângă Vättern, unde și-a
Verner von Heidenstam () [Corola-website/Science/297870_a_299199]
-
puțin cunoscut publicului bucureștean, deși a avut două personale în Capitală, în 2003, la "Atelier 35" și în 2007, la Librăria "Cărturești", s-a remarcat de mai mulți ani prin arta sa la limita dintre figurativ și nonfigurativ, prin componenta ludică, dar generatoare de meditație asupra lumii contemporane, cu viteza, cu tranzitoriul ei, cu obsesii vizând morbidul. Prezent atât în expoziții colective din țară, dar și din Japonia, Bulgaria, Italia, Polonia, Lituania sau Mexic, pentru a enumera numai câteva țări, Adrian
Adrian Sandu () [Corola-website/Science/315882_a_317211]
-
transparentă, alternate în unele cazuri cu altele compacte, fac trecerea de la o stare la alta ca în cazul unui joc indecis între om și umbrele sale actualizate. O artă conceptuală, în care jocul secund este prezent tot timpul, în care ludicul ascunde gravitatea, în care figurile sunt rareori ceea ce par. Adrian Sandu oferă o secvență de istorie sociologică contemporană prin suprapunerea semnelor încifrate peste elementele realității, grație unei remarcabile științe a meșteșugului, printr-o seducătoare complementaritate a a tradiționalului cu experimentul
Adrian Sandu () [Corola-website/Science/315882_a_317211]
-
Osul sfânt. Sâmburul gol desfăcut, Ca din veștezi nori luna.. Poate s-ar furișa spre pământ... Temele cultivate în operele neomoderniste sunt: condiția omului, forța logos-ului, moartea, iubirea, nostalgia după optimismul tinereții, reflecția filozofică. Poeții neomoderniști adoptă o atitudine ludică, ironică sau chiar parodică. Neomoderniștilor li se adaugă poeții generației mai vechi, cărora le fusese interzis să publice anterior (Emil Bota, Șt.Aug. Doinaș, Geo Dumitrescu) și unii poeți ce renunță la realismul socialist și se întorc la adevărata poezie (Maria
Literatura română neomodernă () [Corola-website/Science/317931_a_319260]
-
este energia care l-a dus la câteva reușite livrești de excepție: personal consider poezia sa, aproape neștiută editorial, adevărata vocație, cheie revelatorie a “băiatului (din) dintre două lumi”, așadar o cheie a dualismului... O superstiție ce mi-o permit, ludic, mă face să văd în celălalt GUGA, parcă Romulus (“ Viața post mor tem”) un soi de genius gemelarium (sic, n.n.) - însă nu vreau să risc te miri ce suspiciuni... boematice. Aș vrea să văd dosarul lui de la CNSAS, ca și
Editura Destine Literare by Eugen Evu () [Corola-journal/Journalistic/97_a_210]
-
Sántha Attila la un atelier de traducere în Arcuș, în urma căruia apar două volume de poezie "Milionarii timpului. Poeți maghiari contemporani", respectiv "A gyönyör román művészete. Kortárs román költők". În anul 2014 a apărut în volumul colectiv de poezie "Salonul Ludicilor", apărut „sub direcția” actorului George Mihăiță, lansat la București în cadrul festCO - Festivalul Comediei Românești. A primit premiul pentru debut al Uniunii Scriitorilor din România (1984) și premiul pentru poezie al Asociației Scriitorilor Profesioniști din România, ASPRO (1998). Premiul Filialei Arad
Romulus Bucur () [Corola-website/Science/297756_a_299085]
-
un întuneric care se lățește ca o pată de singurătate acaparantă. Cu frica de apa care pare fără început și fără sfârșit, o apă cât cerul și pământul, de care corpul mic al copilului se simte amenințat. Fricile sunt expuse ludic, explorate în adâncimea emoțiilor pe care le trezesc și, în același timp, abil deconstruite, în așa fel încât spectatorii să participe împreună cu performerii la facerea și desfacerea fricilor lor. Ne simțim toți parte dintr-un laborator „fricologic”, în care suntem
Frici îmborcănate și minciuni etichetante. Narațiune și de-dramatizare () [Corola-website/Science/296115_a_297444]
-
un fel sau altul, numeroase asemenea aluzii sunt topite în aceast tratat despre violență. Dar nu din pricina lor afirmam, la început, că romanul e unul complicat. Ci pentru că există, în el, două direcții stilistice incompatibile. Una e aceea așa-zicând ludică (un ludic, desigur à la Tarantino), care cultivă intens butaforia (și în care s-ar încadra deopotrivă aluziile culturale, citatele, pastișele, regiile ilare ale crimelor) și una sobră, pledantă (în care e clar că vocea e a lui Nimigean însuși
Abăza dezlănțuit by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/3668_a_4993]
-
sau altul, numeroase asemenea aluzii sunt topite în aceast tratat despre violență. Dar nu din pricina lor afirmam, la început, că romanul e unul complicat. Ci pentru că există, în el, două direcții stilistice incompatibile. Una e aceea așa-zicând ludică (un ludic, desigur à la Tarantino), care cultivă intens butaforia (și în care s-ar încadra deopotrivă aluziile culturale, citatele, pastișele, regiile ilare ale crimelor) și una sobră, pledantă (în care e clar că vocea e a lui Nimigean însuși), care se
Abăza dezlănțuit by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/3668_a_4993]
-
miez al istoriei. Este curios să constatăm că un poem al lui Baudelaire, Metamorfozele vampirului, e construit pe aceeași schemă. Însă, acolo unde poetul francez își strigă ciuda și gustul pentru macabru, povestitorii români ne fac cu ochiul, cu veselie ludică și senină. Foarte probabil, cu prea știuta Punguță cu doi bani Creangă își exersa mîna pentru istoriile corozive voalate, oprindu-se totuși la jumătatea drumului, poate și fiindcă în 1876, cînd se publica povestea, abia intrase la „Junimea” și va
Moș Ion Creangă Coțcariul by Mihai Vornicu () [Corola-journal/Journalistic/2815_a_4140]
-
miză estetică de exploatat. Dar Marian Drăghici o abandonează repede, după ce-și va fi satisfăcut ambiția poemului total. Incitante devin însă începînd de acum intertextualitățile tot mai frecvente, autoglosele, metalepsele, semne ale unei schimbări de perspectivă asupra sinelui. Dar ludicul și autoironia de care poetul dă dovadă în ultimele poeme, cele din Addenda - tot mai puțin interesate de o înscriere generică cît de o scriere autentică de sine - nu pot mina adeziunea la o viziune modernistă asupra literaturii, religioasă și
Ludicul și autoironia by Alexandru Matei () [Corola-journal/Journalistic/12070_a_13395]
-
se desfășoară în acest mediu saturat de artă sînt, desigur, rafinate, precum un joc de-a v-ați ascunselea cu gînduri și cuvinte, antidot al "marasmului" pînditor. Din prea mare concentrare estetă, apare mimat diletantismul, scrupulul grav se destinde în ludic, fără ca percepția densității fondului să dispară. "Enormitățile" sînt de rigoare spre a risipi blazarea, dar ele însele degajă o tristețe subtilă a saturației: "Evident, ne jucăm ca de obicei, cu astfel de dialoguri, crezînd, credința noastră disponibilă și naivă pînă
O existență artistică: Val Gheorghiu by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/17087_a_18412]
-
și utilă mai ales prin aspectul ei subversiv: în măsura în care contrasta cu dominația publicistică a tonului serios-birocratic sau a celui liric-sămănătorist, dinamitîndu-le clișeele. în momentul de față, cînd stilul vioi pare să fi cîștigat bătălia, e probabil nevoie ca excesele sale ludice să fie din cînd în cînd temperate. Extinderea tonului colocvial în presă e pîndită de altfel de un pericol destul de serios: autorii articolelor pot pierde conștiința diferențelor dintre codul scris și cel oral, însușindu-și ideea falsă a oralității ca
Scriere și oralitate by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/17318_a_18643]
-
20; L. U. [Laurențiu Ulici], „Ninsoarea care ne trebuie”, CNT, 1979, 22; Dana Dumitriu, „Înțelesul de pierdere, seara”, RL, 1980, 2; Laurențiu Ulici, Drumul însingurării, CNT, 1980, 6; Andrei Roman, „Înțelesul de pierdere, seara”, LCF, 1980, 11; Elena Tacciu, Muza ludică, RL, 1980, 38; George Arion, „Suvenire”, FLC, 1980, 47; Mara Nicoară, „Suvenire”, CNT, 1981, 20; Mircea Iorgulescu, Observație și analiză, RL, 1982, 30; Elena Tacciu, Precizia amânată, ST, 1982, 11; Mara Nicoară, „Anonimul de-aproape”, F, 1983, 4; Ștefan Aug.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288386_a_289715]
-
în care situațiile cotidiene sunt transfigurate printr-un joc metaforic savant, împins uneori până la supraabundență. Prima carte, Un șir de zile (1966), ilustrează nostalgia umbroasă a originilor (Amurg la Agapia Veche, Meșteri în ploaie), laolaltă cu bucuria reamintirii, în versuri ludice, a jocurilor copilăriei (Săritură-ntr-un picior) și cu elogiul vieții simple, în acord cu ritmurile naturale (Țapinarii). De cealaltă parte, influența livrescului apare, în finalul culegerii, în versuri care celebrează craii lui Mateiu I. Caragiale (Epilog la Curtea-Veche) sau
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287210_a_288539]
-
Strania iubire (1994), Intoleranță și ultimul înger (1995), Fratele Negru - Fratele Roșu (1998), Păstorul de păsări. Romanul adolescenței (2002), Manechini și sentimente (2003) - prozatorul experimentează modalități variate, nu întotdeauna fericite. În Exerciții de existență, bunăoară, textul produce absurd cu mijloacele ludicului, prin intervertirea numelor și prin schimbarea vârstei personajelor, în real inserându-se forțat anormalul, coșmarescul și fabulosul, după cum, ostentativ, naratorul preia numele romancierului, căruia îi atribuie o identitate fictivă, menționează „prieteni” scriitori ca Marian Popa, Platon Pardău, Adrian Păunescu, Dorel
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290294_a_291623]
-
eficient, o vreme, programul teoretic. La un examen mai atent nu poate trece neobservată împrejurarea că, de fapt, în decursul aceluiași secol, s-au manifestat, așa cum a demonstrat cu argumente convingătoare Gheorghe Crăciun 2, și alte direcții, precum cea experimentală, ludică și manieristă a avangardelor și cea „tranzitivă”, a concretului prozaic, imediat, lipsit de transcendență, a experienței individuale cotidiene, deschisă către comunicarea cu cititorul, lipsită de metafore sau de supradeterminări simbolice și, mai ales, înrudită, din punctul de vedere al procedeelor
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
lui Mihai Spăriosu care observa că în ultima perioadă mimesis-ul a devenit dintr-un instrument subordonat paradigmei hard (în speță, cunoașterii științifice) un mijloc eficace de a o aservi pe aceasta din urmă paradigmei soft a artei (cu alte cuvinte, ludicului și ficțiunii): În termenii teoriei mele, conform căreia mimesis-ul și jocul constituie deopotrivă instrumente ale unui principiu de putere în cultura occidentală, această schemă descrie în fond deplasarea din interiorul filosofiei și științei, care presupune răsturnarea dialecticii Mitului și Rațiunii
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
subversive ale jocului care, tocmai în virtutea caracterului său de spațiu imaginar și ritualistic, a permis dintotdeauna scriitorilor să se ocupe de subiecte și teme tabu. Așadar, în cadrele, altminteri extrem de clar trasate, de mesaje metacomunicative (de tipul „acum ne jucăm”), ludicul a oscilat în permanență între două extreme: simularea inofensivă și răsturnarea (subversivă) a ierarhiilor 82. Asupra acestui (aparent) paradox vom insista pe larg în capitolele următoare. Până atunci să notăm doar că, în sfera artelor, jocul apare aproape întotdeauna în
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
respingând totodată tentația evaziunii într-un spațiu prea exaltat de propriile diferențe față de real. Din moment ce viața de zi cu zi este asediată de ficțiune, iar realitatea imediată se înfățișează percepției noastre ca multitudine de posibilități, prioritate capătă înscenarea, asumarea lucidă/ludică a convenției, tematizarea simultaneității lumilor posibile. În ceea ce privește poezia ultimei jumătăți de secol nu este nevoie de foarte mult efort pentru a înțelege că, în contextul schițat, esențială se dovedește și la acest capitol înscenarea, teatralitatea. S-a vorbit mult despre
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
asemenea concepte, deși la prima vedere lasă impresia că se pot adapta perfect urgențelor literaturii contemporane (de pildă tendințelor de transgresiune, hibridizare sau contaminare, în cazul particular al genurilor), își păstrează totuși mai totdeauna - chiar reduse la varianta soft, revalorificate ludic, deconstruite - valoare operațională și istorică. Neutralizarea distincțiilor hard dintre diferitele genuri, nu atrage așadar, în mod necesar, după sine o devalorizare a genericității, ba poate chiar dimpotrivă. Dispariția genurilor literare nu s-a produs, de fapt, niciodată, nici măcar în acele
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
aminti doar pe cei mai importanți) - acelor indicii care demonstrează că „ficționalitatea” nu are doar o funcție de „evaziune”, ci și una implicit subversivă. În legătură cu această funcție a „imaginarului mimetic” (adeseori trecută cu vederea), Matei Călinescu făcea o remarcă extrem de pertinentă: Ludicul și ficționalitatea nu sunt lipsite de riscuri direct proporționale cu suspiciunile grave pe care le pot provoca. Datorită ambiguității lor inevitabile, precarității actelor imitative, confuziilor premeditate sau nepremeditate pe care le pot crea, abilității lor de a induce în eroare
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
introduce un pic de „realitate” în semnele/convențiile deja prea tocite, dar întrevedem deopotrivă și credința, abil disimulată, în valabilitatea adevărurilor mari. Pe măsură ce „utopia, iluzia, mecanismele de producere a mistificării în general, sunt demise din funcțiile de putere cu ajutorul subtextului ludic și al înscenării”326, devine tot mai evidentă tentația de a le înlocui cu altceva, căci negația retoricii - știm din experiența avangardei - nu numai că riscă să se transforme într-o retorică a negației, dar nu poate fi separată de
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]