2,391 matches
-
bătrânul se bucură de un mare respect În rândul luptătorilor sârbi. - E aidoma celuilalt! spuse bătrânul, iar adunarea fu străbătută de rumoare. Mihajlo, cere-i iertare și roagă-l să nu plece Încă... Uriașul privi fără chef spre Oană și mormăi ceva. - Mihajlo și-a cerut iertare, spuse preotul În slavonă, limbă pe care o Înțelegeau Întru câtva și ceilalți, fiindcă era limba În care se țineau slujbele religioase. Asta se Întâmplă foarte rar. Bătrânul Djordjic crede că ești unul dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În același timp, dinspre nord și sud. Arcașii rămân pregătiți. Ienicerii se vor organiza. Doborâm primele rânduri și ne retragem. Satul fiind pustiu, vor trebui să vină după noi. Haiducii sârbi sunt faimoși pentru luptele de hărțuială. E adevărat? - Adevărat, mormăi Mihajlo. - Atunci, dovediți-o. Retrageți-vă prin păduri și prindeți-i În atacuri scurte. Nu zăboviți mult, ca să nu pierdeți oameni. Ienicerii sunt oșteni experimentați. Dar nu cunosc munții aceștia ca voi. Toată lumea trecu pe poziții. Era un fel nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
din amonte, viteza e de trei ori mai mare. - Și cam cât Îți ia ca să te obișnuiești cu Dunărea? mai Întrebă Dușan. - Cam șaptezeci-optzeci de ani. La a treia generație de pescari, nu-ți mai e frică de fluviu. - Aha, mormăi tânărul. Acum m-am liniștit. N-am să ajung niciodată să pricep ceva din treaba asta... - E suficient să vâslești, spuse Slavomir, râzând pe Înfundate. Oană Începuse să Înțeleagă multe cuvinte sârbești care se asemănau cu cele slavone. Aproape că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
la tristețe și reculegere. Numai că În pictura ta religioasă se și respiră. - Ai devenit ciudat, Alexandru. Cum să se respire? - Giovanni, nu sunt deocamdată un bun pictor, dar cred că devin un bun privitor. - Poate că e mai important... mormăi Giovanni. - Vreau să zic că personajele tale nu stau În vid, nu sunt niște simboluri și nu stau nici Între coloane clasice, ca la Mantegna. Ele se află În spații largi, În mijlocul naturii, privesc În depărtare, fiindcă În tablou există
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cap? Pune ceva de mâncare și trimite-l pe Ionuț după o vadră de vin! spuse căpitanul, luând caii și ducându-i În grajd. Că n-avem mult de stat! - N-avem mult de stat, n-avem mult de stat... mormăi Onofrei. Ce, parcă ai avut Domnia Ta vreme de stat? Că doară ți-am spus că trebuie... - ... reparate zidurile, ridicat gardul, luate niscaiva animale... așa e, moș Onofrei, Îmi spui asta de câte ori vin. N-am uitat. - Dar nici nu te-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ai avut Domnia Ta vreme de stat? Că doară ți-am spus că trebuie... - ... reparate zidurile, ridicat gardul, luate niscaiva animale... așa e, moș Onofrei, Îmi spui asta de câte ori vin. N-am uitat. - Dar nici nu te-ai pus pe treabă... mormăi moșul cârcotaș. Erina izbucni În râs, iar cei doi se opriră, la Început nedumeriți, iar apoi râseră și ei, furați de hohotele zglobii ale tinerei. Da, chiar erau caraghioși. Aveau aceeași ceartă de ani de zile. Care nu era o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de ceas Îi salvează pe fugari! Dacă mă ascultați, vom birui vreme de o jumătate de ceas! Nu mai mult! Dar vom muri Înseninați, căci copiii noștri vor reveni În sat și vor crește mari și sănătoși! - Bine zice căpitanul... mormăi un bătrân. - Moș Gligor! tresări Gâlcă. Moș Gligor, din oastea lui Alexandru cel Bun! Mai trăiești, moșule! - Iaca, cu bătrânețile... mormăi bătrânul. - Foc! strigă unul dintre săteni, arătând nu spre Nistru, de unde valul de tătari se apropia cu repeziciune, ci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
vom muri Înseninați, căci copiii noștri vor reveni În sat și vor crește mari și sănătoși! - Bine zice căpitanul... mormăi un bătrân. - Moș Gligor! tresări Gâlcă. Moș Gligor, din oastea lui Alexandru cel Bun! Mai trăiești, moșule! - Iaca, cu bătrânețile... mormăi bătrânul. - Foc! strigă unul dintre săteni, arătând nu spre Nistru, de unde valul de tătari se apropia cu repeziciune, ci În direcția contrară, spre codri. Căpitanul se răsuci uimit, și o rază de speranță Îi răsări pe chip. - Oameni buni! Vom
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
buni! Vom fi răzbunați! Măria Sa Ștefan a aflat de năvala tătară și adună oastea cea mare! Deși se aflau la câteva minute de o bătălie fără nici o șansă, oamenii chiuiră de bucurie. - Oastea cea mare se adună În două-trei zile... mormăi moș Gligor. Noi, Într-un ceas, om fi pe lumea cealaltă... - Focurile dinspre apus vestesc călăreții din Cetatea Hotinului să iasă degrabă și să salveze locuitorii satelor! reluă Gâlcă. Alte focuri și buciume vor vesti apropierea oștilor Măriei Sale! Acum, urmați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
luptând cot la cot cu Oană. - Tot sunt mai mulți... spuse Ștefan. - Acum nu mai contează, răspunse Oană. Dacă unul din cei doi e prins, am câștigat. - Căpitane!! se auzi un strigăt. Atac din spate! - De asta Îmi era teamă... mormăi Oană. Aripa lui Amir străbătuse pădurile și se ivea În spatele oștilor moldovene, exact În locul unde se aflase voievodul. Dar Ștefan nu se mai afla acolo... - Scuturi În spatele Măriei Sale! porunci Oană. La doar câteva clipe, o săgeată se Înfipse exact În locul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de răsărit al Chinei. Harta se oprea acolo, la Marea Chinei de Est. Dar exista o altă hartă.... Alexandru parcurse cu privirea pereții camerei, oprindu-se la o hartă aflată În stânga biroului său. Da, o hartă a Asiei. Să vedem... mormăi tânărul cu voce tare. Așadar, marea. Iar la est, la estul extrem al Pământului, se afla un arhipelag destul de puțin cunoscut. Arhipelagul nipon. Format din patru insule mari, Hokaido, Honshu, Shikoku și Kyushu. - Ce faci, Alexandru? Vorbești singur? se auzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cum scăpă Gâlcă, măi Oaie? Întrebă moș Vasilie, Încercând, totuși, să audă ce spunea curierul cel mai apropiat de ei. Dar cuvintele lui nu se Înțelegeau decât fragmentar, risipindu-se prea repede În vântul rece al serii. - Nu s-aude... mormăi Oaie, parcă cuprins de frig. Ajunse căpitanul chiar lângă mine, luat de iureș, când izbi voievodul garda lui Soliman. - ... noaptea asta vor fi strânși morții noștri și ai dușmanilor... , se auzi vocea curierului, luată de vânt. - Și, când Întoarse calul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
viteaz... Sper că tatăl tău n-a avut nechibzuința de a te lăsa să lupți. - El, nu, spuse Alexandru. Dar spătarul Albu, da. Am participat la o șarjă absolut extraordinară, aproape de Dunăre... - Cu spătarul Albu o sa am eu o vorbă... mormăi Oană, pe jumătate Încruntat. - Cei doi viteji ai familei pot urca singuri scările, Întrebă Erina, sau trebuie să-i car În spate? Cosmin și Alexandru zâmbiră, Începând să urce. - Să fi văzut, Erina, continuă Alexandru, peste două mii de turci Încercând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
intra pe un tratament care Îl va menține În viață până ajungem la Veneția. - Veneția? interveni Erina. Sunt sigură că nu și-ar fi dorit altceva decât să se Întoarcă În Moldova, la casa de la Albești, la măria sa Ștefan... - Mda... mormăi Angelo. Asta s-ar putea să fie o problemă. Vom Încerca să discutăm cu el cu prima ocazie, când va fi mai odihnit și mai lucid. Acum e imposibil. Dacă el e mai liniștit mergând spre Moldova, atunci Moldova va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Cine sunteți, oameni buni? Întrebă translatorul, un român mic de statură, slab, cu accent oltenesc. - Suntem țărani de lângă Murgeni, răspunse Oană. Venim de la câmp. - Și caii? Întrebă românul, căruia spahiul Îi spunea, cu un glas răstit, Întrebările. - Nu știu, stăpâne... mormăi Oană, Încercând să nu-și arate dezgustul față de cuvintele pe care trebuia să le folosească. Ni s-a părut și nouă că vedem niște cai În luminiș și tocmai ne duceam să vedem despre ce e vorba. - Dar tovarășul tău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cerul văzut de brazi și de iarbă și de tot luminișul acesta, care pare o bucată de Paradis. Ușa chiliei se deschise parcă singură. Voievodul privi spre ea, nehotărât, apoi se uită la Alexandru. - Dacă tot veni vorba de Paradis... mormăi tânărul, arătând spre chilie. Eu aș zice că merită Încercat. Ștefan păși Încet spre chilie, se opri o clipă În fața ușii, apoi intră. Daniel Sihastrul Îl aștepta În picioare. Era Înalt și slab, cu părul alb căzut până la umeri și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Știu multe lucruri despre tine, căpitane Oană. Și, chiar dacă nutrești un dispreț profund pentru noi, turcii, trebuie să știi că te prețuim, pe tine și pe voievodul tău, mult mai mult decât o fac majoritatea creștinilor. - Nu s-ar zice... mormăi Oană. - Dar nu confundăm prețuirea cu pacea. Înaintarea noastră spre Apus a fost prea mult timp oprită la Dunăre. A sosit vremea să mergem mai departe. E destinul nostru. Puterea noastră. L-aș fi vrut pe Ștefan ca aliat. Cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ăștia? - Plăieși din Țara de Sus. Ciobani. Meșteri În lemn. Oameni de-ai pădurii. Ridicați-vă, oameni buni, că vă cunoscu măria sa! Și aveți grijă ce vorbiți, să nu vă scurteze de-un cap! Plăieșii se ridicară, cu sfială. - Apăi... mormăi unul, mai tânăr. - Ce-i, omule? Întrebă Ștefan. - Apăi io știam că măria sa Îi nalt cât bradu’ cela din deal și lat În umeri cât o căruță cu lemne! Țăranii râseră cu hohote, apoi se potoliră repede, plecând privirile În fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ta! Sunt arcașul Simion, cu cincizeci de luptători. Am ordin să veghez asupra măriei tale. Am vegheat și până acum. Dar acum am nevoie de Încuviințarea măriei tale, căci oastea țării Începe să se adune. - Poiana asta devine cam aglomerată... mormăi Alexandru. - Știu cine ești, arcașule Simion! spuse Ștefan. Nu te-am uitat de atunci, de la Cetatea Albă, când a căzut prizonier căpitanul Oană! Dar cine ți-a dat ordin să veghezi asupra mea? - Căpitanul Pietro, măria ta! - Și unde e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În timpul ridicării, ca și cum ar fi fost pregătit să scoată o armă cu mâna dreaptă. Tropote se auziră În apropiere. Erau Apărătorii conduși de Pietro. - Căpitane Oană! strigă Pietro, descălecând. Te-a adus Dumnezeu la ultima bătălie! - Nu e ultima, Pietro... mormăi Oană. Cine e necunoscutul care l-a salvat pe Alexandru? De ce n-ați ajuns voi? Pietro șovăi să dea un răspuns, privi spre ceilalți Apărători, care ridicară capetele spre cer, privind cu interes zborul unui vultur care se rotea deasupra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pierdeau în aerul rece al încăperii cu acustică proastă. Ca și cum nu ar fi fost de ajuns, era și complet lipsit de minimumul de charismă necesar practicării meseriei de preot, o meserie pas comme les autres; din când în când mai mormăia și câteva fraze într-o franceză improbabilă. La miezul nopții, credincioșii români și greci deopotrivă, cam 50 de persoane, așteptau cu nerăbdare stingerea luminilor și anunțul dătător de speranță... Ei bine, nu, a apărut de niciunde un coșuleț căptușit cu
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
taine, ale toamnelor din munții Neamțului. Simt, în privirile stăruitoare și severe o învăluire sfredelitoare, căreia nu-i scapă necercetat nici unul din colțurile ființei mele. Nu mai pot să rezist! Las ochii în jos, înfrânt. Ei, ei...! Haidem în casă, mormăie El într-un târziu, râzând, după ce m-a împuns încă o dată cu sulițele privirilor sale, ca pe o lighioană, mult prea mică și prea îndrăzneață, pe care a voit, parcă, să o răpună acolo, în fața odăii Sale. Martorul întâlnirii noastre este
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
părul lui Radu, dacă n-ar fi alunecat, căzînd pe gresia sticloasă. Copilul nu s-a repezit să-l ajute, deși bețivul de-abia nimerea marginile mesei de care încerca să se sprijine. Mă-mbrac și io și mergem, a mormăit el printre dinți, ridicîndu-se în cele din urmă. Așteaptă-mă aici. Mă descurc și singur, a îndrăznit băiatul. Nu fă pe șmecherul cu mine. Faci cum spun io, mergem împreună. Gata cu planurile lui Radu de-a petrece săptămîna cu
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
Își ridică privirea spre dânsul, Încurajat de vederea veșmintelor sale. - Oameni de-ai familiilor Cerchi și Donati. S-au Întâlnit În târg și pe dată au scăpărat insultele. N-aveam nevoie de mai mult ca să se poată Încăiera. - Scandalagii afurisiți, mormăi poetul printre dinți. Așteptă ca o nouă salvă să cadă În jurul lor, apoi se ridică hotărât și Înaintă spre centrul pieței, nădăjduind că Îi vedeau toți Însemnele prioratului. - Opriți-vă, În numele legii Comunei! strigă el cu voce tunătoare, Înșfăcându-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
multe ori. - Ei bine, treaba e delicată. Nu trebuie discutată la loc deschis, unde ascultă urechi străine. Ca membru vârstnic, propun să convocăm Consiliul pentru dimineața zilei de paisprezece, ultima zi a mandatului nostru. Toți Încuviințară. Dante se mărgini să mormăie ceva. Hotărârea aceea era lesne de interpretat: În ultima zi va fi suficient să se aducă la zi adunarea pentru a preda responsabilitățile oricărei decizii noului Consiliu și pentru a scuti astfel acei umeri slabi de povara unei hotărâri, oricare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]