608 matches
-
elev. Putem vorbi de mai multe tipuri de întăriri: a) simbolice - obiecte care au o anumită semnificație pentru elev și care se pot preschimba în activități sau obiecte cu valoare recompensativă (jetoane colorate, bulina roșie steluțe, fețe luminoase etc.); b) obiectuale - jucării, cadouri, premii etc.; c) activități - timp suplimentar de joacă, pentru cinema, dans etc.; d) sociale - încurajarea, lauda, aprecierea, aplauze etc. Se impune stabilirea unui program de întărire prin care se va stabili strategia de aplicare a întăririlor și modalitatea
Managementul problemelor de disciplină la şcolarii mici by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Science/1651_a_3071]
-
știința lingvistică (= cunoașterea limbii) în vorbire și pentru a spune ceva cu ajutorul numelor (semnelor linvistice) în vederea realizării unei comunicări (transmiterii unei informații), semnele lingvistice trebuie orientate spre obiecte, transformînd desemnarea ideală (conceptuală și, deci, potențială în raport cu realitatea) în desemnare reală (obiectuală și, prin aceasta, denotativă). Prin urmare, în vreme ce, la nivelul limbii, numele (cuvîntul) denumește o existență în general (o esență), la nivelul vorbirii, același nume denumește o existență individuală (un individ, o realitate, referentul). Vorbirea se poate prezenta și ca o
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
concretă, orientată spre anumite realități, iar semnificația se manifestă ca sens, ca destinație explicită spre un anumit obiect sau spre anumite obiecte 73. Se relevă astfel statutul binar al semnului lingvistic în a cărui semnificație se cuprinde deopotrivă conceptualul și obiectualul, deoarece un nume este atît denumire a unui concept, cît și denotare a unui obiect. Pe lîngă aceasta, entitatea denotată de un nume actualizat poate fi și o entitate în general, ca în judecățile cu valoare generală, o parte din
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
instituții (governance structures), În virtutea funcției lor. Granovetter consideră totuși că relațiile sociale pot ajunge să fie similare instituțiilor (mai degrabă informale - M.P.). El argumentează că instituțiile pot fi considerate drept „rețele solidificate”. Interacțiunile Între indivizi dobândesc În mod gradual calitate obiectuală (se dezvoltă roluri sociale cărora le sunt asociate așteptări), iar oamenii ajung să le ia ca atare (taken for granted). 3. Cercetări empirice ale modelului implicării Larson (1992), Portes și Sensenbrenner (1993) și Uzzi (1996, 1997) se numără printre autorii
[Corola-publishinghouse/Science/2104_a_3429]
-
analogic care o deformează, dar această imagine deformată care este metafora (cf. Proust) e, în cazul său, spre deosebire de cel al copilului, nu o imagine necunoscută ci una recunoscută, una ce-și află pe dată locul și funcția într-un sistem obiectual (opera) pe cale de a fi făcut și care o chema și o impunea cu necesitate logică". Pledoaria în favoarea conștiinței artistice se continuă și în Punctul central (Editura Eminescu, 1986): "Mulți scriitori de seamă și neprețuitele lor Jurnale stau mărturie, ne
[Corola-publishinghouse/Science/84998_a_85783]
-
mai puternic fan club din România. Era un Stratocaster galben, asemeni aceluia făcut celebru de Ritchie Blackmore, iar Ghiulă ni l-a arătat, backstage, plin de mândrie și de iubire pentru un instrument care își depășise de mult latura sa obiectuală, devenind, cum am zice astăzi, un icon. Mi-au revenit în memorie aceste lucruri legate de chitările Fender zilele trecute când am văzut că a apărut o carte intitulată The Black Strat. A History of David Gilmour's Black Fender
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
o anumită lentoare, cu diminuarea șocului imaginii-simbol constituită din aglomerările de cuvinte fixate zilnic În pagină. Însă din perceperea condiționată temporal a jurnalului provine și unul din inconvenientele sale majore: autoportretul din jurnal e o creație ea Însăși temporală, nu „obiectuală” ori spațială, ca În artele plastice. El e creat „În timp” și descifrat „În timp”. Deși mai puțin expresiv, reflectând cu infinit mai multă strălucire chipul portretizat, imaginea din jurnalul intim e o dispunere muzicală, care modulează ritmul interior și
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
cenestopate. Tulburări de inteligență Ținând seama de particularitățile inteligenței, Thorndike (apud Hoeksema, S.N., 1998)67 distinge următoarele tipuri de inteligență: 1) inteligența abstractă sau conceptuală: aptitudinea de a folosi simbolurile și materialul verbal; 2) inteligența practică: buna utilizare a concretului obiectual și practic; 3) inteligența socială: capacitatea de a analiza ușor relații interumane de înțelegere și comunicare. În psihiatrie se menționează două tulburări majore ale inteligenței: I. Nedezvoltarea inteligenței sau întârziere mentală: se referă la defectul congenital al funcțiilor intelectuale; II
by Camelia Dindelegan [Corola-publishinghouse/Science/1025_a_2533]
-
grupate în sisteme de semnificație, iar logica lor este înțeleasă atât economic și funcțional, cât și (mai ales) cultural. Explicația sistemului cotidian al obiectelor este realizată pe fundalul relației dialectice dintre un subiect atras și chiar fascinat de o lume obiectuală aflată într-un continuu proces de augmentare; chiar dacă Baudrillard sugerează existența unui anumit control pe care obiectele îl au asupra individului modern, teoria "fatală" a obiectului va fi una de dată mai târzie. Baudrillard consideră totuși interpretarea obiectelor una destul de
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
denotației și conotației lor nu sunt strict disociabile, astfel încât motivațiile indivizilor și interpretările lor vor fi probabil destul de diferite (unii comentatori ai Sistemului obiectelor lecturează aici intervenția unei analize de tip freudian, ce caută să identifice "sensurile ascunse" ale lumii obiectuale, dar și ale impulsurilor și dorințelor subiectului). "Noua ordine socială" se caracterizează astfel printr-un nou domeniu al vieții cotidiene, dar și printr-o "nouă moralitate" și o nouă formă de "hipercivilizație", care vin să contureze domeniul modernității. Pentru a
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
de funcție și de strictă utilitate derobată de orice simbolism anterior. Aceste considerații sunt susținute prin multe alte exemple lipsa ferestrelor, dispariția oglinzilor, a portretelor de familie, a orologiilor sau pendulelor sunt doar câteva simptome ale organizării unei noi lumi obiectuale, în care "obiectele nu mai sunt investite cu "suflet", și nici nu ne mai investesc cu prezența lor simbolică: relația devine obiectivă, fiind una de îmbinare și de joc. Valoarea pe care o ia nu mai este instinctivă și psihologică
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
demonstra și constitui existența și prin posesia unor mărfuri. Prin aceasta el a desființat opoziția dintre universul mărfurilor lipsit de sens și individul plin de sens"352. De asemenea, "vegetația luxuriantă" a obiectelor pune problema relaționării umane în această junglă obiectuală în creștere, se pare că partenerii indivizilor moderni sunt mai mult obiectele decât oamenii, discursul obiectual întreținând un ritm care se impune. Baudrillard atrage atenția că senzația potrivit căreia obiectele sunt sclavii noștri din ce în ce mai performanți, asupra cărora avem o putere
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
universul mărfurilor lipsit de sens și individul plin de sens"352. De asemenea, "vegetația luxuriantă" a obiectelor pune problema relaționării umane în această junglă obiectuală în creștere, se pare că partenerii indivizilor moderni sunt mai mult obiectele decât oamenii, discursul obiectual întreținând un ritm care se impune. Baudrillard atrage atenția că senzația potrivit căreia obiectele sunt sclavii noștri din ce în ce mai performanți, asupra cărora avem o putere deplină, este una înșelătoare dependența omului de obiecte este una mult mai mare decât aceea a
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
putere deplină, este una înșelătoare dependența omului de obiecte este una mult mai mare decât aceea a "puterii noastre împietrite"353 și ne duce cu gândul la ideea obiectului ca pharmakon în ciuda sentimentului de putere, "efectele adverse" ale consumului "regnului" obiectual nu pot fi neglijate. 4.3.1.2. Societatea de consum și spectacolul său În această lume de obiecte la a cărei dezvoltare a contribuit din plin, subiectul se regăsește în postura lui ego consumans, condus nu doar de procesul
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
încă de la sfârșitul primului an de viață. La vârsta antepreșcolară, înțelegerea este mai avansată decât posibilitățile de comunicare, vorbirea devenind, treptat, măi logică și mai coerentă. Copilul învăța să comunice, acumulează experiențe, învață conduite (inclusiv conduite verbale). Operarea în câmpul obiectual reprezintă punctul de plecare al elaborării stadiale a acțiunii. În momentul în care obiectele sunt scoase de sub incidența planului senzorio-motor, copilului nu-i rămâne altă posibilitate de a menține legătură cu ele decât transportându-le în plan mental, în reprezentare
Copilul cu dificultăţi de învăţare - Comportamentul lexic şi grafic by Raus Gabriela () [Corola-publishinghouse/Science/742_a_1231]
-
orientarea externă a statelor, respectiv, în al doilea caz, în cea internă. Pe cale de consecință, nu se poate trasa o distincție fermă între cele două părți. Ceea ce nu înseamnă însă că nu sunt autonome din punct de vedere metodologic și obiectual, nefiind de asemenea nici perfect superpozabile, fapt care iese în evidență mai ales în cazul socio-constructivismului, teorie a RI care ar putea fi revendicată și de social-democrați, dar și de liberalii egalitarieni care se plasează în tradiția filosofiei politice rawlsiene
by EMANUEL COPILAŞ [Corola-publishinghouse/Science/945_a_2453]
-
distribuite pentru Grid și Internet 8. Metode, modele și algoritmi de simulare și optimizare pentru rezolvarea unor probleme complexe din știință, inginerie, economie și societate ──────────────────────────────────────────────────────────────────────────────── Sisteme încorporate ──────────────────────────────────────────────────────────────────────────────── 1. Metode și instrumente pentru dezvoltarea software-ului încorporat 2. Metodologii și tehnologii obiectuale, bazate pe componente, pentru sisteme încorporate 3. Sisteme software inteligente pentru echipamente mobile 4. Tehnologii pentru sisteme senzitive la context (context-awareness) 5. Metode de personalizare pentru sisteme încorporate 6. Tehnologii pentru sisteme integrate bazate pe rețele de senzori 7. Sisteme
EUR-Lex () [Corola-website/Law/188126_a_189455]
-
funcției imaginative mimetice, subiectivează referentul (obiectul), reinvestit cu semnificații chiar prin procesul de de-materializare. Studiile asupra imaginarului, subliniază Thomas, caută să identifice modalitățile operatorii prin care modelul ajunge să se confunde cu imaginea sa, iar subiectul cu universul său obiectual (23). Are loc în continuare o nouă glisare metodologică, înspre problematica semnului − structură elementară, care poate deveni complexă în funcție de context. Demersul lui Thomas depășește însă lingvistica saussuriană prin preluarea funcțiilor limbajului de la Roman Jakobson, pentru că cercetătorul este de fapt interesat
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
de experimentele fizicii lui Galileo Galilei (mișcarea gravitațională) și de sistemul geometric cartezian (în geometria analitică, oricărei figuri sau mișcări, deci oricărui obiect fizic, îi corespunde o ecuație algebrică), de tip mecanicist, nu mai dă drept de cetate demersului poetic. Obiectualul este studiat într-o perspectivă unidimensională, guvernată de o cauzalitate univocă și indiscutabilă. Legea determinismului universal domină până și reprezentările despre intervențiile divinității în existența ființelor, privite ca parte a sistemului mecanicist, redundant și inexpresiv. La aceasta tradiție iconoclastă punctată
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
sa necesitate: totuși, cum demersul va arăta, într-o necesitate locală, particulară, așadar, în bună măsură, predeterminată "semantic". Dar tocmai acesta este rostul unei readuceri la origine: ceea ce pare a fi întâmplător să se arate în toată "necesitatea" constituirii sale obiectuale. Căci tocmai aceasta din urmă îi dă sensul pe care faptul întâmplător îl poartă cu sine chiar în orizontul în care sensul său de întâmplare îi domină apariția. Cele câteva enunțuri rostite până acum au deschis deja anumite probleme. Dar
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
cât de legitimă este această lărgire de valabilitate, condiționată de fenomenul autonomizării gândirii, dacă o privim dintr-o perspectivă non-naturală ("fenomenologică")? Și dacă este legitimă formal așa cum am văzut din exemple poate fi la fel și în alt sens, adică "obiectual"? Exemplele de mai sus pot fi socotite confirmatoare, deși rostul lor, în cel mai bun sens, este, firesc, doar ilustrativ; ele sunt luate, de cele mai multe ori, ca de la sine înțelese în valabilitatea lor, deși valabilitatea nu este decât a principiului
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
posibilități, ea trebuie pusă; de fapt, doar acum ea poate fi formulată întocmai, fiindcă este sesizat faptul că "lucrului ca atare", în carne și oase, nu i se recunoaște ceea ce ar putea fi numit "realitatea de fapt", adică forța sa obiectuală. Bineînțeles, întrebarea vizează, înainte de orice, însăși autonomia gândirii, fenomenul dominant în ceea ce ne-a apărut a fi unitatea de viață omenească; iar vizarea nu mai poate fi natural-istorică, fiindcă în orizontul în care această vizare devine posibilă, autonomia gândirii este
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
celor ce apar înșiruite aici, în ceea ce ele sunt, trebuie să ajungă la timp. Acestea toate reprezintă "lucrurile însele" de care trebuie să se ocupe fenomenologia, iar timpul este ceea ce constituie orice "lucru", aflându-se tocmai de aceea în structura obiectuală a oricărui lucru, care numai astfel reprezintă o durată "umplută" propriu-zis obiectual, o "ființare", participând la un tip de ființă. E drept, timpul are un "sistem" ordonat, ierarhizat, de forme (ipostaze), fiindcă el însuși este fiecare dintre acestea și, totodată
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
la timp. Acestea toate reprezintă "lucrurile însele" de care trebuie să se ocupe fenomenologia, iar timpul este ceea ce constituie orice "lucru", aflându-se tocmai de aceea în structura obiectuală a oricărui lucru, care numai astfel reprezintă o durată "umplută" propriu-zis obiectual, o "ființare", participând la un tip de ființă. E drept, timpul are un "sistem" ordonat, ierarhizat, de forme (ipostaze), fiindcă el însuși este fiecare dintre acestea și, totodată, toate la un loc (el este unitatea tuturor, fiind, totuși, fiecare în
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
De fapt, actul judecății are o mulțime de intervenții, la diferite niveluri și orizonturi de constituire a timpului, a ipostazelor sale, unele dintre ele enumerate mai sus; dar toate aceste operații sunt, cumva, operații de timporizare, iar timpul se constituie obiectual tocmai prin activarea judicativă a tuturor acestor operații. Metodologic, acest fapt al unei preeminențe a "obiectului intențional" este cu totul firesc: cum susținea Paul Ricoeur într-o lucrare în care se ocupa de fenomenologia memoriei, " Într-o adevărată doctrină fenomenologică
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]