696 matches
-
vitejii tăi? Nu pot să țină piept, căci Domnul îi răstoarnă! 6. Cel mai iute nu scapă prin fugă, cel mai viteaz nu poate scăpa! La miază-noapte, pe malurile Eufratului, se clatină și cad! El face pe mulți să se poticnească, cad unul peste altul, și zic: "Haidem să ne întoarcem la poporul nostru, în țara noastră de naștere, departe de sabia nimicitorului!" 7. Cine este acela care înaintează ca Nilul, și ale cărui ape se rostogolesc ca rîurile? 8. Este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85098_a_85885]
-
malurile Eufratului. 11. Suie-te în Galaad, și adu leac alinător, fecioară, fiica Egiptului! Degeaba întrebuințezi atîtea leacuri căci nu este vindecare pentru tine. 12. Neamurile aud de rușinea ta, și este plin pămîntul de strigătele tale; căci războinicii se poticnesc unul de altul, cad cu toții laolaltă." 13. Iată cuvîntul spus de Domnul către proorocul Ieremia, despre venirea lui Nebucadnețar, împăratul Babilonului, ca să lovească țara Egiptului: 14. "Dați de știre în Egipt, dați de știre la Migdol, și vestiți la Nof
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85098_a_85885]
-
cădea pe ulițe și toți oamenii lui de război vor pieri în ziua aceea, zice Domnul." 31. "Iată, am necaz pe tine, îngîmfatule! zice Domnul, Dumnezeul oștirilor; căci ți-a sosit ziua, vremea pedepsirii tale! 32. Îngîmfatul acela se va poticni și va cădea, și nimeni nu-l va ridica, voi pune foc cetăților lui, și-i va mistui toate împrejurimile. 33. "Așa vorbește Domnul Oștirilor: "Copiii lui Israel și copiii lui Iuda sunt apăsați împreună; toți cei ce i-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85098_a_85885]
-
globular învelit în uniformă, ci ca un câine bătut, l-am tot mângâiat pe frunte pe vechiul și pe iubitul meu Mircea, i-am sărutat mâinile și i-am promis că o să urcăm în curând la Cruce, pe Caraiman, mă poticneam în lacrimi și-n nodurile din gât, iar el, Mircea Chiril, despre care toți ziceau că e într-o comă profundă, a ridicat puțin un deget și mi-a făcut semn că nu, apoi a respirat rar, tot mai rar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
o agitație nervoasă, pământul Îi aluneca de sub picioare, hotărând pe loc să alerteze opinia publică. Urmări cu Înfrigurare momentul când garda privea prin mulțime, țipând de alarmă tot tribunalul. “Criminalii...! Ajutooor...!!” Se produse Învălmășeală. Legat În cătușe, Tony Pavone se poticni. Unii martori oculari se aplecară să-l ridice Însă, escorta lovea În mulțime cu bastoanele de cauciuc Încercând să-și croiască un culoar către nefericitul cutezător. Se auzi un prelung fluerat ce chema la fața locului alți gardieni ce se
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
mezzo del cămin, în care a trebuit să cunosc mașinăria greoaie, butaforică, obscenă, mașina de tocat carne făcută din carne a lume-infern-purgatoriu-paradisului sau a spațiu-timp-creier-sexului, și a trebuit să presimt sfârșitul creșterii. Atunci am fost în vârf, atunci m-am poticnit, în infinita 106 107 mea transgresiune, de un idol barbar și mizer, de o icoană blasfematorie și stridentă, de un strigoi scălâmb numit Lulu. L-am văzut deodată în fața mea, pe vremea aceea, când nu distingeam între mocirlă și lumină
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]
-
dimineața devreme. Iar dacă „fut“ era un cuvânt rezervat băii, fututul era ceva și mai îndepărtat. Sugera o activitate aproape continuă, o manifestare familiară care era, concomitent, degajată și satisfăcătoare și care adăuga o nouă dimensiune traiului. Eva Wilt ieși poticnindu-se din mașină și, șocată peste poate, o urmă pe Sally în Felicity Fashions. Dacă fututul era distractiv, colindatul prin magazine alături de Sally Pringsheim era o revelație. Era marcat de o tărie de caracter cu adevărat fascinantă. Acolo unde Eva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
să fie impermeabil? întrebă el reflex. — Chiloți impermeabili, repetă fata cea masivă. — Doamne Dumnezeule! zise Wilt. — Vedeți, când ajung la capătul funiei, le cad măruntaiele, continuă tânăra, administrându-i lovitura de grație. Wilt o privi furios și plecă din clasă, poticnindu-se în drum. — Ce-i cu el? se miră fata. Ai crede că i-am zis cine știe ce blestemăție! Ajuns pe coridor, Wilt se rezemă de perete și i se făcu rău. Afurisitele astea de fete erau mai rele decât instalatorii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
parohul, terifiat de scenă, și își ridică privirea spre femeia goală, sperând să primească o explicație de vreun fel sau altul. Femeia îl privea demonic și ținea în mână un cuțit de bucătărie imens. Părintele St John Froude se retrase, poticnindu-se, în cocpit, în timp ce femeia înaintă spre el, ținând cuțitul cu ambele mâini în fața ei. Era în mod clar nebună de legat. Ca și bărbatul de pe podea. Acesta se rostogolea și-și scutura capul într-o parte și-n alta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
de gând să vorbești? întrebă el. Wilt clătină din cap. Mărturisirea asta trebuia să-i fie smulsă cu forța dacă voia să fie una absolut convingătoare. Va trebui să ezite, să înceapă să spună ceva, să se oprească, să se poticnească, să înceapă iar, să-l roage pe Flint să nu-l mai chinuie, să pledeze și să înceapă din nou. Peștele ăsta trebuia momit ca să muște. O, da, și asta o să-l ajute să rămână treaz! — Ai de gând să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
impas cu metoda - planul - scopul - cercetarea; care nu putea opune rezistență când un secund reclama comanda, afirmând că - ce-avea el - avea să dea rezultate. Era ceva bun în asta. Cel puțin o oarecare siguranță, că nu avea să se poticnească ceva, pentru că un singur individ nu putea să-și prostească multă vreme camarazii. De remarcat deci că, proiectul pe care cineva îl punea în aplicare, ori îi ducea mai departe, ori dispărea. Un asemenea sistem ar fi dat cele mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85127_a_85914]
-
Era cuvântul nu. "Scriu de la șaisprezece ani și abia am trecut de cincisprezece mii de pagini. Scriu uneori și câte opt ore pe zi, dar în alte zile nu pot scrie nici măcar un rând. Poate o să râzi, dar câteodată mă poticnesc și, cu toate că poate ți se pare ușor să scrii așa ceva, cunosc crize care aproape mă fac să mă las de scris. Cunosc și frica de sterilitate, și pe aceea de-a nu mai putea să ții pasul cu tine însuți
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
ne-a condus până la poartă, cu veșnicele ei zâmbete cu gura până la urechi, cu gesturile ei de exagerată amabilitate. Am luat-o în josul străzii, cu tata de mână, pe sub stelele scânteietoare. Mă uitam numai la ele și din cauza asta mă poticneam din când în când. Stelele erau foarte sus, foarte departe. Nu le păsa de nimic de pe pământ. Am căutat multă vreme cu privirea cometa cu șase cozi și-am descoperit-o cu greu. Abia se mai zărea, ca un norișor
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
înțeles că nu-mi va fi ușor s-o fac să intre. Sania plecase, și în curte se vedeau acum doar urmele în cerc pe care le lăsase în urma ei. Cei doi curioși, care se opriseră atunci când sania noastră se poticnise la intrare, au pătruns în curte și, postați ceva mai departe, au început să ne urmărească. Așezat astfel ca Zinocika să nu-i vadă, am luat pe după umeri și-am început să-i murmur cuvinte de alint, ca „micuțo“, „fetito
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
asfaltată și nici să văd poarta de lemn mereu închisă, care are într-o latură a ei o ușiță din metal ruginit și parcă grea de oboseală. Pe ușiță se intră pășind peste un prag înalt, de care locatarii se poticnesc fără greș și pe care-l privesc cu ură. E iarnă. Între ferestrele lipite cu niște benzi de culoarea untului s-au așternut rulouri de vată în care stau înfipte două recipiente înguste și înalte cu un lichid gălbui. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
de peste zece metri, pitorescul situației constând în bombardamentul celor aflați sub păr. A fost și o zi cu ghinion când, singur fiind, m-am urcat în păr, am scuturat, dar, la coborâre, când mai erau vreo trei metri, m-am poticnit de un crac uscat, care s-a rupt, căzând cu tot cu mine, numai că eu pe spate peste perele împrăștiate polog pe jos în iarbă. Timp de câteva zeci de secunde mi-am pierdut cunoștința, dar, și mai grav, mi s-
MEANDRELE DESTINULUI by SORIN-CONSTANTIN COTLARCIUC () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1596_a_2962]
-
imediat următoare morții bunicului: în plin întuneric, pe o scândură lată, înaintează împiedicat, întrucât scândura nu e bine șlefuită, trei capete de bărbați proaspăt tăiate. Unul dintre ele este cel al bunicului. Celelalte două capete nu le cunosc. Ele înaintează poticnit pe această scândură care plutește în golul unui întuneric în care nu se vede nimic altceva... Curios vis pentru un copil, cu atât mai mult cu cât n-am mai avut niciodată asemenea vise. Este un „hapax“, cum numesc filologii
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
civilizate, visul nostru fierbinte de un secol, sau totul nu este decât fata morgana, un efort inutil, de vreme ce ele merg cu mult mai repede decât noi și distanța rămâne cel puțin aceeași... ba chiar, la fiecare hop de care ne poticnim, ea crește nemăsurat ? Se poate, concentrându-te, calculând lucid și în același timp intuind, se poate să înțelegi cum are să se desfășoare războiul și să intervii chiar în punctul lui cel mai avantajos ? Sau tot acest efort este inutil și
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
cu apărătorile pe ochi. Chiar dacă pielea ne supurează, roasă de hamuri, chiar dacă tremurul ei și loviturile de coadă nu mai prididesc să gonească muștele verzi-negre ce ni se așază pe răni, ciorchine, chiar dacă sub zăbală gura ne sângerează și ne poticnim tot mai des sub bici, îngenunchind, să ducem mai departe trăsura... Oricât de rău este viitorul spre care mergem, să plănuim laboratorul de fonetică, la fel ca în vremuri bune, cerând sfaturi de la cei ce au așa ceva mai de mult
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
chiar dacă, în final, toate contribuiau la închiderea arcului de boltă. Ideal ar fi să refacă prima parte. Adică să mai adauge măcar o sută cincizeci de pagini. Să rămînă totul așa, un roman cu o acțiune ce se derulează greoi, poticnit în introspecții și lung al naibii cine i l-ar publica?! Și-apoi, mai sînt și observațiile redactorului, de care, în parte, a ținut seama în forma nouă. Mai trebuie să elimine complet personajul feminin din partea a treia. O va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
de legământ neștiut, pe jumătate mut. Dar chiar și când răspunde, raportul dintre el și propriul lui glas nu este unul cordial. Glasul lui Sorin pășește în lume fără chef, precaut și timorat, ca și cum ar ști că urmează să se poticnească de la primul pas și că stăpânul lui, nemulțumit deja de prestația primelor silabe sonore, nu va întîrzia să-l cheme înapoi. Este limpede că de la bun început Sorin s-a purtat extrem de autoritar cu propria lui voce. Iar vocea aceasta
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
am amețit) și avea o figură halucinantă, cu o meșă care îi cădea mereu pe frunte și pe care de câte ori o trimitea înapoi cu mâna, o însoțea parcă cu privirea, rămânând apoi o vreme cu ochii pierduți în nicăieri. Se poticnea înaintea fiecărei fraze, înclinîndu-și, de câteva ori la rând, meditativ capul și lăsîndu-ți senzația că, înainte de a ți se adresa, vorbește, sub forma unui mârâit prelung, mai întîi cu el. I-am propus să își dea doctoratul și pe urmă
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
loc, adăugă pentru a-l liniști. Peter zîmbi și-l mîngîie pe creștet făcîndu-i semn să pornească. A stat cîtva timp acolo petrecîndu-l cu privirea, uite-l acolo, abia se mai vede, ai gri-gri-gri, vru să spună grijă, dar se poticni Îngrozitor după prima silabă, gri-gri-gri-gri, nu era nimic de făcut, mîine va pleca pentru totdeauna, cineva o să-i spună că a plecat și că i-a urat rămas-bun cînd Julius va veni la piață să-l caute. Julius porni Înapoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
semn cînd să Înceapă. Dar Julius nu era În stare să miște degetele: se uita țintă la ea, de parcă lipsea ceva pentru ca el să poată cînta. „Hai, hai“, părea că-i spune măicuța și el Îi dădu drumul, dar se poticni imediat, dîndu-și seama că ăsta nu era pianul pe care-l știa el. Se uită Înspăimîntat la măicuță: parfumul, lipsea parfumul; se simțea complet năucit și În spatele lui lumea Începuse să murmure; lipsea parfumul și ăsta nu era pianul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
generalul cu voce convingătoare, dar alarmantă. Toți ceilalți începură să se agite îngrijorați. Ce s-a întâmplat, domnilor? continuă ea, privindu-și oaspeții parcă mirată. De ce v-ați alarmat? Și ce figuri aveți! — Dar... amintiți-vă, Nastasia Filippovna, bâigui Toțki, poticnindu-se în cuvinte, mi-ați promis... cât se poate de benevol și, cel puțin, ați putea să mă cruțați... Mă aflu în dificultate și... desigur, sunt surprins, dar... Într-un cuvânt, acum, în acest moment și în... în public și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]