1,028 matches
-
în colorimetrie, readucând nuanța de roșu aproape de carmin. Drapelul Marelui Ducat al Posenului, provincie autonomă majoritar poloneză a Regatului Prusiei, înființată în 1815, era un bicolor orizontal roș-alb. Culorile au fost extrase de pe stema ducatului, stemă formată din pajura neagră prusacă cu un scut interior ce conținea pajura albă poloneză. Din cauza politicii din ce în ce mai antipoloneze a Germaniei, și din cauza identificării albului și roșului drept culori naționale ale Poloniei, drapelul alb-roșu al Posenului a fost înlocuit în 1886 cu un tricolor orizontal alb-negru-alb
Drapelul Poloniei () [Corola-website/Science/297195_a_298524]
-
Regal din Varșovia, contribuind de asemena și la dezvoltarea culturală și artistică a acestuia. Acest lucru a adus Varșoviei denumirea de Paris al Estului. Varșovia a rămas capitala Federației Polonezo-Lituaniene până în anul 1795, când orașul a fost anexat de către Imperiul Prusac și transformat în capitala provinciei Prusiei de Sud. Eliberat de armata lui Napoleon în 1806, Varșovia a devenit capitala nobilimii nou create a Varșoviei. În urma Congresului de la Viena din 1815, Varșovia a devenit centrul Congresului Polonez, o monarhie constituțională sub
Varșovia () [Corola-website/Science/296628_a_297957]
-
de căsătorie cosanguină printre descendenții reginei Victoria. Al cincilea copil al Prințesei Victoria, Prințesa Victoria a Prusiei, n-a ezitat să se căsătorească a doua oară cu omul de rând Alexandre Zoubkoff (1900-1936). A fost pentru prima dată în familia prusacă. Al șaptelea copil al Prințesei Victoria, Sofia a Prusiei, a devenit regină a Greciei prin căsătoria cu Constantin I al Greciei și a adus sânge prusac în familia Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg din Grecia. Cei doi au avut șase copii; trei fii care
Descendenții reginei Victoria a Regatului Unit () [Corola-website/Science/321802_a_323131]
-
cu omul de rând Alexandre Zoubkoff (1900-1936). A fost pentru prima dată în familia prusacă. Al șaptelea copil al Prințesei Victoria, Sofia a Prusiei, a devenit regină a Greciei prin căsătoria cu Constantin I al Greciei și a adus sânge prusac în familia Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg din Grecia. Cei doi au avut șase copii; trei fii care au devenit regi ai Greciei (George al II-lea, Alexandru I și Paul I) și trei fiice: regina României, Elena a Greciei (1896-1982), care s-a
Descendenții reginei Victoria a Regatului Unit () [Corola-website/Science/321802_a_323131]
-
de Orléans, este fiica Prințului Henri, Conte de Paris. Strănepoata ei Alexandra a Greciei (singurul copil al nepotului ei Alexandru I al Greciei) s-a căsătorit cu regele Petru al II-lea al Iugoslaviei. În concluzie, se constată că descendenții prusaci ai Victoriei s-au răspândit în întreaga Europă prin căsătorii cu britanici, spanioli, francezi, italieni, greci, iugoslavi, români, ruși, suedezi sau americani. Mai aventuroasă a fost Prințesa Stephanie a Prusiei (n. 1966), stră-strănepoata lui Wilhelm II, care s-a căsătorit
Descendenții reginei Victoria a Regatului Unit () [Corola-website/Science/321802_a_323131]
-
1 aprilie 1881 și 30 martie 1887 ocupă funcțiile de adjutant al Batalionului 1 și ulterior al Regimentului 51 Infanterie, dislocat la Glatz / Silezia. Începând cu 1 aprilie 1891, este mutat pentru un stagiu la "Statul Major General" al armatei prusace, din Berlin. Ocupă ulterior diverse alte poziții în armată. La 22 aprilie 1912 a fost avansat la gradul de general-locotenent fiind numit, la 4 iunie 1912, la comanda Diviziei 10 Infanterie. A condus cu succes această mare unitate în cursul
Robert Kosch () [Corola-website/Science/333592_a_334921]
-
The Birth of the Prison, (New York: Penguin Books, 1991), p. 195-228, în special p. 215-28. [2] „Wie es eigentlich gewesen” (germană) în original. Expresia îi aparține istoricului Leopold von Ranke (1795-1886), a cărui școală de gandire a sustinut formarea statului-națiune prusac. [3] Vezi Hayden White, Tropics of Discourse. Essays în Cultural Criticism, (Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 1978), p. 52-4. [4] White, Tropics..., p. 51. [5] Vezi Jeffrey Olick, Usable Pasts and the Return of the Repressed, în The Hedgehog
Problematizarea istoriei recente în teatrul independent din România post-socialistă – reflecții teoretice () [Corola-website/Science/295796_a_297125]
-
alți aliați, cu care a contrabalansat puterea Germaniei. Numai în Bătălia Națiunilor (16 - 19 octombrie 1813) Napoleon a fost înfrânt în mod hotărâtor. Campania din Rusia a demonstrat că Napoleon nu este invincibil. După această înfrângere și întărâtați de naționaliștii prusaci și de ruși, naționaliștii germani s-au revoltat în toată Confederația Rinului și Prusia. Campania naționaliștilor germani nu ar fi avut același efect fără înfrângerea francezilor din Rusia.
Campania din Rusia (1812) () [Corola-website/Science/304428_a_305757]
-
că nu mai vor să lupte, căci a sosit timpul înfrățirii tuturor popoarelor. Zadarnic le vorbeam despre necesitatea continuării războiului, căci altfel o să intre nemții în Rusia și revoluționarii ruși nu se vor alege cu nimic altceva decât cu stăpânirea prusacă care nu se prea deosebește de cea țaristă. Soldații mă contraziceau, spunând că și nemții vor arunca armele." în trăsură spre Chișinău "am rămas uimiți de frumoasa moldovenească vorbită de birjarul nostru, un evreu simpatic și vorbăreț. N-aș fi
Un memorialist necunoscut: Ovidiu Țopa by Barbu Cioculescu () [Corola-journal/Memoirs/7433_a_8758]
-
Partidul Liberal. Adunarea Constituantă era alcătuită din: După lungi negocieri, la 31 iulie 1919, Adunarea a votat proiectul de constituție al liberalului Hugo Preuss, evreu de origine, al cărui proiect inițial propunea un stat puternic centralizat pentru a distruge hegemonia prusacă, landurile să câștige autonomie relativă religioasă, educațională și economică, iar constituțiile și instituțiile să se conformeze dreptului federaL. Reich-ul deținea exclusivitatea competențelor financiare, militare și politicii externe. Opoziția de dreapta, tensiunile dintre autoritatea centrală și landurile (separatismul Rhenan, insubordonarea Bavariei
Istoria Germaniei () [Corola-website/Science/300128_a_301457]
-
a intrat sub control francez, zona de la est de râurile Oder și Neisse a fost transferată Poloniei care a intrat sub control sovietic. Populația germană din regiunea sudetă, anexată de Cehoslovacia, a fost strămutată. Armata a fost dizolvată, iar statul prusac a fost desființat. La Nurnberg s-a desfășurat procesele asupra naziștilor acuzați de crime împotriva umanității. Repopularea a fost un fenomen la fel de dramatic, deși la nivel istoric a fost pozitiv.Germania ruinată, distrusă din punct de vedere economic, a trebuit
Istoria Germaniei () [Corola-website/Science/300128_a_301457]
-
Tonurile binaurale sau pulsuri binaurale (din lat. "bini" - pereche, doi și "auris" - ureche), (eng. binaural beats), sunt artefacte ale activității creierului sau sunete aparente cauzate de stimuli fizici specifici. Acest efect a fost descoperit în 1839 de către savantul prusac Heinrich Wilhelm Dove, câștigând o mai mare apreciere din partea opiniei publice în secolul al 20-lea, care se baza pe afirmațiile ce veneau din partea comunității de medicină alternativă, care susținea că tonurile binaurale ar putea ajuta la inducerea relaxării, meditației
Tonuri binaurale () [Corola-website/Science/331206_a_332535]
-
Jacob Baeyer ca director al Institutului geodezic din Berlin, poziție pe care a menținut-o până la moartea sa în 1917. Din 1887 a fost profesor la Universitatea Humboldt din Berlin. A fost membru al Academiei de Științe din Berlin (Academia Prusacă de Științe) din 1900 și membru al Academiei de Științe din Torino din 1903. Una dintre principalele contribuții ale lui Helmert este legată de studiul geodeziei teoretice pentru care a publicat două lucrări: „Teorii matematice și fizice de Geodezie Superioară
Friedrich Robert Helmert () [Corola-website/Science/333276_a_334605]
-
conduse de Garibaldi au fost foarte criticate de autoritățile din domeniul militar. În 1903, Foch publica "Des principes de la guerre", lucrare în care sublinia că Garibaldi, deși putea utiliza o singură brigadă, a imobilizat 20 de brigăzi cu în fața brigăzii prusace de în loc să vină în ajutorul condusă de , așa cum primise ordin. Foch pune astfel dezastrul Armatei Estului pe seama orgoliului lui Garibaldi. Dreapta, atât cea italiană cât și cea franceză, i s-a opus din cauza anticlericalismului său, iar francezii și pentru angajamentul
Giuseppe Garibaldi () [Corola-website/Science/303473_a_304802]
-
Leul de cauciuc" de unii critici ai săi din armată, pentru devotamentul față de Hitler, Blomberg nu era el însuși nazist, și astfel el reprezenta o punte între armată și partid. Blomberg și mulți dintre ofițeri erau recrutați din rândurile nobilimii prusace, și priveau SA ca o gloată a plebei care amenința statutul tradițional privilegiat al armatei în societatea germană. Dacă armata tradițională trata masele care constituiau SA cu dispreț, multe Cămăși Brune aveau aceeași atitudine față de armată, văzând-o ca pe
Noaptea cuțitelor lungi () [Corola-website/Science/309657_a_310986]
-
ridica la luptă împotriva armatei." În ciuda acestei ostilități între Cămășile Brune și armată, Blomberg și alți ofițeri vedeau în SA o sursă de recruți pentru o armată lărgită și revitalizată. Röhm, însă, dorea să elimine cu totul generalii din aristocrația prusacă, transformând SA în nucleul unei noi armate germane. Întrucât armata era limitată de Tratatul de la Versailles la o sută de mii de soldați, conducătorii acesteia puteau doar să privească îngrijorați cum numărul de membri ai SA a depășit trei milioane
Noaptea cuțitelor lungi () [Corola-website/Science/309657_a_310986]
-
consolida puterea și de a lărgi Reichswehr-ul. Deoarece planurile lor se excludeau reciproc, succesul lui Röhm putea veni doar pe pierderea lui Hitler. Ca rezultat, s-a declanșat o luptă politică în cadrul partidului, în care apropiații lui Hitler, inclusiv premierul prusac Hermann Göring, Ministrul Propagandei Joseph Goebbels, Conducătorul SS Heinrich Himmler, și secundul lui Hitler Rudolf Hess, s-au găsit pe poziții opuse lui Röhm. Deși toți aceștia erau veterani ai mișcării naziste, doar Röhm a continuat să fie independent de
Noaptea cuțitelor lungi () [Corola-website/Science/309657_a_310986]
-
și onoarei și a primit o educație severă, pentru a fi pregătit în vederea responsabilităților care îl așteptau. Ludovic era controlat strict de tutorii săi și supus unui regim sever de studii și exerciții. Unii subliniază faptul că această atmosferă cazonă, prusacă este cauza comportamentului său ciudat ca adult. Ludovic n-a fost apropiat nici de părinții săi. Consilierii regelui Maximilian i-au sugerat plimbări zilnice în compania viitorului succesor al său. Regele a replicat : „Dar ce-am să-i spun? La
Ludovic al II-lea al Bavariei () [Corola-website/Science/315306_a_316635]
-
și plin de remușcări din această cauză). S-a luptat toată viața pentru a-și suprima dorintele sexuale și să rămână fidel credinței sale romano-catolice. În timp ce homosexualitatea nu era pedepsită în Bavaria din 1813, Unificarea Germaniei în 1871 sub hegemonia prusacă a schimbat acest lucru. De-a lungul domniei Ludovic a fost prieten apropiat cu câțiva bărbați, inclusiv maestrul său de echitație Richard Hornig (1843-1911), actorul maghiar Josef Kainz și curteanul Alfons Weber (n.c.1862). În 1870 Bavaria a participat
Ludovic al II-lea al Bavariei () [Corola-website/Science/315306_a_316635]
-
de 07 octombrie 1879. Acesta dispune de portrete din perioada barocă târzie, rococo, și clasicistă din sec. al XVIII-lea și scene de luptă poloneze și străine preromantice. Arta perioadei când Polonia era împărțită, este reprezentată de faimoasa pictură Omagiu prusac de Jan Matejko, scene mitologice și biblice cu Torțele lui Nero de Henryk Siemiradzki, arta membrilor reprezentativi ai mișcării artistice Tânăra Polonie de la începutul secolului al XX-lea, inclusiv artiștii Jacek Malczewski, Józef Chełmoński; impresioniștii proeminenți Józef Pankiewicz și Leon
Sukiennice () [Corola-website/Science/329231_a_330560]
-
a opus, pe parcursul zilei de 8 februarie 1807 o armată franceză condusă de Împăratul Napoleon I unei armate ruse, aflate sub conducerea generalului Beningsen, susținute de un corp prusac condus de generalul L'Estocq. A fost una dintre cele mai sângeroase bătălii din cadrul Războaielor napoleoniene, ambele armate pierzând între o treime și aproape jumătate din efective, în funcție de estimări. Deoarece în săptămânile precedente manevrele franceze de învăluire eșuaseră în mod
Bătălia de la Eylau () [Corola-website/Science/312682_a_314011]
-
Imperiului napoleonian. După ce Împăratul Napoleon a preluat din nou puterea în martie 1815, o nouă Coaliție europeană a masat armate la granițele Franței, cu scopul de a-l înlătura. Napoleon a decis însă să treacă primul la ofensivă, atacând armata prusacă și pe cea anglo-aliată, ambele cantonate în Belgia. Astfel, au loc o serie de confruntări minore în jurul localității Charleroi și apoi bătăliile de la Ligny și Quatre Bras, ambele purtate pe data de 16 iunie 1815. Deși cele două bătălii de pe
Bătălia de la Waterloo () [Corola-website/Science/304379_a_305708]
-
de pe 16 iunie s-au încheiat cu victoria francezilor și au împiedicat joncțiunea anglo-aliaților și a prusacilor, ele nu au fost decisive, astfel că, la 18 iunie, pe câmpul de bătălie de la Waterloo, armata anglo-aliată și elemente semnificative din armata prusacă au putut face joncțiunea pentru a pecetlui victoria decisivă a Coaliției. În timpul bătăliei de pe 18 iunie, o treime din armata franceză, detașată tocmai pentru a împiedica sau întârzia semnificativ înaintarea prusacilor a mărșăluit într-o direcție greșită și apoi a
Bătălia de la Waterloo () [Corola-website/Science/304379_a_305708]
-
victoria decisivă a Coaliției. În timpul bătăliei de pe 18 iunie, o treime din armata franceză, detașată tocmai pentru a împiedica sau întârzia semnificativ înaintarea prusacilor a mărșăluit într-o direcție greșită și apoi a fost reținută de un Corp de armată prusac inferior numeric la Wavre. Ca urmare a înfrângerii catastrofale de la Waterloo, rămășițele armatei franceze, regrupate pe linia râului Sambre, sub comanda mareșalului Soult, apoi Grouchy, s-au retras în Franța, așteptând ofensiva Coaliției. a avut ca rezultat căderea definitivă a
Bătălia de la Waterloo () [Corola-website/Science/304379_a_305708]
-
aplicare acest plan, Napoleon masează o armată semnificativă, „Armata Nordului”, la granița cu Regatul Țărilor de Jos, cu scopul de a ataca armatele Coaliției staționate în Belgia, mai exact, o armată anglo-aliată sub comanda Ducelui de Wellington și o armată prusacă, sub comanda Feldmareșalului Blücher. Împreună, aceste armate ale Coaliției erau aproape de două ori mai numeroase decât cea franceză, dar fiecare dintre ele era mai slabă decât cea franceză. Ca atare, Napoleon plănuia să se interpună între cele două armate și
Bătălia de la Waterloo () [Corola-website/Science/304379_a_305708]