1,372 matches
-
Kai, puternica provincia de la granița de nord, și căsătoria fiicei lui Yoshimoto cu fiul lui Shingen, demonstrase o mare abilitate politică, unind cele trei provincii într-o alianță. Nu era genul de călugăr care să circule în splendidă izolare, cu toiagul și pălăria zdrențuită. Nu era un călugăr Zen „pur”. Se putea spune că era călugăr politic, călugăr militar, sau chiar călugăr necălugăresc. Dar, oricum ar fi fost numit, acest lucru nu-i afecta măreția. Sessai vorbea cu zgârcenie, dar un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
consoleze pe băiat. Shojumaru înțelegea foarte bine, însă, că tatăl său îl învăța întotdeauna rațiunea științei militare, în funcție de eveniment sau de moment. Simțea o căldură lăuntrică, până și în gravitatea lui Kanbei, și se considera extrem de norocos. Kanbei își luă toiagul și porni șchiopătând spre cazărmi. Dar, în loc de a intra în tabără, păru să-și continue drumul singur în josul muntelui, iar însoțitorii lui îl întrebară neliniștiți unde se ducea. — La poale, răspunse simplu Kanbei și, cu toate că se sprijinea în baston, începu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
se sprijinea în baston, începu să coboare cărarea în pantă, cu pas aproape vioi. Cei care-l însoțiseră, Mori Tahei și Kuriyama Zensuke, coborâră pe urmele lui. — Stăpâne! strigă Mori. Vă rugăm, așteptați! Kanbei se opri, ținându-și un moment toiagul, și privi înapoi spre ei: — Voi sunteți? — Mă mir să văd ce repede mergeți, spuse Mori, gâfâind. Cu piciorul ăsta rănit, mă tem să nu vă loviți. — M-am obișnuit cu șchiopătatul, râse Kanbei. Nu cad decât dacă mă gândesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fură invitate și toate soțiile generalilor și li se oferi un rând de sake. Toți își dădură seama imediat care erau intențiile lui Nobumori. A doua zi dimineața, așa cum se așteptase toată lumea, Nobumori luă o halebardă mare, în chip de toiag, își legă o sandală de paie pe piciorul stâng umflat - rănit în lupta pentru apărarea castelului - și porni șchiopătând spre poartă. Îi convocă pe apărători la adunare, se urcă în turnul cu acoperiș al porții și-și cuprinse cu privirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
sat de la poalele Muntelui Temmoku. Primăvara era în plină înflorire, dar munții și câmpiile, cât vedeau cu ochii, nu le rezervau nici o alinare sau speranță. Așadar, micul grup care mai rămăsese își puse toată încrederea în Katsuyori, ca într-un toiag sau stâlp. Katsuyori însuși ajunsese la capătul răbdării. Înghesuiți în Tago, însoțitorii săi rămaseră bumăciți, așteptând, în șuierul vântului de munte. Forțele conjugate ale clanurilor Oda și Tokugawa intrară în Kai ca niște valuri de furtună. Condusă de Anayama, armata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
hotărârii lui Muneharu de a lupta, castelul mai găzduia încă trei mii de refugiați civili în plus. Muneharu se decisese să reziste din acel castel talazurilor învolburate ale armatei răsăritene. Kanbei și Hikoemon fură conduși într-o încăpere goală. Fără toiag, Kanbei intră șchiopătând cu dificultate. — Seniorul Muneharu va sosi imediat, spuse pajul. Părea să nu aibă nici douăzeci de ani și, în timp ce se retrăgea, nu se comporta altfel decât ar fi făcut în timp de pace. Generalul intră, se așeză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
situația, unii muncitori sabotau intenționat programul, convingându-i până și pe lucrătorii relativ supuși să stânjenească proiectul prin încetineala lor intenționată. Kanbei nu putea privi stând cu mâinile-n sân. În cele din urmă, începu să viziteze personal șantierul, cu toiagul în mână. Stând pe o movilă de pământ proaspăt, într-o zonă a stăvilarului care în sfârșit se terminase, privea cu ochi învăpăiați în jos, spre miile de muncitori. Când descoperea pe cineva încetinind cât de cât, se repezea la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Hideyoshi se apropie de scaunul pus lângă steag. La stânga și la dreapta lui stăteau solemni, cu un pas mai înapoi, pajii și servitorii. Războinicul-demon, Kuroda Kanbei, care era ținta răutăților ei zilnice, se oprise mai la o parte, rezemat în toiag. Li se adresă din înălțimea stăvilarului: — Astăzi, Seniorul Hideyoshi dorește să-i spuneți ceea ce gândiți. După cum știți cu toții, timpul stabilit pentru construirea barajului a trecut de jumătate, dar munca merge încet. Seniorul Hideyoshi spune că unul dintre motive este acela
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
încercarea de a ține pe loc aele revărsate. — Hai s-o facem! Să punem tot ce-avem! — Eu n-am să mă dau bătut! În doar jumătate de zi, se munci mai mult decât în ultimele cinci. Biciurile supraveghetorilor și toiagul lui Kanbei nu mai erau necesare. Noaptease aprindeau focuri, praful ridicat întuneca văzduhul în timpul zilei, și în sfârșit construcția fu aproape gata. În timp ce stăvilarul de pe uscat se apropia de încheiere, munca asociată a devierii celor șapte râuri din jurul Castelului Takamatsu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
gândim foarte bine la ceea ce vom spune. Urmând ordinele lui Hideyoshi, oamenii lui Asano Yahei începură o inspecție atentă a tuturor călătorilor care veneau și plecau din regiune. Cam pe la miezul nopții, gărzile opriră un orb care mergea cu un toiag gros de bambus, întrebându-l încotro se îndrepta. Înconjurat de soldați, omul se rezemă în toiag. — Mă duc acasă la o rudă, în satul Niwase, răspunse el, cu cea mai mare umilință. — Dacă te duci la Niwase, ce cauți pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
o inspecție atentă a tuturor călătorilor care veneau și plecau din regiune. Cam pe la miezul nopții, gărzile opriră un orb care mergea cu un toiag gros de bambus, întrebându-l încotro se îndrepta. Înconjurat de soldați, omul se rezemă în toiag. — Mă duc acasă la o rudă, în satul Niwase, răspunse el, cu cea mai mare umilință. — Dacă te duci la Niwase, ce cauți pe drumul ăsta de munte, în toiul nopții? întrebă ofițerul comandant. — N-am găsit nici un han, așa că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ar crea dintr-odată alte condiții de existență? Când locuitorii se vor înmulți și pământul le-ar deveni strâmt, proprietatea rurală fixă, încetarea pășunilor comune vor veni de la sine și în mod fatal. În mod fatal plugul va înlocui pretutindenea toiagul păstoresc, în mod fatal o altă ordine a societății va răsari din chiar stadiul ei organic. Singurele măsuri pe care statul român se cuvine a le lua sânt măsuri de apărare: apărare contra unor speculanți venetici cari ar voi să
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
lovesc unii de alții, se izbesc de ziduri și, la urmă, se prăvălesc singuri în prăpastia pierzaniei. Martori ai cuvintelor acestora sunt cei care se laudă cu înțelepciunea lumească, cei care se fălesc cu barba lor, cu mantaua și cu toiagul lor de filosofi. După cuvântări lungi, și adesea repetate, nu văd pietrele așezate dinaintea ochilor; că, dacă ar vedea în ele pietre, nu le-ar socoti dumnezei! Se izbesc unii de alții și se cufundă în cea mai adâncă prăpastie
Despre credinţa ortodoxă şi despre erezii by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/129_a_440]
-
către Timotei, omilia a XII-a, p. 121) „Două minuni izvorăsc din credință: că și săvârșește lucruri mari, în același timp și pătimește mari”. (Sf. Ioan Gură de Aur, Comentariile sau Explicarea Epistolei către Evrei, omilia XXVII, p. 317) „După cum toiagul nu lasă să alunece și să cadă mădularele noastre tremurătoare și slăbite de bătrânețe, pentru că le sprijină, tot așa și credința sprijină mai bine decât un toiag sufletul nostru slăbănogit și abătut de slăbiciunea gândurilor. Prin purtarea propriei ei tării
Despre credinţa ortodoxă şi despre erezii by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/129_a_440]
-
de Aur, Comentariile sau Explicarea Epistolei către Evrei, omilia XXVII, p. 317) „După cum toiagul nu lasă să alunece și să cadă mădularele noastre tremurătoare și slăbite de bătrânețe, pentru că le sprijină, tot așa și credința sprijină mai bine decât un toiag sufletul nostru slăbănogit și abătut de slăbiciunea gândurilor. Prin purtarea propriei ei tării, îi dă sufletului odihnă, îl sprijină cu putere și nu-l lasă să alunece niciodată; căci credința, cu marea ei putere, întărește slăbiciunea gândurilor, alungă întunericul și
Despre credinţa ortodoxă şi despre erezii by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/129_a_440]
-
Simona Vasilache Prea puțin iubesc verile bucureștene, veri ca de nisipuri, mirosind a sudoare și a asfalt. În schimb, în cîte-un aprilie de fotografie, cînd primăvara orașului te păcălește, merită să risipești pe caldarîm pași sprijiniți de toiag. Arghezi a făcut-o o viață. Și studiile de portret, detaliu de centru, detaliu de mahala, le-a adunat, în dezordinea lor memorialistic-literară, în Cu bastonul prin București. Carte galben-pătată, cu autor și Ateneu în foto, pe copertă. O justificare
Într-un colț de țară veche by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/10228_a_11553]
-
din Paradis pe coastele unor munți din Tracia. Și-a scrîntit o gleznă În cădere și a șchiopătat sprijinit În ramura aceea Înflorită pînă cînd a dat de o peșteră, prima lui peșteră. A ucis o capră de munte cu toiagul ăla și și-a făcut un fluier dintr-un oscior de la picior, o pălărie din coarne, o cămeșă din blană și o custură dintr-o coastă. Într-o noapte a cîntat din fluier pînă cînd a adormit cu coarnele pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
singur, folosea cuțitul din os pentru a sculpta bastoane. CÎnd se simțea singur, cînta din fluier și nimfele apăreau, uneori cele trei dintîi, alteori - altele. După mult timp, plictisit, a Început să rătăcească, ucigînd noi animale, schimbîndu-și Înfățișarea, sculptînd noi toiege din lemn și os, dar ținînd mereu aproape prima fluierișcă, primul toiag și primele coarne. În timp, primul fluier și primul toiag au căpătat tot soiul de puteri. Puteau atrage către ele creaturi fel de fel care Îi ascultau vrăjite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
singur, cînta din fluier și nimfele apăreau, uneori cele trei dintîi, alteori - altele. După mult timp, plictisit, a Început să rătăcească, ucigînd noi animale, schimbîndu-și Înfățișarea, sculptînd noi toiege din lemn și os, dar ținînd mereu aproape prima fluierișcă, primul toiag și primele coarne. În timp, primul fluier și primul toiag au căpătat tot soiul de puteri. Puteau atrage către ele creaturi fel de fel care Îi ascultau vrăjite muzica sau puteau să-l ridice În aer, să se hîrjonească cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
dintîi, alteori - altele. După mult timp, plictisit, a Început să rătăcească, ucigînd noi animale, schimbîndu-și Înfățișarea, sculptînd noi toiege din lemn și os, dar ținînd mereu aproape prima fluierișcă, primul toiag și primele coarne. În timp, primul fluier și primul toiag au căpătat tot soiul de puteri. Puteau atrage către ele creaturi fel de fel care Îi ascultau vrăjite muzica sau puteau să-l ridice În aer, să se hîrjonească cu păsările cerului. În anii din urmă, bastoanele sale fuseseră făcute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
MARE... Din nefericire însă, visul abia împlinit, Tot ca visul cel de-o clipă, repede s-a risipit... Două dintre copilițe, tam-nisam și fără vină, BASARABIA cea blondă și cu dulcea BUCOVINĂ, Rupte iarăși, cu cruzime, din fruntariile Țării, Iau toiagul pribegiei, și-al tăcerii, și al uitării... De atunci, bătrânul tată, CARP, slăvitul împărat, În mormânt se zvârcolește și se roagă ne-ncetat: Doamne, ce-au făcut copiii și cu ce ți-au mai greșit, C-așa brusc și fără milă
Înstrăinata noastră Basarabie by Ion Lupu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/833_a_1563]
-
ridică și i-o dădu căpitanului. Oană o puse În teacă și răsuci din nou sabia haiducului, cu mânerul spre Mihajlo. - Ajunge. Calul! mai spuse, tot În grecește. Dintr-una din casele de lemn, ieși un bătrân sprijinit Într-un toiag de lemn. Femeia alergă spre el și Îl ajută să ajungă mai aproape. Cercul haiducilor se lărgi, așteptând o poruncă de la căpetenie. Mihajlo aștepta curios. - Tată, privește! spuse Jovanka, arătându-l pe Oană. Bătrânul se apropie de căpitan și Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
nici un fel, dar Îi urmărea. Nu se auzea și nu se vedea, totuși, nimic. Copilul privi spre Yamabushi, iar bătrânul Îi zâmbi, ca și cum s-ar fi apropiat de un loc cunoscut. După câțiva pași, se opri și se sprijini În toiagul despre care copilul știa că nu e tocmai un toiag, ci poate deveni sabie, suliță, halebardă sau nunchaku. - Sosirea ta e o onoare pentru noi, Yamabushi! se auzi o voce foarte apropiată, iar Ștefănel văzu cu mirare că În fața lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
se vedea, totuși, nimic. Copilul privi spre Yamabushi, iar bătrânul Îi zâmbi, ca și cum s-ar fi apropiat de un loc cunoscut. După câțiva pași, se opri și se sprijini În toiagul despre care copilul știa că nu e tocmai un toiag, ci poate deveni sabie, suliță, halebardă sau nunchaku. - Sosirea ta e o onoare pentru noi, Yamabushi! se auzi o voce foarte apropiată, iar Ștefănel văzu cu mirare că În fața lor apăruse, parcă de nicăieri, un om. Nu era Îmbrăcat În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ore, cu ajutorul ambarcațiunilor. Dar Pietro simțea că era prea târziu. Mult prea târziu. Aceeași zi, ora 17.30, Murgești, În lunca Bârladului - Te-ai hărnicit deodată, Erina, sau mi se pare mie? Întrebă bătrânul Litovoi, intrând În bucătărie sprijinit În toiag. - Poate... răspunse Erina Înroșindu-se. Ultima dată mi s-a ars cozonacul. Când s-o Întoarce Cosmin, vreau să fie masa plină. - Dar ai femeile din casă, nu trebuie să te muncești tu cu năzdrăvanul ăla de cozonac! Uite, te-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]