502 matches
-
o lingură până se topește zahărul și sarea, apoi turnăm peste varză și lăsăm până a doua zi, căci varza mai lasă zeamă. A doua zi, amestecăm bine și punem la borcane, le legăm bine și le dăm la beci. VEGETA LA BORCAN 1 kg morcovi, 1 kg păstârnac, 1 kg pătrunjel, 1 kg gogoșari, 1 kg conopidă, 1 kg ardei kapia, pătrunjel 2 legături, țelină 2 legături, 600 g sare Se dau toate prin mașina de tocat și se amestecă
BUNĂTĂŢI BUCOVINENE by Rozalia Craciunescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/537_a_874]
-
rămân. * Belșugul de pe ogoare nu se află și-n hambare. * Nu poți să fii Soare dacă nu luminezi pe alții. * Luna fură lumina Soarelui pentru a ne-o oferi nouă. * Se poate trăi cu orice handicap; cu cel intelectual se vegetează. * Afonii cântă fals și în gând. * În somn, toate visele sunt frumoase; în stare de veghe, numai cele realizabile. * Lumina se vede numai prin întuneric; întunericul nu se vede la lumină. * Haosul este o rânduială cosmică făcută după legi necunoscute
Comprimate pentru sănătatea minţii recuperate, recondiţionate, refolosite by Vasile Filip () [Corola-publishinghouse/Memoirs/714_a_1242]
-
în corpul unui animal. Ei zic: După ce sufletul umblă rătăcitor din animal în animal, în curs de trei mii de ani, reintră în corpul unui om. În viața omenească sunt șapte faze: cea dintâi cuprinde copilăria, în care timp noi vegetăm sub înrâurirea lumii; la vârsta următoare prezidează zeul Hermes, care vârstă este a studiului; Venera prezidează la a treia, ca zeiță a plăcerilor; Soarele, care // maturește pe om, prezidează la a patra; Marte, zeul războiului, la a cincea; zeul Joe
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
la cap, Își pierduse cunoștința și nu Își mai revenise de la Ziua Pocăinței, În urmă cu câteva luni. Între timp doctorii Își pierduseră orice speranță de a-l salva și Îl transferaseră de la spital Într-o instituție unde urma să vegeteze ca o plantă până la sfârșitul zilelor sale. Dar mama, o femeie simplă care nu știa nici să scrie, nici să citească, a refuzat să-și piardă speranța. După ce medicii i-au spus că fiul ei nu mai avea nici o șansă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
și nu ai cum să o irosești, cauți să descoperi locul și înnebunești când realizezi că în două ore ai parcurs și reparcurs fiecare cotlon, te irită și faptul că ceilalți sânt deja imuni la genul ăsta de criză și vegetează, fără probleme, ba la soare, ba la umbră. Mă mai răcorește din când în când câte o mângâiere a lui Vero, parcă pe tot blat, parcă nici ea nu are curaj să mă atingă de față cu J.P.-ul cel
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
Fierbinte și sărat, prins într-un strop imens, distinct în boarea alburie, brăzdată de vinișoare roz. 31. Hybris Prieteni. Așa cum nu mai fuseseră alții. Sclavul între două vârste și stăpânul cel tânăr. Musa cel încă neîncercat de măcelul de la Guadalete vegetează în grădinile din Kairouan. Fiul unic al unui părinte bogat. Smead, înalt, magnetic. Toată lumea îi cade la picioare. Uneori se distrează batjocorind un copil tuciuriu, cu buza despicată. Musa râde de el. Și la fel râd scribii. Cadânele. Dansatoarele. Bucătarii
Dincolo de portocali by Ioana Bâldea Constantinescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1347_a_2732]
-
Isher e proprietara acestei afaceri? ― Nu. Triner păru dezamăgit, dar zise: ― Sînt gata să cred asta și știi de ce? Casa are mereu nevoie de bani, atît de gravă nevoie încît n-ar lăsa o comoară cum e firma noastră să vegeteze ca acum. Toată povestea asta cu împărțirea periodică a profiturilor între locatari, sau cum mai e, nu seamănă a Isher. ― Nu, nu, nici nu e, spuse Hedrock, urmări expresia perplexă ce se răspîndi pe fața lui Triner. Ca și atîția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85088_a_85875]
-
un furnicar de oameni pe stradă, plecau pe jos, în coloană, ca la demonstrație sau agățați de uși, mulțumiți c-au mai scos vreun cupon ascuns în cracii pantalonilor sau sub fuste, niște eșarfe și sutiene bune de schimbat pe vegeta, conserve rusești sau fiare de călcat și vreo sticluță de colorant după care se dau în vânt ăia din mahalaua de la Palat. Acum e o liniște suspectă. Cei mai mulți au luat drumul Irlandei sau al Spaniei, cei mai bătrâni s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
unii, floarea vârstei: omul bine copt, omul bine împlinit, omul bine înrădăcinat. De-acum să-l vezi cum se rumene, cum se înalță, cum coboară. Copăcel, puiule, copăcel! Pășește peste cochiliile melcilor, peste morminte! Viața este un fel de a vegeta dincolo de fereastră; ești sâmbure într-un măr numără-ți frunzele; ești miez într-o nucă fă umbră în grădina bunicilor; ești nisip într-o burtă de mare sparge timpul de stânci. Pecingine peste trupuri cufundate în apa botezului, viața. Copăcel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
ghearele în petale de iriși; zmeul în scutece verzi, primăvara. Buzele, două tușe de nori în luna mai nici ploaie, nici rouă: Vorbiți în șoaptă, nu tulburați cerul! Furtunile sunt săruturi ale lui Dumnezeu stinse în iarbă. Doamne, vreau să vegetez până când buzele tale prin buzele ei mă vor atinge. Roșcata, duh întrupat într-o herghelie de cai slobozi care au rupt oiștea Carului Mare și l-au abandonat pe un cer de ianuarie, caii care l-au ridicat la cer
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
un coș plin de pietre ai cu ce strivi umbra. Goliat amenință în fiecare intenție, Goliat crește din stâncă. Toarce iarba munților, răsucește funie groasă și înhamă-l la oiștea Carului Mare! Goliat răsare din florile câmpului. Blestemă tot ce vegetează împotriva firii! Va crește deșert și-n ghiveciul mușcatelor. Nu uita: ai cu tine un coș plin cu pietre! Poți strivi umbra sau poți zidi cetate mai înaltă decât îngenuncherea sfinților. Lovește sau te înalță! Două cetăți creșteau ținându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
gelatinoasă, hâdă, ruptă din tencuiala zidului, crescută din mozaicul lipicios al pardoselii, cursă din clepsidra fisurată a abajurului, o umbră diformă, proiectată de razele lunii într-un ciob de oglindă. Liniște... Frica de întuneric începe în pântecele mamei, chiar dacă fătul vegetează nouă luni cu ochii lipiți de un cer oval și îngust. Începe și se încheie la fel, singura diferență sensul. Un fals este suferința de claustrofobie (fie și cea sentimentală) atâta timp cât pământul îi încape pe toți. Frica de întuneric este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
barba peste livadă. Bătrânețea este ca o epidemie, se întâmplă dacă privești cerul în ochi. Copacii niciodată nu privesc în pământ. Dragostea frunzelor începe la tulpina pomului. Pe ram, nu am văzut niciodată două frunze sărutându-se. În țărână, se vegetează ca în rai. Copou. Frunzele sfioase își mureau moartea strâns lipite. Moartea sub ochii copiilor, priveghere. Așa se întâmplă și între oameni când Dumnezeu nu îngăduie lumânarea: Le-a venit timpul... ,,Nedrept ești, Dumnezeul plantelor, te risipești până și-n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
decât ziua de mâine. Deasupra pământului, pe soclu, se trăiește sau se moare la fel. Atât de simplu este să privești viața pe trei dimensiuni paralele identice: la doi metri sub pământ, la doi metri deasupra pământului, în iarbă se vegetează mereu după cum înclină Dumnezeu privirea. Genia devenise femeie. Identitatea se conturează cel mai bine în jurul unui fir de sânge. Vârsta este spațiul în care exiști după bunul plac al nervilor; identitatea în bine sau în rău se întâmplă, indiferent dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
că omul nu-i decât o suprapunere de lentile: unele compatibile, altele se fac cioburi când se ating. Ăsta însă este culmea refracției, nici cu picamerul nu reușesc să-i înlătur obsesia oglinzii. S-a acoperit nebunul cu sticlă și vegetează ca o legumă în conserva partidului. Un poet spunea într-un vers: "Să nu-mi scoateți visul din ochi cu unghia". Mai precis, lăsați-mi persistența trează, nu s-a făcut timpul să fiu nebun. Ochiul trupului privește peste culmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
înțelegi? Cu ultima pagină. Doctore, memoria este o voce, se urcă, se coboară în suflet, lent sau abrupt, o voce urlată sau o voce palidă. Memoria este vie, doctore, straturi suprapuse de memorie, straturi de amintiri precum covoarele de frunze vegetează în mințile lor. Ei sunt mai treji ca tine, mai treji ca tot spitalul cu doctorii lui la un loc. "De când sunt eu rezident", spui asta, de parcă ai pune limită stânga pentru vise necoapte. "Gata, nebunilor!" așa te adresezi uneori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
să descopăr Calea Lactee pe spatele ei. Petre, nu se poate să imobilizezi primăvara în cătușe, păpădia înflorește în certificatul de naștere o singură dată, obsesiile de verde hepatic ornează cimitirele, viața nu este un manual de botanică în care se vegetează ca-n seră. Bucură-te, Petre, de tot ce încape într-o frunză! Fetițele tatii, frumoasele tatii, ce v-ar iubi tata! Doamne, ce v-ar iubi... Cred că mai ușor i-a fost lui Dumnezeu să zidească pământul cu tot cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
din călcâiul îngerului, apoi, funcție de gravitatea leziunilor, să justifici imperfecțiunea crucii ce ți-a dislocat umerii. Doamne, câtă dependență de limite încape nimicul și câtă sfidare a dimensiunilor în sufletele hăituite de sine! (Omida se numără în numărul frunzelor, omul vegetează pe un cadran de ceas plin cu cifre.) Timpul lui Petru se întâmpla în virtutea semnului. Eternita-tea omului singur, la fel de importantă precum virginitatea îngerilor, nimic de pierdut, nimic de consemnat pe cearșafurile cerului. Timpul lui Petru, cea mai legitimă justificare a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
în care literatura se bucură de o adevărată considerație, mai bine decât sumele alocate pentru a o controla și reprima? Acolo unde e obiectul unei astfel de atenții, literatura dobândește o autoritate extraordinară, inimaginabilă în țările unde e lăsată să vegeteze ca o distracție nevinovată și fără riscuri. Firește, și represiunea trebuie să îngăduie momente de răgaz, să închidă un ochi din când în când, să alterneze abuzurile cu indulgența, cu o anume imprevizibilitate în judecățile sale; altfel, dacă nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
aveam pe doamna Ursaciuc, fie-i numele binecuvântat. Era șefa unei case de comenzi din Colentina. Mergeam prin spate, băteam cu semnal în ușă. Dacă nu erau băieții de la Miliția Economică să se aprovizioneze, îmi deschidea. Acolo, înăuntru, Paradisul: supe Vegeta, salam din carene-carne, conserve chinezești, ulei de floarea-soarelui, unt, borcane cu mazăre fină, ciocolate, țigări coreene. Cele trei femei de la fața locului abia mă așteptau. Îmi dau seama că făceam, ca Monsieur Jourdain, philosophical councelling. Femeile îmi povesteau frustrările lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
puhoaie de oameni. Puhoaie mohorâte, triste, Încruntate, și arțăgoase. Rareori, privind cu atenție, vei descoperi un chip luminos sau un zâmbet autentic. Astăzi, intrarea metroului e destul de pustie; a doua zi de Crăciun nu poate fi prea rodnică, oamenii Încă vegetează după ce au băut din ,,sângele Domnului,, și s-au Îndopat cu mâncare. Ca să nu mai vorbim de cei care au părăsit orașul, pentru a petrece Sărbătorile În alte locuri, departe de freamătul cenușiu, isteric și agresiv. Mâna lui Antoniu, Întinsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
Eu, în orice caz. De aceea am spus că nu discut. Liniște. Deasupra lacului, un nor. Peste noi, umbra lui. Știu cu ochii închiși că e toamnă. — Iar sacramentul eutanasiei nu înseamnă decât că - îmi spune el - nu vrem să vegetăm cu forța într-un trup cu alte intenții. Adică nu încuiem ușa cu cheia, ci îl lăsăm pe medic să intre, iar noi ieșim din cameră. Dar nu-ți face griji, mai nou n-am nici un chef să mă culc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2123_a_3448]
-
și mai bine-ntocmite decât legi și instituții create prin reflecțiune. Instituțiile cresc ca plantele, totul în ele e cu minte, fără ca mintea să fi jucat vun rol la crearea lor, instinctul sigur al naturei le-a creat bune și oamenii vegetează în acest organism viu fără să-și dea sama, ba fără să le vie-n minte cum că ar putea fi și altfel. Asta-i o viață neconștie, e un fel de clar-vedere naivă, asemenea vieței nocturne și a pasurilor
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
izolate. Ele mor la contactul cu popoare străine, cum mumiile se desfac în cenușă la venirea aerului străin de dinafară. Pe cât stau închise într-un popor, ele-și creează aerul ce le trebuiește, își creează atmosfera religioasă în care pot vegeta. Astfel vedem acest duplu joc al naturei: întîi condițiile ce se unesc spre a crea un organism, al doilea, acest organism o dată ivit, tendența de a-și crea el condițiile ce-i trebuiesc spre esistență. Numai imposibilitatea de a și
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
a vorbit de tine. Te-am pomenit în toasturile oficiale”. Avid de a se simți „la putere”, recunoscut de oficialități, autorul „contimporan” se dovedește a fi nu un avangardist autentic, ci un avangardist de provincie și de... prisos, condamnat să vegeteze în minoratul unui loc uitat de lume: „În sfîrșit o săptămînă furăm la putere, solicitați, recunoscuți de oficialitate. Apoi lucrurile și-au reluat sfoara. El a plecat petrecut de flori și noi am rămas să putrezim aici. Rester c’est
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]