6,679 matches
-
ridică fumuri ca niște coloane înalte a unui templu maiestuos. Pe aceste imense coloane se sprijină bolta senină a cerului. În acest templu se odihnește luna, farul tainic de lumină. Mii de stele argintii ard ca niște făclii veșnice. Crivățul urlă prin codru scoțând zgomote asurzitoare, dar cu toate acestea tabloul pare măreț, fantastic. Pătrund în acest templu cu adânc respect și pioșenie în fața naturii care își are în fiecare anotimp farmecele ei. Monica Popa, clasa a V-a C 2
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
altfel pățim ca bietul protopop... Că Pălăgieșu ce așteaptă, decât să facă rău și necaz oamenilor... Tu, ca tatăl tău, fie iertat, te uiți numai înainte, dar în război omul se strecoară cum poate... Până va trece primejdia trebuie să urlăm cu lupii, altminteri ne mănâncă... Așa face toată lumea, așa se cuvine să facem și noi, dragul mamei... Să nu te superi că te învăț și te sfătuiesc, că-s mamă și numai inima mea știe cât rabdă de grija ta
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
acela ar fi încetat deja să existe. Destinat nu se îndârjea împotriva unui criminal în carne și oase, ci apăra o idee, o idee și atât, ideea pe care o avea el despre bine și rău. La anunțul sentinței, condamnatul urla, plângea, turba, își ridica uneori mâinile spre Ceruri ca și cum și-ar fi adus deodată aminte rugăciunea. Deja Destinat nu îl mai vedea. Își strângea notițele în mapă, patru sau cinci foi de hârtie pe care-și redactase rechizitoriul cu scrisul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
cu „dragul meu“, își dădea importanță și în gura lui cuvintele păreau niște sunete deformate de care te debarasezi cu condescendență. La un moment dat sună, dar nu-i răspunse nimeni. Atunci țipă. Tot nu primi nici un răspuns. Începu să urle și apăru un cap maladiv, care aducea cu un nap sleit. Capul acela tușea din treizeci în treizeci de secunde, o tuse care venea de foarte departe pentru a anunța că toate clipele fericite aveau un sfârșit, la fel ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
trimisă pentru a-i întâlni pe nemți. Și, deocamdată încă mai puteau să glumescă. Străzile, ca și localurile, erau pline de uniforme. Un râu, un fluviu de ghetre noi, de nasturi strălucitori, de epoleți cusuți trainic. Unii cântau aici, alții urlau mai încolo, sau fluierau după puținele fete care mai întârziau prin magazine. Parcă se apropia o imensă împerechere, sălbatică, sângeroasă și colectivă, o izbucnire de viață brută, pe care o simțeam fierbând și care se pregătea să țâșnească. M-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
fără nici un cuvânt, și pe care ploaia șiroia parcă fără să-i ude. Ai fi crezut că e o armată de umbre. Erau, totuși, aceiași bărbați tineri care bătuseră toată ziua orașul, intrând în cârciumi ca animalele sălbatice la adăpătoare, urlându-și cântecele, vomitând orori, dezbrăcându-se în bordeluri, îmbulzindu-se cu sticla-n mână și ținându-se de gât. De acum, nu mai râdea niciunul. Toți deveniseră rigizi ca statuile, ba căpătaseră și culoarea lor de fontă. Nu le puteam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
lui Dumnezeu“. Vorbirăm despre flori, în camera aceea, în vreme ce afară erau noaptea și războiul, în vreme ce în jurul nostru, undeva, era un ucigaș care strangulase o fetiță de zece ani, în timp ce undeva, departe de mine, Clămence pierdea sânge în patul nostru, și urla, țipa, fără ca cineva s-o audă sau să-i vină în ajutor. Nu știam că se poate vorbi despre flori. Vreau să spun: nu știam că se poate vorbi despre oameni doar vorbind despre flori, fără a pronunța niciodată cuvinte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
decât la ea. Am încercat și să deschid fereastra, dar mânerul mi-a rămas în mână, așa că am lovit cu pumnul gemulețul, care s-a spart, m-am tăiat, sângele meu s-a amestecat cu al ei, am înjurat, am urlat pe stradă cu putere, ca și cum aș fi lătrat, cu furia unui animal bătut. S-au deschis uși și ferestre. Am căzut la pământ. Am căzut. Am căzut din nou. De atunci, trăiesc doar în această cădere. Mereu. XVII Hippolyte Lucy
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
surprinde nimic. Dacă ați fi văzut ce am văzut eu, de luni întregi, ați ști că orice e posibil. Frumoasă frază, nu? Și poc! în nasul judecătorului, care începe să se înroșească. — Negați? țipă judecătorul. — Recunosc, răspunde celălalt liniștit. — Ceee? urlă bretonul apucându-l de guler pe amicul său. Ai înnebunit, ce spui, nu-l ascultați, eu nici nu-l cunosc, suntem împreună doar de ieri seară! Nu știu ce-a făcut el, ticălosule, ticălosule, de ce faci asta, spune-le, haide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
înghețaseră. Colonelul îi plimbă trabucul pe sub nas, de mai multe ori, punându-i întruna aceeași întrebare. Flăcăul nici măcar nu mai răspundea, gemea. La capătul unui scurt moment, gemetele au ajuns să-l enerveze pe colonel. — Ești om sau animal? îi urlă în ureche. Nici o reacție. Matziev aruncă trabucul în zăpadă, îl împinse pe prizonier, care era încă legat de copac, și îl zgâlțâi. Mierck privea spectacolul suflând în pumni. Matziev dădu drumul trupului tremurător al micului breton, după care se uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
ca o pată mare și luminoasă în penumbra curții. Când Matziev termină cu hainele, făcu același lucru cu pantalonii, izmenele și chiloții. Îi tăie șireturile pantofilor, apoi le ridică încet fluierând melodia lui preferată, Caroline și pantofii ei verzi. Tânărul urla, scuturând din cap ca un nebun. Matziev se ridică: prizonierul era în întregime gol, la picioarele sale. — E mai bine așa? Te simți mai în largul tău? Sunt sigur că acum memoria-ți va reveni. Se întoarse spre judecător, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
Oscilam. Ezitam. Luam carabina lui Gachentard, puneam un glonț în magazie, îmi băgam țeava puștii în gură. Eram beat de dimineața până seara. Casa începea să arate ca o fundătură ce mirosea a canal. Îmi trăgeam forța din sticle. Uneori urlam și loveam în pereți. I-am dat afară pe cei câțiva vecini care veniră să mă vadă. Și apoi, într-o dimineață, când mă speriasem văzându-mi figura de naufragiat în oglindă, o asistentă de la clinică bătu la ușă. Ținea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
stau pe gânduri. Ne știam de multă vreme, și îmi era dator: închisesem ochii în 1915, când fiul lui cel mare, un neisprăvit, crezuse că materialele armatei, pături, gamele și rații, depozitate în hangarele din apropierea Pieței Libertății, erau ale lui. Urlasem la idiot, iar el pusese totul la loc, după care nu a mai trebuit să fac raport. Nimeni nu observase nimic. — Nu mai sunt aici... îmi spune Meyer. De când nu mai sunt aici? îl întreb eu. Atunci își privește creionul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
barbare, pline de puroi, de acizi și de sânge, de fiere, de bălți arzând. Zilele care treceau o schimbau pe Lysia Verhareine, cu toate că noi, ceilalți, nu observasem nimic. Tânăra cea frumoasă, delicată și dulce devenea pe dinăuntru o ființă care urla în tăcere și își sfâșia măruntaiele. O ființă care cădea. Care nu se oprea din cădere. În unele scrisori se lega de logodnicul ei, reproșându-i tăcerea și scrisorile rare, îndoindu-se de dragostea lui. Dar în ziua următoare îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
o scrisorică poate fi de ajuns, o simplă scrisoare plină de cele mai bune sentimente și de compasiune poate ucide la fel de sigur ca o armă. Lysia Verhareine a primit această scrisoare. A citit-o. Nu știu dacă a plâns, a urlat sau a tăcut. Nu știu. Tot ceea ce știu este că, după câteva ore, procurorul și cu mine eram în camera ei, iar ea era moartă, în timp ce noi ne uitam unul la altul fără să înțelegem: el știa deja, sau urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
deloc simplu...Nu-și acordase suficient timp pentru a descoperi cine este ea de fapt. Nu mi-a plăcut nimic, nimic... Oamenii îmi erau antipatici, clădirile mă ”enervau”, gropile acelea imense mă scoteau din minți , iar mizeria mă făcea să urlu...Un cetățean ceva mai amabil mi-a indicat direcția în care se află hotelul, iar eu mergeam, mergeam și nu vedeam nimic, niciun hotel. Știu că sentimentul realității este uneori dureros, dar trebuie să recunosc că aceea a fost cea
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
o piatră, cum pumnul ezitării mă lipește de zid. Hohote de plâns violente îi cuceresc una câte una toate buclele părului, iar eu strig, de ce îmi îngreunezi și mai mult situația, nu știu ce să mă mai fac cu tine, iar ea urlă, nici eu nu știu ce să mă mai fac cu tine! Se ridică furioasă și parcă ar vrea să deschidă gura mare și să mă înghită, însă mă dă afară din cameră și îmi trântește ușa în nas. Fac șocată câțiva pași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
mai duce de acum nici măcar la toaletă, depinzând în totalitate de mila noastră, va zăcea în pat, se va recompensa față de Noga pentru perioadele de îndelungată absență, o va asculta povestind cum și-a petrecut ziua la școală, profesoara a urlat la ea, deși nu făcuse nimic, se întorsese doar o secundă să ia o gumă de șters, de ce se leagă întotdeauna de ea, iar eu voi renunța la serviciu, nu voi mai putea avea grijă și de alții, voi spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
aceea, micuța Noga a căzut de pe terasă, cu toată claia aceea de șuvițe, cu obrăjorii ei grăsuți și cu gropițe, cu burtica ei moale și cu piciorușele ei subțiri, a căzut ca o păpușă din mâinile lui Udi, iar eu urlu, mă rostogolesc pe scări, încercând parcă să ajung jos înaintea ei, să o prind în brațe, etaj după etaj, jurământ după jurământ, nu mă voi mai îndrăgosti niciodată, nu mă voi mai bucura niciodată, nu voi mai ieși din casă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
sub masca de oxigen, ca și când ar fi ascultat o poveste de groază, al cărei sfârșit nu putea fi încă prevăzut, iar chipul ei cerea un final fericit, mami, dă-mi un final fericit, și Udi plângea cu horcăieli, din cauza ta, urla el, din cauza tinerelului tău, n-am dormit nopți la rând, am băut și am fumat tot timpul, am ridicat-o și mi-a sărit deodată din mâini, mi s-au înmuiat brațele, cu greu reușesc să ridic până și o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
șantajându-mă, dacă îți mai văd vreodată mutra pe aici, îl omor, apoi mă sinucid. În cele din urmă am obținut mandat de la tribunal, l-am dezlipit cu forța de lângă ea, ca într-o naștere plină de riscuri, și ea urla în urma mea, gândește-te că tu îți vei crește fetița, în timp ce pe mine mă lași fără Daniel, să nu ai parte de nici o clipă de fericire, iar eu m-am torturat zi după zi, cum am putut să intervin între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
a dat. Atunci ce cauți aici, mârâie el, iar eu îi explic, soțul meu zace aici, și întreb apoi repede, plină de interes, dar tu ce ai pățit, și spre stupefacția mea, el ridică vocea, ce te interesează pe tine, urlă el, până la urmă, de ce vorbești cu mine, iar eu mă fac roșie ca focul și mă duc să mă așez lângă Udi, întorcându-i spatele. Îl aud chemând-o pe asistentă, dobitoaca asta cretină nu mă lasă în pace, mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
nu doresc decât o țigară. Eu scot din geantă portțigaretul vechi și i-l întind, însă el se înfurie, cine are nevoie de țigările tale jegoase, eu nu mă ating de așa ceva, iar eu revin la locul meu, îl aud urlând din nou, soră, soră, am nevoie de o țigară, o să vedeți voi cum îmi desfac imediat cătușele și vă termin pe toți. O să vezi tu cum se întoarce polițistul și termină el cu tine, urlă asistenta de pe hol, iar el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
la locul meu, îl aud urlând din nou, soră, soră, am nevoie de o țigară, o să vedeți voi cum îmi desfac imediat cătușele și vă termin pe toți. O să vezi tu cum se întoarce polițistul și termină el cu tine, urlă asistenta de pe hol, iar el zâmbește și se întoarce din nou către mine, ce a pățit soțul tău? Și eu răspund, nu are nimic, el râde, sigur voia să scape și el puțin de tine, dar ai venit după el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
ușii îmi pun o mână pe umărul ei și îl privim amândouă cu durere, părea că adormise deja, pășim înfrânte împreună de-a lungul coridorului, iar lângă camera asistentelor, ne face cu mâna, plin de entuziasm, Ieremia. Ai o țigară, urlă el, iar eu spun, nu, nu am, apoi se apropie de noi, încă este aproape gol, sunt liber, ne informează, exact ca voi, au plecat să îmi aducă haine și pantofi din nu știu ce depozit, dar nu am unde să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]