6,028 matches
-
est briza sărată a mării. Taxiul coti la clădirea cea nouă a Centrului Mătăsii și o luă spre Cheiul American, unde trăgeau vapoarele străine. Un vapor mare străin, de culoare verde, ancorase deja. — Vai de mine! Pasagerii au debarcat deja! exclamă Tomoe sărind din taxi. Dar vaporul cel verde pe care Tomoe l-a luat drept Vietnam, era vasul petrolier olandez Jepsen Marx. În spatele lui, cargobotul de opt-nouă mii de tone, Santosu-maru, cu steagul arborat la catarg, încărca marfă. — Ești sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
de pe la mijlocul balustradei, care făcea semne cu mâna și zâmbea fermecător, nu era altcineva decât Hieko Takamine pe care o văzuse în filme. Reporterii cu aparatele lor de fotografiat au dat buzna spre punte. — E Heko! Heko-chan e pe punte! exclamă Takemori, înghiontind-o pe Tomoe. Tomoe privi într-o parte, dar nu răspunse. Ce păcat! Deci toți oamenii aceștia, inclusiv reporterii și domnișoara cu buchetul de flori, n-au venit să-l întâmpine pe Gaston, ci pe renumita stea de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
privindu-l pe Takamori. Stai o secundă aici. — Ce s-a întâmplat? După cum se aștepta Takamori, de îndată ce Ōkuma și Gaston au ajuns în stradă, cei doi ticăloși și-au și făcut apariția, câte unul de fiecare parte. — Vai, bărbatul ăla! exclamă Tomoe, apucându-l pe Takamori de braț. — Exact! — Ce ne facem? Cel de-al doilea, boxer profesionist probabil, s-a întors și i-a privit pe Takamori și Tomoe. Ōkuma, palid și desfigurat, s-a blocat pur și simplu. Borfașul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
și-a dat seama că nu se făcea să stea în fața unor femei cu pălăria pe cap. Și-a scos-o în grabă și s-a scuzat pentru lipsa de maniere: — Vă rog să scuzați la mine. — A! Vorbește japoneză! exclamă surprinsă femeia cu pantofi roșii cu toc. Kimie a început să râdă cu poftă. — Nu mai faceți atâta gălăgie! le avertiză cea cu bandajul în jurul gâtului, care-l luase pe Gaston sub aripa ei protectoare. A întins apoi un ziar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Străinul acesta a băut cam mult. Are umor, nu glumă... Putem pleca? — Bine. Dați-i drumul, le făcu semn polițistul, rămânând cu gura căscată. Mașina porni din nou prin ploaia măruntă, lăsând lanternele galbene mult în urmă. — Măi să fie! exclamă șoferul, întorcându-se. Tipul ăsta nu-i în toate mințile, nu? — Probabil că nu, dar datorită lui am scăpat. Străine, întotdeauna faci nebunii de-astea? Chiar în momentul acela, Takamori afla câte ceva despre Gaston de la bătrânul ghicitor, Higurashitei. — A dispărut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Sanya și s-a îmbrăcat cu lucrurile cele noi. După ce s-a îmbrăcat, a scos un aparat de ras electric, cu baterii, și s-a bărbierit. Gaston era teribil de uimit de schimbare. Ce tânăr frumos era acum. — O, Endō-san! exclamă Gaston. Beau garçon, n’est-ce pas? — Bineînțeles... Dă-mi pistolul! A luat din mâna lui Gaston pelerina și a scos din ea pistolul. L-a băgat în tocul prins de centura care-i atârna pe umăr. — Gas, așteaptă-mă aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
să-i facem o surpriză bătrânului? La sugestia lui Takamori, Gaston s-a îndepărtat de cei doi și s-a strecurat după un stâlp de telegraf. Higurashitei stătea cu mâinile în poală, privind meditativ la flacăra lumânării. — O, dumneavoastră erați? exclamă el, recunoscându-l pe Takamori. Părea fericit să-l vadă. — Sensei, am venit să ne ghicești... Mă tem că nu vă puteți bizui pe ce spun eu... De inimă albastră? Privindu-i însă, ghici adevărul. L-ați găsit pe domnul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
cu mâna de zid și continuă cu glas scăzut. Deseară plec din Tokyo. — Pleci din Tokyo? Unde pleci? — Nord. Era complet epuizat și făcea eforturi disperate să-și înăbușe lacrimile care-i inundau ochii. — Nord? Nu înțeleg. — La Endō. — Endō? exclamă Tomoe surprinsă. Doar nu vrei să spui că e vorba de Endō ăla?... Gaston tăcu. — Nu Endō ăla, Gaston, nu-i așa? Nu se poate! — Plec, repetă Gaston încet. Deseară. Se însera. Au luat-o pe aleea dintre Yotsuya și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
să dea la o parte perdeaua nopții. Autobuzele nu circulau încă, iar magazinele erau închise. Ici și colo mai ardea câte un felinar albăstrui. Gaston s-a rezemat de fațada gării și privi în sus, la stele. „Un idiot minunat“, exclamase Tomoe cu o seară în urmă, înainte de plecarea trenului. Își repeta cuvintele în gând acum. Se întreba dacă nu cumva greșea când judeca prea aspru bărbații. Bineînțeles că sentimentele lui Tomoe față de Gaston nu erau cele ale unei fete pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ziua următoare a fost cercetat fundul mlaștinii de către niște barcagii pricepuți, dar nu au găsit nimic... nici urmă de Gaston sau de vreun obiect care să aparțină celor trei. Bănuiesc că a fugit cu bărbatul care a cumpărat oranjadă. — Imposibil! exclamă Takamori. A doua zi a trecut iar pe la poliție. — Gas - străinul - nu are nici o legătură cu crima. Probabil că l-a obligat să plece individul care cumpărase oranjada. A treia zi când Endō, care era încă în spital în stare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
la asemenea îndeletniciri. A scos din sac cămăși și lenjerie de corp, toate cârpite, un aparat de ras ruginit, o jachetă, prosoape; apoi o carte de cântece cu coperta ferfeniță și un carnețel vechi. — E scris într-o limbă străină, exclamă descurajat polițistul. Știți să citiți? În tot carnețelul erau numai două rânduri scrise în franceză. Takamori nu se pricepea la limbi străine, dar Tomoe a scos imediat dicționarul francez și s-a apucat să descifreze rândurile. Era scrisul îngrozitor al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
dopul celor trei sticle și să torn șampania În pahare. Mâinile Îmi tremurau ca varga și am Înțeles că fetele și-au pus de gând să mă transforme În jucăria lor sexuală. „Ah, uite-l cum s-a excitat!“ a exclamat cu o voce nazală fata cu portjartiere albastre, În timp ce-și atingea sfârcurile cu unghiile ei lungi și roșii. „Potoliți-vă!“ le-a certat compozitorul. „Îmi cer mii de scuze, fetele sunt amețite rău și au uitat de bunele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
ea, în mod vădit, la întîmplare. ― Și? ― Și ce?... Ce anume vrei să știi.? îmi întoarse întrebarea, recăpătîndu-și, brusc, calmul. ― Te-au crezut, într-adevăr? ― Le-am dat asigurări că e minunat aici. Lume multă, distracție, prieteni. ― Ai imaginație, am exclamat impresionat de dezinvoltura cu care intrase în rol. ― Ce vroiai să le spun? Că stau cu un necunoscut pe un peron pustiu? Le-aș da griji. În primul rând, "cine e bărbatul acela?" Ce să le răspund? ― Că nici el
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Așa că mi-am luat în serios rolul de balanță a dreptății. Numai că s-a petrecut ceva care o să vă pună probabil și mai mult pe gânduri. Și mă tem că atunci când o să vă explic despre ce e vorba veți exclama: "Ei, asta-i bună! S-au întrecut cu gluma". Dar n-am ajuns încă acolo. Deocamdată trebuie să vă spun că "jocul" care ne era de folos amândurora a avut urmări neașteptate pentru mine. Zgândărind în cenușa unui viciu pe
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
a fost o amânare a sentinței. A urcat pe eșafod, după ce a asistat, uneori jubilând, la execuția altora și a sprijinit-o. Robespierre a avut dreptate să acuze Adunarea de lașitate pentru că nu-l apărase pe Danton. "Deci Danton! a exclamat el privind în sală cu ochii rătăciți. Pe Danton vreți să-l răzbunați? Lașilor, pentru că nu I-ați apărat." Dar aruncând în obrazul Convenției această ocară superbă și orgolioasă, el spunea implicit că orice eșafod care durează se bizuie pe
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
pe doctorul Freud? continuă domnul J.L.B. Matekoni. Ar trebui să fie îngrijorat dacă nu și-ar iubi mamele. Mma Potokwane căzu pe gânduri. — Mda. Totuși, era foarte îngrijorat de băieții ăștia și cred că încerca să oprească fenomenul. — E ridicol! exclamă domnul J.L.B. Matekoni. Sunt convins c-ar fi putut să-și ocupe timpul cu treburi mai importante. — Așa zic și eu, aprobă Mma Potokwane. Oricum, în ciuda acestui doctor Freud, băieții continuă să-și iubească mamele, ceea ce-i firesc. Făcu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
vacă, nu se știe de ce. Avea amintiri personale care însuflețeau glia, care legau oamenii de o bucată de pământ pârjolit, dar la fel de drag și la fel de frumos ca și o pajiște cu iarbă mănoasă. Mma Potsane se aplecă în față. — Acolo, exclamă ea. O vedeți acolo? Văd mai bine de la distanță. Acum o văd. Mma Ramotswe îi urmări privirea. Savana devenise mai deasă, arbuștii țepoși se înmulțiseră și ascundeau în mare măsură, dar nu complet, conturul clădirilor. Unele dintre acestea erau ruine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
Copiii unui văr de departe. O vorbă botswaneză din bătrâni spunea că trebuie să ai grijă de rudele tale indiferent de cât ar fi de îndepărtate. Sunt aici, Rra, strigă ea. Prânzul e gata! Domnul J.L.B. Matekoni ridică privirea. — Aaa, exclamă el. Am venit cu niște copii. Trebuie să ia și ei masa. — E mâncare destulă, răspunse ea. Am făcut o tocană pe cinste. Așteptă câteva minute până să intre în sufragerie, terminând la repezeală piureul din cartofii care se prinseseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
Mma Ramotswe hotărî că lucrurile trebuie să rămână așa; ignoranța e cel mai bun lucru pentru băiat. Mai târziu, după ce-o să termine școala, va putea să studieze și singur nasurile din familie și să tragă singur concluziile. — Domnul Badule, exclamă Mma Ramotswe. Pe el trebuie să-l mulțumim. Trebuie să-i spunem cum stau lucrurile, dar trebuie să-l facem să accepte situația. Dacă-l convingem, atunci problema e rezolvată. — Dar ne-a spus că-și face griji, obiectă Mma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
vă promit că nu veți mai auzi nimic despre Angel și prietena ei. Ranta respira neregulat; gâfâieli scurte, ca ale unei persoane cu căile respiratorii atinse de o boală - ca și cum s-ar fi chinuit să respire. Nu l-am ucis, exclamă e. Nu l-am ucis. — Acum spuneți adevărul, zise Mma Ramotswe. Îmi dau seama. Dar trebuie să-mi povestiți ce s-a întâmplat și unde se află cadavrul. Asta vreau să știu. — O să mergeți la poliție și o să le spuneți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
din când în când întrebări, dar având grijă să nu-l deranjeze. El meșteri și făcu reglaje până când motorul microbuzului fu, în cele din urmă, așezat la locul lui și, când fu testat, nu mai scoase fumul negru, înecăcios. — Vezi, exclamă domnul J.L.B. Matekoni mândru, arătând spre gazul de eșapament alb. Benzina nu arde așa dacă este ținută în compartimentul potrivit. Garnituri etanșe, manșoane noi de pistoane, totul e cum trebuie să fie. Motholeli bătu din palme. — Microbuzul ăsta e fericit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
J.L.B. Matekoni mândru, arătând spre gazul de eșapament alb. Benzina nu arde așa dacă este ținută în compartimentul potrivit. Garnituri etanșe, manșoane noi de pistoane, totul e cum trebuie să fie. Motholeli bătu din palme. — Microbuzul ăsta e fericit acum! exclamă ea. Domnul J.L.B. Matekoni zâmbi. Da, fu el de acord. E mai fericit. Acum era convins, fără cea mai mică îndoială, că are talent. Doar cei care înțeleg mașinile pot remarca fericirea unui motor; asta e o chestie subtilă, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
și se duse la fereastră, de unde examină orașul. Ce de lume! Văzu luminile încleștate ale unor nenumărate degete de apă. Uneori, oceanul pătrundea până-n centrul orașului. În timp ce privea, totul se stinse. Surprins, văzu numai negru pe insulă. Lângă el, Leej exclamă: - Oare de ce-or fi făcut așa? Gosseyn ar fi putut să răspundă la întrebare, dar n-o făcu. Discipolul nu risca. Evident, avea el o teorie referitoare la aptitudinile lui Gosseyn de a controla energia și avea grijă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
Gosseyn dădu din cap. - Eu vreau să mă întorc pe Gorgzid și doresc să ne oprim la o zi de zbor de Gorgzid în propulsie normală. Nu era surprins să-l vadă pe celălalt tulburat la auzul destinației navei. - Gorgzid! exclamă căpitanul. Închise ochii pe jumătate și zâmbi sarcastic. - Acolo se vor ocupa de dumneata, zise. Bun, vreți să plecați imediat? Sunt șapte etape. Gosseyn nu răspunse imediat. Studia fluxul nervos al omului. Nu prea normal - ceea ce era firesc. Iregularitățile indicau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
iubit. Mitică îl atingea la început mai timid, apoi începuse să-l mângâie ușor pe păr ca să-l îmbrățișeze până la urmă de după gât. Peste câteva clipe mânzul se scutura și se apropia de maică sa. -Cât e de frumos mânzuțul! - exclama nepotul, cum îl cheamă?Cum îl cheamă? - repeta bunicul. Nu are nume, te-a așteptat pe tine să-i dai un nume, care i se potrivește. Mitică se gândea câteva clipe, apoi cu multă înțelepciune afișată, rostea numele căluțului: Luminosul
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]