51,037 matches
-
apoi, același gest pare o formă de comunicare intenționat intimă. Cu fiecare strângere de-a ei, parcă ar spune: Gerard, ești al meu și n-o să te las de lângă mine niciodată, chiar dacă încă n-ai uitat-o definitiv pe Iozefina. Intenția ei de apărea cât mai atașată de mine, cât mai feminină, o prinde atâta timp cât nu exagerează. Același lucru și cu gestul strângerii de braț, nu trebuie să fie constant, nici într-un caz, ca nu cumva să cred eu că
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
takuba rămăseseră, cu trecerea anilor, simple obiecte de decor și ceremonii, folosite în zilele de sărbătoare, la demonstrații fără vărsare de sânge, în care se căuta mai mult efectul loviturii asupra scutului de piele sau loviturile simulate bine eschivate, decât intenția de a răni. Dar acum nu erau prezente scuturile, nici spectatorii dispuși să admire salturi și piruete în timp ce oțelul scapără scântei, ferindu-se mai mult decât urmărind să-l lovească pe adversar, căci adversarul ridica arma, hotărât să omoare ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
să parezi o lovitură fără scut? Cum să-ți recuperezi poziția după un salt în spate sau o mișcare greșită, dacă rivalul nu se arată dispus să-ți dea timp să te redresezi? Se priviră, încercând să-și descopere reciproc intențiile, învârtindu-se încet unul în jurul celuilalt, în timp ce din jaime începeau să se ivească bărbați, femei și copii, uluiți, nefiind în stare să accepte că cei doi se înfruntau într-o luptă reală și nu într-un simulacru. în cele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
luând-o fiecare în altă direcție. Locotenentul Razman le ordonă oamenilor ce rămăseseră cu el să instaleze corturile și să pregătească cina și luă legătura cu sergentul Malik-el-Haideri, comunicându-i mișcările sale și pe cele ale fugarului. — Nici eu nu știu ce intenții are, domnule locotenent, recunoscu Malik. Dar am impresia că e un tip foarte deștept - făcu o pauză. Poate că cel mai bine ar fi să intrăm să-l căutam... — Probabil că asta vrea, răspunse. Dar amintește-ți că e vestit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
dacă nu se întâmplă nimic, o să trimit câte un om din fiecare punct. N-o să risc prostește. Dar când rămase singur se întrebă dacă riscul cel mai mare nu era tocmai această așteptare, făcând jocul targuí-ului, incapabil să-i ghicească intențiile, pentru că nu accepta ideea că s-ar fi hotărât să se lase ucis de căldură și de sete fără să lupte. Din câte știa despre Gacel Sayah, era unul dintre ultimii tuaregi cu adevărat liberi, un nobil inmouchar, aproape un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
ne poată urmări nimeni: spre „marele pământ pustiu“ din Tikdabra. — încotro puteau să se îndrepte? Nu primi răspuns. Ministrul de Interne Ali Madani, un bărbat înalt, robust, cu părul lins și ochi mici pe care încerca să-i ascundă, împreună cu intențiile sale, în spatele unor ochelari foarte fumurii, cercetă, unul câte unul, chipurile celor prezenți și, neauzind un ecou la întrebarea lui, insistă: — Haideți, domnilor! N-am făcut un drum de o mie cinci sute de kilometri ca să stau să mă uit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
Lângă mormântul lui Ahmed-el-Ainin, „schimnicul“. — Știi unde e? — Personal, nu, dar mi-au explicat cum se ajunge acolo. — E departe? — O zi și jumătate de drum. — Anunță-l pe caporal. Plecăm în zori. Zâmbetul negrului se lărgi și spuse cu intenție: — Acum eu sunt caporalul, îi aminti. Caporal-șef. Zâmbi și el. — Ai dreptate. Acum ești caporal-șef. Ai grijă să fie totul pregătit când răsare soarele... Și adu-mi ceaiul cu un sfert de oră înainte. Pilotul refuză din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
aproape. Osman dădu din cap afirmativ și, cu greu, întrebă: — Tu ești Gacel, așa-i? Trebuia să fi știut și să-mi fi amintit trucul ăsta vânătoresc vechi. Dar hainele, turbanul și vălul m-au derutat. — Asta a fost și intenția mea. — Cum ai știut că vom veni? — V-am descoperit în zori și-am avut timp să pregătesc totul. — Ai omorât cămila? Ar fi murit oricum. Caporalul tuși, lăsând să i se scurgă un firișor de sânge pe la colțul buzelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
loc aproape de casă... Poate te primesc acolo... Văzu că celălalt nu se hotărăște să se clintească și făcu un gest larg cu mâna, poftindu-l să-l urmeze. Hai! zise. Nu te teme... Nu sunt curist și nici n-am intenția să te fur. îi plăcu chipul acelui bărbat, obosit, marcat de ridurile unei vieți grele, aproape galben din cauza ceasurilor de muncă de noapte, cu pleoapele înroșite și o mustață căzută, pătată de nicotină. — Vino, insistă. Știu ce simți când ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
facă să tacă, o voce odioasă îi striga că își pierde timpul. La amiază, Madani ieși din nou, însoțit de zgomotul motocicliștilor săi, și nu se mai întoarse, iar pe înserat, când nu mai avu nici o îndoială că nu aveau intenția să-i înapoieze familia, Gacel se ridică de pe bancă și se îndepărtă, fără țintă, conștient că, oricât ar fi încercat, acolo, în zăpăceala marelui oraș, nu avea nici o posibilitate să-și găsească ființele iubite. Amenințarea la adresa președintelui nu servise la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
lui. — Din port... — Și unde te duci? Făcu un semn cu bărbia spre străduță. — Acasă... — în regulă... Ia, dă-mi buletinul. — N-am. Tipul așezat pe bancheta din spate deschise portiera și ieși din mașină, ținând în mână, aparent fără intenția de a-l folosi, un pistol-mitralieră scurt, și se apropie de targuí încet și cu o figură indolentă. — Ia să vedem... Cum vine asta că n-ai buletin? Toată lumea are buletin. Era un bărbat vânjos, cu mustață stufoasă și înalt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
nu-i dă înapoi familia, dar acum, când clădirea gării se înălța în fața lui și îl despărțeau o sută de metri de ea și de întoarcerea la deșertul și lumea lui, soarta părea că își bate joc de bunele lui intenții și gri-gri-ul morții îi juca o festă tragică, fiindcă bărbatul care însemna începutul și sfârșitul tuturor necazurilor și nenorocirilor sale îi apărea în cale. Insh’Allah! Dacă aceasta era voința Sa și trebuia să-și țină promisiunea și să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
cu ultima vocală nerostită rămasă în gâtlej, semănau cu niște ființe ciudate pe care aveam să le descopăr mult mai târziu, altfel costumate, prin pânzele lui Pieter Bruegel cel Bătrân. Atunci când domnul în negru s-a apropiat de mine, cu intenția vădită de a-mi căuta urechea, sub privirile mustrătoare ale soborului de sfinți de pe pereții bisericii, am găsit, din instinct sau poate că ajutat de apărătorii mei, sfinții care mă urmăreau -, cea mai sigură cale de apărare: am început să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]
-
cheia studioului, și, după ce o găsi, adăstă o clipă În fața oglinzii, ca să-și aranjeze părul și să-și perie pălăria. Apoi părăsi Încăperea, Închizând ușa În urma lui și aruncând cheia Într-un coș pentru umbrele din hol. Nu mai avea intenția să se cocoațe pe acoperișuri Încă o dată În acea noapte. Singurul lui moment de ezitare fu când văzu liftul așteptând cu ușile deschise, dar se decise aproape imediat să folosească scările, pentru că zgomotul făcut de lift Îi va marca drumul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
să-i vorbească, tot cu blândețe, despre sănătatea ei, fără s-o privească În ochi. Se gândește la cu totul altceva, Își dădu ea seama și se aplecă nerăbdătoare să-și ia bagajul, vrând să-l părăsească. El Îi zădărnici intenția cu un flux de instrucțiuni despre sedative, sucuri de fructe și haine călduroase. În străfunduri, tânăra Își dădu seama de o schimbare În atitudinea lui. Ieri căutase singurătatea, acum se agăța de orice pretext ca s-o rețină un minut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
păcatele. Dar, la urma urmelor, continuă domnul Opie precipitat, văzând că doctorul Czinner Încearcă să spună ceva, diferența nu e foarte mare. Într-un caz se spune despre păcate că sunt iertate, iar penitentul părăsește confesionalul cu mintea ușurată și intenția de-a o lua de la Început; În celălalt se consideră că simpla declarare a viciilor pacientului și scoaterea la lumină a motivelor subconștiente pentru care le practică Îndepărtează puterea lor de atracție. Pacientul pleacă de la psihanalist cu capacitatea - dar și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
aici, evreule! Myatt se Îndepărtă cu calmul rasei sale. Era un calm de suprafață de care nu era conștient, ca o trăsătură moștenită. Sub el simți resentimentul cuiva tânăr și conștient de propria-i importanță. Se aplecă spre soldat, cu intenția de a zice În fața inflamată animalului câteva vorbe de să le țină minte, dar se opri la timp, conștient cu uimire și spaimă de prezența pericolului. În ochii mici și flămânzi strălucea ura și dorința de a ucide. Era ca și cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
vioară. Murmură numai pentru sine: — Era Îndrăgostită de mine. Nu intenționase nici o clipă ca aceste cuvinte să răsune tare În restaurantul gol și albastru și se simți Încurcat și șocat când le auzi. Sunau a lăudăroșenie și el nu avusese intenția să se laude. Nu aveai de ce să te lauzi că ai fost iubit de-o dansatoare din ansamblu. Când toți izbucniră În râs, roși. Ah, fetele astea! spuse domnul Stein, clătinând din cap. Cum știu ele să se dea pe lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
fusese evreică și că-l avea pe unchiul ei În buzunar. Mi-ar face mare plăcere, dar i-am promis domnului Savory că voi cina cu el. — Putem ieși la unul din cabaretele acelea de noapte. Dar Myatt nu avea intenția s-o lase să cineze cu domnul Savory. După-amiaza era mult prea ocupat ca să se vadă cu ea. Urma să petreacă ore Întregi la birou, Încercând să dea de capăt tuturor afacerilor pe care domnul Eckman le Încâlcise cu atâta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
bătu la ușa lui Janet Pardoe. — Cine-i acolo? — Pot să intru? — Ușa nu-i Încuiată. Janet Pardoe aproape că terminase cu Îmbrăcatul. Rochia Îi zăcea Întinsă pe pat și ea era În fața toaletei, pudrându-și brațele. — Ai Într-adevăr intenția să cinezi cu Savory? Întrebă Myatt. — Ei bine, așa am promis, spuse Janet. — Am fi putut cina Împreună la Pera Palace și apoi să mergem de-acolo la Petits Champs. — Ar fi fost minunat, nu-i așa? spuse Janet Pardoe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
Deși în ziua aceea nu vânase nimic, totuși, când ajunse pe malul canalului de irigații părăsit, era bine dispus. De fapt, mai de fiecare dată, atunci când ieșea din casă cu arma de vânătoare, nu pleca, pe unde pleca, neapărat, cu intenția de a reveni cu trofee cinegetice. Pleca, mai mult, pentru a lua o gură de aer proaspăt, de a face puțină mișcare și de a-și reîncărca sufletul cu frumusețile naturii. De data aceasta, ajuns la prima bifurcație a principalelor
Hachiţe : schiţe şi povestiri ocrotite de promoroaca dragostei pentru viaţă by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1196_a_1932]
-
puteau zări. Și-acuma ce facem? întreba decepționat Chimé, când în sfârșit putură să-și vadă chipurile. Plecăm după el. — Fără să dormim? —Ai o viață-ntreagă ca să dormi, îi aminti Tapú. Iar eu n-am nici cea mai mica intenție s-o fac înainte de-a pune mâna pe ticălos. Așa că... să pornim! Vâsliră de-a dreptul spre Punta Rofau, traseră ambarcațiunea pe nisip la mai puțin de cinci sute de metri de casă frumoasei Maiana și își deschiseră drum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
văzu pe Hinói Tefaatáu, galben la fața, căci nu închisese un ochi toată noaptea, apropiindu-se împreună cu alți doi bărbați, toți trei având în mâini cuțite bine ascuțite, făcute din cochilii de scoici, înțelese dintr-odată care erau adevăratele lor intenții și începu să scoată niște urlete guturale, căci nu mai avea decât un ciot de limbă. Fu, într-adevăr, un spectacol înspăimântător, care avea să rămână gravat pentru totdeauna în memoria celor care n-au avut precauția de a-si
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
la cuvintele lui. Ați suferit vreo agresiune în ultima vreme? Bătrânul cu mantie roșie rămase câteva clipe pe gânduri, cercetându-i cu aceeași atenție pe călătorii de pe uriașă navă, ca și cum ar fi vrut să le citească la rândul lui adevăratele intenții, si, în cele din urmă, nega cu un gest. — Nu. Nu ne-a atacat nimeni, răspunse. Dar acum o lună au dispărut patru fete, într-o noapte, si de atunci nu mai știm nimic de ele. Clatină din cap, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
fost un corp dur și compact. Oceanul este plin de mistere pe care nici eu n-aș putea să ți le explic, recunoscu Navigatorul-Căpitan, în una din acele nopți când o masă uriașă, fosforescenta, dansa în jurul lor, fără să dovedească intenții ostile. Și în asta constă atracția lui cea mai mare. Oricât de mult am studia și oricât de mult am transmite cunoștințele de la o generatie la alta, la zece metri sub noi începe un adevărat Al Cincilea Cerc, pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]