51,037 matches
-
luni mai târziu am debarcat în Bora Bora. — Îmi amintesc foarte bine ziua întoarcerii tale, murmura Omul-Memorie, și îmi amintesc foarte bine și cântecul cu care ai fost întâmpinat. Haide, te rog! protesta Miti Matái, care păru să-i înțeleagă intenția. Era o prostie cât toate zilele! Doar n-o să te-apuci să-l cânți! —De ce nu? răspunse. Tu nu poți să-l suferi, insă mie întotdeauna mi-a placut. Grăsanul își drese vocea, rase ștrengărește și începu să cânte în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
monstruoase se întoarseră către ei, adresându-le ceea ce păreau a fi vorbe de mulțumire și făcându-le, în același timp, semne prietenoase, prin care îi invitau să se apropie, dându-le de înțeles că nu aveau nici cea mai mica intenție de a le face vreun rău. Cei doi băieți întoarseră capetele către Marara, cerând parcă un sfat, căci, desi panică îi îndemna să scape, curiozitatea învingea orice alt sentiment și, în cele din urmă, îl lașară pe unul dintre copii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
Matái demonstra, încă o dată, ca instinctul nu obișnuia să-l însele, căci, unul câte unul, se iviră dintre copaci vreo cincizeci de războinici înarmați până-n dinți, care începură să urle și să-și agite amenințător armele în aer, aparent cu intenția de a-i obligă să se îndepărteze de apele acelea. Se dovediră inutile atât gesturile prietenoase ale celor de pe vas, cât și sunatul din cochilie și chiar - în ultimă instanță - bătutul clopotului. Singurul efect al acestui ultim procedeu fu acela
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
trase adânc aer în piept și murmura că pentru sine, deși mulți dintre ceilalți îl auziră și ei: —Taifun. —Taifun? repeta, alarmata, Vahíne Auté, ridicându-se dintr-un salt. Unde? Când? Navigatorul-Căpitan clatină din cap și schița un zâmbet, cu intenția clară de a o liniști. —Nicăieri... Deocamdată! — Atunci ce vrei? Să ne sperii? interveni imediat Omul-Memorie, căruia începuse să-i tremure carnea fleșcăita. Nicidecum, răspunse. Dar daca marea se-ncălzește în continuare, este posibil să se formeze un taifun. Zâmbi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
auzisem eu, taifunurile se ivesc dintr-odată, că din pământ. Navigatorul-Căpitan îi adresa o privire severă, părând că-l surprinde neștiința elevului sau. — Nimic din ceea ce se petrece în natură nu se ivește dintr-odată, sublinie. Natură întotdeauna își vestește intențiile cu destul timp înainte... Depărta mâinile într-un gest comic, de neputința. Problema este ca, de cele mai multe ori, nu știm să ascultăm ce spune sau să-i interpretăm semnele. Și acum semnele sunt clare? Nu foarte clare, admise căpitanul Mararei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
că pe femeile Te-Onó nu le interesa că-și abandonau copiii, care apoi plângeau ore întregi, ceea ce ii enervă și mai mult pe cei care îi păzeau. Cât timp puteau să reziste în situația asta? Plecaseră din Bora Bora cu intenția să organizeze o operațiune rapidă și îndrăzneață de salvare, iar acum se vedeau prinși, tot mai mult, în această poziție absurdă de temniceri ai unor ființe respingătoare, care păreau să trăiască pândindu-le cea mai mica neatenție, ca să le sară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
Bora, încă din ziua când urcau pentru prima oara într-o piroga - deseori înainte să fi învățat să meargă - și, de aceea, nu era de mirare că echipajul Mararei era în stare să petreacă o noapte întreagă vâslind astfel, cu intenția de a se depărta cât mai mult de ruta pe care aveau s-o urmeze neosteniții lor urmăritori. Miti Matái știuse să-și aleagă oamenii și, între ei, herculeeanul Chimé din Farepíti nu se lasă cu nimic mai prejos, deși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
mai degrabă niște sugestii, decât niște adevărate ordine, ca și cum în sufletul său ar fi fost convins că timpul când s-a aflat la comanda rămăsese definitiv în urmă. Judecând după atitudinea să, s-ar fi putut crede că singura lui intenție era să le arate drumul de urmat pentru a termina o dată pentru totdeauna cu dușmanii lor, lăsând însă clar să se înțeleagă că dacă îl ascultau sau nu era deja o problemă care ieșea din atribuțiile lui. Probabil că Tané
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
realitatea lumii înconjurătoare. —E foarte posibil să sosească mâine, spuse. De ce?... întreba imediat Roonuí-Roonuí. Pentru că peste trei zile o să fie luna plină, iar ei știu că nu ne place să navigam cu luna plină. Zâmbi, ca și cum l-ar fi amuzat intențiile dușmanilor. O să aibă nevoie de cel putin o zi ca să-și scoată navele pe uscat și să le-ascundă, căci, desi cea mai mare problemă a lor este să scape de NihoNui, daca nu mă-nșel o să-ncerce să ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
partea cealaltă a insulei, la bordul unei nave, astfel că nu-și luaseră nici elementară precauție de a menține o santinela lângă ambarcațiuni; nici pentru o clipă nu le trecuse prin minte că cei pe care ii vânau le cunoșteau intențiile dinainte. Un comportament atât de imprudent depășea chiar și cele mai optimiste așteptări ale lui Roonuí-Roonuí, care se mulțumi să facă de pază, în cazul că s-ar fi apropiat cineva, în timp ce tovărășii lui se grăbeau să taie - cu ajutorul inestimabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
întreba dacă îi scăpase vreun amănunt care să fi deșteptat suspiciunile exploratorilor și începu să-i pară rău că nu lansase navele la apă atunci cand avusese ocazia. Din fericire pentru el, isi dădu curând seama că Marara n-avea nici o intenție să se îndepărteze definitiv de insula. În ultimele raze ale lunii, o văzu încercuind insula, la mică distanță de barieră de corali, oprindu-se în fața insuliței care se ridică în extremitatea nordică, așteptând, fără îndoială, răsăritul, pentru a-și putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
aceea de a porni imediat la atac. După numai câteva minute, practic toți Te-Onó încercau să pună catamaranele pe apă în cel mai scurt timp și în cea mai mare liniște. Roonuí-Roonuí rămase ascuns în apropiere până când se convinse de intențiile lor, după care se furișa până în locul unde îl așteptau oamenii lui, cu pluta. Ajunseră în liniște până pe insulița, unde îi aștepta Chimé din Farepíti, iar apoi plecară, cu toții, catre Peștele Zburător. —Vin? întreba imediat Miti Matái, în clipa când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
mintea, să ajungă unde nu se poate ajunge nici pe pământ, nici pe apă, să vadă lagunele unde s-a strâns vânatul sau să pătrundă în taberele dușmanilor și să audă ce vorbesc. Strămoșii noștri foloseau huayahuasca pentru a spiona intențiile dușmanilor lor și, de aceea, n-au pierdut niciodată vreun război. — Înțeleg. Un drog. Un halucinogen... — Ce? — Nimic. Continuă. — Parcă nu m-ai crede, comentă indianul. — Tu ai trăit cu albii, José... Știi că există niște treburi ale vracilor care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
de primăvară, atunci cînd simți că ești într-adevăr?... * Ce scriu eu de fapt aici? Scriu tot ce-mi trece prin cap? Tu ce părere ai?... Ar fi acesta un fel de jurnal? Ei, eu nu cred. Nu... Nici nam intenția să scriu un jurnal, nici nu cred că ar fi asemănător, nici nu mi-aș dori cîtuși de puțin să scriu simple mărturisiri personale... se pot scrie infinit mai multe lucruri... și aș vrea ca această scriere să fie ceva
ANOTIMPUL ILUZIILOR by CRISTI ROMEO () [Corola-publishinghouse/Imaginative/270_a_504]
-
să ies din casă, cîinii consideră că este un eveniment și țin să mai stau de vorbă cu ei. Se apropie de gard și-mi fac uneori reproșuri că le tulbur liniștea. La rîndul meu, îi asigur că n-am intenții de dominare, că nu fac controlul averilor și că nu eu mă ocup de cîinii vagabonzi care, obraznici cum sînt, le urinează gardurile cu ostentație. Cîinii, bine educați, înțeleg cum stau lucrurile și se retrag în cușcă, mulțumiți de rezultatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1511_a_2809]
-
cîteva, mai ascunse pe sub frunze, încercau să-i promită necăjitului proprietar că așa, de-o poftă, va culege ici-colo cîte un fruct. Anul trecut le-a ucis noaptea aceea geroasă, comentează amărît Dragoș. Deși gerul a ucis aproape în totalitate intențiile generoase ale pomilor, totuși, ascunse parcă de privirea omului, cîteva fructe s-au dezvoltat pe furiș și au încercat să-i îndulcească amarul lui Dragoș. Omul le mîngîia cu privirea și era copleșit de această încercare a pomilor de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1511_a_2809]
-
îndemînă cîinele îl pocnește cu sete. Na, Antoane, na șefie, anafura mă-ti! Cîinele scheaună a durere și, total nedumerit, plînge la cîțiva metri. Un muncitor se pregătește și el să-i ardă un ciomag, dar cîinele intuiește din timp intenția și fuge. Uită-te cum fuge potaia! Fugi, Antoane? Toată gașca rîde și continuă să bea cu sîrg. Azi nu mai lucrăm, declară șeful. Cum cheful era în toi, apare Anton și la nici 5 cm de el era și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1511_a_2809]
-
Nasol. De aia trebuie să rupem ceva din electorat. Și cu cît rupem azi ne ajunge? Întrebarea rămîne fără răspuns. Totul rămîne în urmă și mașinile țin mereu direcția N-N-V. Din fața lor se ridică nori negri, pîntecoși, cu intenții clare și ostile. Dacă plouă? Au pregătit corturi, tribune, bănci, mici, bere și noi am trimis materiale. EL este puțin bosumflat și pungile pronunțate de sub ochi te duc cu gîndul la o broască îngîndurată. Mai sînt cîțiva kilometri și norii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1511_a_2809]
-
imperceptibil În cuvinte alterîndu-le sensurile originare, ba chiar transformîndu-le monstruos În reversul lor. — Nu crezi că pui prea multă patimă În problema asta? Recuzita oratoriei politice e plină de termeni sacri, cum spui, care ascund de fapt cu totul alte intenții și totuși, vezi bine, pentru fiecare din noi, În adîncul ființei noastre, aceste noțiuni Își păstrează sensurile inițiale așa cum le-am apucat din bătrîni. — Aparent. Tocmai aici e perfidia. Nu ai văzut că nici mata nu-mi acorzi creditul cuvenit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2081_a_3406]
-
oamenii cărora le aparține corespondența, cu atât mai eficient e camuflajul. Sistemul funcționează pentru că o scrisoare acționează ca o întrupare fizică a unui flux comunicațional. Până și cea mai scurtă scrisoare transmite și menține un puternic și precis curs al intenției de interacțiune. Un obiect sau chiar o persoană, asemeni ție, îngropată în corespondența altora va exista în mijlocul unei derutante joncțiuni de fluxuri amestecate. Pentru un ludovician sau pentru alți pești conceptuali, rezultatul va fi alcătuit din sute de curenți încrucișați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
lui Mycroft Ward supraviețuise cu succes morții corpului său. Era din nou tânăr în pragul noului secol. E greu de spus de ce noul Ward n-a făcut publică reușita tehnicii sale, mai cu seamă dacă ne gândim că-și declarase intențiile în fața tuturor. Poate că-și făcuse griji că familia sa va găsi o cale de a-i lua averea, dacă descoperea că prin noul său corp nu curgea nici un strop de sânge din vechiul corp; poate că voia să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
Ward nu era un om rău. Hotărârea la care a ajuns, imediat ce s-a declarat pacea, a fost mai mult decât logică, date fiind resursele de care dispunea și contextul. Dar, sigur, lucrurile cele mai rele nu izvorăsc întotdeauna din intențiile cele mai rele. Purtând cicatricele războiului, în pofida îngâmfării și bravadei sale, Mycroft Ward a dezvoltat o obsesie pentru singura mare scăpare a stratagemei sale; căci, cu toată nemurirea pe care sinele lui o putea atinge cu ajutorul folosirii repetate a „aranjamentului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
Maeterlinck prin publicarea unui articol în revista Le Figaro în 1890, Max Nordau, op.cit., p. 427 footnote> , ne ilustrează efectele negative reflectate în artă, și implicit în cultură, ale misticismului fals și pretențios adoptat de unii diletanți care prin rea intenție și ignoranță contribuie la decadența artelor și a literaturii. 1.4. Psihologia ego-ului Fascinanta lucrare a lui Max Nordau ne subliniează faptul că una dintre cauzele degenerării artelor este exacerbarea ego-ului. Autorul face distincția între egotism/egocentrism și egoism. În
ARTĂ, DEGENERARE , KITSCH Arta holotropică, o reeducare a ”bunului simţ estetic'' by Edi APOSTU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/381_a_550]
-
cartierul Purley. — Sau să ne gîndim la o altă posibilitate, urmă domnul Rennit. Să zicem că bănuiala dumitale În privința ceaiului e Întemeiată, deși eu, unul, mă Îndoiesc... Se prea poate ca individul să se fi strecurat În casa dumitale cu intenția de a te jefui. Poate că te-a urmărit din scuar pînă acasă. Te-ai lăudat cumva că ești bogat? — Le-am dat o liră cînd mi-au cerut Înapoi cozonacul. — Un om care dă o liră pentru un cozonac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1985_a_3310]
-
rodul imaginației mele, au să-mi dea adresa doamnei Bellairs, argumentase Rowe. Dar În cazul În care bănuielile mele sînt Întemeiate, au să Încerce să mă omoare, pentru că, deși cozonacul nu mai există, am știut de existența lui și de intenția unor persoane de a intra În posesia lui. Așa că asta trebuie să facă Jones - să mă păzească. Stînjenit, Jones tușise, frămîntîndu-și pălăria pentru a atrage atenția patronului său. — Ce-i, A-2? Îl Întrebă domnul Rennit. — Nu se poate, sir
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1985_a_3310]