45,986 matches
-
a fost cuvântul de ordine al strategiei culturale sovietice. Mișcarea pentru pace a fost lansată În august 1948 În Polonia, la Wroc³aw, la un Congres Mondial al Intelectualilor. Întâlnirii de la Wroc³aw i-au urmat, În aprilie 1949, primele congrese pentru pace, organizate aproape simultan la Paris, Praga și New York. Prototip al „frontului”, organizația Mișcării pentru pace era aparent condusă de savanți și intelectuali eminenți precum Frédéric Joliot-Curie, Însă activitățile variilor comitete, controlate de comuniști, erau atent coordonate de Kominform, al cărui
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În august 1948 În Polonia, la Wroc³aw, la un Congres Mondial al Intelectualilor. Întâlnirii de la Wroc³aw i-au urmat, În aprilie 1949, primele congrese pentru pace, organizate aproape simultan la Paris, Praga și New York. Prototip al „frontului”, organizația Mișcării pentru pace era aparent condusă de savanți și intelectuali eminenți precum Frédéric Joliot-Curie, Însă activitățile variilor comitete, controlate de comuniști, erau atent coordonate de Kominform, al cărui periodic, publicat la București, a fost rebotezat Pentru pace durabilă, pentru democrație populară. Mișcarea pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Prototip al „frontului”, organizația Mișcării pentru pace era aparent condusă de savanți și intelectuali eminenți precum Frédéric Joliot-Curie, Însă activitățile variilor comitete, controlate de comuniști, erau atent coordonate de Kominform, al cărui periodic, publicat la București, a fost rebotezat Pentru pace durabilă, pentru democrație populară. Mișcarea pentru pace a reușit ce și-a propus. Apelul Comitetului Permanent al Congresului Mondial al Partizanilor Păcii, lansat la Stockholm În martie 1950, a obținut milioane de semnături În Europa de Vest (pe lângă zecile de milioane de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era aparent condusă de savanți și intelectuali eminenți precum Frédéric Joliot-Curie, Însă activitățile variilor comitete, controlate de comuniști, erau atent coordonate de Kominform, al cărui periodic, publicat la București, a fost rebotezat Pentru pace durabilă, pentru democrație populară. Mișcarea pentru pace a reușit ce și-a propus. Apelul Comitetului Permanent al Congresului Mondial al Partizanilor Păcii, lansat la Stockholm În martie 1950, a obținut milioane de semnături În Europa de Vest (pe lângă zecile de milioane de semnatari fără voie din blocul sovietic). Strângerea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
controlate de comuniști, erau atent coordonate de Kominform, al cărui periodic, publicat la București, a fost rebotezat Pentru pace durabilă, pentru democrație populară. Mișcarea pentru pace a reușit ce și-a propus. Apelul Comitetului Permanent al Congresului Mondial al Partizanilor Păcii, lansat la Stockholm În martie 1950, a obținut milioane de semnături În Europa de Vest (pe lângă zecile de milioane de semnatari fără voie din blocul sovietic). Strângerea de semnături era chiar activitatea principală a mișcării, mai ales În Franța, unde se bucura
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
semnături În Europa de Vest (pe lângă zecile de milioane de semnatari fără voie din blocul sovietic). Strângerea de semnături era chiar activitatea principală a mișcării, mai ales În Franța, unde se bucura de cel mai important sprijin. Dar, sub umbrela Mișcării pentru pace, alte organizații diseminau același mesaj: Uniunea Sovietică era de partea păcii, În timp ce americanii (și prietenii lor din Coreea, Iugoslavia și guvernele occidentale) urmăreau războiul. Janet Flanner, corespondenta la Paris a revistei The New Yorker, se arăta impresionată În mai 1950
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din blocul sovietic). Strângerea de semnături era chiar activitatea principală a mișcării, mai ales În Franța, unde se bucura de cel mai important sprijin. Dar, sub umbrela Mișcării pentru pace, alte organizații diseminau același mesaj: Uniunea Sovietică era de partea păcii, În timp ce americanii (și prietenii lor din Coreea, Iugoslavia și guvernele occidentale) urmăreau războiul. Janet Flanner, corespondenta la Paris a revistei The New Yorker, se arăta impresionată În mai 1950: „Pe moment, propaganda comunistă are cel mai mare succes pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
New Yorker, se arăta impresionată În mai 1950: „Pe moment, propaganda comunistă are cel mai mare succes pe care l-a avut vreodată În Franța, mai ales În rândul necomuniștilor”. Atitudinea comunistă față de mișcările populare era strict utilitaristă: Mișcarea pentru pace nu a fost decât un simplu instrument al puterii sovietice - de aceea, În 1951 a trecut subit la tema „coexistenței pașnice”, conform tendinței din strategia internațională a lui Stalin. Între ei, comuniștii - mai ales cei din blocul estic - nu aveau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
aceea, În 1951 a trecut subit la tema „coexistenței pașnice”, conform tendinței din strategia internațională a lui Stalin. Între ei, comuniștii - mai ales cei din blocul estic - nu aveau decât dispreț pentru iluziile tovarășilor de drum. Când suporterii Mișcării pentru pace (predominant francezi, italieni și indieni) vizitau democrațiile populare, comuniștii locali Îi omagiau pentru sprijinul lor, râzând pe la spate de „papagali”, noua generație de „idioți utili”, cum spunea Lenin. Comuniștii au reușit să cucerească simpatia (măcar condiționată) a multora din Europa de Vest
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
intelectuali occidentali. Îngrijorați că Stalin ar putea câștiga bătălia culturală din lipsă de adversari, ei au Înființat un „front” cultural propriu. Congresul pentru Libertatea Culturii (CLC) a fost fondat În iunie 1950 la Berlin. Conceput ca replică la Mișcarea pentru pace organizată de Moscova cu un an Înainte, Congresul a coincis cu Începutul războiului din Coreea, ceea ce sporea Însemnătatea gestului. Inaugurarea la Berlin - și nu la Paris - a fost premeditată: din start, Congresul intra În luptă culturală cu Sovietele. Congresul pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În străinătate (excluzând fundațiile private și subsidiile secrete) foloseau 13.000 de angajați și costau 129 de milioane de dolari, din care cea mai mare parte erau cheltuiți În bătălia pentru mințile și inimile elitei intelectuale din Europa de Vest. „Lupta pentru pace”, cum au botezat-o comuniștii, se dădea pe „frontul” cultural printr-o „Bătălie a Cărții” (remarcați limbajul militarizat tipic leninist). Primele manifestări au avut loc În Franța, Belgia și Italia la Începutul primăverii anului 1950. Autori comuniști marcanți - Elsa Triolet
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu crizele internaționale În serie din anii ’30. În iulie 1951, Aliații vestici declaraseră că „starea de război” cu Germania a luat sfârșit, dar pe fondul unui Război Rece care se agrava rapid, șansele de a Încheia un tratat de pace erau din ce În ce mai mici. Nimeni nu putea garanta că fascismul nu va prinde din nou rădăcini În solul fertil al problemei germane sau oriunde altundeva. Hățișul tot mai des de alianțe, agenții și acorduri internaționale nu părea să garanteze armonia internațională
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a susținut până la moarte poziția oficială sovietică: Moscova dorea o Germanie unită și ar fi acceptat-o chiar neutră, Însă neînarmată. Într-o serie de Note din primăvara anului 1952, Stalin propunea ca puterile ocupante să elaboreze un tratat de pace prin care să proclame un stat german unic, neutru și demilitarizat, În care să nu mai existe forțe de ocupație, ci un guvern ales exclusiv de germani prin vot liber. În opinia unor istorici, Washingtonul e vinovat că nu a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de Îndată ce toate țările semnatare vor fi ratificat tratatul, Statele Unite și Marea Britanie să coopereze cu FEA, iar ocupația militară a Germaniei să ia sfârșit. Acesta era acordul pe care URSS a Încercat În van să-l Împiedice oferind un tratat de pace ce includea demilitarizarea Germaniei. Bundestagul vest-german a ratificat Tratatul CEA În martie 1953; i-au urmat țările Beneluxului 2. Nu mai trebuia decât ca Adunarea Națională franceză să ratifice Tratatul pentru ca Europa de Vest să aibă un fel de armată europeană ce
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Îngăduiau RFG o armată de cel mult jumătate de milion de oameni, iar Germania adera la NATO ca stat suveran 4. Când aceste tratate ratificate intrau În vigoare, ocupația Germaniei avea să ia practic sfârșit, iar Aliații vestici să semneze pacea cu inamicii. Trupele aliate urmau să rămână În Republica Federală pentru a Împiedica o recidivă germană, dar numai În cadrul unei prezențe europene și conform unui acord reciproc. Francezii nu aprobau unanim aceste planuri, dar cum refuzaseră tocmai alternativa pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1959, iar Olanda abia În 1960). Se Încheia astfel, fără o proclamație oficială, o eră de crime și pedepse: războiul european și urmările sale. Aceste evoluții liniștitoare aveau loc pe fondul unei curse internaționale a Înarmării. Acest fenomen - faptul că pacea europeană se contura În timp ce cele două mari puteri ale momentului se Înarmau până-n dinți, pregătindu-se pentru un eventual război nuclear - e mai puțin paradoxal decât pare la prima vedere. Fiindcă strategii sovietici și americani se concentrau asupra armelor nucleare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
miniștrilor de Externe la Geneva În vara anului 1959, el și-a repetat solicitările Întâi În 1960, apoi În iunie 1961. Prezența militară occidentală În Berlin trebuia să ia sfârșit. Altfel, URSS avea să se retragă unilateral din Berlin, Încheind pace separată cu RDG și lăsând Vestul să negocieze soarta zonelor proprii de ocupație cu un stat est-german independent. Din noiembrie 1958 până În vara lui 1961, criza Berlinului a fiert la foc mic, nervii diplomatici s-au tocat mărunt, iar exodul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În acest ritm, RDG amenința să rămână pustie. În replică, Hrușciov a decis să taie nodul gordian al Berlinului. După ce miniștrii de externe reuniți la Paris pe 6 august au respins Încă o notă prin care URSS amenința să Încheie pace separată cu RDG dacă nu se ajungea la un acord, Moscova i-a autorizat pe est-germani să tragă efectiv o linie, separând pentru totdeauna cele două părți ale orașului. La 19 august 1961, autoritățile est-germane au mobilizat soldați și muncitori
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au temut Întotdeauna că vor fi trădați de șefii de la Moscova 10. Zidul Îi liniștea Într-o oarecare măsură, deși au fost dezamăgiți de faptul că, după Înălțarea barierei, Hrușciov nu a mai insistat să se Încheie un tratat de pace. La Bonn, pe de altă parte, persista temerea că americanii se vor hotărî Într-o bună zi să plece. Washingtonul s-a străduit Întotdeauna să asigure autoritățile de la Bonn că aveau sprijinul neprecupețit al Statelor Unite, dar când Zidul a fost
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În special cele rezultate din acordurile de la Potsdam. Pentru a satisface cererile refugiaților și ale suporterilor lor, Adenauer și UCD au adoptat o linie dură față de Est. În relațiile sale internaționale, Bonnul a susținut că, până la organizarea unei conferințe de pace finale, frontierele Germaniei de la 1937 rămân În vigoare. Conform „doctrinei Hallstein” propuse În 1955, Bonnul refuza să Întrețină relații dipomatice cu orice țară ce ar fi recunoscut Republica Democrată Germană (contestând astfel implicit pretenția RFG, stipulată În Legea Fundamentală din
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vest-germane (Bundeswehr) În 1956, la doar unsprezece ani după Înfrângere, nu a stârnit prea mult entuziasm. Adenauer a avut o poziție ambiguă, insistând - cu o sinceritate moderată - că nu făcuse decât să răspundă presiunii internaționale. Una dintre reușitele Mișcării pentru pace (sprijinită de sovietici) de la Începutul anilor ’50 fusese aceea că izbutise să-i convingă pe mulți vest-germani că țara lor ar fi putut obține atât reunificarea, cât și garanții de securitate dacă s-ar fi autodeclarat „neutră”. La Începutul anilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
un popor libere de ocupanții din Vest și din Est, dar și fără vină, neîntinate de trecutul recent al Germaniei. Filmele Heimat reflectau paseismul și provincialismul de la Începuturile Republicii Federale și dorința sinceră a nemților de a fi lăsați În pace. Demobilizarea germanilor era probabil facilitată de prezența disproporționată a femeilor În populația adultă. La primul recensământ postbelic din 1950, o treime din căminele germane aveau drept cap de familie o femeie divorțată sau văduvă. Dezechilibrul s-a păstrat chiar și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
dar apoi a capitulat. Pe 7 noiembrie, la doar două zile după ce primii parașutiști britanici aterizaseră la Port Said, forțele britanice și franceze au Încetat focul. În aceeași zi, ONU autoriza trimiterea În Egipt a unei forțe de menținere a păcii, acceptată de Nasser pe 12 noiembrie, cu condiția ca suveranitatea egipteană să nu fie știrbită. Trei zile mai târziu, trupele ONU au sosit În Egipt, iar la 4 decembrie au intrat În Sinai. Între timp, britanicii și francezii și-au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
iluziilor lor politice. În noiembrie 1956, această oglindă s-a făcut țăndări. Într-o notă datată 8 septembrie 1957, scriitorul maghiar István Bibó observa că, „zdrobind revoluția ungară, URSS a dat o lovitură dură și poate fatală mișcărilor «companioane» (de pace, femei, tineret, studenți, intelectuali etc.) care au contribuit la forța comunismului”. Deposedat de charisma stranie a terorii staliniste și expus la Budapesta În toată mediocritatea sa blindată, comunismul sovietic a pierdut farmecul pe care Îl avusese pentru cei mai mulți simpatizanți și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
zadarnic să stimuleze procrearea, să compenseze prin Îndemnuri patriotice, „coduri” familiale și alte legi lipsa cronică de bărbați, locuințe, slujbe și protecție. Acum - chiar Înainte ca progresul postbelic să se traducă În slujbe sigure și Într-o economie de consum - pacea, siguranța și puțină Încurajare din partea statului au fost suficiente pentru a obține ceea ce nu reușise toată propaganda pro-natală de dinainte de 1940. Soldații demobilizați, prizonierii de război Întorși din captivitate și deportații politici, Încurajați de programele de raționalizare și alocare ce
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]