5,442 matches
-
și de mobilitate cauzate de SM constituie activitatea majoră a fizioterapeutului în acest 219 domeniu. Datorită naturii progresive a bolii este important ca fizioterapeutul să-și asume un rol terapeutic profilactic. Fizioterapeuții trebuie să evite să insufle pacienților, conștient sau inconștient, teama de ceea ce se poate întâmpla în viitor, dar nu trebuie să se ferească de necesitatea implementării tratamentelor profilactice acolo unde sunt recomandate. O problemă deosebită se ridică atunci când un tratament activ se dovedește a fi neadecvat. Situația, precum o
Scleroza multiplă by Petru Mihancea () [Corola-publishinghouse/Science/92062_a_92557]
-
sarcină necesită o reamintire conștientă a experienței anterioare. Memoria implicită se relevă atunci când experiențele precedente facilitează performanța la o sarcină care nu necesită reamintirea conștientă sau intenționată a acestor experiențe" . Prima a mai fost numită conștientă, directă, voluntară, a doua inconștientă, indirectă, involuntară. Aceasta este accepțiunea pc care o consacră și dicționarele recente de psihologie. "Memoria explicită este memoria conștientă, memoria unui material de care cineva este conștient. Memoria implicită este memoria inconștientă, memoria unui material de care cineva nu este
by MIHAELA ŞERBAN [Corola-publishinghouse/Science/1002_a_2510]
-
mai fost numită conștientă, directă, voluntară, a doua inconștientă, indirectă, involuntară. Aceasta este accepțiunea pc care o consacră și dicționarele recente de psihologie. "Memoria explicită este memoria conștientă, memoria unui material de care cineva este conștient. Memoria implicită este memoria inconștientă, memoria unui material de care cineva nu este conștient". Dacă până prin anii '60, '70 distincția dintre memoria explicită și memoria implicită era doar presimțită, intuită, începând cu anii '80 ea este consacrată teoretic și experimental. Iar dacă până în anii '80
by MIHAELA ŞERBAN [Corola-publishinghouse/Science/1002_a_2510]
-
1.6. METODE PENTRU STIMULAREA CREATIVITĂȚII ELEVILOR Dezvoltarea spiritului creativ necesită identificarea unor metode care să combată blocajele, și în același timp să faciliteze asociația cât mai liberă a ideilor, considerându-se că astfel se pot exploata la maximum resursele inconștientului. Pentru aceasta, unele dintre metode sunt de fapt pretexte pentru crearea unor stări de relaxare și pe îndepărtarea criteriilor raționale și a spiritului critic. Cele mai cunoscute metode de stimulare a creativității sunt: v Brainstorming-ul Brainstormingul face parte din
COMPORTAMENTE CREATIVE ÎN ȘCOALĂ by Adriana Apostol, Iuliana Olaru () [Corola-publishinghouse/Science/720_a_1436]
-
putea aduce Înțelegerea trăirilor tale interioare. Μ Pentru a putea vorbi cu tine Însuți ca și cu un bun prieten trebuie să ai conștiința curată. Μ Cunoașterea de sine este asemănătoare muncii minerilor: sondăm În străfundurile subconștientului și chiar ale inconștientului, pentru a cunoaște și extrage cele mai bune dintre tendințele și disponibilitățile noastre. Dar nu rămânem pentru prea mult timp acolo: ieșim la suprafață, pentru a vedea În ce măsură ceea ce am prospectat corespunde așteptărilor noastre față de sine. Μ Observația se transformă
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
teama brutală de o anumită decizie sau reglementare exterioară ori reținerea sublimată, derivată din convingerea existenței unei Îndreptățite justiții divine. Μ Sub influența psihanalizei clasice, persistă prejudecata: „Nimic nu este În inconștient, ce n-a fost Înainte În conștiință”. Deci inconștientul n-ar fi decât un depozit de conținuturi psihice refulate. Psihologii de azi reabilitează condiția inconștientului ca aspect al vieții psihice: el nu este doar o „magazie de vechituri” unde se aruncă și se degradează tot ceea ce nu rezistă În
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
unei Îndreptățite justiții divine. Μ Sub influența psihanalizei clasice, persistă prejudecata: „Nimic nu este În inconștient, ce n-a fost Înainte În conștiință”. Deci inconștientul n-ar fi decât un depozit de conținuturi psihice refulate. Psihologii de azi reabilitează condiția inconștientului ca aspect al vieții psihice: el nu este doar o „magazie de vechituri” unde se aruncă și se degradează tot ceea ce nu rezistă În ordinea conștiinței. Inconștientul este capabil și de o viață psihică proprie, de un dinamism al conținuturilor
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
fi decât un depozit de conținuturi psihice refulate. Psihologii de azi reabilitează condiția inconștientului ca aspect al vieții psihice: el nu este doar o „magazie de vechituri” unde se aruncă și se degradează tot ceea ce nu rezistă În ordinea conștiinței. Inconștientul este capabil și de o viață psihică proprie, de un dinamism al conținuturilor și al structurilor lui care-l face să dea naștere unor stări și procese cu un impact important asupra vieții psihice conștiente (de exemplu, anumite lapsusuri sau
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
stări și procese cu un impact important asupra vieții psihice conștiente (de exemplu, anumite lapsusuri sau uitări cu rol protector; aportul visului la procesul creației spirituale, dar mai ales artistice etc.). Lucian Blaga a intuit multe dintre aceste elaborări ale inconștientului atunci când și-a propus să analizeze implicațiile psihologice ale fenomenului stilistic În creațiile literare: „Există În inconștient o magmă rămasă Încă neghicită, o magmă de atitudini și de moduri de a reacționa după o logică, alta, dar nu mai puțin
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
de pildă, În actele de perfidie, În cele duplicitare, și alta În cele generoase, altruiste). Μ Când ne retragem În contemplarea unui detaliu aflat la intersecția prezentului cu trecutul sau cu viitorul, când Încercăm să distingem motivațiile conștiente de cele inconștiente, să vedem ce este de făcut pentru a estompa, compensa sau redresa din ceea ce este neajutorat, strâmb sau debilitat În trăirile și judecățile noastre, nu facem, de fapt, decât să ne refugiem În culisele unei gândiri psihanalitice (lucru nu neapărat
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
față a tabuului care apasă asupra nonlecturii și a rețelei de angoase, fără Îndoială provenite din copilăria noastră, care Îl subîntind. E imposibil așadar să sperăm că vom ieși cu bine din acest gen de situație fără a analiza culpabilitatea inconștientă pe care o suscită mărturisirea de a nu fi citit anumite cărți, iar acest eseu Își propune tocmai să contracareze respectiva culpabilitate, fie și parțial. Să reflectezi asupra cărților necitite și asupra discursurilor pe care le suscită acestea e cu
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
cu cartea „reală” și a Înțelege În ce măsură memoria noastră despre cărți și mai ales despre cele care au contat atât de mult Încât au devenit părți din noi Înșine e fără Încetare reorganizată de situația noastră prezentă și mizele sale inconștiente. Acest caracter de carte-ecran conferă o importanță majoră pentru ceea ce știe sau crede că știe cititorul despre o carte și deci schimburilor verbale care o privesc. În mare parte, discursurile pe care le producem despre cărți privesc În realitate alte
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
așa cum e prins el Într-un ansamblu organizat al reprezentărilor. Propun să numim carte interioară acest ansamblu de reprezentări mitice, colective sau individuale care se interpun Între cititor și orice nouă scriere și care modelează lectura pe nebăgate de seamă. Inconștientă În cea mai mare măsură, această carte imaginară funcționează ca un filtru și determină receptarea noilor texte, hotărând ce elemente vor fi reținute și cum vor fi interpretate. Obiect intern ideal, cartea interioară - și asta se vede bine la cei
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
cărțile despre care vorbim nu sunt numai cărți reale pe care o imaginară lectură integrală le-ar reconstitui În materialitatea lor obiectivă, ci și cărți-fantomă care sunt produse la Încrucișarea dintre caracterul virtual nedus până la capăt al fiecărei cărți și inconștientul nostru, și a cărei continuare ne hrănește visele și discuțiile mult mai mult decât obiectele reale din care sunt ele, teoretic, construite. Iată cum discuția despre o carte deschide un domeniu În care noțiunile de adevărat sau fals, contrar a
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
amintește și În această privință de spațiul analitic. Ceea ce ne e cu putință să zicem despre raportul nostru privat cu cartea va avea cu atât mai multă forță cu cât nu vom reflecta prea mult la asta și vom lăsa inconștientul să se exprime și să evoce, pe durata acestei perioade privilegiate de deschidere a limbajului, legăturile secrete care ne unesc cu cartea și, prin intermediul ei, cu noi-Înșine. Această ambiguitate nu intră În contradicție cu necesitatea amintită de Balzac, de a
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
reducă la a Învăța cum sa ne menținem calmul, ci care să implice o transformare profundă a relației noastre cu cărțile. Această dezvoltare implică, pentru Început, să reușim să ne desprindem de o Întreagă serie de interdicții, cel mai adesea inconștiente, care apasă asupra reprezentării noastre despre cărți Încă din școală, și ne fac să ni le Închipuim ca pe niște obiecte intangibile și să ne Învinovățim În momentul În care le transformăm. Fără această eliberare de interdicții este imposibil să
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
face cărți ecran. Expresia carte interioară este prezentă la Proust cu un sens apropiat de cel pe care i l-am dat eu: “În ceea ce privește cartea interioară a semnelor necunoscute (semne În relief, se pare, pe care memoria mea, explorându-mi inconștientul, le căuta, le confrunta, le dădea o formă, ca un scafandru care forează), pentru lectura celor În privința cărora nimeni nu mă putea ajuta cu nici o regulă, această citire consta Într-un act de creație pe care nimeni nu Îl putea
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
sa încearcă "să-nu-vrea-să-spună-nimic"50. După Derrida, deconstrucția ca principiu fundamental al analizei textului este "descoperirea contradicției interioare a textului, identificarea sensurilor reziduale, dorminde, sau rămase ca moștenire din practicile discursive vechi, întărite în limbă în forma stereotipurilor gîndirii și transformate (inconștient) de către autor în clișee"51. Refuzând posibilitatea unei singure interpretări corecte a textului, reprezentanții Școlii din Yale (de exemplu) susțin teza conform căreia orice interpretare va fi inevitabil corectă, atâta timp cât ea are în vedere contextul. În consecință, Ioana Em. Petrescu
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
microscopul reprezentării minimaliste, ceea ce se vede Încearcă să calmeze și să ascundă ceea ce se simte, iar rezultatul este o tensiune latentă Între un văz raționalizabil și o expresie incontrolabilă, ca-ntr-o negociere a rațiunii cu derațiunea, Între conștient și inconștient : vechii inamici, rațiunea și simțirea, Își reiau pozițiile Într-un sfîrșit de secol incert, care cere atitudinea sceptică, retragerea demisia, fie ea cu părere de rău, dintr-un angajament monden de-acum inocuu. Enormul poate fi egalul insignifiantului, dacă te
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de scandal, de exploare a frontierelor pe care umanul le are În comun cu animalul. Este o literatură În același timp psihologizantă și marcată de teza, existențialistă, a divorțului dintre lume (societate, doxa) și individul aflat În plin conflict Între inconștient și supraeu. Noi ne oprim la doi dintre ei: Frédéric Beigbeder, al cărui ultim roman Au secours pardon tocmai a ieșit pe piață (iunie 2007), și Régis Jauffret, un scriitor consistent premiat, amîndoi discipoli, la un moment dat al carierei
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
feminin În literatura franceză, deconstruită de un Jean Echenoz dar reconfirmată de Jean-Philippe Toussaint, pe care majoritatea naratoarelor de autoficțiune și-o asumă : abisalitate nu Înseamnă altceva decît că adevărul fiecărei ființe nu stă În ceea ce formulează, ci În manifestările inconștientului, În ceea ce exprimă brut, aparent lipsit de sens, În pulsiune. De aceea, Începem capitolul dedicat unor autoficțiuni recente cu cîteva dintre autoarele care pun În prim plan o voce excesivă, fie În rostire fie În tăcere și o rostire energică
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
dovedească o vitalitate ieșită din comun, mai intensă decît de obicei, „pentru a dovedi celorlalți și adesea doar ție Însuți că existența are intensitatea dorită.” V.2. Minimalismul sau literatura de apartament A existat de-a lungul timpurilor o literatură „inconștientă” și alta ”conștientă” - a doua, conform teoreticienilor post-marxiști și post-nietzscheeni, cu Începere din secolul XVIII. Scriitorii aparținînd amînduror clase au practicat, din punct de vedere al spațiului de referință, o literatură agorafilă sau claustrofilă. Prima ar putea integra realismul secolului
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
adică ceea ce se numește stil. Stilul Înseamnă autenticitate, iar autenticitatea se sprijină pe reprezentarea și, În cazurile fericite, expresia unicității. Revendicarea transcendenței a fost Înlocuită de cea a unicității, după care secolul al XIX-lea Îi găsește sediul În inconștient. Inconștientul, termen compus care apare pentru prima oară În limba franceză la 1820, desemnează entitatea construită pentru a Înlocui sufletul. Dar, dacă sufletul era reflexul divinității, exprimat prin intermediul codurilor normate de civilizație, inconștientul rămăne să afirme apartenența omului nu la o
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
al XIX-lea Îi găsește sediul În inconștient. Inconștientul, termen compus care apare pentru prima oară În limba franceză la 1820, desemnează entitatea construită pentru a Înlocui sufletul. Dar, dacă sufletul era reflexul divinității, exprimat prin intermediul codurilor normate de civilizație, inconștientul rămăne să afirme apartenența omului nu la o ierarhie ontologică căreia tradiție Îi pune la dispoziție cunoașterea, ci la natura ale cărei legi sînt În număr infinit. Literatura modernă este discursul inconștientului, nu al sufletului. De aceea poate participă ea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
reflexul divinității, exprimat prin intermediul codurilor normate de civilizație, inconștientul rămăne să afirme apartenența omului nu la o ierarhie ontologică căreia tradiție Îi pune la dispoziție cunoașterea, ci la natura ale cărei legi sînt În număr infinit. Literatura modernă este discursul inconștientului, nu al sufletului. De aceea poate participă ea mai degrabă la valul nihilist al odernității, pentru că inconștientul este de fapt o reprezentare apofatică a sufletului; știm că exista ceva insondabil, care trimite ecouri dar care nu se poate deschide niciodată
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]