45,986 matches
-
prin a Împărtăși punctele de vedere ale politicienilor din Est cu care veneau În contact. Egon Bahr, un proeminent social-democrat, explica În ianuarie 1982 (imediat după proclamarea legii marțiale În Polonia) că, așa cum germanii renunțaseră la dezideratul unității naționale de dragul păcii, polonezii ar trebui să renunțe la aspirațiile lor de libertate În numele aceleiași „priorități absolute”. Cinci ani mai târziu, vorbind la un simpozion al Partidului Social-Democrat despre „Mitteleuropa”, influentul scriitor Peter Bender accentua cu mândrie că, „În dorința de destindere, avem
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
la adresa lui i-ar fi pus Într-o lumină proastă pe temniceri). În cursul primăverii și verii anului 1989, În toată țara au răsărit grupuri și rețele neoficiale, ca un ecou plin de speranță al evoluțiilor din țările vecine. După „Clubul Păcii John Lennon”, Înființat În decembrie 1988, În mai 1989 a avut loc protestul „Mamelor din Praga”, apoi demonstrațiile ecologiste de la Bratislava În luna următoare. Nici una dintre aceste mișcări de inițiativă civică, mărunte și ușor de izolat, nu constituia o amenințare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În special cei din Berlinul de Est, erau perfect conștienți de rolul SUA În stăvilirea Uniunii Sovietice. Ei sesizau diferența dintre politicienii vest-europeni (pe care, În cea mai mare parte, nu Îi deranja existența comunismului câtă vreme erau lăsați În pace) și politicienii americani ca Ronald Reagan, care numeau deschis URSS un „imperiu al răului”. Solidaritatea a fost finanțată de Statele Unite și tot Statele Unite au oferit cele mai insistente Încurajări oficiale protestatarilor din Berlin și de oriunde - odată ce s-a văzut
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de Est fusese un stat-satelit al Uniunii Sovietice: În 1989, 360.000 de militari sovietici erau Încă staționați acolo. În această privință, Germania de Vest, deși independentă, nu putea acționa autonom. Cât despre Berlin, până la semnarea unui acord final de pace, a rămas un oraș a cărui soartă depindea oficial de puterile ocupante: Franța, Marea Britanie, SUA și Uniunea Sovietică. Nici britanicii, nici francezii nu se grăbeau să Îi vadă pe germani reuniți. În măsura În care occidentalii se gândeau la o Germanie unificată, ei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
noua graniță slovenă. Războiul iugoslav era pe cale să Înceapă. Sau, mai bine zis, războaiele iugoslave, fiindcă au fost cinci. Atacul iugoslav asupra Sloveniei din 1991 a durat doar câteva săptămâni, după care trupele s-au retras și au lăsat În pace statul secesionist. A urmat un război mult mai sângeros Între Croația și rebela ei minoritate sârbă (sprijinită de armata „iugoslavă”, adică Serbia și Muntenegru), care a durat până la un efemer armistițiu mediat de Națiunile Unite la Începutul anului următor. După ce croații și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Cum SUA (și, prin urmare, NATO) nu s-au amestecat, singura speranță erau Națiunile Unite. Dar, În afară de sancțiunile impuse Belgradului, se părea că ONU nu poate face mai mult. În mod tradițional, trupele ONU acționau ca forțe de menținere a păcii În regiuni devastate de război - or, În Iugoslavia, pentru a putea fi menținută, pacea trebuia mai Întâi să existe, iar voința și mijloacele de a pacifica teritoriul lipseau. Cum se Întâmplase cândva cu războiul civil din Spania, poziția aparent neutră
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Unite. Dar, În afară de sancțiunile impuse Belgradului, se părea că ONU nu poate face mai mult. În mod tradițional, trupele ONU acționau ca forțe de menținere a păcii În regiuni devastate de război - or, În Iugoslavia, pentru a putea fi menținută, pacea trebuia mai Întâi să existe, iar voința și mijloacele de a pacifica teritoriul lipseau. Cum se Întâmplase cândva cu războiul civil din Spania, poziția aparent neutră a comunității internaționale favoriza În practică agresorul: embargoul la livrările de arme aplicat Iugoslaviei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
forțe de protecție ONU numărând 14.000 de soldați În Croația, pentru a-i ține la distanță pe sârbi și croați după Încetarea luptelor, plus amplasarea În câteva orașe din Bosnia (desemnate „zone sigure”) a unor trupe de menținere a păcii cu misiunea de a-i proteja pe refugiații (În majoritate musulmani) comasați În aceste zone. Mai târziu au fost stabilite În anumite regiuni din Bosnia zone de interdicție aeriană, menite să limiteze capacitatea Iugoslaviei de a amenința civilii sau de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
se loviseră de teoria (susținută energic de ofițerii francezi și britanici din forțele ONU și din afara lor) că sârbii bosniaci erau puternici, hotărâți și bine Înarmați. Ei nu trebuiau provocați: orice Încercare de a forța În Bosnia un acord de pace contrar intereselor și dorințelor lor, se sugera, ar fi fost nu numai nedrept, ci ar fi riscat să agraveze situația... raționament Întărit cu viclenie de Belgrad, deși Miloševiæ pretindea că nu influențează cu nimic deciziile sârbilor din Bosnia. Deși se
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Krajinei de către croați (ceea ce a spulberat mitul invincibilității sârbe), milițiile sârbe și-au reluat atacurile asupra orașului Sarajevo. Când avioanele NATO au bombardat, În replică, pozițiile sârbilor bosniaci, aceștia au luat prizonieri 350 de soldați din forțele de menținere a păcii. Temându-se pentru soarta Căștilor Albastre, guvernele occidentale au implorat ONU și NATO să cedeze. Forța internațională, departe de a-i tempera pe sârbi, le oferea acum protecție suplimentară. Încurajate de lașitatea occidentalilor, pe 11 iulie forțele sârbilor bosniaci conduse
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
conduse de Mladiæ au pătruns sfidător În una dintre „zonele sigure” ale ONU, orașul Srebrenica din estul Bosniei, plin de refugiați musulmani Înspăimântați. Srebrenica era „protejată” oficial nu doar de mandatul ONU, ci și de un contingent de menținere a păcii format din 400 de soldați olandezi Înarmați. Dar când oamenii lui Mladiæ au intrat În oraș, batalionul olandez a depus armele și a stat deoparte În timp ce trupele sârbe triau comunitatea musulmană, selectându-i pe bărbați. A două zi, după ce Mladiæ
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a evaporat. Supuși unui atac pe termen nelimitat și privați de sprijinul lui Miloševiæ (care făcea acum tot posibilul ca să se distanțeze de cei din Pale), sârbii bosniaci au capitulat. Cu sârbii scoși din joc și americanii implicați serios, instalarea păcii În Balcani - sau măcar absența războiului - s-a dovedit surprinzător de ușoară. Pe 5 octombrie, Clinton a anunțat Încetarea focului, declarând că părțile implicate au acceptat să poarte tratative În SUA. Convorbirile de pace au Început pe 1 noiembrie la
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
joc și americanii implicați serios, instalarea păcii În Balcani - sau măcar absența războiului - s-a dovedit surprinzător de ușoară. Pe 5 octombrie, Clinton a anunțat Încetarea focului, declarând că părțile implicate au acceptat să poarte tratative În SUA. Convorbirile de pace au Început pe 1 noiembrie la baza aviatică americană din Dayton, Ohio, și s-au Încheiat trei săptămâni mai târziu cu un acord semnat la Paris, pe 14 decembrie 19957. Tudjman reprezenta Croația, Alija Izetbegoviæ vorbea În numele musulmanilor din Bosnia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Iar „epurările” nu s-au terminat: era rândul sârbilor, izgoniți sistematic de Zagreb din Krajina recent redobândită sau presați de propriile trupe Înarmate să-și părăsească locuințele din Sarajevo și să se stabilească În zone predominant sârbe. Dar, În mare, pacea s-a menținut și Bosnia a rămas Întreagă - cu ajutorul unei armate NATO de 60.000 de oameni care acționa ca Forță de Implementare (mai târziu ca Forță de Stabilizare - SFOR) și a unui Înalt reprezentant civil, autorizat să conducă țara
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vor fi necesari 5,1 miliarde de dolari, alocați În decurs de trei ani. Estimarea s-a dovedit de un optimism exagerat. De Îndată ce războiul din Bosnia s-a Încheiat și agențiile internaționale au sosit la fața locului pentru a asigura pacea, interesul internațional a pălit. Uniunea Europeană, ca de obicei, era absorbită de propriile griji instituționale, iar Clinton, acaparat mai Întâi de alegerile din țară, apoi de expansiunea NATO și de instabilitatea Rusiei lui Elțîn, nu a mai dat atenție crizei din
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
greu de anticipat. Pe 9 iunie, Belgradul a acceptat să Își retragă trupele militare și poliția din Kosovo, NATO și-a Încetat atacurile, iar Națiunile Unite au dispus ocuparea „temporară” a provinciei de către KFOR, o forță internațională de menținere a păcii coordonată de NATO. Ocupația provinciei Kosovo a marcat sfârșitul unui ciclu de războaie iugoslave lung de un deceniu - și Începutul sfârșitului pentru Miloševiæ. Ultimul și cel mai devastator eșec al proiectului naționalist sârb Îi subminase definitiv credibilitatea. La alegerile prezidențiale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Însemnate pe termen scurt (și, probabil, și pe termen mai lung): În Rusia lui Elțîn, unde au fost aplicate ambele metode, economia a decăzut dramatic timp de opt ani - cea mai mare recesiune a unei economii majore pe timp de pace din istoria modernă. În Polonia, sub supravegherea fermă a lui Leszek Balcerowicz (mai Întâi ca ministru de Finanțe, apoi ca guvernator al Băncii Naționale), metoda „big bang” a fost aplicată cel mai devreme și cel mai consecvent. Era evident, argumenta
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
doilea rând, Belgia era bogată. Diferența evidentă dintre Belgia și alte zone mai puțin norocoase din Europa, unde naționaliștii au putut exploata cu succes susceptibilitățile comunitare, e că pentru majoritatea cetățenilor din Belgia modernă viața este liniștită și Îndestulată. E pace (dacă nu În țară, cel puțin cu alte țări) și aceeași prosperitate care a girat „miracolul flamand” a reușit să atenueze politica ranchiunei lingvistice. Această observație este la fel de valabilă În Catalonia și chiar În anumite părți din Scoția, unde argumentele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ar fi fost supus la vot separat În fiecare stat din Europa Occidentală, el ar fi fost cu siguranță respins. Avantajul ideii europene În deceniile de după al doilea război mondial a fost așadar exact această imprecizie. Ca și „dezvoltarea” sau „pacea” - cu care era strâns asociată În mintea susținătorilor ei -, „Europa” era prea benignă pentru a suscita o opoziție reală 15. La Începutul anilor ’70, când președintele francez Georges Pompidou a Început să strecoare delicat În discursuri „Uniunea Europeană”, ministrul de Externe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
murit În războaie sau uciși la comanda statului În prima jumătate a secolului XX. Apoi, Între 1945 și 1989, războiul dintre state a dispărut de pe continent 1. Două generații de europeni au crescut cu impresia până atunci de neconceput că pacea era ordinea firească a lucrurilor. Ca prelungire a politicii, războiul și confruntarea ideologică au fost exportate În așa-zisa Lume a Treia. Acestea fiind spuse, trebuie amintit că statele comuniste, deși mențineau relații de pace cu vecinii, au practicat războiul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
până atunci de neconceput că pacea era ordinea firească a lucrurilor. Ca prelungire a politicii, războiul și confruntarea ideologică au fost exportate În așa-zisa Lume a Treia. Acestea fiind spuse, trebuie amintit că statele comuniste, deși mențineau relații de pace cu vecinii, au practicat războiul permanent cu propriii cetățeni - sub formă de cenzură riguroasă, penurii induse și supraveghere represivă, dar ajungând ocazional și la conflict deschis: la Berlin În 1953, la Budapesta În 1956, la Praga În 1968, În Polonia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
toată viața sub comunism, Își aminteau nu numai slujbele garantate, chiriile ieftine și străzile sigure, ci și decorul cenușiu de talente irosite și speranțe zădărnicite. De ambele părți ale Cortinei, nu se putea recupera mare lucru din ruinele secolului XX. Pacea, prosperitatea și siguranța, desigur; dar convingerile optimiste din alte vremuri dispăruseră pentru totdeauna. Înainte de a se sinucide, În 1942, romancierul și criticul vienez Stefan Zweig evoca nostalgic Europa de dinainte de 1914, exprimându-și „mila pentru cei care nu au fost
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din NATO și a declanșat războiul din Irak, În ciuda unei opoziții internaționale copleșitoare și În absența unui mandat ONU, au făcut ca America (Întocmai ca „teroarea” căreia Îi declarase război pe termen nelimitat) să fie privită ca principala amenințare la adresa păcii și securității mondiale. Distincția dintre „vechea Europă” și „noua Europă”, dezgropată În primăvara anului 2003 de secretarul american al Apărării Donald Rumsfeld pentru a-i dezbina pe aliații SUA din Europa, nu explica divergențele de opinie europene și interpreta eronat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a stabili ce era aceasta sau cum va fi determinată și implementată. Zece ani mai târziu, UE era pe punctul de a Înființa o Forță de Reacție Rapidă de 60.000 de oameni pentru intervenții și misiuni de menținere a păcii. La Îndemnul Franței și spre iritarea vizibilă a Casei Albe, guvernele europene se apropiau și de un acord privind o organizație autonomă de apărare, capabilă să acționeze la distanță și independentă de NATO. Dar prăpastia atlantică nu era doar un
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era faptul că aceste păreri deveneau locuri comune: ele migraseră de la extremele politice sau intelectuale În centrul vieții europene. Sentimente antiamericane atât de profunde și cuprinzătoare nu existaseră În Europa nici măcar În timpul războiului din Vietnam sau la apogeul mișcării pentru pace de la Începutul anilor ’80. Deși cei mai mulți credeau că relația transatlantică poate fi salvată, În 2004 trei europeni din cinci (și un procent mult mai mare În Spania, Slovacia și, surprinzător, Turcia) găseau că „nu este de dorit” ca America să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]