7,741 matches
-
cele îndatorate scolasticii sau revoluției protestante. Unde se ascunde unicitatea teologică a Răsăritului? Lucian Blaga a surprins tensiunea acestei lumi încă neînțelese vorbind despre „inspirația sofianică” și „transcendentul care se coboară”. Păstrând mireasma tainei revelației, gânditorii ortodocși au refuzat obiectivarea conceptuală a Dumnezeirii și imaginarea divinului sub titlul de Ființare supremă. Un mistic capadocian de mare influență, Sf. Grigorie de Nyssa (†394) - socotit de cel de-al doilea sinod de la Niceea (787) drept „Părinte al Părinților” - avertizase: „Orice concept format pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
2. Mistica sfinților se detașează de gramatica teologică a ortodoxiei elaborată de sinoadele ecumenice. În acest fel se poate spune că, într-un anumit sens, „moartea lui Dumnezeu” n-a fost doar posibilă, ci și necesară. Nu întâmplător, deconstrucția „idolilor conceptuali” ai tradiției onto-teologice a devenit sarcina teologiei reformate a Cuvântului. Revenirea la „rațiunea scripturală” presupune o critică prealabilă a metafizicii eline ascunse în teologia de manual. Când în La Gaya Scienza (¬125) nebunul lui Nietzsche exclamă: „Voi l-ați omorât
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
învia Dumnezeul adevărat al Evangheliei, era, așadar, necesar ca „Dumnezeul filozofilor” invocat de Blaise Pascal (1624-1662) să moară. Hermeneutica modernității are, prin urmare, un sens terapeutic. El consemnează disoluția unei subtile, dar foarte răspândite forme de idolatrie. Trecerea de la idolul conceptual al metafizicii la icoana doxologică a liturghiei nu este deloc facilă. „Moartea lui Dumnezeu” nu implică neapărat un militantism ateu, ci ascunde o secretă relație de conivență cu proclamația creștină. H.-R. Patapievici pare să adere la interpretarea teologică de
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Grădina Ghetsimani? Tradiția n-a vorbit decât într-un sens metaforic despre „moartea-și-învierea lui Dumnezeu”5, preferând mai degrabă să aleagă limbajul despre „moartea și învierea lui Hristos”. După Învierea Domnului și pogorârea Duhului, ochii credinței - care practică obligatoriu „ateismul” conceptual în rugăciune (refuzând identificarea lui Dumnezeu cu orice concept sau imagine) - pot percepe absența lui Dumnezeu doar ca retragere și niciodată ca dispariție. Pentru a folosi o imagine din Sf. Maxim Mărturisitorul (recurentă și la neoplatonici), această fenomenologie a retragerii
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
ca dispariție. Pentru a folosi o imagine din Sf. Maxim Mărturisitorul (recurentă și la neoplatonici), această fenomenologie a retragerii și revenirii are un ritm cardiac de sistolă-diastolă și implică o raportare de tip pascal la misterul credinței 1. Dimpotrivă, idolatria conceptuală a teologiei seculare construiește o „metafizică a prezenței” derivată din premisa grecească conform căreia „a fi” înseamnă necondiționat „a fi prezent”, iar „a fi prezent” înseamnă „a fi vizibil” - măcar în sens intelectual, dacă nu sensibil. Dinamica proprie unei autentice
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
efectului”. Acest principiu cardinal pentru metafizica subîntinsă de „marele lanț al ființei” nu se aplică în cazul dogmei Sfintei Treimi. Cu alte cuvinte, întemeierea de tip cauzal - apropriată de metodologia rațiunii carteziene și refutată apoi în postmodernitate - nu intersectează aparatul conceptual al teologiei de la Niceea. Pe scurt, sensul teologic al „întemeierii” trinitare nu poate fi contestat cu premisele antifundaționaliste contemporane. Ceea ce cade mai ușor pradă criticii contemporane este postulatul autorului, care propune un alt tip de inteligibilitate teologică - o raționalitate „care
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Timpul mereu bogat al umanității merită consemnat. Prin cultura memoriei greco-romane, devenirea istorică încetează să mai fie irelevantă pentru condiția europeanului. Spirala istoriei sacretc "Spirala istoriei sacre" Rădăcinile iudaice ale creștinismului au oferit teologilor Bisericii un cu totul alt cadru conceptual. Scripturile iudaice fac din prezența lui Dumnezeu în biografia poporului Israel un element constitutiv. Tradiția abrahamică oferă o perspectivă lineară asupra istoriei, sub legea universală a teleologiei divine. De la cântările lui Moise până la Psalmii lui David, găsim în Scripturile vechi
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
datorată metodologiei husserliene: obligația de a investiga câmpul antepredicativ cu instrumentele limbajului categorial. Neomogenitatea a două registre, cel afectiv - indicat în protologia percepției de conceptul „impresionabilității”, evocat, la rându-i, de „impresia originară” (Ur-impression) - și cel discursiv - articulat de limbajul conceptual, construit pe opoziții, al rațiunii -, face din această sondare regresivă o chestiune aproape aporetică. Husserl acceptă că depășirea acestei dualități se face în registrul pasivității nonintenționale a subiectivității. Pasivitatea radicală exclude pentru pacient (am numit ego-ul) orice tip de intenționalitate
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
nonintenționale a subiectivității. Pasivitatea radicală exclude pentru pacient (am numit ego-ul) orice tip de intenționalitate în beneficiul unei atenții pure. Apariția oricăreui fenomen fără precedent marchează o naștere netrunchiată, o ruptură a regimului canonic de anticipații intuitive (protenție) și amenajări conceptuale (retenție) ale conștiinței. Pasivitatea pură e omologabilă imemorialului nașterii care declină nu atât un act fiziologic, ci o situație ontologică (aceea de suspensie a fluxului ternar al temporalității). Husserl numea polul acestei pasivități primare das Ichfremde, definind astfel suspensia temporară
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
o dublă lectură: mai întâi, o lectură concentrată asupra actului efectiv de apariție, care demundaneizează fenomenul; mai apoi, o lectură fixată asupra conținutului și modalităților apariției, care mundaneizează fenomenul și-l fac captiv „inteligenței mercenare” (Grigorie de Nyssa). Prin obiectualizarea conceptuală, lucrul devine „masca” fenomenului, iar „lumina” conștiinței cade precum o penumbră peste apariția originară (numită de Henry „auto-apariție”). Fenomenul nu este, în nici un caz, identic cu subiectul apariției sale (dedublat, la rândul său, pentru conștiință, într-un obiect). În plus
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
importanța pasivității în constituirea oricărei subiectivități; Heidegger discută survenirea adevărului ca eveniment (Ereignis). În volumul aici semnalat, Jean-Luc Marion discută cazul donației totale în termeni de revelație sau paradox, ca verb, iar nu ca substantiv, atrăgând atenția asupra riscurilor manipulării conceptuale a evenimentului originar. Revelația nu este un fenomen orizontal, ci o apariție verticală care dezarticulează structurile obiectivante ale comprehensiunii umane. Prin aceasta, revelația nu rămâne mai puțin adevărată și universală. În sfârșit, ceea ce se menține este relația de continuitate între
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
s. 42). Este o afirmație care contestă definiția lui Dumnezeu ca „prim motor” aristotelic, „substanță primă” carteziană, natura naturans spinozistă ori causa sui leibniziană. Această perspectivă deschisă de teologia numelor divine confirmă posibilitatea unui discurs care rezistă voinței de reprezentare conceptuală a „esenței” divinității (Gottheit). Apofatismul este radical și normativ. Pe Martin Heidegger l-a fascinat din tinerețe în textul lui Silezius mai cu seamă tema „dăruirii” (Gelassenheit în original, s. 22, 39, 99), moștenită prin Tauler de la Meister Eckhart. Este
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
reflectă dumnezeirea lui Hristos -, starețul Sofronie nu avea cum să aleagă un dialect parohial. Precum marii teologi ai Bisericii - Grigorie de Nyssa ori Maxim Mărturisitorul -, părintele Sofronie n-a ezitat să folosească limbajul filozofic al propriei sale generații, îmbogățindu-l conceptual și semantic din perspectiva propriei sale înțelegeri a revelației. În acest fel, mărturisirea arhimandritului Sofronie a fost deplină. Hristosul care L-a vizitat și pe care L-a recunoscut nu este un simplu Iisus al pioșeniei private, ci totus Christus
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
pocăinței, prezintă în detaliu elementele schițate mai sus. Acest subiect joacă în ansamblul cărții un rol cu totul special, iar cititorul ar putea dori să înceapă cu aceasta, înainte de a se confrunta cu discuția mai dificilă din punct de vedere conceptual din primul capitol („Principiul ipostatic și realizarea lui în viața omului”). La fel, de înțelegerea sensului cuprinzător al pocăinței depinde și dezbaterea asupra dinamicii vieții spirituale în teologia starețului Sofronie (cap. III, IV), prezentarea vieții în Hristos ca pogorâre întru
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
comentatorii neoplatonici)1. Or, părintele Sofronie asociază în mod paradoxal ideea de ipostas cu noțiunea de universalitate, referința sa indirectă fiind dogma hristologică de la Calcedon (două firi și voințe în Hristos, dar o singură persoană). Din punct de vedere strict conceptual, această decizie nu are precedent în gândirea metafizică clasică (adoptată de unii Părinți în antropologie). Faptul că, pe de altă parte, Sf. Vasile vorbește într-un context trinitar despre Tatăl ca „principiu (archy) al dumnezeirii” pare să legitimeze, într-un
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Mai mult decât atât, sunt gata să recunoască epigonii săi moderni, sfinții Bisericii apusene au subscris la îndemnul apostolic: „Vedeți dar că din fapte este îndreptat omul, iar nu numai din credință” (Iacov 2, 24). Sursele idolatriei conceptualetc "Sursele idolatriei conceptuale" Prin urmare, „apofatismul personalist” pe care Yannaras îl atribuie Părinților greci presupune, și nu exclude, „apofatismul esențialist” profesat de occidentali. Părinții greci au considerat, fără excepție, că natura Dumnezeirii este incognoscibilă pentru orice facultate de cunoaștere umană, „infinit distanțată”1
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
inteligenței creștine. Cheia, în toate aceste demersuri, rămâne capacitatea de a indica puterea credinței de a recapitula dialectic toate achizițiile meritorii ale culturii seculare. O hermeneutică teologică a istoriei religiilor ne-creștine presupune elaborarea unui sistem de corespondențe terminologice și conceptuale, cu ajutorul căruia neofitul poate identifica într-o anumită tradiție (e.g., elenismul platonizant) elementele de adevăr desăvârșit (e.g., critica idolatriei) și neadevăr viciat care, la întâlnirea cu revelația creștină, se limpezesc definitiv. Atributul nuanțelortc "Atributul nuanțelor" Prioritatea teologiei ne reamintește însă
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Reabilitarea lecționarului 345 Situl eclezial al interpretării 348 Scriptura își dă Cuvântul 351 Zaheu, vameș și prieten 356 Icoana Crucii și vestea Învierii 360 Metafizică și teologie: lectura lui Christos Yannaras 363 Cadrul filozofic 363 O critică 364 Sursele idolatriei conceptuale 367 Convergențe teologice 370 Situl liturgic al teologiei 372 Concluzii 374 Epilog: critica teologică și dezbaterea culturală Absențe din societate 377 Mărturisirea publică și polifonia culturală 379 Atributul nuanțelor 383 Arta improvizației 386 Notă bibliografică 389 Ecouri critice la volumul
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
cu Roma. Acest mare om de cultură a lăsat opere de o mare erudiție Myrobolion sau Biblioteca, ansamblu de cărți citite de membrii grupului său, dintre care multe au dispărut și opere teologice care alcătuiesc o parte esențială din instrumentarul conceptual folosit de Biserica greacă în polemica sa cu Roma: Tratat asupra Sfîntului Spirit, Împotriva Latinilor etc. Mihail Psellos este de origine mai modestă: mic burghez parvenit pînă la funcții dintre cele mai înalte, erudit, ca și Fotius, dar mai degrabă
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
urmată de popor; nu ca aceea a diferitelor "sisteme" filozofice din timpurile moderne. Pe de altă parte, apartenența poporului indian antic, nu numai a poporului grec și a celui roman antic, la aceeași familie lingvistică indoeuropeană releva o anume comunitate conceptuală: comunitatea lingvistică reflecta tocmai o astfel de comunitate a concepției despre viață. Cu această platformă comună, și soluțiile la diversele probleme care se puneau în antichitate în legătură cu limba indiană, greacă și latină trebuiau să fie în mod necesar, dacă nu
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
Esența politicii) a lui Kămandaki" [38]. Accentuăm mai ales ultima constatare: o parte din sentințele în versuri, cu care se fac comentariile diferitelor întîmplări (sau viceversa) sînt obținute direct din Nītisăra (Esența politicii) a lui Kămandaki. E limpede că raporturile conceptuale dintre Kămandaki și Machiavelli se explică cu ajutorul unei cunoașteri din partea lui Machiavelli a doctrinelor politice ale lui Kămandaki, prin nuvelistica indiană și mai ales prin Panciatantra care, așa cum putem simplu constata din foarte numeroasele versiuni anterioare și contemporane cu Machiavelli
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
direcție, aceleași principii trebuiau să ajungă la conceptul de senzații și fenomene ale pasiunii, ale durerii cosmice (Weltschmerz), la concepția despre Dionysos, la cea despre Krsna și la teoria crucificării (această exprimare vrea să sugereze o realitate conceptuală nietzscheeană: primul ascetism răsturnat), și la teoria despre supraom a lui Fr. Nietzsche (și, în parte, a lui Eminescu, chiar dacă nu este mărturisită cu aceeași hotărîre ca a filozofului și poetului german). După această încadrare generală, ce rezumă punctele de
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
este neconceptual, lipsit de rațiune, susținut doar de simpla imaginație, fără libertate; este pură visare ce pornește și își ia materialul din existență, însă transformă totul în ceva doar imaginar" [272]. După cum se observă imediat, Hegel evidențiază existența acestei realități conceptuale, fundamentală pentru sistemul hegelian, în lumea spirituală indiană, deși aici ea este realizată în mod imperfect: dacă se elimină limitele dezaprobate de Hegel [273] ("neconceptual, lipsit de rațiune" etc.) se va ajunge exact la conceptual real hegelian. Oricum, ca punct
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
Hegel evidențiază existența acestei realități conceptuale, fundamentală pentru sistemul hegelian, în lumea spirituală indiană, deși aici ea este realizată în mod imperfect: dacă se elimină limitele dezaprobate de Hegel [273] ("neconceptual, lipsit de rațiune" etc.) se va ajunge exact la conceptual real hegelian. Oricum, ca punct de plecare și ca intenționalitate (chiar dacă nu ca o realizare perfectă), Idealismul întocmai așa cum îl concepe Hegel există deja în India! Acesta constă, exact cum subliniază gînditorul din Stuttgart, "în ceva interior în care se
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
au supraviețuit IVA. Deși absența rezervei contractile a VS la eco de efort cu dobutamină este legată de o mortalitate operatorie ridicată, aceasta nu poate prevedea absența îmbunătățirii FE a VS la pacienții care au supraviețuit IVA. Aceste date sprijină conceptual faptul că operația nu trebuie contraindicată la acest grup de bolnavi numai pe baza absenței rezervei contractile [23]. Înlocuirea valvulară aortică este recomandată la SA simptomatică, cu gradient sistolic de vârf >50 mmHg și o arie valvulară sub 0,7
Tratat de chirurgie vol. VII by RADU DEAC () [Corola-publishinghouse/Science/92074_a_92569]