8,653 matches
-
la 17 ani mă mândream foarte mult cu această realizare. În percepția mea, credeam că ceilalți colegi ar trebui să mă aprecieze, eu atunci trăiam cu impresia că lumea în care mă aflam era ca în lumea basmelor: ,,au trăit fericiți până la adânci bătrâneți, iar ceilalți se bucurau pentru fericirea lor”. Nu-mi dădeam seama eu atunci că singurul sentiment care ,,înflorea” era doar invidia! Nu-mi dădeam seama cum vor evolua lucrurile și unde se va ajunge. Atunci am prins
Viaţa - o lecţie by Marian Ciornei () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91772_a_93175]
-
asigura permanent că pentru a ne fi mai bine în viitor, trebuie să ne fie mai rău în prezent. Era refrenul dintotdeauna a bolșevismului care spunea că este nevoie de o generație de sacrificiu pentru ca, apoi, generațiile viitoare să trăiască ,,fericiți în epoca de aur”. Este refrenul oricărui escroc care îți promite luna de pe cer, dar mai întâi trebuie să-i dai tu lui niște bani. Apoi mai vedem. Și populația trebuia liniștită să nu-și dea seama ce se întâmplă
Viaţa - o lecţie by Marian Ciornei () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91772_a_93175]
-
fel ca și astăzi (cel puțin în România), oamenii așteptau să se întâmple ceva, să apară cineva (Mesia) care să-i scape de sub stăpânirea romană (tagma jefuitorilor din România), să le dea, să le facă viața mai bună ca să fie fericiți. Acel Cineva a venit, dar a venit să le spună esența problemei: anume faptul că în realitate evreii nu erau mai buni decât romanii, că și ei în locul romanilor ar face la fel. Atunci mesajul lui Isus a fost acela
Viaţa - o lecţie by Marian Ciornei () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91772_a_93175]
-
țară, acestea având ca scop sănătos stimularea și creșterea producției agricole și zootehnice și să dezvolte pregătirea profesională a cadrelor"! Istoria luptelor de cocoși în Cuba, la fel de sinuoasă precum cea a coridelor, avea să se împletească de o manieră mai fericită cu tradiția populară, inclusiv cu interesele noilor autorități revoluționare. Se spune "Cuba este țara cocoșilor'', afirmație confirmată de secole de tradiție. Un articol din 1881 din presa locală, "Tipos y costumbres de la Isla de Cuba'' Tipuri și obiceiuri din insula
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
meu este trasat, nimic nu mă va opri, doar moartea"! În 1965, când pleacă în Africa, Che preciza într-o scrisoare adresată lui Fidel Castro: "Nu las nici un bun material copiilor mei și soției și nu regret. Din contră, sunt fericit că este așa, nu cer nimic pentru ei, pentru că statul o să le dea ce va fi necesar pentru a trăi și a se educa"! După decesul lui Che, Aleida a fost o perioadă președinta organizației femeilor din Cuba, deputat în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
Papa" este la el "acasă", venerat de localnici și vânat de sutele de mii de turiști din toată lumea, dornici să cunoască locurile pe unde a pășit cu mocasinii săi enormi și să respire aerul care l-a făcut atât de fericit. În 2003 fiind în misiune diplomatică la Montevideo, am întreprins în concediu o "excursie " de două săptămâni cu soția în Cuba. Ajunși la Havana și instalați, la întrebarea amabililor colegi de la ambasadă "ce-am dori să vedem", am răspuns amândoi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
în Cubaîn 1954"Ordinul Național Carlos Manuel de Cespedes" și în noiembrie 1955, la Palatul Sporturilor din Havana, "Ordinul San Cristobal de la Habana", care de obicei se acorda șoferilor cu 25 de ani de practică "fără accidente", Papa fiind foarte fericit la primirea sa! "Bătrânul și marea" a iscat de la publicare multe comentarii, interpretări, critici. S-a pus de exemplu întrebarea dacă "Hemingway era pescarul sau peștele"? și dacă " Povestea este cumva o metaforă a ultimei lupte a lui Papa?" La
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
prețioase... ci și cu chibrituri, sare si... hârtie higienică! (în cele 10 zile petrecute în Cuba aveam să-mi dau seama că nu numai cele trei articole "de bază" lipsesc, ci și altele). Se spune că Diogene ar fi fost fericit în butoiul lui și că umbla ziua în amiaza mare cu o lumânare în mână spunând: "Caut un om". Dacă ar fi trecut Istrul mai în zilele noastre ar fi dat de mine! M-am simțit mereu bine în pielea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
făuritor/creator, nu va înceta procesul de forjare/călire a noilor generații de ingineri electricieni, grație generației mai tinere de profesori printre care Dorin Lucache, Georgel Paicu, Gabriel Chiriac și mulți alții, cărora le port tot respectul și admirația. Sunt fericit că împreună am reușit să dezvoltăm niște relații temeinice și fructuoase dintre instituțiile noastre prin comisiile de doctorat și intermediul conferințelor organizate, activități, la desfășurarea cărora mi-am adus și eu modestul meu aport. Cu ocazia aniversării a 100 de
PE SUIŞUL UNUI VEAC by PETRU TODOS () [Corola-publishinghouse/Memoirs/420_a_960]
-
al meșterului Tiron să-ți tragă o pieptănătură, așa, ca la Paris (dac-ai auzit cumva de el), încât, văzându-te, suratelor tale să li se ridice părul țuțurug de invidie, lovite instantaneu de icter negru. Se uita la mine fericită cu ochii ei larg deschiși în care intrase zăpada viscolită și clipea ușor din lampa numărul 8 cu fitilul fumegând, în semn de nețărmurită încredere în promisiunea mea solemnă... "O, e-atât de bine când pe drumuri ninse Întâlnești o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
inuiți din Canada, la grupurile migratoare din tundrele siberiene, populația din pustiurile Sahara, Gobi și Kalahari, inclusiv la pigmeii trăitori prin uriașa deltă amazoniană, ce o foloseau drept incantație în ritualul de prindere a râmelor, care, ieșind din pământ, intrau fericite în meniul favorit al acestor liliputani. Pretutindeni pe Glob, oamenii fredonau de dimineața până seara și chiar în timpul somnului, unica și aceeași melodie care te vrăjea: "Când eram pe Ialomița Mă iubeam cu tanti Mița" Tocmai de aceea convivii noștri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
luminat la chip, s-a dat un pas înapoi lovindu-și cu bastonul cauciucat tureatca cizmei bine lustruite. Un zâmbet nătâng îi apăruse pe fața lui buhăită prelungindu-se până la gușa fleșcăită, tolănită indecent pe cravata cu buline purpurii. Era fericit! Da! Își adusese aminte. Era o performanță deosebită pentru cutia lui craniană. Uf! Gândindu-se atât de intens, obosise, iar acum râuri de transpirație șiroiau din corpul lui de formă pătrată. Automat, întreaga lui construcție acum deshidratată în urma transpirației abundente
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
oferea gratuit și instantaneu bunătățile, bucuriile și fericirea de care nu aveam parte, însă la care năzuiam cu toată ființa noastră în fiecare zi. " Fericit este omul pe care Dumnezeu îl mustră!" (Iov, 5:17) Nu, Doamne! Nu eram deloc fericit. Dimpotrivă: eram foarte amărât. Pentru ce ne chinui și ne persecuți? Pentru ce suportăm privațiuni de tot felul? Cu ce am păcătuit? Tu vezi cum trăim?? Lampa cu petrol numărul 8 intrase demult în șomaj tehnic din cauza lipsei de carburanți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
altceva decât o gură plină de aer, îmbibat cu mirosul de pâine aburindă și de ulei aromat. Și cum știu că toată viața am fost un ticălos și un revoltat, un anarhist neavând nici prieteni și nici admiratori, voi fi fericit să aud pe drumul satului doar scârțâitul roților tras de carul cu boi pe drumul spre veșnicie. "Și nime-n urma mea Nu-mi plângă la creștet Doar toamna glas să dea Frunzișului veșted." (M. Eminescu) Numai plopii înalți și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de înaintare, până s-a oprit de tot. Tata și-a luat rămas bun de la tovarășii lui de suferință care-l priveau cu o anumită invidie, dar în același timp se bucurau sincer pentru el și-l felicitau și-l fericeau că ajunsese, în sfârșit, la Mecca visurilor sale, unde vor înceta pentru totdeauna suferințele de tot felul. Stând un timp îndelungat lungit pe acoperișul vagonului, aproape că uitase să-și mai folosească membrele inferioare; îi înțepeniseră, nemaifiind capabile să execute
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
zâmbind îngerește spre noi parcă ne-ar fi spus: Știu că sunteți lângă mine, că mă iubiți din toată inima, că sunteți gata să vă dați viața pentru mine. Și eu vă iubesc mult, mult de tot. Sunt atât de fericit! Și continua să zâmbească îngerește, radiind o stare de adâncă purificare celestă din toată făptura lui gingașă, micuță și neprihănită. Vrăjiți de minunata făptură înfășată în costumașul crinilor albi, simbol al purității absolute, frații Aciocîrlănoaiei au dat glas unei imperioase
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
cumva o să încasez chiar o mamă de bătaie. Dar ce contează, e atât de bine la derdeluș, dacă s-ar putea, mi-aș petrece întreaga viață aici, la săniuș. Și totuși, această fericită primă zi a anului 1956 nu este fericită până la capăt. O anume întâmplare dă totul peste cap. Și anume: la una dintre curse (este deja seară, dar nu e întuneric, poate din cauza becurilor stradale aprinse sau mai degrabă din cauza lunii imense, rotunde, ca o minge acoperită cu miere
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
orice dorință în această privință, să-i satisfacă orice gust, oricât de pretențios: zeci, sute de pantofi minunați a confecționat el cu talent pentru picioarele acestei doamne, astfel încât putea fi numit pantofarul personal al doamnei Cameniță. Pantofii săi o făceau fericită pe doamna Cameniță și acest lucru conta pentru tovarășul Cameniță; în plus, chiar și el purta în vremea din urmă, la îndemnul soției, pantofi pe comandă lucrați tot de meșterul Toma, ceea ce constituia un argument extrem de puternic pentru ca nimeni, absolut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
izbucnise o insurecție anticomunistă. În fruntea țării ajunsese un deputat liberal, Imre Nagy, și el a obținut concesii din partea sovieticilor, care și-au retras trupele. Cei doi băieți au ascultat cu sufletul la gură, nu le venea să creadă, erau fericiți. În seara aceea au renunțat să mai confecționeze manifeste: nu se puteau dezlipi de lângă radio. Și în serile următoare, la fel. La Budapesta, evenimentele se succedau uluitor: Imre Nagy abolește sistemul partidului unic, cere neutralitate pentru Ungaria și, peste vreo
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
pe buze, liniștit, împăcat, invincibil. În decembrie ’89, când a izbucnit revolta de la Timișoara, tovarășul Cameniță s-a suit în tren și s-a alăturat manifestanților, și-a petrecut câteva nopți și zile în Piața Operei, în bătaia gloanțelor, era fericit, de când aștepta el clipa aceasta, înfrunta moartea cu zâmbetul pe buze, liniștit, împăcat. Apoi, a pornit spre București și a trăit și acolo revoluția. Căderea regimului l-a umplut de fericire, acum putea să închidă ochii, ajunsese la capătul drumului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
Ca mamă, a vegheat ca singurul ei fiu - Victor - să capete o pregătire de excepție, vis ce a avut fericirea să și-l vadă împlinit, fiul său ajungând un prestigios neurochirurg al Iașului medical și universitar. A avut o căsnicie fericită lângă medicul Dimov, care până în ultima clipă a vieții lui a vegheat sănătatea ei șubredă. Lidia Calev - Dimov se constituie un exemplu în viața familiară și publică, ca urmare a unei educații sănătoase și principiale primite în familie și la
MONOGRAFIA ABSOLVENȚILOR LICEELOR DIN BOLGRAD STABILIȚI ÎN ROMÂNIA by NENOV M. FEODOR () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1830_a_92278]
-
cafenii, catifelate, căzând cu o delicioasă pocnitură pe trotuar ne scriam primele lecții ale vieții pe tăbliță; eram învățați cu strășnicie că numai copiii leneși nu vin cu temele făcute. Acum ar trebui să spun ceea ce se obișnuiește: că eram fericit, pentru că circulă părerea foarte răspândită că a fi copil înseamnă să plesnești de fericire, doar pentru că ești copil. Eu cred că, în realitate, copiii au o sensibilitate atât de acută încât sunt ființele cele mai înclinate către nefericire. Este drept
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
am învățat acolo. Nu era însă singura pricină pentru care nu-mi plăcea la școală. Erau și altele, mai ușor de înțeles. Mă simțeam "din altă parte", aveam o altă reprezentare a lumii și mă agasau colegii care se simțeau fericiți jucând cu frenezie "țurca" sau alte jocuri primitive, colegi cu sufletul cu siguranță mai naiv și de aceea mai pur decât erau sufletul și mintea mea care știa mult mai multe despre viață decât acești nevinovați și neastâmpărați copii. * Un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
familiar! într-o sală a "Liceului", care era o improvizație rudimentară, ne-a înfiorat, în câțiva ani, măreția lumii. Locurile noastre, intrați "gratuit", nu puteau fi decât la stal, în picioare. La stal, în picioare, poți fi însă extraordinar de fericit. * În aceeași ani, abia adolescenți, participam cu un sentiment de sfințenie religioasă la conferințele prezentate de mulți dintre marii noștri scriitori, Cezar și Camil Petrescu, fiecare în stilul lui, ne-au dezamăgit. Nu erau buni vorbitori; dimpotrivă, peste o oră
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
se făcuseră tabere. Și iubitele noastre (cum să nu afle?) au reacționat diferit. Iubita lui Panaitescu, ieșind de la școală, a trecut strada, i-a întins mâna, "mai mult decât se cuvine" (aceste nuanțe alcătuiau un limbaj secret care te putea ferici sau nenoroci). "Iubita" mea a procedat exact contrariu, trimițându-mi înapoi, prin sora mea, fără nici o explicație, cartea. Nu a mai așteptat să îmbătrânească, nici să ia "această carte în frumoasa-i mână", cum o rugasem în versurile mele.) Pot
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]