5,442 matches
-
ierarhie ontologică căreia tradiție Îi pune la dispoziție cunoașterea, ci la natura ale cărei legi sînt În număr infinit. Literatura modernă este discursul inconștientului, nu al sufletului. De aceea poate participă ea mai degrabă la valul nihilist al odernității, pentru că inconștientul este de fapt o reprezentare apofatică a sufletului; știm că exista ceva insondabil, care trimite ecouri dar care nu se poate deschide niciodată reprezentării; de Îndată ce o face, inconștientul nu mai e inconștient. Inconștientul e amoral, ca și natura; e individual
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
aceea poate participă ea mai degrabă la valul nihilist al odernității, pentru că inconștientul este de fapt o reprezentare apofatică a sufletului; știm că exista ceva insondabil, care trimite ecouri dar care nu se poate deschide niciodată reprezentării; de Îndată ce o face, inconștientul nu mai e inconștient. Inconștientul e amoral, ca și natura; e individual și unic, deși subordonat unui inconștient colectiv de care dă seama o cultură și o psihologie. Or, tradiția locuiește o cultură, nu dă seama de ea În raport cu altele
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
degrabă la valul nihilist al odernității, pentru că inconștientul este de fapt o reprezentare apofatică a sufletului; știm că exista ceva insondabil, care trimite ecouri dar care nu se poate deschide niciodată reprezentării; de Îndată ce o face, inconștientul nu mai e inconștient. Inconștientul e amoral, ca și natura; e individual și unic, deși subordonat unui inconștient colectiv de care dă seama o cultură și o psihologie. Or, tradiția locuiește o cultură, nu dă seama de ea În raport cu altele (deși există și tradiția unor
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
apofatică a sufletului; știm că exista ceva insondabil, care trimite ecouri dar care nu se poate deschide niciodată reprezentării; de Îndată ce o face, inconștientul nu mai e inconștient. Inconștientul e amoral, ca și natura; e individual și unic, deși subordonat unui inconștient colectiv de care dă seama o cultură și o psihologie. Or, tradiția locuiește o cultură, nu dă seama de ea În raport cu altele (deși există și tradiția unor raporturi culturale, al cărei studiu revine, iar, la o circumscriere În interior). Literatura
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cu Statul fondator, cu Textul inițial fără subiect este delir și conduce la nebunie. Legendre ne face să vedem toate aspectele posibile ale acestui colaj: de la psihosomaticienii care ne fac să ne lipsim de propriul timp, fără a percepe că inconștientul este el însuși divizat, la teoreticienii managementului, care înțeleg să-și impună adevărul lor publicitar direct, la fanatismele religioase sau politice, prin care vor să ne facă să aderăm la c o r p u l s u v e
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
trecerea de la morală la bioetică. * Resimt lipsa scrisului ca risipire de sine. Am sentimentul că scrisul m-ar reculege din disiparea ce caracterizează existența. Este o încercare disperată de legare a sine-lui între copertele unei cărți (semn de credință, poate inconștientă, în spirit ca esență a umanului). * Modernitatea face trecerea de la suflet la spirit. Dacă sufletul poate fi mântuit prin credință (și cu ajutorul Divinității), spiritul poate fi salvat prin creație (cu sprijinul Istoriei). Semn că renunțarea la credință este o fugă
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
cazul în care nu mai funcționează. Semn că teoriile noastre sunt determinate și de dorința (sau nevoia) de a avea o teorie. * O terapie necesară pentru orice minte: logica. Utilitatea ei este legată în special de posibilitatea implementării unor mecanisme inconștiente și de dezvoltarea unui "simț logic autocritic". Rămâne deschisă problema metodelor potrivite pentru a o face dezirabilă. * Faptul că frecventăm mai curând stomatologul decât cursurile de logică demonstrează că suntem mai preocupați de instrumentele cu care mâncăm decât de cele
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
semnele favorabile perpetuării noastre. Bucuria de a zări verdeața în jurul nostru ține de efectul liniștitor pe care prezența vegetației îl avea asupra strămoșilor noștri, sugerând bogăția unei recolte posibile și prezența vânatului și animalelor domestice. Frumusețea naturii trece, în mod inconștient, prin stomac. Absența acestor peisaje acționează în mod negativ asupra întregii persoane. Spre exemplu, cenușiul clădirilor și al salopetelor impus de comuniști, ca simbol al industrializării, al opoziției cu natura, a determinat apariția unor generații cu valori profund afectate, greu
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
modalități ale cunoașterii, deschizând astfel posibilitatea detașării de cele în care te-ai cantonat. Este unul din instrumentele eliberării și, deci, a libertății. Libertatea începe așadar prin a ști cum știi ceea ce știi. Plăcerea somnului poate să semnifice preferința, deseori inconștientă, pentru moarte, ca fugă de zbuciumul vieții, de nereușitele sale. * Din perspectivă evoluționistă frumoasele câmpuri de rapiță pe care le admir declanșează în mine amintirea bucuriei strămoșilor la vederea recoltei înflorind. Altfel spus, frumusețea este legată de retrăirea unei plăceri
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
o amenințare vitală. bă Durerea celor apropiați mie este cea pe care eu o resimt, la care particip, sufăr alături de ei, mai mult chiar, căutând să-i ajut, preiau asupra mea suferința lor. Această atitudine este dată de teama nemărturisită, inconștientă, că suferința celor apropiați mie reprezintă un pericol vital pentru aceștia, pericol care ar putea duce la moartea lor, lipsindu-mă de o prezență de care sunt atașat. că Durerea celor depărtați mie este o suferință pe care, ca om
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
feluri: aă o relație exterioară, corporală, reprezentată prin prezența fizică a acestora; bă o relație interioară, sufletească, ca Întâlnire simpatetică emoțional-afectivă Între cei doi. Persoana celuilalt se prezintă și se definește pentru mine În comparație cu persoana mea. În mod automat și inconștient, Eu Îl judec pe celălalt, sau pe ceilalți, după mine. În sensul acesta, vor apărea următoarele situații: - celălalt este la fel cu mine; - celălalt este mai bun, mai bogat, mai fericit, mai inteligent decât mine etc.; - celălalt este mai rău
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
o anumită imagine exemplară, respectată și admirată. În felul acesta pusă problema, situația prometeică se dovedește a fi cu totul altceva decât situația oedipiană. Persoana umană este atrasă de celălalt, nu numai În virtutea unor pulsiuni primare, de natură sexuală, ale Inconștientului, ci și În virtutea pulsiunilor secundare, de factură morală, valorică, ale Supra-Eului. Așa cum există o situație oedipiană descrisă de S. Freud În psihanaliză, trebuie să admitem că există și o situație prometeică În psihologia morală. Situația prometeică nu este un complex
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
pentru el, este și rămâne singur, deși aspiră la salvarea lumii. Se poate vorbi, prin urmare, de o aspirație profundă, latentă În Supra-Eul moral al fiecărui individ, către un ideal uman. Această aspirație a Supra-Eului poate fi comparată cu pulsiunile Inconștientului. Ea este Însă de o altă factură. Existând latent În interiorul persoanei, ea așteaptă momentul realizării. Această așteptare este starea de neliniște legată de Împlinire și pe care o putem considera un complex prometeic, de data aceasta cu aceeași semnificație pe
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
cel care oprește. Un alt dublet este Oedip și Sfinxul. Sfinxul este imaginea forțelor primare, brute, devoratoare. Oedip este imaginea rațiunii, a spiritului de ordine și echilibru. Sfinxul este „cel care Întreabă”, iar Oedip este cel care răspunde. Sfinxul este Inconștientul, iar Oedip este Eul conștient. În cazul dubletului Dante și Virgiliu trebuie să vedem dedublarea pedagogică a maestrului (Virgiliuă și a discipolului (Danteă, educatorul și elevul, cel care conduce și cel care este condus. Un alt dublet cu o mare
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
semnificație este reprezentat de Faust și Mefistofel, pe care, Într-o anumită privință, Îl putem apropia de dubletul Oedip și Sfinxul. Faust este spiritul clar, luminos, rațional, cel care caută să dezlege misterul, pe când Mefistofel este spiritul tenebros, irațional, al Inconștientului pulsional. În aceeași serie se Înscrie și dubletul Don Quijote și Sancho Panza, În care vedem diferențierea și complementaritatea dintre spiritul aventurier, expansiv, imaginar și spiritul practic, imediat, limitat strict la realitate, rezervat și supus, lipsit de imaginație. Dubletele la care
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
și Împlinește valorile ideale, sacrificiul de sine, expansivitatea și eroismul; Tendință de superioritate Zona tipurilor teoretice (pasiveă Tendință anxioasă EUL Tendință la inferioritate Tendință agresivă Zona tipurilor pragmatice (activeă 2. tendința de inferioritate se raportează la pulsiunile primare, fundamentale, ale inconștientului și se caracterizează prin nevoia de libertate, dorința de schimbare, căutare, evadare, realizarea propriilor dorințe, apetențe, Înclinația către aventură; 3. tendința de agresivitate concentrează tendințele proiectate către viitor. Ele sunt specifice tipului anticipativ, reformator, care demolează vechea ordine sau ordinea
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
se sprijină pe valorile trecutului, tradiții și stabilitatea oferită de acestea. La fel ca eroul, educatorul se dăruiește celorlalți. Ambele sunt tipuri psihomorale altruiste, deschise către dăruirea pentru ceilalți. II. Tipurile active Grupa acestor tipuri psihomorale se raportează la funcțiile inconștientului, proiectându-se către viitor. Ele privesc realizarea, satisfacerea pulsiunilor primare ale individului, precum și descărcarea tendințelor agresive ale acestuia. În cadrul tipurilor umane active se disting următoarele forme: 1. Tipul pasional Acesta este tipul aventurierului care sondează necunoscutul. Neliniștit și instabil, el
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
aventurierului care sondează necunoscutul. Neliniștit și instabil, el este Într-o permanentă mișcare, e mobil, agitat, dornic de a pleca, de a căuta, incapabil de a se putea fixa Într-un loc anumit. Acest tip psihomoral este dominat de pulsiunile inconștientului. El este tipul care caută mereu să evadeze din realitatea imediată. Este dominat de nevoia de libertate și noutate. 2. Tipul egoist Este tipul revoluționarului. El este un tip psihomoral de factură egoistă. Anarhist, mergând până la negarea tuturor valorilor, impulsiv
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
În mod firesc, faptul că existența unei persoane este reflectată În natura supraeului său moral și spiritual, după cum, În egală măsură, persoanele cu un supraeu slab sau construit după un model negativ sunt dominate ca existență de pulsiunile primare ale inconștientului. Fiecare viață este expresia valorilor sufletești și morale pe care le posedă persoana respectivă. Din punctul de vedere al psihologiei morale, viața unei persoane este trăirea acesteia reflectată În câmpul conștiinței sale. Existența și conștiința sunt inseparabile, astfel Încât se poate
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
două modele umane: tipul apolinic, spiritul luminii, al rațiunii clare și al ordinii și tipul dionisiac, spiritul tenebros al beției orgiastice, al visului, dansului și al senzualității dezlănțuite. Primul este emblematic ca reprezentare pentru supraeul moral, iar al doilea pentru inconștientul primar pulsional. La tipurile deja menționate, O. Spengler adaugă un al treilea tip fausticul, al ființei umane neliniștite, frământate interior, dornică de a se autodepăși, cel care caută negând, care luptă Împotriva limitelor, tipul care aspiră spre deschidere. C.G. Jung
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
uman este tenebros, pasional, sfâșiat de patimi, cultivând suferința ca pe o condiție și nevoie a mântuirii. Spre deosebire de tipul german care cultivă valorile morale și aspirațiile supraeului, așa cum le vedem la Zarathustra lui Nietzsche, tipul slav cultivă pasiunile abisale ale inconștientului, asemenea lui Raskolnikov al lui Dostoievski. Cele două tipuri se află Într-o situație de „echilibru opozițional”. Tipul central Acest tip uman și model de existență se situează Între tipurile sudice (grec și latină și tipurile nordice (german și slavă
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Vom analiza În continuare semnificația morală a acestor tipuri. Se impune o precizare. Judecarea tipurilor morale umane sau biografice trebuie raportată la relațiile existente Între eul personal și supraeul moral, pe de o parte, iar pe de altă parte, la inconștientul pulsional primar. Fiecare tip de persoană și modelul psihobiografic care-i corespunde este determinat de influențele sau de tendințele exercitate sau manifestate de eul persoanei respective. În sensul acesta se pot delimita patru tendințe principale: aă tipul idealist este caracteristic
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
ale persoanei și este specific unui model de viață morală, fiind un tip teoretic care urmează valorile morale; bă tipul pragmatic este opus tipului menționat mai sus. El se află sub influența directă pe care o exercită pulsiunile primare ale inconștientului asupra eului personal. Nu trebuie să considerăm că tipul idealist este un model uman pozitiv, iar cel pragmatic un tip de model uman negativ. Tipul idealist este introvertit, pe când tipul pragmatic este extravertit. Primul este meditativ, intelectualist, al doilea este
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
tip de model uman negativ. Tipul idealist este introvertit, pe când tipul pragmatic este extravertit. Primul este meditativ, intelectualist, al doilea este realist, Înclinat spre acțiuni practice, lucrative, mai puțin reflexiv-meditative. Acest tip este dominat de pulsiunile și nevoile imediate ale inconștientului; că tipul nostalgic este specific modelului de persoană și psihobiografiei acesteia caracterizate prin tendința de „Întoarcere către trecut”. Este tipul nostalgic care cultivă valorile tradiționale, dar și regretul. Acest tip, cu o tentă de „reverie melancolică”, are tendința de a
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
comun, anumite relații interumane specifice. Spre deosebire de viața În natură, viața În cetate se desfășoară sub semnul legilor sociale și al normelor morale, culturale și spirituale. În natură, conduitele și relațiile interumane erau dominate de satisfacerea trebuințelor primare, fundamentale, de pulsiunile inconștientului. Cetatea va conferi Însă omului o nouă dimensiune sufletească și morală, care-l va conduce de acum Înainte În toate acțiunile sale, concentrate În supraeul moral. Acesta va reprezenta instanța de cenzură, care va exercita un control asupra persoanei, prevenind
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]