7,741 matches
-
de fotbal; opereze cu principalele sistematizări ale tehnicii jocului de fotbal. Considerații generale despre tehnică în fotbalul contemporan Pentru a sublinia importanța și rolul tehnicii în fotbalul contemporan, se impune necesitatea de a arăta care este rolul acesteia în contextul conceptual al acestui joc sportiv și aportul pe care îl aduce în practicarea și evoluția fotbalului. Fotbalul, ca joc sportiv, are de la înființarea sa și până astăzi un obiectiv precis: „echipa care va marca cel mai mare număr de goluri va
Bazele generale ale fotbalului by Gheorghe BALINT () [Corola-publishinghouse/Science/357_a_953]
-
au constituit principalele sisteme tactice ale jocului de fotbal. Considerații generale despre tactică în fotbalul contemporan Pentru a sublinia importanța și rolul tacticii în fotbalul modern și actual, se impune necesitatea de a arăta care este rolul acesteia în contextul conceptual al acestui joc sportiv și aportul pe care îl aduce în practicarea și evoluția fotbalului. Fotbalul, ca joc sportiv, are de la înființarea sa și până astăzi un obiectiv precis: „echipa care va marca cel mai mare număr de goluri va
Bazele generale ale fotbalului by Gheorghe BALINT () [Corola-publishinghouse/Science/357_a_953]
-
cercetare urmând a fi definită în funcție de specificul obiectului respectiv. Se generează o reprezentare abstractă, simplificată a anumitor aspecte ale realității și se permite astfel reducerea calității obiectelor la o serie de caracteristici. 2) Etalonul. În științele sociale, etaloanele sunt elaborate conceptual, lipsește suportul fizic. Atunci când studiem atitudini, elaborarea etalonului se poate realiza prin determinarea semnificațiilor pe care oamenii le atribuie unor evenimente. Alteori, etalonul se introduce pe cale normativă și poate fi determinat pe baza unor calcule: media, mediana, abaterea standard, decilele
by Claudiu Coman [Corola-publishinghouse/Science/1072_a_2580]
-
este determinat de introducerea în arhitext a lui Gérard Genette. Categoriile transtextualității au fost consolidate, nuanțate, diversificate și redenumite după ce semioticianul francez a deschis Cutia Pandorei. Dincolo de evantaiul taxinomic al intertextualului, preferința pentru structuri tripartite aduce un plus de organizare conceptuală, iar demontarea mecanismului evidențiază dihotomii ce pun în mișcare motorul intertextual: repetare/diferire, hipotext/hipertext, explicit/implicit, intertextualitate în texte/în jurul textelor, structură de suprafață/structură de adâncime, intertextualitate globală/parțială, homotaxă/heterotaxă, homo intertextualitate/heterointertextualitate, intertext/interdiscurs, rescriere/hipertextualitate
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
bruiaj scriitură. Dificultatea intervine în situația în care criticul are complexul auctorial (Barthes) și încearcă să și-l depășească, printr-un discurs critic mai puțin riguros. Cu timpul, în istoria legăturii hipotextului cu hipertextul, s-a produs o parțială suprapunere conceptuală intertextualitate-intertext: Laurent Jenny desemnează prin intertext "textul care absoarbe o multiplicitate de texte, toate rămânând centrate pe un sens" (Poétique: 1976, 277), dar Michel Arrivé lărgește sfera: "ansamblul textelor în raport intertextual". Michael Riffaterre acceptă ca intertext doar textul la
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
taxa facilitează recunoașterea segmentelor textu ale care se suprapun, heterotaxa necesită oarecare efort în identificarea hipotextului. Dificultatea merge până la "bruiajul intertextual", care se produce în situația în care nimic nu apropie, la prima vedere, textul nou de un altul. Imprecizia conceptuală care dezavantajează înțelegerea fenomenului intertextual este încurajată de un alt demers taxinomic, de această dată aparținând lui Jean Ricardou: Într-adevăr, intertextul general sau ansamblul tuturor textelor se subdivide, pentru o mai bună operaționalizare, în mai multe specii de intertext
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
Mit L'intertextualité parle une langue dont le vocabulaire est la somme des textes existants. (Laurent Jenny) Prezentul capitol propune ipoteza în virtutea căreia intertextul răspunde principiilor care guvernează funcționarea mitului. Mecanismul intertextualității se poate bucura de un plus de lumină conceptuală, în momentul în care "îl scoatem din mediul lui" sau ne poziționăm undeva în afara spațiului literar. Intertextul, ca și mitul, relevă condiția omului în plan istoric. Studiul de față va confirma inclusiv pentru istoria individuală a scriitorului realitatea mai devreme
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
text kristevian). Intertextualitatea nu și-a găsit în gruparea "Tel Quel" nuanțarea cea mai limpede. (Judecând după alineatul de mai sus, nici prezentul studiu nu îi acordă mari șanse). Iar o definiție unanim acceptată încă nu s-a formulat. Incertitudinea conceptuală este potențată și de anumite dihotomii pe care conceptul în discuție le implică. Cea mai importantă: scriitor-lector și raportul fiecăruia cu ideea de intertextualitate. Alte exemple: spațiu-timp, practică-descriere, hipotext-hipertext, implicit-explicit, intertext-intratext. Miturile ne relevă societățile din care provin Claude Lévi-Strauss
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
prin prezența vie a Orientului în creația celor doi poeți". Să menționăm faptul că discuția despre "aspecte ale mitului" nu se limitează la poezie. Și pentru această arie de interes accentul este pus mai întâi pe diferire, care particularizează abordarea conceptuală și plastică a simbolului la cei doi romantici; cât despre analiza critică, repetarea constituie, și în cazul acesta, doar punctul de plecare în studiul diferirii. Se simte o anumită voluptate a diferirii în studiul intertextului (romantic), fapt explicabil și prin
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
de metempsihoză livrescă, de la o reeditare intertextuală la alta, luând forme diferite, în spatele cărora lectorul îl decriptează, cu mai mare sau mai mică dificultate. Termenul hipertext are dublu înțeles, acoperind și pattern-ul și variantele lui. Va trebui evitată confuzia conceptuală, prin termeni diferiți. Prima ecuație din sistemul simbolizării lumii sacre, analogia, este verificată în paginile prozei eminesciene. Mai mult, reeditarea condiției edenice apare ca un segment intratextual. Circumscrisă principiului în discuție, "reprezentarea unei vieți perfecte, paradisiace, se concretizează prin intermediul imaginii
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
de la indici lingvistici și pragmatici asemănători în operarea acelorași construcții de spații (sau cel puțin a construcțiilor). Este cunoscut faptul că vorbirea nu implică neapărat comunicare. Comunicarea reușită implică, cel puțin sub forma ei obișnuită, o largă analogie de scheme conceptuale, de modele cognitive ideale, de scenarii, scrieri și roluri stereotipice care ajută la fundamentarea construirii de spații (1984, p.10). Enunțarea și asumarea propozițiilor Revenim aici asupra aspectului polifonic al distincției dintre locutor și enunțător. O propoziție nu este niciodată
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
Y. Stourdzé: Cum poate fi cucerită identitatea domeniului: iată prima mare întrebare care ar fi trebuit pusă sau la care chiar ar fi trebuit să se răspundă pentru a soluționa misiunea "Tehnologie, difuzare a culturii și a comunicării". Trebuie fixat conceptual acest domeniu care, în reprezentările colective, este împărțit între o dominantă estetică a culturii și o dominantă tehnologică a comunicării (1982, p. 11). Numeroase abordări parțiale au definit comunicarea. Cele mai multe au încercat să o reducă la propriul lor domeniu. În
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
obiect” imperfect ce trebuie modelat prin anumite demersuri algoritmizate pentru a realiza transformările urmărite, nici un subiect care se autoconstruiește independent de contextul în care evoluează, ci un subiect viu, sensibil și creativ, care cere o tratare diferențiată și specifică. Delimitări conceptuale Termenul de creativitate a fost larg asimilat în limbile de circulație internațională abia în a doua jumătate a secolului nostru, deși el mai fusese utilizat, sporadic, și în trecut. În loc de creativitate și creativ erau utilizați termeni ca: dotație, aptitudine, talent
Creativitate şi îndemânare by Amalia Farcaş. () [Corola-publishinghouse/Science/689_a_1281]
-
Ernest Hilgard), gândire divergentă (J. P. Guilford), rezolvare specifică de probleme (A. Newell, H. A. Simon), imaginație creatoare (T. Ribot, J. Piaget), imaginație constructivă (A. Osborn), gândire aventuroasă (F. Bartlett). (Ana Stioca, 1983). De aceea considerăm necesare o serie de delimitări conceptuale: Creativitatea generală (potențială) și creativitatea specifică (actualizată/ manifestă) De obicei se vorbește despre creativitate fără vreo specificare, creativitatea în general. Desigur sunt factori ai creativității care sunt comuni pentru foarte multe forme de activitate, dar sunt și factori diferențiatori. Creativitatea
Creativitate şi îndemânare by Amalia Farcaş. () [Corola-publishinghouse/Science/689_a_1281]
-
Stilul autoritar de conducere este eficient pe termen scurt, în timp ce cel democratic pe termen lung. O clasificare cuprinzătoare a blocajelor subiective, de personalitate o face J. Adams, 1992 (Ana Stoica Constantin, 2004, p.155). El identifică patru categorii ale blocajelor conceptuale: perceptuale, emoționale, intelectuale și expresive, la care adaugă o a cincea categorie, cea a blocajelor culturale și environmentale, care prin internalizare, operează cu statut de blocaje subiective. Astfel, autorul precizează șase grupe de blocaje perceptuale: Stereotipizarea; Dificultatea de a izola
Creativitate şi îndemânare by Amalia Farcaş. () [Corola-publishinghouse/Science/689_a_1281]
-
perspectiva dată. De asemenea s-a dorit și conștientizarea necesității abordării acestui demers educativ, conturând o înțelegere mai profunda și o perspectivă mai amplă a participanților asupra temei prestabilite. Ghidul de interviu folosit a fost structurat pe următoarele subteme: * Noțiuni conceptuale 1. Ce înțelegeți prin creativitate? 2. Ce înțelegeți prin sintagma „Pedagogia creativității”? Găsiți și alte sintagme sinonime. * Percepția asupra sistemului de învățământ 3. Care sunt direcțiile specifice pentru o pedagogie a creativității aplicate în cadrul sistemului de învățământ românesc actual? 4
Creativitate şi îndemânare by Amalia Farcaş. () [Corola-publishinghouse/Science/689_a_1281]
-
învățământ * Modalități de organizare a colectivului de elevi * Strategii didactice * Relații pedagogice * Evaluarea produselor, a rezultatelor procesului de învățământ În urma analizei de conținut a materialului obținut se pot evidenția următoarele aspecte generale legate de tema propusă, pe direcțiile vizate: Noțiuni conceptuale * termenul de creativitate perceput sub aspectul dimensiunilor sale de proces și produs, cu o singură referire la cel de personalitate creatoare; văzută ca un instrument de adaptare la schimbările externe; slabă referire la contextul situațional de realizare a creativității, menționat
Creativitate şi îndemânare by Amalia Farcaş. () [Corola-publishinghouse/Science/689_a_1281]
-
energii sui generis. Pasche (1967/1969) protestează vehement împotriva ipotezei unei energii psihice neinstinctuale, desexualizate și „dezagresivizate”, pe care, spune el, Freud nu a luat-o niciodată în calcul. Admințând acest fapt ar însemna „să smulgem noțiunea din solul său conceptual”, să inventăm o „energie psihică fără calități” și să ajungem la un „eu purificat, curățat de toate instinctele fundamentale și de derivații lor sexuali și agresivi”. În fine, în această teorie s-ar mai strecura și o judecată de valoare
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
dintre sinele individual și sinele social. Cine vrea să îl ia pe Michel Maffesoli drept călăuză pentru a explora tranziția noastră ca oscilație între modernitatea prevestită și postmodernitatea mai curând primitivă decât ca restituire a complexităților primare va găsi unelte conceptuale pentru înțelegerea experienței noastre societale mai curând ca dezordine caricaturală a ordinii morale pe care acest gânditor original o întrezărește sub formele baroce, adeseori paroxistice ale efemerului și sociabilității inițiatice sau ale tribalismelor comunitare în procesele și fenomenele contrastante ale
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
existența conform modelelor stabilite, din secolul al XVII-lea până în secolul al XIX-lea, într-un minuscul canton al lumii: Europa Occidentală, ci să prezinte ceea ce este, în multiplicitatea lui, în policulturalismul lui, în politeismul lui de valori. Împotriva ambiției conceptuale (cine nu face concepte în zilele noastre?), ambiție paranoidă a voinței de cunoaștere, să revenim la ceea ce Heidegger numea "indicația formală". Indicația arată. Și aceluia căruia îi arătăm trebuie să vadă el însuși. Ceea ce trimite la necesitatea experienței vii, la
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
extaz societal. Am putea-o compara cu intuițiile lui Bergson: trecerea de la static la dinamic, de la închis la deschis, de la viața rutinieră la viața mistică 16. Aceasta clarifică din punct de vedere teoretic toate aceste situații empirice în care formula conceptuală (politică, socială) cedează locul unei forme operante. O formă comunitară în care fiecare nu-și mai caută singularitatea, nu-și mai afirmă specificitatea, ci se consacră concret contopirii cu obiectul care îi aparține sau căruia îi aparține. O formă care
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
estetice ale literaturii secolului al XX-lea și abordarea unui domeniu în care cercetătorul este, la noi, un pionier - Esteticul cotidian în lumea de azi (1992; Premiul Academiei Române). Și comentariile sale literare țintesc, în chip programatic, să îmbine teoria estetică, conceptuală prin natura ei, cu aplicația la text. Utilizând și achiziții ale esteticii informaționale, lucrarea Previzibil și imprevizibil în epică (1972) definește proza modernă la nivelul creației, prin trecerea de la „exclamativ” la „inclamativ” (acest atribut însemnând „zbor paradoxal al spiritului, cu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289733_a_291062]
-
depărtare, anevoios, bătătorit de mii de ani. Dacă s-a materializat inițial în forma primară a totemismului și animismului panteist, leagăn de manifestare a celor mai vechi tradiții culturale ale societăților omenești, astăzi putem spune că acționează cu un aparat conceptual propriu, cu metode și tehnici perfecționate. Este vorba de o substanță subiectivă care a putut fi identificată în conștiința popoarelor din Egipt, India, China, Japonia sau Persia, care a fost redescoperită în istoria culturii celților, germanilor și a altor popoare
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
de cunoaștere științifică pot să-și întărească autonomia, dar nu independent de aplicațiile lor, inclusiv la nivelul conștiinței, al mentalităților și convingerilor, al credințelor. Altfel, ele riscă să se "închidă" în ele, să suporte regresiuni, cu afectarea propriului lor orizont conceptual și metodologic. Aceasta înseamnă ca, în situații de acest fel, să se expună riscurilor de izolare, chiar de desființare (cum s-a întâmplat la noi), cu toate posibilele consecințe sociologice. Epistemologul Thomas Kuhn (1976) a distins pentru orice domeniu de
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
care erau reflectate și explicate în același timp toate celelalte domenii de cunoaștere științifică. Fizica, de exemplu, cel mai vechi domeniu de cunoaștere din științele naturii, a fost simțită ca o realitate subiectivă și reflectată ca atare, cu un aparat conceptual și metode proprii. Este adevărat, la început ele au fost primitive, reduse la număr, mai târziu s-a putut contura un obiect distinct de cunoaștere științifică. Aceeași succesiune recurentă s-a reprodus și în cazul chimiei și al biologiei, unde
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]